Οριστικό «Τέλος» ο π Δημήτριος από τους Αγίους Ισιδώρους στον Λυκαβηττό - Αγαπώ τον Χριστό -


Διορία στον παπά Δημήτρη Λουπασάκη να απομακρυνθεί από τους Αγίους Ισιδώρους Λυκαβηττού και να επιστρέψει στην ενορία του στον ιερό ναό του Αγίου Γεωργίου στου Ζωγράφου έδωσε η Ιερά Σύνοδος σύμφωνα με την Καθημερινή.

Πληροφορίες αναφέρουν ότι προτίθεται να σεβαστεί την απόφαση του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Ιερώνυμου. Πηγές μάλιστα από το περιβάλλον του ιερέα αναφέρουν ότι ο ίδιος είναι θλιμμένος με την εξέλιξη.

Εκτός του ναού των Αγίων Ισιδώρων θα βρεθούν και οι δόκιμοι μοναχοί, συνεργάτες του Δημήτριου Λουπασάκη. Οι καθημερινές λειτουργίες ωστόσο έχουν σταματήσει και γίνονται μόνο κάθε Κυριακή, με ιερέα που καθορίζεται κάθε φορά από την ιερά μονή Πετράκη.

Ο ιερέας του Λυκαβηττού μετέβη στην Κρήτη μετά από επιστολή του ιδίου του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου, με την οποία καλούσε τον π. Δημήτριο να εγκαταλείψει τους Αγίους Ισιδώρους τονίζοντας ότι σε διαφορετική περίπτωση θα ενεργοποιούνταν άμεσα η λήψη μέτρων τόσο από την Εκκλησία όσο και από τις αρχές όπως προβλέπεται από το νόμο.

Από την πλευρά της πάντως η Αρχιεπισκοπή επελέγη να κρατηθούν χαμηλοί τόνοι και να μην δοθεί έκταση στο θέμα.

Αγία Αικατερίνη το στολίδι της ορθοδόξου εκκλησίας - π. Στέφανος Αναγνωστόπουλος


Βίος θαύματα, ομολογία καί μαρτύριον τής αγίας Αικατερίνης. Ομιλίες π. Στεφάνου Αναγνωστοπούλου

Την πανεύφημο νύμφη Χριστού υμνήσομεν, Αικατερίνην την θείαν και πολιούχον Σινά.

Σήμερα αδελφοί μου η εκκλησία μας γιορτάζει και τιμά, τη μνήμη της Αγίας μεγαλομάρτυρος Αικατερίνης.
Η Αγία μας είναι από τα πιο λαμπρά στολίδια των μαρτύρων, της Ορθοδόξου ημών πίστεως και Εκκλησίας.
Κατήγετο από την Αλεξάνδρεια και από γονείς ευγενείς. Ως προς το σωματικό της κάλος, ήτο πανέμορφη και καλλονή, η ομορφιά της δε κατά τους συναξαριστάς ήτο εκθαμβωτική. Στα είκοσί της χρόνια, μόλις στα είκοσί της χρόνια, είχε πολύ μεγάλη μόρφωση. Η γνώση της στην κλασική παιδεία, και φιλοσοφία, ήταν καταπληκτική, - σαν τους σημερινούς νέους. -Έκαμε επίσης σπουδές στη ρητορική και στις ξένες γλώσσες της εποχής της τότε.

Θέλω να παρατηρείτε τις παλιές αγιογραφίες της Αγίας Αικατερίνης, όπου θα δείτε να παρουσιάζεται με στολή Βυζαντινής αυτοκράτειρας, και με βασιλικό διάδημα στο κεφάλι, που φανερώνει την υψηλή πριγκιπική καταγωγή της.
Στο δεξί της χέρι, την βλέπετε να κρατάει ένα κλαδί από φοίνικα, που συμβολίζει τον θρίαμβο και τη νίκη, που κατήγαγε απέναντι στους ειδωλολάτρας φιλοσόφους της Αλεξανδρείας.


Ενώ με το αριστερό της χέρι αγγίζει έναν τροχό και ξίφος, τα οποία δηλώνουν τα φοβερά μαρτύριά της.
Στη βάση της εικόνος υπάρχουν μερικά βιβλία που φανερώνουν και αυτά, συμβολικά τη μεγάλη της σοφία και παιδεία που είχε. Έζησε την εποχή των αυτοκρατόρων Διοκλητιανού, Μαξιμιανού και Μαξιμίνου, φοβερών διωκτών του Χριστιανισμού.
Μαρτύρησε ύστερα από πολλά βασανιστήρια από τον Μαξιμίνο.

Όταν ο αυτοκράτορας πληροφορήθηκε για το εκθαμβωτικό κάλος αυτής της νεαρής κοπέλας, της Αικατερίνης, και ακόμα για την μεγαλύτερή της σοφία, ανέθεσε σε πολλούς σοφούς, άλλοι λένε εβδομήντα, άλλοι λένε ογδόντα, άλλοι λένε εκατό, άλλοι λένε περισσότερους, άλλοι λιγότερους, δεν έχει σημασία, πάντως ήταν πολλοί οι φιλόσοφοι, και οι ρήτορες της εποχής εκείνης, από τους πλέον ξακουστούς, στους οποίους ανέθεσε ο αυτοκράτορας, να πείσουν την Αγία με διάφορα φιλοσοφικά και ρητορικά επιχειρήματα, ότι η πίστη της στο Χριστό ήταν απάτη.

Εκείνη σύμφωνα και με το απολυτίκιο που ψάλλουμε, «εφίμωσε λαμπρώς, τους κομψούς των ασεβών, του πνεύματος τη μαχαίρα». Δηλαδή με την χάρη και την δύναμη του Αγίου Πνεύματος.
Αποστόμωσε όλους εκείνους τους ειδωλολάτρες φιλοσόφους, όλους.
Η δε ανάπτυξις των χριστιανικών απόψεων και θέσεων, έγινε με τόση πειστικότητα, και γιατί να μην είχε, αφού αντιπροσώπευε την μοναδική αλήθεια σε τούτο τον κόσμο, ώστε όλοι τους να σκλαβωθούν από το λόγο της, και να ασπαστούν τον Χριστιανισμό.

Βλέποντας αυτόν τον ξεφτελισμόν, τον οποίον υπέστη δια μέσω των φιλοσόφων, ο Μαξιμίνος, διέταξε να τους κάψουν ζωντανούς μέσα στην πλατεία της Αλεξάνδρειας. Την δε Αγία, την έκλεισε στην φυλακή, σε ένα μπουντρούμι, -δεν είναι σαν τις σημερινές φυλακές,- όπου υπέστη εκεί βασανιστήρια.

Μια νύκτα όμως, εδέχθηκε την επίσκεψη της γυναίκας του αυτοκράτορος, - όχι, πρίν απ’ αυτό- να πούμε για το μεγάλο θαύμα.
Δέχθηκε την επίσκεψη, - οι συναξαριστές διαφωνούν, άλλοι λένε του Σωτήρος Χριστού, και άλλοι της Παναγίας,- όπου και της προσφέρθηκε δαχτυλίδι για να φορέσει στο δάκτυλό της, ως σφραγίδα και επιβεβαίωσις του αρραβώνος της με τον Νυμφίον Ιησούν Χριστόν.
Ο αρραβώνας, κατά την Αγία Γραφή, καλείται αρραβών του πνεύματος.
Κατά την διάρκεια που ήταν στην φυλακή, τότε την επισκέφθηκε, -μετά από αυτό το θαύμα,- η αυτοκράτειρα Φαυστίνα, σύζυγος του Μαξιμίνου, η οποία εσυνοδεύετο από τον φρούραρχο των φυλακών, τον Πορφυρίονα.

Η Αγία τους μύησε στην πίστη για τον Χριστόν, ως τον μόνον αληθινόν Θεόν, αναπτύσσοντας ολόκληρη σχεδόν την Ευαγγελική διδασκαλία για τον Χριστό, από τη γέννησή του, την ανυπέρβλητη θεϊκή Του διδασκαλία, τα θαύματα, τις αποδείξεις για την θεότητά Του,
κατόπιν για την Σταυρική Του θυσία, την Ταφή, την Ανάσταση και την Ανάληψη.
Σαγήνευσε βέβαια, τόσο πολύ, όχι μόνο την Φαυστίνα και τον Πορφυρίονα, αλλά και διακόσους άλλους ακόμα στρατιώτες φύλακες οι οποίοι έμειναν κατάπληκτοι, από την ωραιοτάτη και πειστική και αληθινή διδασκαλία της Αγίας Αικατερίνης. Έτσι λοιπόν, το μεγάλο θαύμα έγινε. Εβαπτίστηκαν μέσα σε μια στιγμή, και η Φαυστίνα, και ο Πορφυρίων και οι διακόσιοι στρατιώτες.
Όπως ήταν επόμενον, τα πληροφορήθηκε και αυτά ο Μαξιμίνος, και τόσο πολύ εξεμάνη που διέταξε αμέσως τον αποκεφαλισμό της γυναίκας του.
Και στη συνέχεια να υποστούν φρικτά βασανιστήρια, ο Πορφυρίων και οι διακόσιοι φύλακες. Βλέποντας όμως την ακλόνητη πίστη τους, διέταξε στο τέλος τον αποκεφαλισμό τους.

Ήλθε τελικά και η σειρά της Αγίας.
Οι δήμιοι είχαν πάρει την εντολή να την βασανίσουν ποικιλοτρόπως.
Και το φοβερότερο βέβαια μαρτύριο ήταν ο τροχός, δια μέσου του οποίου όταν τον εγύριζαν αυτό, διεμελίζετο όλο το σώμα, ξεσχίζονταν τα άκρα, τα πόδια και τα χέρια από το σώμα. Αλλά όμως το καθαρότατο και αγνότατο εκείνο σώμα της Αγίας, έμεινε ανέπαφο.
Και ιδού πως. Μόλις άρχιζαν να γυρίζουν οι τροχοί, αυτοί ακαριαίως αυτοδιαλύθηκαν σε μικρά μικρά κομματάκια. Μην αντέχοντας πλέον ο βασιλεύς Μαξιμίνος να βλέπει τον έναν πίσω από τον άλλον ξευτελισμό του ακόμα και με τα βασανιστήρια και τους δημίους, οι οποίοι επείθοντο, βλέποντας τούτα τα θαύματα, να γίνονται και κείνοι Χριστιανοί, έτσι διέταξε να την αποκεφαλίσουν. Και αυτό έγινε στις εικοσπέντε Νοεμβρίου περίπου το τριακόσια επτά μετά Χριστόν.
Αυτή είναι με πολύ λίγα λόγια, πολύ περιληπτικά η ζωή και το μαρτύριο της Αγίας Αικατερίνης.

Όσοι έχετε πάει στους ιερούς Τόπους και πήγατε και στο όρος Σινά, και στην Αγία Αικατερίνη, ασφαλώς θα είχατε την ευκαιρία να προσκυνήσετε το Τίμιο Λείψανό της. Άλλωστε και δω, πριν από πολλά χρόνια, δεκαπέντε - είκοσι, δεν ενθυμούμαι πόσο, είχε έρθει εδώ το χέρι της το οποίον όσοι ηξιούντο, όχι μόνον ευωδίαζε, αλλά ήτανε και ζεστό, μαλακό.
Μεγαλόπρεπο το χέρι της Αγίας Αικατερίνης όταν είχε έρθει εδώ, στο παρεκκλήσι εκεί στην Πλάκα.

Βλέπομε λοιπόν ότι η εκκλησία μας κάθε μέρα τιμά αγίους. Τιμά μάρτυρες, μεγαλομάρτυρες, οσιομάρτυρες, παρθενομάρτυρες,οσιοπαρθενομάρτυρες παιδομάρτυρες και ομολογητάς.
Τιμά ακόμα τους προφήτας της Παλαιάς Διαθήκης, τους δικαίους, τους μεγάλους ιεράρχας και Πατέρας της εκκλησίας μας, τιμά τους οσίους, και αναχωρητάς, και ερημίτες...Και γιατί αυτή η καθημερινή τιμή, προς τους Αγίους;
Γιατί μας τους υπενθυμίζει κάθε μέρα η Εκκλησία και μάλιστα οι ραδιοφωνικοί Εκκλησιαστικοί Σταθμοί, όπου υπάρχουν, κάνουν μια καθημερινή μικρή αναφορά στον Συναξαριστή της ημέρας, γιατί ;
Γιατί «μνήμη Αγίου σημαίνει μίμησις Αγίου». Δεν σημαίνει να πάρομε τώρα - καλά είναι τα κεράσματα που θα μας κεράσετε ύστερα - αλλά όλη η προσπάθειά μας δεν είναι στο κέρασμα αλλά στη ζωή που θα ακολουθήσουμε ώστε να κάνομε κάθε τι δυνατό για να μπορούμε να μιμηθούμε τους Αγίους.
Σε τι να τους μιμηθούμε;

Ασφαλώς στην Αγία τους ζωή, σε τι άλλο;
Βέβαια και στην ομολογία της πίστεως, γιατί δεν κάνομε τώρα ομολογία ...
Στην πάλη εναντίον των παθών, έχουμε αδυναμίες, έχουμε πάθη, έχουμε χίλιες δυό ιδιοτροπίες πολύ βλαπτικές και για μας και για την οικογένειά μας, και όμως δεν τις θεραπεύομε δεν τα κλαδεύομε, δεν τα πετσοκόβουμε, δεν τα ξεριζώνουμε... Και αντί γι’ αυτά να θεραπεύσουμε αρετές, τίποτα δεν κάνομε. Τιμούμε τους Αγίους μας για να μπορούμε να καλλιεργούμε κάθε μέρα το ταπεινό φρόνημα, το πνεύμα της ταπεινοφροσύνης και της υπομονής, για να μπορέσουμε εν Χριστώ Ιησού να σηκώσουμε και μείς και σεις και γω, το Σταυρό του αναιμάκτου μαρτυρίου της συνειδήσεως...

Μαρτύριο περνάμε κάθε μέρα.
Από τους λογισμούς, από την κακία του κόσμου που μας περιβάλλει, από τον Διάβολο που μας βομβαρδίζει ως λέων ωρυόμενος, γυρίζει στους δρόμους και στα σοκάκια, εκεί που να βρει ασφάλιστα τις θύρες των ψυχών μας, για να μπει μέσα και να συλήσει και να καταστρέψει και να κολάσει.
Βέβαια δεν είναι μόνον αυτό το μαρτύριο που έχομε, έχομε και το μαρτύριο συνειδησιακά από τα πολλά βάσανα που μας στέλνει κάθε μέρα η ζωή.
Είναι μαρτύριο να μεγαλώνεις και να ανατρέφεις σήμερα παιδιά, με χριστιανική διαπαιδαγώγηση. Μαρτύριο είναι σας λέω.
Όσοι το δοκιμάζετε, το ξέρετε.
Είναι μαρτύριο να μπορείς σήμερα να διαφυλάξεις αγνά τα παιδιά σου, που περνούν ή πέρασαν την εφηβεία μέσα σ’ αυτήν την ηθική σαπίλα που ζούμε.
Πρέπει σήμερα τα παιδιά μας να τα φυλάμε από δύο χρονών.
Από δύο χρονών! Έχω φρίξει με αυτά που ακούω. Γέμισε η πατρίδα μας από νεανικά ναυάγια.

Χωριστά βέβαια τα ναυάγια της ζωής από τα νεαρά τώρα ζευγάρια, που δεν έχουν στάλα υπομονής, στάλα, τόση δα δεν έχουν. Ένας λόγος, ό ένας λόγος ο τιποτένιος, ο ασήμαντος λόγος, γίνεται μπόρα και χαλάζι και σεισμός μέσα στο σπίτι που τα διαλύει τα πάντα.

Να προσεύχεστε χριστιανοί μου
, να προσευχόμεθα, να προσεύχομαι.
Ο Διάβολος και ο κόσμος με το οργανωμένο κακό, καταπίνει όχι μόνο τα παιδιά και τα εγγόνια μας, που τις περισσότερες φορές είναι ανυπεράσπιστα, αλλά καταπίνει και μας τους μεγάλους, που δήθεν είμαστε σώφρονες. Ο Θεός να μας λυπηθεί.
Γι’ αυτό και πρέπει να μετανοούμε κάθε μέρα, κάθε ώρα και κάθε στιγμή, αν θέλομε να σωθούμε.

Και να ζητούμε το ΕΛΕΟΣ του Θεού, «Θεέ μου σώσε μας, και σώσε με».
Αν αποκτήσομε ταπεινό φρόνημα, σκέψη και λόγο, να είστε βέβαιοι, σίγουρα εκατό τοις εκατό, θα σωθούμε.
Αλλά όλοι μας έχουμε εγωισμό, - τι θα πει πληθωρισμός της Ελλάδος, τι - ένα εγωισμό που φθάνει μέχρι τρίτου ουρανού, τόσο ψηλός είναι ο εγωισμός μας.
Να μάθουμε να προσευχόμεθα τακτικά, με την πρωινή προσευχή, το απόδειπνο, τους χαιρετισμούς, και αν δεν μπορούμε να λέμε «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», και αν δεν μπορούμε να το πούμε με το στόμα, να το πούμε με το νου,
και αν δεν μπορούμε με το νου, να κτυπήσομε το στήθος μας,
και αν δεν μπορούμε να κουνήσομε τα χέρια μας να φωνάξομε από μέσα μας δυνατά.

«Χριστέ μου ελέησέ με, σώσε με και σώσε και όλο τον κόσμο».

Γι’ αυτό και πρέπει να ζητούμε και τη βοήθεια, πρώτα και πάνω απ’ όλα, τη βοήθεια και τις πρεσβείες της Υπεραγίας Θεοτόκου, της γλυκειάς μας Παναγίας,
ύστερα των Αρχαγγέλων και ιδιαίτερα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, και κατόπιν όλων των Αγίων. Βέβαια ορισμένοι από μας, ίσως και όλοι μας, να έχουμε κάποια ιδιαίτερη προτίμηση σε κάποιον Άγιο περισσότερο από τους άλλους.
Άλλος θυμάται τον Άγιο Νικόλαο, άλλος την Αγία Βαρβάρα, άλλος την Αγία Αικατερίνη, άλλος τον Άγιο Δημήτριο, τον Άγιο Γεώργιο και ούτω κάθε εξής.
Όποιος, όποιον και αν είναι, ΠΡΩΤΑ το Χριστό, «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», «Υπεραγία Θεοτόκε σώσον με» ή «σώσον ημάς».

«Άγιε Αρχάγγελε Μιχαήλ, φύλαξέ με από κάθε κακό, και εν ώρα του θανάτου ΣΥ μοι βοηθησον», «Αγία Αικατερίνη, που σήμερα σε τιμάει η Εκκλησία μας, πρέσβευε υπέρ ημών»,


Νέο διοικητικό συμβούλιο όρισε η Κυβέρνηση για την «Κιβωτό του κόσμου» μετά την απομάκρυνση του π. Αντωνίου

Ανακοινώθηκε από το υπουργείο Εργασίας, όπως είχε προαναγγελθεί, το νέο επταμελές Διοικητικό Συμβούλιο της «Κιβωτού του Κόσμου» μετά το «ξήλωμα» της προηγούμενης διοίκησης που αποφάσισε τη Δευτέρα η κυβέρνηση μετά τη σύσκεψη στο Μέγαρο Μαξίμου.


Όπως αναφέρει το υπουργείο στην ανακοίνωσή του: «Με μοναδικό γνώμονα το βέλτιστο συμφέρον των πιο ευάλωτων παιδιών που έχουν βρεθεί εκτός της οικογένειάς τους και ζουν στη Κιβωτό του Κόσμου, και μετά από σύσκεψη υπό τον Πρωθυπουργό στο Μέγαρο Μαξίμου, η Κυβέρνηση αντικαθιστά σήμερα το Διοικητικό Συμβούλιο της Κιβωτού του Κόσμου.Γιαια την αλλαγή αυτή, η Υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων, κ. Δόμνα Μιχαηλίδου, θέτει σε εφαρμογή τη διάταξη που η ίδια εισηγήθηκε και ψηφίστηκε τον Απρίλιο του 2022 (άρθρο 67 Ν. 4921/2022).


Με τη διάταξη αυτή επιτρέπεται η προσωρινή αλλαγή της διοίκησης σε ιδιωτικούς προνοιακούς φορείς σε περίπτωση σημαντικής υποβάθμισης της εύρυθμης λειτουργίας τους. «Εφαρμόζουμε μια διάταξη για έκτακτη αλλαγή στη διοίκηση κοινωνικών δομών που ψηφίστηκε πριν λίγους μήνες έχοντας απέναντι πολλούς. Μια διάταξη που πολεμήθηκε αλλά χωρίς να υπολογίσουμε το πολιτικό κόστος εμείναμε σε αυτήν. Τώρα είμαστε ηθικά υποχρεωμένοι να την εφαρμόσουμε. Είναι μια διάταξη που χρησιμοποιείται σε εξαιρετικές περιπτώσεις, αλλά δυστυχώς είμαστε ενώπιον αυτών και πρέπει να δράσουμε για την προστασία των παιδιών», δήλωσε η Υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων

Οι καταγγελίες που έχουν γίνει για κακοποιητικές συμπεριφορές είναι πολύ σοβαρές και έως ότου ολοκληρωθεί η έρευνα, πρέπει να εξασφαλιστεί η εύρυθμη λειτουργία της δομής και η εμπιστοσύνη όλων μας προς αυτή. Γιατί η δομή είναι τα παιδιά της, είναι οι εργαζόμενοί της, είμαστε όλοι εμείς (εθελοντές, δωρητές, χορηγοί) που έχουμε στηρίξει και πρέπει να συνεχίσουμε να στηρίζουμε τα παιδιά. Για τον λόγο αυτό για το νέο Διοικητικό Συμβούλιο επιλέχθηκαν άτομα υψηλού κύρους, με τεχνογνωσία και πολυετή εμπειρία στην παιδική προστασία».



Το νέο ΔΣ αποτελείται από τους κάτωθι:


1. Αλεξάνδρα Μαρτίνου, οικονομολόγος, Πρόεδρος της Ένωσης «ΜΑΖΙ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ», ως Πρόεδρο του Διοικητικού Συμβουλίου


2. Ιωάννης Σπυρίδων Τέντες, πρώην Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου,


3. Ιωάννης Παπαδάτος, Παιδίατρος, τ. Διευθυντής Μονάδας Εντατικής Θεραπείας Νοσοκομείο Παίδων «Π. & Α. Κυριακού»4.ριακού»

4. Γιώργος Πρωτόπαπας, Γενικός Διευθυντής των Παιδικών Χωριών SOS,

5. Έρρικα Οικονόμου, ψυχολόγος, Γραμματέας «Φίλων της Θεοτόκου»,

6. Ανδρέας Ζομπανάκης, οικονομολόγος, Πρόεδρος του Κέντρου Ειδικών Ατόμων η «Χαρά»,

7. Κωνσταντίνος Γλούμης-Ατσαλάκης, δικηγόρος, διευθυντής Υπουργικού γραφείου Υφυπουργού Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων.

Η αλλαγή της διοίκησης είναι προσωρινή και έχει διάρκεια ένα έτος. Το νέο ΔΣ καλείται να εξασφαλίσει την εύρυθμη λειτουργία του φορέα αλλά και να διενεργήσει διαχειριστικό και οικονομικό έλεγχο. «Τα νέα μέλη του ΔΣ αναλαμβάνουν ένα δύσκολο και φορτισμένο αυτή τη στιγμή έργο. Τους ευχαριστούμε για αυτό. Η κ. Αλεξάνδρα Μαρτίνου, ως Πρόεδρος, όπως και όλα τα υπόλοιπα μέλη έχουν αποδείξει στην διάρκεια της πορείας τους ότι έχουν την εμπειρία και την τεχνογνωσία να ανταπεξέλθουν. Ως Υπουργείο και ως κοινωνία θα πρέπει να τους στηρίξουμε για τα παιδιά της Κιβωτού, για όλους μας», δήλωσε η κ. Δόμνα Μιχαηλίδου

Απαγόρευση Ιεροπραξιών και προανάκριση για τον π.Αντώνιο με απόφαση του Αρχιεπισκόπου Αθηνών


Στην εξάντληση κάθε αυστηρότητας για την υπόθεση του ιερέα επικεφαλής της «Κιβωτού του Κόσμου» προχώρησε ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος θέτοντας τον κληρικό της Αρχιεπισκοπής σε αργία αλλά και υπό διερεύνηση στο πλαίσιο της εκκλησιαστικής Δικαιοσύνης.

Με μια άκρως αυστηρή δηλωση που διαχωρίζει με τον πλέον σαφή και κατηγορηματικό τρόπο την θέση της Εκκλησίας απέναντι στα όσα καταγγέλλονται πως συνέβησαν στις εγκαταστάσεις της ΜΚΟ που ίδρυσε και λειτουργούσε από τον πρεσβύτερο Αντώνιο Παπανικολάου, ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος υπογραμμίζει πως «η Εκκλησία ούτε πρόκειται να ανεχθεί, πολλώ δε μάλλον να συγκαλύψει, επαίσχυντες και ειδεχθείς συμπεριφορές και πράξεις, που λερώνουν το ιερό ράσο».

ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΔΗΛΩΣΗ

«Διέταξα χθες το απόγευμα τη διενέργεια κανονικών ανακρίσεων, κατόπιν επώνυμων καταγγελιών ενώπιον των αρμόδιων αρχών, σε βάρος του κληρικού της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών π. Αντωνίου Παπανικολάου, στον οποίο και επέβαλα, με απόφασή μου, την απαγόρευση ιεροπραξιών μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσης.

Η Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών ουδεμία σχέση είχε ή έχει με την Μ.Κ.Ο.  «Κιβωτό του Κόσμου», η οποία και δεν υπάγεται σε αυτήν. Μόνος αρμόδιος για την διοίκηση, την διαχείριση και την όλη λειτουργία της είναι ο ως άνω κληρικός, ο οποίος ουδέποτε άλλωστε δέχθηκε να θέσει τις δομές της Μ.Κ.Ο. υπό την εποπτεία  της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών ή να συνεργαστεί με τα επιτελικά στελέχη αυτής στους τομείς της κοινωνικής πρόνοιας και αλληλεγγύης με οιονδήποτε τρόπο.

Τόσο εμείς στην Εκκλησία, όσο και ολόκληρη η ελληνική κοινωνία είμαστε σοκαρισμένοι στον υπέρτατο βαθμό. Σε κάθε περίπτωση όμως, η Εκκλησία ούτε πρόκειται να ανεχθεί, πολλώ δε μάλλον να συγκαλύψει, επαίσχυντες και ειδεχθείς συμπεριφορές και πράξεις, που λερώνουν το ιερό ράσο. Το ιερό ράσο, το ποτισμένο με αίμα Αγίων και Ηρώων, δεν είναι δυνατόν να το φέρουν και να το φορούν όσοι το χρησιμοποιούν ανερυθρίαστα και πρόστυχα, χωρίς φόβο Θεού και ανθρώπων, για να καλύπτουν τις ανομίες τους και για να διαπράττουν εγκλήματα που στιγματίζουν ανεξίτηλα και για πάντα τις ζωές και τις ψυχές αθώων παιδιών.

Οι λέξεις αγάπη, στοργή και φροντίδα ούτε νοητικά πυροτεχνήματα μπορούν να είναι, ούτε επικοινωνιακά εργαλεία για την χειραγώγηση ανθρώπων, και δη ανηλίκων, και για την ικανοποίηση των πάσης φύσεως διαστροφών, που γεννούν νοσηροί και σάπιοι εγκέφαλοι. Στο όνομα της προστασίας των παιδιών, δεν μπορεί να λαμβάνει χώρα η σταύρωσή τους και μάλιστα από «κληρικούς» που τα εκμεταλλεύονται και τα κακοποιούν παντοιοτρόπως έχοντας, κατά τα λοιπά, πείσει και το πανελλήνιο για τις «αγνές» τους προθέσεις. Κάτι τέτοιο δεν το χωρά ειλικρινά ο ανθρώπινος νους…

Ως Εκκλησία, είμαστε στη διάθεση των αρχών, προκειμένου να συμβάλουμε, με κάθε τρόπο, στην πλήρη διαλεύκανση αυτής της εφιαλτικής υπόθεσης. Εφόσον αποδειχθεί η αλήθεια των κατηγοριών που αποδίδονται στον συγκεκριμένο κληρικό, η Εκκλησία και εγώ προσωπικά θα αποδώσουμε στον απόλυτο βαθμό την επίγεια εκκλησιαστική δικαιοσύνη.»

Εξαγγελία στήριξης προς τον Μητροπολίτη Λεμεσού Αθανάσιο για Αρχιεπίσκοπος Κύπρου


Εξαγγελία στήριξης προς τον Μητροπολίτη Λεμεσού Αθανάσιο

Μετά την εκδημία του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Κύπρου Χρυσοστόμου Β’ και με βάση τις πρόνοιες του Καταστατικού Χάρτη της Εκκλησίας της Κύπρου για την πλήρωση του Αρχιεπισκοπικού Θρόνου, επιθυμούμε να εξαγγείλουμε την στήριξή μας προς το πρόσωπο του Πανιερωτάτου Μητροπολίτη Λεμεσού κ. Αθανασίου για τη θέση του Αρχιεπισκόπου Κύπρου.


Μέσα στον συρφετό της καθημερινότητας και την πολυπλοκότητα του διαρκώς μεταβαλλόμενου κόσμου μας, τόσο στην ιδιαίτερη πατρίδα μας, όσο και στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, και μέσα στον καταιγισμό των προκλήσεων που δεχόμαστε καθημερινά σε όλους τους τομείς, καλείται ο νέος Αρχιεπίσκοπος Κύπρου να διαδραματίσει ένα πρωταγωνιστικό ρόλο για το καλό και την πνευματική πρόοδο όλων των μελών της Εκκλησίας.


Εμείς σαν άνθρωποι που έχουμε προσωπική επικοινωνία και σχέση με τον Πανιερώτατο Μητροπολίτη Λεμεσού κ. Αθανάσιο, είμαστε πεπεισμένοι ότι εάν εκλεγεί Αρχιεπίσκοπος Κύπρου, θα προσφέρει απλόχερα την αγάπη και την συμπαράστασή του σε όλους.


Οι εγνωσμένες διοικητικές ικανότητές του αποδείχθηκαν περίτρανα τόσο κατά την παραμονή του στο Άγιο Όρος, της εκεί πρωτοεπιστασίας των 20 Ιερών Μονών και της ευθύνης του γι’ αυτές, όσο και κατά την τριαντάχρονη παραμονή του στην Κύπρο, στην Ιερά Μονή των Ιερέων στην Πάφο, στην Ιερά Μονή Παναγίας Μαχαιρά και αργότερα στην Ιερά Μητρόπολη Λεμεσού.


Από το 1999 όταν ανέλαβε τη διαποίμανση της Ιεράς Μητροπόλεως Λεμεσού κατάφερε να αποκαταστήσει την αξιοπιστία της τοπικής Εκκλησίας και να εμπνεύσει την εμπιστοσύνη των πιστών προς αυτή. Παρέλαβε μια Μητρόπολη με πολλά οικονομικά και άλλα προβλήματα και κατάφερε να τα ξεπεράσει. Με την ορθολογική και χρηστή οικονομική διαχείριση προχώρησε σε έργα πνευματικής υποδομής και αγάπης.


Στην πορεία αυτών των χρόνων συνέβαλε στην πνευματική στήριξη και ανόρθωση του λαού μας. Με τις πνευματικές ομιλίες, τις ραδιοφωνικές εκπομπές που πραγματοποιεί στα πλαίσια της πνευματικής του επικοινωνίας με τους πιστούς τόσο εντός όσο και εκτός Κύπρου, με τις εξομολογήσεις χιλιάδων ανθρώπων και την επικοινωνία του με πλήθος ανθρώπων που αντιμετωπίζουν θλίψεις και δυσκολίες στη ζωή τους, είναι συνεχώς κοντά τους, βαστάζει και απαλύνει τον πόνο και τα προβλήματά τους. Με τις ανά δεκαπενθήμερο ομιλίες που πραγματοποίησε επί σειρά ετών, αρχικά στους φοιτητές του Πανεπιστημίου Κύπρου στη Λευκωσία και αργότερα με τις ομιλίες του που εξακολουθεί να κάνει μέχρι σήμερα στη Λεμεσό στην καρδιά του Τεχνολογικού Πανεπιστημίου Κύπρου, μορφώνει τον Χριστό στις καρδιές των νέων ανθρώπων που Τον αναζητούν ως τη μοναδική διέξοδο από τα αδιέξοδα της ζωής τους.


Η συμπαράστασή και η αγάπη του στους αναξιοπαθούντες συνανθρώπους μας, μεταφράζεται καθημερινά με την προσφορά χιλιάδων γευμάτων αγάπης, τόσο σε ενήλικες όσο και σε φοιτητές του Τεχνολογικού Πανεπιστημίου Κύπρου, αλλά και σε παιδιά μονογονεϊκών οικογενειών.


Με την πνευματική καθοδήγηση και εποπτεία του λειτούργησαν τις Θεραπευτικές Κοινότητες απεξάρτησης από τα ναρκωτικά, «Αγία Σκέπη», «Παναγία η Καταφυγή» για τις γυναίκες και το Κέντρο Στήριξης εφήβων για παιδιά ηλικίας 12 έως 19 ετών. Τα ποσοστά επιτυχίας όλων των προγραμμάτων είναι τα μεγαλύτερα σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.


Η έγνοια του και το ενδιαφέρον του επεκτείνεται σε άτομα με αναπηρίες και τους προσφέρει υποστηρικτικές υπηρεσίες, με την ίδρυση της κοινότητας «Αγίου Λουκά του Ιατρού» στο Φιλάνι, ενός φιλανθρωπικού ιδρύματος που συστάθηκε το 2008 για να παρέχει σε αυτά και στους δικούς τους ένα φιλόξενο, φιλικό και ασφαλές καταφύγιο ανακούφισης, βοήθειας και συμπαράστασης στη δύσκολη πορεία της ζωής τους.


Η αγάπη του για τον άνθρωπο τον έκανε να προχωρήσει στη δημιουργία του Πολυδύναμου Κέντρου Παροχής Κοινωνικών Υπηρεσιών «Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων», που προσφέρει μέσα από το Κέντρο Οικογενειακής Καθοδήγησης ψυχολογική και ηθική στήριξη, αλλά και υλική συμπαράσταση με το Κέντρο Προσφοράς και Αγάπης «Παναγία η Παραμυθία» σε όσους από τους συνανθρώπους μας το έχουν ανάγκη.


Η επαφή του με τους νέους ανθρώπους και η συνομιλία μαζί τους τον οδήγησαν στην δημιουργία δύο νεανικών καφετεριών, της «Διεξόδου» και της «Ινδίκτου» για τις ανάγκες των φοιτητών. Στη μια από αυτές λειτουργεί και 24ωρο αναγνωστήριο.

Νοιάζεται, ενδιαφέρεται και επαγρυπνεί για την κατεχόμενη πατρίδα μας. Ανησυχεί για την πορεία του Κυπριακού, για την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο πολύπαθο νησί μας, για την διακρίβωση της τύχης των αγνοουμένων αδελφών μας, για τους εγκλωβισμένους μας και για την επιστροφή των προσφύγων στις πατρογονικές τους εστίες. Δεν διστάζει να τοποθετηθεί στο εθνικό μας θέμα πάντοτε με διάκριση, σεβόμενος απόλυτα την ετυμηγορία του λαού μας και τις επιταγές της πολιτειακής και πολιτικής ηγεσίας μας. Γι’ αυτό ενημερώνεται τακτικά από υπεύθυνα πρόσωπα για την πορεία του τόπου μας. Οργανώνει πολιτιστικές εκδηλώσεις αφιερωμένες στην κατεχόμενη πατρίδα μας που σκοπό έχουν τη διατήρηση της αγωνιστικότητας του λαού μας που πιστεύει στο Θεό και αγωνίζεται για ελευθερία και δικαίωση.

Ενδιαφέρεται και αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους και προσφέρει απλόχερα την αγάπη του σ’ αυτούς.

Η μέριμνά του για τα περιβαλλοντικά θέματα και η έγνοια του για τη δημιουργία περιβαλλοντικής συνείδησης και προστασίας του περιβάλλοντος, τον οδήγησε στη δημιουργία του πρώτου Κέντρου Περιβαλλοντικής Έρευνας και Εκπαίδευσης στην Κύπρο.

Η επί μισό περίπου αιώνα συνεχής εκκλησιαστική διακονία και εμπειρία του καθώς και τα βιώματα που έζησε κοντά στους σύγχρονους Αγίους της Εκκλησίας μας, αναδεικνύουν τον Μητροπολίτη Λεμεσού Αθανάσιο πεπειραμένο πνευματικό καθοδηγητή για όλους μας.

Τα έργα αυτά, του φωτός και της αγάπης, μέσα από το αξιοθαύμαστο και πολυσχιδές εθνικό, διοικητικό, κοινωνικό και φιλανθρωπικό έργο του, στη δεύτερη μεγαλύτερη εκκλησιαστική περιφέρεια της Κύπρου, καθιστούν τον Πανιερώτατο Μητροπολίτη Λεμεσού κ. Αθανάσιο ως τη σωστή επιλογή να αναλάβει ως καλός ποιμένας το πηδάλιο της Εκκλησίας της Κύπρου.

Καλούμε όλους σε μια πνευματική συστράτευση, μακριά από εντάσεις και διχασμούς, να ενισχύσουμε την προσπάθειά αυτή και να εργαστούμε όλοι από κοινού μέσα στα πλαίσια της αγάπης και της ειρήνης στην ανάδειξη του Μητροπολίτη Λεμεσού Αθανάσιου, ως άξιου νέου προκαθημένου της Αγιωτάτης Εκκλησίας της Κύπρου μας.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ κοίμησις τοῦ Ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Παύλου Πατριάρχου Βελιγραδίου - Αγαπώ τον Χριστό


Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ κοίμησις τοῦ Ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Παύλου Στόϊτσεβιτς, Πατριάρχου Βελιγραδίου καὶ Πὲτς (παλαιοῦ Ἰπεκίου) Σερβίας, τοῦ απλοῦ καὶ ταπεινοῦ, ἐν εἰρήνῃ τελειωθέντος ἐν ἔτει 2009Ο

 Ο μαρτυρικός ιεράρχης σαν επίσκοπος Ράσκας και Πριζρένης στο Κοσσυφοπέδιο πέρασε μαρτυρικές στιγμές, περίπου τριάντα χρόνια. Φανατικοί Αλβανοί αλλά και κομμουνιστές της περιοχής, πολλές φορές τον έβριζαν και τον προπηλάκιζαν, όταν τον έβλεπαν στον δρόμο και όλα αυτά με την ανοχή, αν όχι και με την προτροπή, των διοικούντων κομμουνιστικών αρχών. Κάποτε σε στάση λεωφορείου, φανατικός Αλβανός μουσουλμάνος τον ερράπισε με λύσσα, χωρίς καμιά αιτία. Υπέφερε τα πάντα, χωρίς γογγυσμό, με την αδιάλειπτη προσευχή του. Το 1989, ξυλοκοπήθηκε από αρκετούς Αλβανούς νέους τόσο πολύ που σχεδόν 3 μήνες νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο. Ήταν τόσο βαθιά ποτισμένος με το ευαγγελικό πνεύμα της ταπείνωσης και της συγχώρεσης, που αρνήθηκε να ασκήσει δίωξη.

Όταν του ανακοινώθηκε ότι εξελέγη Πατριάρχης, στενοχωρήθηκε πολύ, ήταν ο μόνος που δεν επιθυμούσε να εκλεγεί Πατριάρχης. Προσευχήθηκε πολύ και δέχθηκε με ταπείνωση το θέλημα του Θεού, βάζοντας όμως ένα τάμα για τον εαυτό του στην προσευχή αυτή: «Θεέ μου, Συ γνωρίζεις ότι δεν έχω τις δυνάμεις και την ικανότητα να ανταπεξέλθω σε αυτό το υψηλό λειτούργημα, να γίνω Πατριάρχης, ποτέ μου δεν το επεθύμησα ούτε καν το σκέφτηκα. Βάζω όμως ένα τάμα από τώρα και στο εξής μέχρι να πεθάνω, να Σου λειτουργώ καθημερινά, και Εσύ, όπως γνωρίζεις, να αναπληρώσεις τις ελλείψεις μου και τις ατέλειές μου». Και όντως ο μακάριος αυτός άνθρωπος του Θεού λειτουργούσε καθημερινά, όπου και αν βρισκόταν. Ακόμη και όταν ήταν εκτός Σερβίας, σε αποστολές, λειτουργούσε στο δωμάτιο του ξενοδοχείου. Το σπάνιο αυτό λειτουργικό του φρόνημα και η εσωτερική του ζωή τον ανέδειξαν σε αληθινό εκκλησιαστικό ηγέτη, γι’ αυτό τον αγαπούσε πολύ ο λαός, αλλά και οι αποφάσεις του σε κρίσιμα θέματα ήταν πάντοτε σοφές και μέσα στο θέλημα του Θεού.

Ο μακαριστός Παύλος ήταν ένα θαύμα του Θεού. Κυκλοφορούσε και ως Πατριάρχης μόνο με τα δημόσια μέσα μεταφοράς, κοιμόταν σε ένα απλό φτωχικό δωμάτιο, στο Πρίζρεν δε σε μια ψάθα, έραβε και επισκεύαζε μόνος του τα ενδύματα και τα υποδήματά του και ετοίμαζε το πάντοτε νηστίσιμο φαγητό του ο ίδιος. Αυτός δε έδωσε λύση στο οδυνηρό σχίσμα της λεγόμενης «Ελεύθερης Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας» και την οδήγησε στους κόλπους του Σερβικού Πατριαρχείου.


Γράφει ο π.Λίβυος: 

«Ο επίσκοπος της εκκλησίας του Χριστού Παύλος και Πατριάρχης της Σερβικής εκκλησίας, δεν άσκησε -ως συνήθως γίνεται από τις θέσεις αυτές- εξουσία. Δεν άφησε τον εαυτό του να γοητευθεί από την δαιμονική γοητεία της εξουσίας. Δεν υπηρέτησε την διπλωματία. Ούτε ιερή ούτε ανίερη. Δεν έκανε μικροπολιτική και μακροπολιτική. Ήταν Χριστιανός. Ακέραιος. Αυθεντικός. Μαρτυρικώς μαρτυρών την πίστη του στο Χριστό.


Αγωνίστηκε κόντρα σε όλες τις αντιεκκλησιαστικές, αντιχριστιανικές κοσμικές απόψεις και αντιλήψεις ότι η διοίκηση της εκκλησίας δεν ασκείται με προσευχή και νηστεία, με αρετή και πνευματικότητα, αλλά με δημόσιες σχέσεις, με διπλωματία και πολιτική. Καθώς δε και με την νεοεκφρασθείσα αλλά καθόλου άγνωστη από το εκκλησιαστικό παρελθόν άποψη ότι η αποστολή του επισκόπου δεν είναι η τέλεση της Θείας Ευχαριστίας και η εν Χριστώ διακονία, αλλά η διοικητική γραφειοκρατική συνδιαλλαγή με το κράτος και τις εξουσίες του κόσμου τούτου, κάτι σαν εκκλησιαστικός νομάρχης.

Ο Πατριάρχης Παύλος εκλέχτηκε με κλήρο κατά την Σερβική παράδοση. Δεν πήρε μέρος σε συντεχνίες και εκλογικά μαγειρέματα. Άφησε τον Θεό να μιλήσει μέσα από καθαρές διαδικασίες.

Όταν κηρύχτηκε από τον υπεραντλαντικό σουλτάνο (Η.Π.Α) ο πόλεμος ενάντια στην Σερβία δεν υπεράσπισε τον λαό του μόνο με παρουσία, φιλανθρωπική διακονία κ.α τα οποία επιτυχώς πολλές φορές διεκπεραιώνουν και μη θρησκευτικές ομάδες εθελοντών ακτιβιστών και οργανισμών. Αλλά ως αληθινός χριστιανός επίσκοπος μπόλιασε την φιλανθρωπία με την προσευχή και νηστεία. Δεν έφαγε λάδι όσες μέρες κράτησε ο πόλεμος πενθών για τον σφαγιασθέντα λαό του και τελούσε την Θεία Λειτουργία καθημερινά όπου και εάν βρισκόταν. »





Εκεί !! Στους πρόποδες του Σταυρού υπάρχουν τα μυστικά της ευτυχίας - Αγαπώ τον Χριστό

Αναφέρει ο ιερός Αυγουστίνος, ο οποίος σ’ όλη του τη ζωή έψαχνε να βρει τον Θεό:

 «Ρώτησα τα ψηλά χιονοστεφανωμένα βουνά. Μήπως εσείς είσθε ο Θεός μου; Και αυτά μου απάντησαν. Όχι, όχι, δεν είμαστε εμείς ο Θεός σου. Ρώτησα τον ήλιο. Μήπως είσαι συ ο Θεός μου; Και ο ήλιος μου απάντησε. Όχι, όχι, δεν είμαι εγώ ο Θεός σου. Ρώτησα τις καταπράσινες πεδιάδες, τα φιδωτά ποτάμια. Μήπως είσθε σεις ο Θεός μου; Και αυτά μου είπαν. Όχι, όχι, δεν είμαστε εμείς ο Θεός σου. Ρώτησα τις γαλάζιες θάλασσες, τους ωκεανούς και τις λίμνες. Μήπως είσθε σεις ο Θεός μου; Και αυτά μου απάντησαν. Όχι, όχι, δεν είμαστε εμείς ο Θεός σου».

Στην ίδια δραματική θέση βρίσκεται και ο σημερινός ταλαίπωρος άνθρωπος, αναζητητής της ευτυχίας. Πιστεύει ότι εάν αποκτήσει ένα σταθερό εισόδημα, αυτό θα του δώσει την ευτυχία. Αλλά αυτό του απαντάει: 

Εγώ δεν είμαι η ευτυχία σου, εγώ δεν σου εξασφαλίζω την ευτυχία. Χτίζει ένα κομψό πολυτελέστατο πανάκριβο σπίτι και πιστεύει ότι αυτό θα του φέρει ευτυχία. Και αυτό του λέγει: Εγώ δεν είμαι η ευτυχία σου. Εγώ δεν μπορώ να σε κάμω ευτυχισμένο. Αγοράζει ένα πολυτελές αυτοκίνητο και νομίζει ότι τώρα έγινε ευτυχισμένος. Και αυτό του λέγει: Όχι, όχι, εγώ δεν είμαι η ευτυχία σου. Φρόντισε κάπου αλλού να βρεις την ευτυχία.

Αλλά πού ο ιερός Αυγουστίνος βρήκε τον Θεό, τον οποίο τόσο εναγωνίως αναζητούσε; Τον βρήκε στο πρόσωπο του Κυρίου Ιησού Χριστού. Ο Αμβρόσιος Μεδιολάνων υποβοήθησε με την ακτινοβολούσα προσωπικότητά του τον αναζητητή της αληθείας να βρει τον Κύριο. Και από τότε ο Αυγουστίνος υπηρέτησε με όλη του την καρδιά και τη δύναμή του και τη διάνοιά του τον Κύριο, τον οποίο αγάπησε. «Η καρδιά μου, Κύριε, είναι ανήσυχη και δεν θα ειρηνεύσει εάν δεν αναπαυθεί εις εσέ».

Και ο σημερινός ταλαίπωρος άνθρωπος, μανιώδης διώκτης της ευτυχίας, δεν θα ειρηνεύσει εάν δεν βρει τον Κύριο Ιησού Χριστό, στον οποίο και μόνο υπάρχει το πλήρωμα και η καταξίωση της ζωής.

Εκεί στους πρόποδες του Σταυρού υπάρχουν τα μυστικά της ευτυχίας. Στο μυστήριο του πόνου, της θλίψεως και των στερήσεων υπάρχει η μυστική χαρά. Η ευτυχία είναι αντιστρόφως ανάλογη με τα υλικά αγαθά. Διότι η θεία χάρη έχει αυτή την αδυναμία.

Να επισκέπτεσαι τους πτωχούς και στερημένους. Και ο παντοδύναμος Θεός δεν αγαπάει τους δυνατούς αλλά τους αδυνάτους. Γνώριζε λοιπόν τούτο. 

Αγάπησε την κατά Θεόν πτωχεία για να πλουτίσεις.

Αγάπησε το κατά Θεόν πάθος για να χαίρεσαι.

Αγάπησε και τους πόνους του Σταυρού για να αποκτήσεις μια μυστική παρηγοριά που χορηγός της είναι μόνο ο Κύριος Ιησούς Χριστός.

♰ 4 Νοεμβρίου : Ιωάννης Γ΄ Δούκας Βατάτζης ο Άγιος Αυτοκράτορας του Βυζαντίου

 



Ιωάννης Γ΄ Δούκας Βατάτζης: Ο Άγιος Αυτοκράτορας του Βυζαντίου

Η ιστορία της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ή Βυζαντινής έχει αναδείξει σπουδαίες προσωπικότητες, οι οποίες με το ισχυρό φρόνημα, το αγωνιστικό πνεύμα και τις Ορθόδοξες αξίες τους, έχουν στιγματίσει την πορεία της Αυτοκρατορίας. Ένας από αυτούς είναι ο Ιωάννης Γ΄ Δούκας Βατάτζης, Αυτοκράτορας, κυβερνήτης, διπλωμάτης, στρατιωτικός και Άγιος.  

Ο Ιωάννης Γ΄ Δούκας Βατάτζης γεννήθηκε στο Διδυμότειχο το 1193. Υπήρξε Αυτοκράτορας από το 1222 ως το 1254, μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204 από τους Σταυροφόρους. Γεννήθηκε στη θρακική γη, που έχει αναθρέψει αυτοκράτορες, άρχοντες, ευγενείς, ηγεμόνες, πατριάρχες και λαό της Αυτοκρατορίας. Έζησε την εποχή, όπου η φράγκικη κατοχή και οι συγκρούσεις των Ελλήνων με τους γύρω λαούς, αφύπνισαν την εθνική τους συνείδηση διαμορφώνοντας το νέο ελληνισμό.

Ο Ιωάννης Βατάτζης υπήρξε κατά κοινή ομολογία όλων των ιστορικών ένας από τους μεγαλύτερους αυτοκράτορες του Βυζαντίου. Στην περίπτωσή του επαληθεύεται η ρήση του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, του τελευταίου Αυτοκράτορα, ο οποίος απευθυνόμενος προς τον αδερφό του, Ιωάννη Η΄ Παλαιολόγο, είπε τα εξής: «Από την ιστορία μας έχουμε το δίδαγμα πως όσο κυβερνούσαν βασιλιάδες στρατιώτες, το Βυζάντιο δοξαζόταν, ενώ μόλις έπαιρναν την αρχή οι ευνούχοι, το κράτος διαλυόταν». Ο Ιωάννης Βατάτζης ανήκει στην πρώτη κατηγορία, μόνο που δεν τον διέκρινε η ιμπεριαλιστική νοοτροπία και η επιθυμία για αποκόμιση πλούτου και δόξας. Αντίθετα πρώτιστο μέλημα του Ιωάννου ήταν ο λαός του. Για αυτό έμεινε στην ιστορία γνωστός ως πατέρας των Ρωμαίων.

Δε θυμίζει συνηθισμένο αρχηγό του κράτους, ακόμα και για τα γνωστά Βυζαντινά πρότυπα. Πολεμά, εργάζεται και πονά μαζί με το λαό. Ως προς τις στρατιωτικές του ενέργειες, συνετέλεσε τα μέγιστα στην ανόρθωση της Αυτοκρατορίας και τη μετά το θάνατό του ανακατάληψη της Κωνσταντινούπολης. Επικοινώνησε διπλωματικά ακόμα και με τους Δυτικούς, προκειμένου να πετύχει το στόχο του, ήτοι την ανάκτηση της Κωνσταντινούπολης. Με τη δυναμική του προσωπικότητα και τη διπλωματική του ικανότητα δημιούργησε το υπόβαθρο για την ανάκτηση της Κωνσταντινούπολης και καθυπέταξε κάθε προσπάθεια αντίστασης και εν δυνάμει αμφισβήτησης της κυριαρχίας του. Στήριξε τους Ακρίτες, το λαό, τους φτωχούς, τη μόρφωση, την εγχώρια παραγωγή, αναδιένειμε το δημόσιο πλούτο και δημιούργησε κοινωνικές δομές, σε ποσότητα και ποιότητα που εκπλήσσουν ακόμη και σήμερα.

Η εσωτερική του πολιτική αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση. Κατόρθωσε να ανεβάσει το βιοτικό επίπεδο του απλού λαού, με την εξυγίανση της δημόσια διοίκησης και την πάταξη της αδικίας και της ασυδοσίας των αρχόντων. Επέφερε ευημερία στο λαό και άνθηση της οικονομίας σε όλους τους τομείς. Με σειρά μέτρων ενίσχυσε τις χαμηλές οικονομικά και κοινωνικά τάξεις. Μείωσε τη φορολογία και με τη θεσμοθέτηση του εμπορίου, της βιοτεχνίας, της κτηνοτροφίας και της γεωργίας ευνόησε την ανάπτυξη και την κερδοφορία. Απαγόρευσε την εισαγωγή ειδών πολυτελείας, με αποτέλεσμα να ενισχυθεί η εντόπια παραγωγή. Φρόντισε την παιδεία ανεγείροντας σχολεία και βιβλιοθήκες, ίδρυσε νοσοκομεία και φιλανθρωπικά ιδρύματα, οικοδόμησε μεγαλόπρεπους ναούς και ενίσχυσε οικονομικά πολλά μοναστήρια. Ο ίδιος κατείχε τόση περιουσία όση του χρειαζόταν για να συντηρείται.  

Όσον αφορά την άμυνα του κράτους του, την ενίσχυσε με οχυρωματικά έργα, ασφαλίζοντας τα σύνορά του και δίνοντας εργασία σε πολλούς ανθρώπους. Στα σύνορα τοποθέτησε ακρίτες, έδωσε γη να καλλιεργούν για να ζουν τις οικογένειές τους, εξασφαλίζοντας έτσι ισχυρή φύλαξη των συνόρων του.

Όσον αφορά τις στρατιωτικές επιχειρήσεις ενεργούσε πάντα με σύνεση και καρτερικότητα. Δεν εμπλεκόταν σε πόλεμο, αν δεν υπήρχε άμεση ανάγκη και προσπαθούσε πάντα να εκμεταλλεύεται τα λάθη των αντιπάλων του, ενώ χρησιμοποιούσε νέες στρατηγικές και μεθόδους αντιμετώπισης των εχθρών, τις οποίες και εφάρμοσε εναντίον των Φράγκων, των Βουλγάρων, των Τούρκων, των Μογγόλων, αλλά και Ελλήνων. Το γεγονός ότι δεν μπόρεσε να ελευθερώσει τη βασιλεύουσα οφείλεται στις εμφύλιες προστριβές, αλλά και στη συνεχή στήριξη του Φράγκου βασιλιά της Κωνσταντινούπολης από τους Βενετούς και τον Πάπα.

Στο διπλωματικό τομέα διέπρεψε, καθώς ήξερε να εκμεταλλεύεται τις αδυναμίες των αντιπάλων του. Πολλές φορές με πρόσχημα την ένωση των Εκκλησιών κατόρθωνε να αποτρέψει τη βοήθεια του Πάπα προς τους Λατίνους της Πόλης. Με τους Βουλγάρους και τους Τούρκους που συνόρευε προσπαθούσε να έχει καλές σχέσεις, χωρίς να χάνει την ευκαιρία να εκμεταλλευτεί τις εξωτερικές και εσωτερικές τους αναταράξεις.

Ο βίος του μεγάλου Έλληνα Αυτοκράτορα και Αγίου της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, Ιωάννη Γ΄ Δούκα Βατάτζη αποτελεί σύμβολο του Ελληνισμού. Τα επιτεύγματά του καθ’ όλη τη διάρκεια της βασιλείας του ήταν πολύ μεγάλα. Ο Ιωάννης ουσιαστικά παρέλαβε μια επαρχία και κατόρθωσε να τη μετατρέψει σε Αυτοκρατορία. Στην πραγματικότητα έθεσε τα θεμέλια για τη δημιουργία ενός άλλου είδους κράτους, το οποίο είχε καθαρά Ελληνική ταυτότητα, με δημοκρατικό χαρακτήρα. Πρωταρχικός στόχος του ήταν η ανακατάληψη της Κωνσταντινούπολης και η ανασύσταση της Αυτοκρατορίας. Η ανακατάληψη δεν επιτεύχθηκε, όμως κατόρθωσε να δημιουργήσει ένα ισχυρό κράτος. Αν δεν τον ταλάνιζαν προβλήματα υγείας, θα ζούσε περισσότερο και αναμφισβήτητα θα έμπαινε θριαμβευτής τη βασιλεύουσα. Εξάλλου η ανακατάληψη της Κωνσταντινούπολης το 1261 από το Μιχαήλ Παλαιολόγο χρεώνεται από όλους τους ιστορικούς στον Ιωάννη Βατάτζη. 

Ο Ιωάννης Βατάτζης δικαιολογούσε απόλυτα την ετυμολογία του ονόματός του, ήταν δηλαδή «χάρισμα Θεού», το χάρισμα του Πανάγαθου Θεού προς τον Ελληνισμό. Αν οι μετέπειτα βυζαντινοί Αυτοκράτορες ακολουθούσαν την ίδια εσωτερική και εξωτερική πολιτική με αυτή του Ιωάννη Βατάτζη, τότε σίγουρα το 1453 δεν θα ήταν η καταληκτική ημερομηνία για την ιστορία του Βυζαντίου.

Αξιοπρόσεκτη είναι η επιστολή που έστειλε ο Βατάτζης στον Πάπα Γρηγόριο Θ΄, στην οποία μπορούμε να δούμε το Ελληνικό φρόνημα που τον διακατείχε, καθώς ο ηγέτης της Νίκαιας ανατρέχοντας στο ιστορικό του παρελθόν με υπερηφάνεια δηλώνει την εθνική του ταυτότητα. Αποτελεί το εξαιρετικό παράδειγμα Ελληνορθόδοξου ηγέτη, συμβάλλοντας σε μεγάλο βαθμό στην αφύπνιση και τη δημιουργία του νέου Ελληνισμού.  

Κοιμήθηκε στο Νυμφαίο της Μικράς Ασίας το 1254. Η μεγαλύτερη ιστορική του επιβράβευση επήλθε μετά το θάνατό του, όταν ανακηρύχθηκε από το λαό Άγιος της Εκκλησίας. Η επίσημη Εκκλησία άργησε να τον αναγνωρίσει, καθώς σύμφωνα με το εκκλησιαστικό τυπικό για να αναγνωριστεί κάποιος άγιος, πρέπει να περάσουν τουλάχιστον 50 με 60 χρόνια. Ωστόσο η αγιοποίησή του από το λαό ήταν άμεση, καθώς αναγνωρίστηκαν τα θαύματά του και κτίστηκε προς τιμήν του Ιερός Ναός στη Μαγνησία της Μικράς Ασίας και εκκλησάκι στο Νυμφαίο, τα οποία μαρτυρούν την αγάπη του λαού προς εκείνον. Ο Ελληνισμός τον τίμησε για τη φιλανθρωπική του δράση και την αγιοσύνη του. Αυτός είναι ο Ιωάννης Γ΄ Δούκας Βατάτζης. Ο ελεήμων Αυτοκράτωρ, ο Άγιος.

Για τον Άγιο Βασιλιά του Ελληνισμού επικρατούν πολλοί θρύλοι και παραδόσεις. Ο Όσιος Ανδρέας ο διά Χριστόν σαλός (6ος αιώνας μ.Χ.), προφητεύοντας στο μαθητή του Επιφάνιο για τη μελλοντική τύχη της Κωνσταντινούπολης, όταν έφθασε στο σημείο της κατάκτησης της πόλης και της ανάκτησης αυτής από τους Έλληνες, ανέφερε ότι θα βασιλεύσει στην πόλη για τριάντα δύο χρόνια ένας βασιλιάς κάνοντας θαυμαστά πράγματα, που το όνομά του θα είναι Ιωάννης. Οι μετέπειτα προφητείες Αγίων και Γερόντων αναφέρουν ότι ο βασιλιάς αυτός θα είναι στον τύπο του Ιωάννη Βατάτζη, ο οποίος βασίλευσε τριάντα δύο χρόνια! Υπάρχει ακόμα και ο θρύλος ότι ο βασιλιάς Ιωάννης θα είναι ο ίδιος ο Ιωάννης Βατάτζης, ο οποίος θα εγερθεί την κατάλληλη στιγμή για να σώσει τον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία.   

 

Όλη την ημέρα ο Γεώργιος έκλαιγε και παρακαλούσε τον Άγιο Γεώργιο να τον ελευθερώσει


Στην Παμφλαγονία του Πόντου τιμούσαν πολύ τον Άγιο Γεώργιο και μάλιστα είχαν κτιστεί προς τιμή του πολλοί ναοί. Όλοι τιμούσαν τον Άγιο τόσο ώστε κάθε οικογένεια να δίνει το όνομα του σ’ ένα από τα αρσενικά παιδιά της. Τούτο συνέβη και σε μια ευσεβή οικογένεια. Μεγάλωσε το παιδί της που ήταν φρόνιμο, ηθικό, συνετό, και όταν έγινε είκοσι χρόνων τον κάλεσαν στο στρατό. Στις μάχες που έγιναν εναντίον των βαρβάρων πολλοί Χριστιανοί μεταξύ των οποίων και ο νεαρός Γεώργιος, έπεσαν σε ενέδρα, και από αυτούς άλλους έσφαξαν, άλλους έκαμαν υπηρέτες και άλλους πώλησαν δούλους. Ο Γεώργιος έγινε υπηρέτης κάποιου αξιωματικού, που τον εκτίμησε πολύ.

Οι γονείς του Γεωργίου για ένα ολόκληρο χρόνο πενθούσαν και έκλαιγαν απαρηγόρητοι για το χαμένο τους παιδί. Καθημερινά πήγαιναν στην εκκλησία και γονατιστοί παρακαλούσαν θερμά τον Θεό να τους φανερώσει τι απέγινε το αγαπημένο τους παιδί.

Αλλά και ο Γεώργιος από την εξορία του προσευχόταν στον Θεό να τον απαλλάξει από την σκλαβιά και να τον αξιώσει να συναντηθεί με τους αγαπημένους του γονείς. Πέρασε λοιπόν ένας χρόνος από τότε που εξαφανίστηκε. Έφθασε μάλιστα και η γιορτή του Αγίου και οι γονείς, που πάντα είχαν την ελπίδα ότι το παιδί τους ζει, κάλεσαν τους συγγενείς τους για δείπνο.

Εκείνη την ημέρα ο αξιωματικός του Γεωργίου του ζήτησε να του πλύνει τα πόδια πριν από το φαγητό και γι’ αυτό ο Γεώργιος πήγε να ζεστάνει νερό. Όλη την ημέρα ο Γεώργιος έκλαιγε και παρακαλούσε τον Άγιο του που γιόρταζε να τον ελευθερώσει και να τον οδηγήσει κοντά στους γονείς του. Μόλις το νερό έβρασε και το ετοίμασε για τον αφέντη του, παρουσιάστηκε μπροστά του ο Άγιος έφιππος σ’ ένα άσπρο άλογο και αφού ανέβασε τον νέο σ’ αυτό αμέσως, τον έφερε στο σπίτι του την ώρα που βρίσκονταν όλοι οι καλεσμένοι στο τραπέζι. Έμειναν όλοι τότε έκθαμβοι και όταν εκείνος τους αφηγήθηκε το θαύμα με κάθε λεπτομέρεια, όλοι γεμάτοι χαρά δόξασαν το Θεό.


♰ 2 Νοεμβρίου Άγιος Γαβριήλ ο διά Χριστόν Σαλός - Ο Άγιος που έκαψε την εικόνα του Λένιν



Ο Άγιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν σαλός και ομολογητής, ο εκ Γεωργίας:
Στις φυλακές και στα ψυχιατρεία

Ο π. Γαβριήλ προσπαθούσε με κάθε τρόπο να αποτραβήξει τον κόσμο της Γεωργίας από την αμάθεια και την απιστία. Μετά το θάνατο του Στάλιν το 1953, οι νέοι ηγέτες της Σοβιετικής Ένωσης ξέσπασαν σε διάφορες βίαιες αντισταλινικές εκδηλώσεις. Τις τοπικιστικού χαρακτήρα διαδηλώσεις διαμαρτυρίας τις κατέπνιξε η σκληρότητα της νέας σοβιετικής ηγεσίας με κυριότερο θύμα τη γεωργιανή νεολαία. Στις 9 Μαρτίου 1956 χύθηκε πολύ αθώο αίμα, και οι Γεωργιανοί δεν πρόλαβαν καλά – καλά ούτε να θρηνήσουν τους πεθαμένους τους, ενώ οι αρχές εμπόδιζαν τους κληρικούς να παράσχουν τη βοήθειά τους. Μόνο τον π. Γαβριήλ δεν μπόρεσαν να σταματήσουν τα κυβερνητικά όργανα, ο οποίος έτρεχε να διαβάσει ευχές στους αδικοχαμένους Γεωργιανούς.

Ο άγιος δεν φοβόταν τις σοβιετικές αρχές ούτε την κακία του όχλου που είχε χάσει τα λογικά του. Έτσι, την 1η Μαΐου του 1965, ημέρα εορτής του κομμουνιστικού καθεστώτος, πολλοί άνθρωποι είχαν συγκεντρωθεί στους κεντρικούς δρόμους και τις πλατείες. Τα παρατεταγμένα τμήματα προχώρησαν προς την πλατεία του κυβερνείου, για να αποτίσουν φόρο τιμής στους άθεους και σκληροτράχηλους ηγέτες, των οποίων τα πορτρέτα ήταν κρεμασμένα παντού. Εκείνη τη μέρα, ακριβώς δίπλα από το κυβερνείο, στον ναό Κασβέτι βρισκόταν και ο π. Γαβριήλ μαζί με μερικούς πιστούς ακόμη. Ήταν περίλυποι, καθώς άκουγαν τις εορταστικές κραυγές του όχλου.

«Τον Χριστό Τον σταύρωσαν, κι αυτοί γιορτάζουν και προσκυνούν τον αντίχριστο. Κοίταξε εσύ το παιδί σου κι άσε σε μένα τα υπόλοιπα», είπε ο άγιος σε μια γυναίκα που ήταν πολύ στενοχωρημένη με όσα συνέβαιναν. Ύστερα μονολόγησε: 

«Τετέλεσται! Θεέ μου, πάω να ομολογήσω το άγιο όνομά Σου. Ξέρω πως μπορεί να μη γλιτώσω το θάνατο. Άλλωστε εγώ, Χριστέ μου, σε όλη μου τη ζωή ονειρευόμουν να μαρτυρήσω για χάρη Σου».

Ο π. Γαβριήλ κρατούσε στο χέρι του ένα μικρό μπουκάλι με νέφτι. Με βήμα ταχύ διέσχισε σαν κεραυνός τα πλήθη που ζητωκραύγαζαν μπροστά στο είδωλο τους, πλησίασε τη δωδεκάμετρη φωτογραφία του Λένιν, έριξε το νέφτι, άναψε φωτιά και φώναξε με βροντερή φωνή: «Αυτός γιατί θέλει δόξα; Δόξα οφείλουμε στον Χριστό και Θεό μας! Πώς προσκυνάτε τον αντίχριστο;».

Το πανό άρπαξε αμέσως φωτιά. Μπροστά στα μάτια των έκπληκτων διαδηλωτών, η φωτογραφία του αγαπημένου τους ηγέτη έγινε μια χούφτα στάχτη. Έμεινε μόνο το μαυρισμένο σκοινί της κορνίζας. Ο άγιος ήξερε πια πολύ καλά τι τον περίμενε μετά από αυτό. Εντούτοις, έμεινε εκεί ασάλευτος, παρακολουθώντας τις στάχτες που στροβιλίζονταν στον αέρα. Έντρομες οι κρατικές αρχές κάλεσαν αμέσως το 8ο Σύνταγμα Πυροβολικού και με εξοπλισμένα μηχανοκίνητα πλησίασαν τον π. Γαβριήλ, ο οποίος μπήκε ήρεμος σ’ ένα από αυτά. Κανείς δεν τόλμησε να τον αγγίξει, ενώ εκείνος προσευχόταν:
 «Κύριος εμοί βοηθός, και ου φοβηθήσομαι τι ποιήσει μοι άνθρωπος. Κύριος εμοί βοηθός, καγώ επόψομαι τους εχθρούς μου».1

Διηγείται ο π. Γαβριήλ σχετικά: «Με περικύκλωσαν οι στρατιώτες, όπως τον Χριστό. Φορούσα το μοναχικό μου ένδυμα και τον μεγάλο σταυρό στην καρδιά. Με οδήγησαν στον τρίτο όροφο ενός κτιρίου. Εκεί καθόταν κάποιος κουστουμαρισμένος, στον οποίο με υπέδειξαν ως τον παπά που έκαψε το πορτρέτο του Λένιν.

Όλοι οι αξιωματούχοι με κοίταζαν με περιέργεια και με κάποιο ενδιαφέρον. Άρχισαν να μου κάνουν διάφορες ερωτήσεις. Ήμουν έρμαιο στις διαθέσεις τους. Δίπλα μου στέκονταν κάποιοι που στις τσέπες τους έκρυβαν όπλα, για να με πυροβολήσουν αν… αντιδρούσα. Ήξερα τη δουλειά τους. Κομμουνιστές ήταν. Λύκοι με τη μορφή προβάτων! Στέκονταν σαν απλοί πολίτες και ύστερα θα έλεγαν: ¨Στρατιώτες τον πυροβόλησαν¨. Ύστερα μ’ έβαλαν να καθίσω. Προσπάθησαν να μου βγάλουν το σταυρό που φορούσα. Δεν τα κατάφεραν όμως.

–Τι έκανες; Με ρωτούσαν. Μπροστά στο υπουργείο πήγες κι έβαλες φωτιά;
– Εγώ τί έκανα; απάντησα. Να είστε καταραμένοι! Ελάτε να με σκοτώσετε επειδή έκαψα αυτόν τον σκύλο.
-Γκοντέρτζι, γιατί μας βρίζεις;
-Εσείς γιατί πήρατε τον Στάλιν από το μνημείο του και τον κάψατε; Εσείς είστε το κόμμα;
-Έχεις διαβάσει Μαρξ και Έγκελς;
-Ά! Μαρξ και Έγκελς…
– Μ’ αυτό που έκανες, ολόκληρο το Κρεμλίνο μας τηλεφωνά διαρκώς! Μας καλούν στην Τσέκα2 και μας απειλούν να μας διώξουν όλους από εδώ. Κι εσύ; Ξέρεις ότι απειλείσαι με την ποινή του θανάτου;
Τότε γέλασα. Έκανα το σταυρό μου και είπα: ¨Μέγας ει, Κύριε, και θαυμαστά τα έργα σου, και ουδείς λόγος εξαρκέσει προς ύμνον των θαυμασίων σου¨».

Έτσι, μη μπορώντας τα όργανα του αθεϊστικού καθεστώτος να λυγίσουν την ψυχή του π. Γαβριήλ άρχισαν να βασανίζουν το σώμα του. Και θα ήταν αδύνατο ν’ αντέξει τα μαρτύρια που υπέστη, αν δεν τον προστάτευε η χάρις του Κυρίου. Άρχισαν να τον κλοτσούν παντού στο πρόσωπο και στο σώμα. Του έσπασαν το σαγόνι και 17 κόκκαλα. Δεν κατάφεραν όμως να κλονίσουν την ατρόμητη ψυχή του.

Αμέσως μετά τον οδήγησαν στην απομόνωση της Κα Γκε Μπε και έριξαν το αιμόφυρτο σώμα του στο κελί των μελλοθανάτων, όπου τα όργανα του κομμουνιστικού κόμματος δεν δίσταζαν να βασανίζουν τους αντιρρησίες, να τους σκοτώνουν και να τους εξαφανίζουν˙ σε ένα υπόγείο ανήλιαγο, ανάερο, γεμάτο σαύρες, φίδια και ακαθαρσίες. Τάιζαν τον π. Γαβριήλ με μουχλιασμένο ψωμί και νερό. Χρησιμοποίησαν κάθε δυνατή μέθοδο για να κάμψουν το φρόνημά του, να χάσει το θάρρος του και να αρνηθεί την πίστη του. «Κατανοεῖ ὁ ἁμαρτωλὸς τὸν δίκαιον καὶ ζητεῖ τοῦ θανατῶσαι αὐτόν, ὁ δὲ Κύριος οὐ μὴ ἐγκαταλίπῃ αὐτὸν εἰς τὰς χεῖρας αὐτοῦ, οὐδὲ μὴ καταδικάσηται αὐτόν, ὅταν κρίνηται αὐτῷ.»,3 σχολίαζε ο π. Γαβριήλ στους πιστούς, περιγράφοντας τα βασανιστήριά του την περίοδο εκείνη.

Διηγείται ο ίδιος:
«Έβαλαν έναν δικό τους άνθρωπο να μου πει ότι είχε στο σπίτι του εικόνες και πως ήθελε να μου τις δείξει. Εγώ όμως πληροφορήθηκα από τον άγγελό μου πως ο άνθρωπος αυτός είχε λάβει οδηγίες να μου φέρει φωτογραφίες γυμνών γυναικών. Τότε του απάντησα πως εμείς δεν έχουμε τέτοιες εικόνες, κι ότι αυτές οι εικόνες είναι εργαλεία του Σατανά που μόνο αυτοί έχουν στο σπίτι τους. Ξαφνιάστηκε που ήξερα τι ήθελε να μου φέρει. Κάποια άλλη μέρα όμως τελικά τις έφερε, κι εγώ, χωρίς να τις κοιτάξω, τους τις έδωσα πίσω».
Τα κρατικά όργανα προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να κλονίσουν και να διαβρώσουν την πίστη του τολμηρού μοναχού. Κάθε βράδυ τον πήγαιναν για ανάκριση, όπου του υπέβαλαν αλλεπάλληλες ερωτήσεις παγίδα, με σκοπό να «τα χάσει» στις απαντήσεις του.

Διηγείται ο άγιος:
«Προσπαθούσαν να με μπερδέψουν και μου έλεγαν: ¨Αφού είσαι τρελός, γιατί δεν έκαψες την εικόνα του Χριστού;¨. Τότε έφερα στο νου μου το Σβετιτσχοβέλι, το Σαμτάβρο και όλες τις ομορφιές της Γεωργίας. Γι’ αυτά έπρεπε να θυσιαστώ. Όπως ο άγιος Άμπο της Τιφλίδας βασανίστηκε από τους Τούρκους, έτσι και εγώ να βασανιστώ από τους κομμουνιστές. Τελευταίος μάρτυρας ο Γαβριήλ. Έρχομαι! Τί έχω να φοβηθώ; ¨Θεέ μου¨, προσευχόμουν, ¨Εσύ που είσαι πανταχού παρών, μη με εγκαταλείπεις. Για χάρη αυτών των εικόνων που αναστήλωσα και της εκκλησίας που έχτισα, δώσε μου τώρα δύναμη. Εγώ είμαι μόνος. Δεν έχω κανέναν δίπλα μου¨. Και έφερνα στο νου μου τον άγιο Γεώργιο τον Αθωνίτη, τον άγιο Γαβριήλ,4 τον άγιο Συμεών τον Στυλίτη και τον άγιο Εκβτίμε. Τα βάσανά μου θα ήταν μια θυσία προς δόξαν Θεού, για την αθανασία της ψυχής, για την αγάπη προς τον πλησίον και για τον Θεό, σκεφτόμουν».

Η αδιάλειπτη προσευχή του π. Γαβριήλ και η παράδοσή του στο θέλημα του Θεού του έδωσαν πολλή δύναμη και χάρη. Και τι δεν υπέστη από τους βασανιστές του. Εκτός από τη σωματική βία που του άσκησαν, προσπάθησαν να τσαλακώσουν και την τιμή του, αλλά στάθηκε αδύνατο να τον καθυποτάξουν. Εκείνος δεν σταματούσε τα κηρύγματά του. Και συνεχίζει πάλι τη διήγησή του ο άγιος:
«Μου ζήτησαν να βγάλω το σταυρό μου και να τους τον δώσω. ¨Εγώ δεν πειράζω το σταυρό μου. Αν θέλετε, ελάτε εσείς να τον βγάλετε¨, τους απάντησα. Και πράγματι προσπάθησαν πολλές φορές, αλλά δεν τα κατάφερναν. Μου έκαναν ερωτήσεις κι εγώ τους έκανα κήρυγμα. ¨Τρελός είναι¨, έλεγαν, αλλά παρ’ όλα αυτά άκουγαν με ενδιαφέρον όσα τους έλεγα. Ήταν εκεί κι ένας εισαγγελέας με το επώνυμο Τσιντσάτζε. Φαινόταν καλός άνθρωπος. Με ρώτησαν πάλι:
-Γιατί έκαψες την εικόνα του Λένιν;
-Εσείς γιατί γράψατε ¨δόξα στον Λένιν¨; Η δόξα ανήκει μόνο στον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, κι εσείς την αποδίδετε σε έναν άνθρωπο, και μάλιστα αντίχριστο.
Κάτω από το τραπέζι, στο οποίο με κάθιζαν, υπήρχαν μικρόφωνα. Κάποια στιγμή τους ρώτησα:
-Τί είναι αυτά; Νομίζετε πως δεν ξέρω ότι καταγράφονται όλα όσα λέμε;
-Ποιός είπε ότι αυτός είναι τρελός; Τώρα βλέπεις τον Χριστό; Με περιγέλασαν.
-Ναι, απάντησα.
-Δείξε Τον και σε μας, μου είπαν.
-Πετάξτε την κομματική σας ταυτότητα και θα σας Τον δείξω, τους υποσχέθηκα.
-Αυτός ο μοναχός θα μας τρελάνει όλους! Σχολίαζαν γελώντας οι ανακριτές».

Ο Θεός είχε σκεπάσει τον π. Γαβριήλ με τέτοια χάρη, που όλοι τον άκουγαν έκπληκτοι. Κάποια στιγμή σηκώθηκε ένας υπάλληλος και ομολόγησε: «Κι εγώ πιστεύω στον Ιησού Χριστό!». Αμέσως όμως επενέβησαν οι συνάδελφοί του και τον έβγαλαν έξω από την αίθουσα για να μη διασαλευτεί η τάξη.

Είναι γνωστό ότι κανείς δεν μπορούσε ν’ αντέξει τις βασανιστικές ανακρίσεις της κρατικής ασφάλειας. Γι’ αυτόν τον ανυπόταχτο μοναχό ζήτησαν ψυχιατρική γνωμάτευση. Ήθελαν με επίσημο έγγραφο να χαρακτηρίσουν τον π. Γαβριήλ τρελό, εξαιτίας της ακλόνητης πίστης του. Οι υπάλληλοι βρέθηκαν σε μεγάλο ηθικό δίλημμα. Η αληθινότητα των λόγων του αγίου και το μεγαλείο της πίστης του δεν επέτρεπαν στους υπαλλήλους να εκτελέσουν αβασάνιστα όσα τους είχε διατάξει η κεντρική εξουσία, η οποία επιζητούσε ακόμη και το θάνατό του.

Όταν τον υπέβαλαν σε ψυχιατρικές εξετάσεις, τον ρώτησαν ειρωνικά: «Τώρα που είσαι στα χέρια μας, πώς θα σε βοηθήσει ο Χριστός σου;». Κι ο άγιος απάντησε ήρεμα: «Σε εφτά μήνες θα βγω από δω. Θα έρθει η ώρα που το άγαλμα αυτού του σκύλου θα το γκρεμίσετε με τα ίδια σας τα χέρια. Και εκεί θα γίνει η πλατεία Τριανταφύλλων».5

Λίγο καιρό αργότερα ο π. Γαβριήλ μετήχθη από τη φυλακή στο ψυχιατρικό νοσοκομείο, όπου οι συνθήκες ήταν πολύ χειρότερες από αυτές της φυλακής. Ο διευθυντής και οι ψυχίατροι του νοσοκομείου προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να υπακούσουν και να εφαρμόσουν τις ρητές εντολές που είχαν λάβει από τα ανώτατα στελέχη του κόμματος. Τα βασανιστήρια δεν έλειπαν ούτε εκεί, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που πέθαιναν στα ψυχιατρεία, μην υποφέροντας τον εξευτελισμό, την αδικία και τη βάναυση συμπεριφορά των ιατρών. Για τη ζωή του στο ψυχιατρείο εξιστορεί ο άγιος:
« Οι άρρωστοι μου άρπαζαν το ψωμί και έμενα σχεδόν νηστικός. Ήθελαν να με ξυρίσουν αλλά δεν μπορούσαν ν’ αγγίξουν τα γένια μου. Ο Κύριος κοκάλωνε το χέρι τους και τους κυρίευε φόβος. Χτυπούσαν ο ένας τον άλλον, αλλά εμένα δεν τολμούσαν να με ακουμπήσουν˙ με προστάτευε ο Κύριος. Σε όλους έκαναν ηρεμιστική ένεση, όμως εγώ είχα καταλάβει πως σε μερικούς δεν χρειαζόταν˙ πολλοί θα θεραπεύονταν απλώς με μια ευχή. Έδιναν και φάρμακα που έπρεπε να τα πίνουμε υποχρεωτικά μπροστά στους γιατρούς. Εγώ μόλις έβαζα το φάρμακο στην παλάμη μου εξαφανιζόταν. Κι οι γιατροί με κοίταζαν έκπληκτοι. Αν μας έδιναν να φάμε κάτι με το ζόρι, εγώ ύστερα πήγαινα στην τουαλέτα και το έκανα εμετό, για να μη με πειράξει. Οι γιατροί ομολογούσαν ότι λίγο με φοβούνταν και λίγο με αγαπούσαν, ενώ οι ασθενείς κάθε πρωί που με έβλεπαν έλεγαν το Πάτερ ημών».
Ο άγιος περιέγραφε όλα όσα έζησε στο ψυχιατρείο με το χαρακτηριστικό του χιούμορ και το γλαφυρό, θεατρικό του ύφος, και οι πιστοί που τον άκουγαν γελούσαν. Διακόπτοντας όμως την αφήγησή του ξαφνικά, με πόνο και παράπονο έλεγε: «Ξέρετε όμως πόσο άσχημα και σκληρά ήταν όσα πέρασα; Δεν το χωράει ο νους σας». Και ύστερα συνέχιζε με το γνωστό του χιούμορ: «Ο γάιδαρος μισούσε το δυόσμο, κι όμως γέμισαν τη μύτη του. Για ό,τι μου προκαλούσε μεγάλη απέχθεια, με πήγαν από τη φυλακή στο τρελοκομείο, κι εκεί πήρα επισήμως τη σφραγίδα του τρελού. Σαν να με περιγελούσε ο τρισκατάρατος: ¨Βλέπεις; Τώρα εγώ τα κατάφερα και σε ονόμασαν τρελό¨».

Με τη χάρη του Θεού, ο π. Γαβριήλ γλίτωσε και βγήκε από το ψυχιατρείο.