Πάτερ; γιατί εμείς δεν έχουμε την ενότητα που φαίνεται να έχουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά;

Με ρώτησε μια ευλογημένη ψυχή.... Πάτερ γιατί εμείς δεν έχουμε την ενότητα που φαίνεται να έχουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά;

Φοβερή ερώτηση αδερφοί μου που όση ώρα την σκέφτομαι πραγματικά με συγκλονίζει.

Φτάσαμε εντέλει σε ένα σημείο η ενότητα των Ορθοδόξων Χριστιανών, η παιδεία που δίνουμε στα παιδιά μας αλλά και η κοινωνία μεταξύ μας εντός και εκτός εκκλησίας να είναι υποδεέστερη από μια αίρεση.

Πόσο αδικούμε τον εαυτό μας έχοντας την αλήθεια της πίστεως να ζούμε ψεύτικα και ατομικά.

Βλέπετε οι άνθρωποι αυτοί είναι μια μειονότητα ας την αποκαλέσουμε "θρησκευτική" και όμως έχουν αντιληφθεί ότι η ένωση είναι το μόνο δυνατό σημείο που έχουν ώστε να προσελκύσουν και άλλο κόσμο. 

Εμείς ως Χριστιανοί Ορθόδοξοι που είναι η ένωση μας; 

Θα πούμε αφού δεν έχουμε την ένωση με Τον Χριστό πως να ενωθούμε και μεταξύ μας; 

Αφού δεν ζούμε και δεν βιώνουμε την ζωή της εκκλησίας και την πνευματικότητα της Ορθοδοξίας πως να μάθουμε και τα παιδιά μας; 

Είναι όμως και μια τραγική απόδειξη η εικόνα των ανθρώπων αυτών..... 

Ότι ο άνθρωπος πλέον επιλέγει να ζεί ευκολότερα μέσα στο ψέμα παρά να αντιμετωπίσει την αλήθεια.

Έχουμε γυρίσει πλέον την προσοχή μας όχι στην Ανατολή απ'όπου θα έρθει ο Κύριος αλλά σε πάσα άλλη κατεύθυνση έτσι ώστε να μην βλέπουμε ο ένας τον άλλον....

Αν ζούσαμε σύμφωνα με την Ορθοδοξία ίσως και αυτοί οι πλανεμένοι να βρίσκανε την Σωτηρία όμως τώρα εμείς τους ωθούμε στο να πιστέψουν ότι το ψέμα είναι η Σωτηρία της ψυχής.

Ας γίνουμε σκεπτόμενοι άνθρωποι επιτέλους.

Ας γίνουμε μιμητές των Αγίων μας.

Ας γίνουμε Ορθόδοξοι κληρονόμοι, Ιεραπόστολοι, σκευοφύλακες και ιεροφύλακες της Μίας και Αληθινής Ορθοδόξου Πίστεως.

       - Ο Ανάξιος -

Απίστευτο και όμως αληθινό – Η ΑΒ Βασιλόπουλος ανοίγει κατάστημα στο Άγιον Όρος

«Να παρ’ η ευχή. Βγήκαμε στην έρημο για τα άκτιστα φώτα και όλο τα κτιστά κυνηγάμε». [ΑΓΙΟΣ ΠΑΙΣΙΟΣ]

σ.σ. Διαβάζουμε και δεν πιστεύουμε στα μάτια μας! Τί δουλειά έχει στο Άγιον Όρος ένα ολόκληρο σουπερμάρκετ; Δίνοντας όμως λίγο προσοχή στην αρθρογραφία σχετικά με την πολεμική που διεξάγεται στο Αυτοδιοίκητο του Αγίου Όρους καταλαβαίνει κανείς ότι αρχίζει να υλοποιείται το σχέδιο μετατροπής του Περιβολιού της Παναγίας σε τουριστικό θέρετρο. Οι υπηρεσίες που παρέχονται στοχεύουν σε ένα ευρύτερο κοινό που δεν βλέπει το Άγιον Όρος όπως πρέπει να είναι αλλά ως τόπο αναψυχής και χαλάρωσης. Και όταν λέμε «ευρύτερο κοινό», μην το δένουμε κόμπο ότι θα είναι μόνο άντρες. Οι εχθροί της Ορθοδοξίας θα προσπαθήσουν στο μέλλον να σπάσουν το άβατο του Αγίου Όρους συμπεριλαμβάνοντας και τις γυναίκες.

Να υπενθυμίσουμε ότι η ΑΒ Βασιλόπουλος είναι από τις πρώτες εταιρείες που έβγαλε ομοφυλοφιλική διαφήμιση. Τί έχουν πάθει εκεί στην ‘Ιερά’ Επιστασία; Δεν υπάρχει επιτέλους ίχνος τσίπας πάνω τους; Φόβος Θεού δεν υπάρχει; Φραγμός δεν υπάρχει; Τα μηνύματα που μεταφέρουν με αυτήν τους την κίνηση δεν τα βλέπουν; Τί άλλο θα θυσιάσουν στον βωμό του χρήματος;

Σε άρθρο, το οποίο ασχολείται με τις οικονομικές επενδύσεις και τα αναμενόμενα κέρδη της φιλοΛΟΑΤΚΙ ΑΒ Βασιλόπουλος, θυγατρικής της Ολλανδικής Ahold Delhaize Group, αναφέρεται ότι το προσωπικό «θα προέρχεται από εργαζομένους στις Μονές του Αγίου Όρους».. 

Σε άλλο άρθρο το οποίο επίσης ασχολείται κυρίως με τις επιχειρηματικές κινήσεις και τα κέρδη της εταιρείας ΑΒ Βασιλόπουλος, καθότι το οικονομικό κέρδος έχει γίνει πια θρησκεία στην κοινωνία μας, αναφέρεται ότι τους ζητήθηκε να ανοίξουν κατάστημα στις Καρυές. Εμείς αναρωτιόμαστε: Από ποιον τους ζητήθηκε και για ποιόν λόγο; Δεν βλέπει η ‘Ιερά’ Επιστασία ότι (και) αυτό αλλοιώνει τον σκοπό ύπαρξης και τον χαρακτήρα του Αγίου Όρους; Ακολουθεί χαρακτηριστικό απόσπασμα:

---

Το υποκατάστημα στις Καρυές

Συγκεκριμένα μέσω κατασκευαστικής εταιρείας με την οποία συνεργάζεται στη Βόρεια Ελλάδα, η αλυσίδα δέχθηκε αίτημα να ανοίξει σούπερ μάρκετ στις Καρυές, το διοικητικό κέντρο της μοναστικής πολιτείας.

Το μισθωμένο κατάστημα, περί τα 400 τ.μ. θα φιλοξενηθεί στο πάλαι ποτέ κελί του Αγίου Νικολάου (το λεγόμενο Σαμαράδικο) που ανήκει στην Ιερά Μονή Μεγίστης Λαύρας, όπου έχει κατασκευαστεί νέο κτίριο πολλαπλών χρήσεων.

Πλήρως ενταγμένο στον τόπο, το κτίριο διαθέτει επίσης κοιτώνες φιλοξενίας, εστιατόριο – καφέ, φυσικοθεραπευτήριο, κατάστημα με εκκλησιαστικά είδη και κατάστημα με οπτικά.

Διαμονή εργαζομένων

Μάλιστα η ΑΒ Βασιλόπουλος θα ενοικιάσει και κάποια από τα δωμάτια των πάνω ορόφων για τη μακροχρόνια διαμονή των εργαζομένων.

«Σήμερα χάθηκαν οι τρελλοί, χάθηκαν και οι άγιοι και υπάρχει μία τάξη, η τάξη των λογικών ανθρώπων. Ούτε μαγιά δεν έβγαλε αυτή η γενιά. Γνώρισα εκείνη την ευλογημένη ατμόσφαιρα γιατί αν δεν την γνώριζα, θα πέθαινα με καημό. Αυτό όμως με κάνει να πονάω για την σημερινή κατάσταση, όταν κάνω σύγκριση πως ήταν παλαιά τα πράγματα. Τότε γινόταν παρακίνηση στο καλό, στον αγώνα, τώρα γίνεται παρακίνηση στα κοσμικά πράγματα. Πονάω, όταν βλέπω έναν νερόβραστο μοναχισμό και μία ψεύτικη ευγένεια.», έλεγε ο Άγιος Παΐσιος.

Για ποιον λόγο θέλετε πατέρες να τραβήξετε του επισκέπτες στο Άγιον Όρος με πολυτέλειες; Τί είναι αυτά τα εστιατόρια και τα φυσικοθεραπευτήρια πατέρες; Μήπως θα έχουνε και πιλάτες και γιόγκα για τους επισκέπτες; Για να περάσουνε καλά και να ξανάρθουν! Μπορείτε να διανοηθείτε σε τί ανοίγετε την πόρτα πατέρες ή είστε τόσο αδαείς; Τί μήνυμα δίνετε στην κοινωνία πα-τέρες όταν ανοίγετε συνεργασία με μία εταιρεία η οποία προωθεί τη ομοφυλοφιλία;

Ο κερδοφόρος «θρησκευτικός τουρισμός», αυτή η μασονική καινοτομία, χρησιμοποιείται για να αλώσει ύπουλα την Ορθοδοξία. Η ‘Ιερά’ Επιστασία οδηγεί μετα απολύτου βεβαιότητος το Προπύργιο του Ορθόδοξου Μοναχισμού στην ανυπαρξία και θα πρέπει να δώσει λόγο σε όλους εμάς για αυτό που κάνει. Ο Άγιος Παΐσιος έλεγε προφητικά: «Θα δείτε, αυτές οι μεγάλες οικοδομές που χτίζουν μερικοί, αργότερα θα ερημώσουν. Και να πληρώνουν κάποιον δεν θα πηγαίνει να καθήσει εκεί. Μόνο θα παίρνουν υλικά για να φτιάχνουν άλλα Καλυβάκια».

«Τα κοσμικά πράγματα και το κοσμικό πνεύμα στην μοναχική ζωή φέρνουν την ερήμωση…», έλεγε. Και χρησιμοποιούσε ως παράδειγμα τον ερημωμένο μοναχισμό της Αιγύπτου: «Βρίσκουν σήμερα οι αρχαιολόγοι σε μοναχικά Κελλιά της Θηβαΐδος από την εποχή του αυτοκράτορος Ζήνωνος παραστάσεις ανάγλυφες με κυνήγια κ.λ.π. Όταν χάθηκε η απλότητα και άρχισαν οι μοναχοί να ασχολούνται με τέτοια, ήλθε η ερήμωση του μοναχισμού».

Σήμερα οι Μοναχοί αφήσανε τα κομποσχοίνια και ασχολούνται με εργοστάσια και τουριστικές επιχειρήσεις.

«Παρατηρείται σήμερα», έλεγε πάλι ο Άγιος Παΐσιος «μία επίδραση του κόσμου στον μοναχισμό. Αυτό είναι που λένε οι προφητείες ότι στους εσχάτους χρόνους οι μοναχοί θα γίνουν σαν τους κοσμικούς και οι κοσμικοί θα γίνουν σαν τους δαίμονες. … Ο κόσμος πρέπει να μιμείται εμάς τους μοναχούς στην πνευματική εξέλιξη και όχι να μιμούμαστε εμείς τον κόσμο στην κοσμική εξέλιξη».

Μάθετε πατέρες το χρέος σας από τον Άγιο Παΐσιο: «Έχουμε χρέος να κρατήσουμε την παράδοση, την απλότητα και την άσκηση για να βρουν κάτι και οι νεότεροι που θα΄ρθουν.» Εσείς τί θα αφήσετε στους νεόιτερους; Τα σούπερμάρκετ ΑΒ Βασιλόπουλος, τα εστιατόρια, τα φυσικοθεραπευτήρια και την ΛΟΑΤΚΙ ατζέντα;

ΓΚΡΕΜΟΤΣΑΚΙΖΟΜΑΣΤΕ. Ο Θεός να βάλει το χέρι Του.

Τα αποσπάσματα προέρχονται από το βιβλίο του Ιερομονάχου Ισαάκ «Βίος Γέροντος Παισίου του Αγιορείτου

Τας θύρας τας θύρας !!

(26 Σεπτεμβρίου) Η μετάσταση του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου – Ο αγαπημένος μαθητής του Ιησού

Σε μία εποχή 

που κυριαρχεί η απελπισία,η θλίψη 

και η αβεβαιότητα 

καλούμαστε να βρούμε 

και να δώσουμε λύσεις.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος 

δίνει την απάντηση.

Μας καλεί να βάλουμε τον Θεό στην ζωή μας.

Να αγαπήσουμε 

για να γνωρίσουμε τον Θεό 

γιατί "ο Θεός αγάπη εστί".

Λείπει η αγάπη από την ζωή μας 

γι' αυτό κυριαρχεί ο φόβος.

Λείπει η αγάπη από την ζωή μας 

γι' αυτό κυριαρχεί η απελπισία.

Λείπει η αγάπη από την ζωή μας 

γι' αυτό δεν υπάρχει ανοχή και επικοινωνία μεταξύ μας.

Λείπει η αγάπη από την ζωή μας 

γι' αυτό κυριαρχεί ο θυμός και η οργή.

Η αγάπη είναι επιλογή ζωής.

Είναι το διέξοδο στα αδιέξοδά μας.

Είναι τρόπος επικοινωνίας με τον πλησίον.

Η αγάπη είναι ο Θεός.

«Θεόκτιστος Δικταπανίδης»

Ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος, σε ηλικία 105 ετών, άφησε ειρηνικά την τελευταία του πνοή στην Έφεσσο. Κατά την παράδοση, προγνώρισε τον θάνατό του.

Η παράδοση λέει ότι, πέρασε αρκετό χρόνο της ζωής του στο σπίτι του Δόμνου, που ο ίδιος τον ανέστησε μαζί με τους επτά μαθητές του, και τέλος έφυγε μαζί μ’ αυτούς από το σπίτι. Αφού έφθασε σ’ ένα τόπο, στους μεν μαθητές του παρήγγειλε να καθίσουν εκεί, αυτός δε αφού προχώρησε μπροστά σε μικρή απόστασι, προσευχήθηκε. Ήταν δε ώρα πρωϊνή.

Έπειτα, αφού επέστρεψε, πρόσταξε τους μαθητές του να σκάψουν τη γη σε σχήμα σταυρού, τόσο μόνον, όσο ήτο το μέτρον του σώματός του. Αφού ξαπλώθηκε λοιπόν μέσα σ’ εκείνον τον σκαμμένον τόπον, αποχαιρέτησε τους μαθητές του που έκλαιγαν πικρά και είπε:… «Σύρετε το χώμα της γης που είναι μητέρα μου και με αυτό σκεπάστε με».

Εκείνοι αφού τον ασπάσθηκαν και τον αποχαιρέτησαν, σκέπασαν το σώμα του μέχρι τα γόνατα. Έπειτα πάλι αφού τον ασπάσθηκαν τον σκέπασαν μέχρι τον λαιμό. Και πάλι αφού για τρίτη φορά τον ασπάσθηκαν έβαλαν πάνω στο ιερό του πρόσωπο ένα μανδήλι. Και έτσι κλαίγοντας πικρά σκέπασαν όλο το σώμα του. Τότε ανέτειλε και ο ήλιος.

Αφού έκλαψαν οι μαθηταί, γιατί έμειναν ορφανοί από τον δάσκαλό τους, εγύρισαν στην πόλι διηγούμενοι τα σχετικά με τον Απόστολο. Οι άλλοι αδελφοί όταν τα άκουσαν αυτά επήγαν στον τάφο και αφού έσκαψαν δεν βρήκαν τίποτε. Τότε λοιπόν επέστρεψαν κλαίγοντας θερμώς για τη στέρησι τέτοιου ποιμένος.

Η Εκκλησία μας, λοιπόν, δέχεται ότι στον αγαπημένο μαθητή του Κυρίου συνέβη ότι και με την Παναγία μητέρα Του. Δηλαδή, ο Ιωάννης ναι μεν πέθανε και ετάφη, αλλά μετά τρεις ημέρες αναστήθηκε και μετέστη στην αιώνια ζωή, για την οποία ο ίδιος, να τί λέει σχετικά: «Ὁ ἔχων τὸν υἱὸν ἔχει τὴν ζωήν, ὁ μὴ ἔχων τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ τὴν ζωὴν οὐκ ἔχει» (Α’ επιστολή Ιωάννου, ε’ 12). Εκείνος, δηλαδή, που είναι ενωμένος μέσω της πίστης με το Χριστό και τον έχει δικό του, έχει την αληθινή και αιώνια ζωή. Εκείνος, όμως, που δεν έχει τον Υιό του Θεού, να έχει υπ’ όψιν του πως δεν έχει και την αληθινή και αιώνια ζωή.

Εκείνος, δηλαδή, που είναι ενωμένος μέσω της πίστης με το Χριστό και τον έχει δικό του, έχει την αληθινή και αιώνια ζωή. Εκείνος, όμως, που δεν έχει τον Υιό του Θεού, να έχει υπ’ όψιν του πως δεν έχει και την αληθινή και αιώνια ζωή.

Έτσι έζησε ο Απόστολος του Κυρίου και αγωνίσθηκε για την ευσέβεια μέχρις αίματος. Έκανε πάρα πολλά θαύματα και επέστρεψε αμέτρητα πλήθη απίστων από διάφορα έθνη στην πίστι του Χριστού.

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος β’.

Ἀπόστολε Χριστῷ τῷ Θεῷ ἠγαπηπημένε, ἐπιτάχυνον, ῥῦσαι λαὸν ἀναπολόγητον, δέχεταί σε προσπίπτοντα, ὁ ἐπιπεσόντα τῷ στήθει καταδεξάμενος· ὃν ἱκέτευε, Θεολόγε, καὶ ἐπίμονον νέφος ἐθνῶν διασκεδάσαι, αἰτούμενος ἡμῖν εἰρήνην, καὶ τὸ μέγα ἔλεος.

Προσευχή στην Παναγία την Εγκυμονούσα – Αγαπώ τον Χριστό –

Προσευχή στην Παναγία την Εγκυμονούσα

Παναγία Δέσποινα, Άχραντε Θεοτόκε Μαριάμ, του Ουρανού και γης Βασίλισσα και πάσης κτίσεως Κυρία΄ η συλλαβούσα εν γαστρί τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, ευδοκία του Πατρός και επελεύσει Πνεύματος του Παναγίου ΄η κυοφορήσασα ασπόρως εν τη κοιλία σου τον Σωτήρα και Λυτρωτήν του κόσμου, τον συντρίψαντα το κράτος του θανάτου ΄η διανοίξασα ημίν τας πύλας του Παραδείσου, τας κλεισθείσας δια την παρακοήν των πρωτοπλάστων΄ η την αράν της Εύας εξαλείψασα και τα δάκρυα αυτής εις χαράν μεταβαλούσα ΄η καρπογονήσασα ημίν την αιώνιον ζωήν, και των άφθαρτων αγαθών κοινωνούς ημάς ποιήσασα, τω ασπόρω τόκω σου.

Σου δεόμαθα και Σε παρακαλούμεν Αγαθή ΄επίδε επί τους δούλους σου, τους ελπίζοντας εις Σε και πεποιθότας τη ση ευσπλαγχνία και θαρρούντας τη προς Θεόν, Ον εκυοφόρησας, ισχυρά σου μητρική παρρησία.

Και τας μεν στείρας και ατέκνους κόρας χαροποίησον, τη καλή ελπίδι και τη υπομονή ταύτας στερεούσα.

Εν δε τω φόβω του Υιού σου στήριξον τας καρδίας αυτών, ίνα πιστώς επικαλούμεναι το άγιον σου Όνομα, αξιωθώσι συλλαβείν εν γαστρί και καλώς κυοφορήσαι της ευλογίας την δωρεάν.

Αξιώσον αυτάς εν σωφροσύνη και συνέσει διάγειν τον της κυοφορίας επικείμενον καιρόν, και φθάσαι αισίως εις την καλήν και επιθυμιτήν ώραν του προσδοκώμενου τοκετού.

Ευτέκνους αυτάς ποίησον εις δόξαν του Υιού σου και Θεού ημών, του την ζωήν χορηγούντος τοις ανθρώποις και τα πάντα λυσιτελώς ημίν οικονομούντος, προς το συμφέρον εκάστου.

Αύθις δε καλλιτέκνους ταύτας ποίησον, ίνα εν επιγνώσει της αληθείας αναθρέψωσι τα τέκνα αυτών και εν τω φωτί της πίστεως οδηγήσωσιν αυτά.

Όταν υπάρχουν Δάσκαλοι – Ο Τάκης ήταν ένα παιδί με ειδικές ανάγκες (Tου Θανάση Πολυζόπουλου)

Tου Θανάση Πολυζόπουλου

Όταν ήμουν στην Έκτη Δημοτικού έγινε κάτι μαγικό, γνώρισα τον Τάκη.

Ο Τάκης ήταν ένα παιδί με ειδικές ανάγκες, κάποια χρόνια μεγαλύτερος μου. Ήταν η μασκότ της περιοχής με την κακή, κάκιστη έννοια.

Τα παιδιά τον κορόιδευαν.

Οι μεγάλοι τον κορόιδευαν όλοι τον κορόιδευαν και τον περιγελούσαν κι έκαναν πλάκα με τον Τάκη.

Με τον τρόπο που μιλούσε ή προσπαθούσε να μιλήσει, με τις άναρθρες κραυγές του, με τις άτσαλες κινήσεις και τους μανιερισμούς του με το γέλιο του και το ορθάνοιχτο στόμα του.

Κι εκείνος γελούσε ακόμη περισσότερο προκαλώντας ακόμη περισσότερο κοροϊδίες και πειράγματα.

Ήταν 1η ημέρα στην Έκτη τάξη και θυμάμαι την μαμά του Τάκη να τον κρατά απ’ το χέρι σχεδόν άντρα και να μιλά με το δάσκαλο.

Έκλαιγε γοερά και θυμάμαι μια φράση που άκουσα στα κλεφτά:

“Θα γονατίσω εδώ μπροστά σας, να σας φιλήσω τα πόδια. Σας ικετεύω, σας παρακαλώ, σας παρακαλώ”.

Δεν το ήξερα τότε, μα έβλεπα μια Ικέτιδα.

Μετά ο Τάκης μπήκε στην τάξη με το δάσκαλο κι έγινε χαμός.

Γέλια, φωνές, λες κι ήρθε το τσίρκο.

Ο δάσκαλος δεν μας μάλωσε, δεν είπε τίποτε.

Έβαλε τον Τάκη να καθίσει στο πρώτο θρανίο και μας ανακοίνωσε πως κάθε λίγες ημέρες ένα παιδί απ’ όλους εμάς θα καθόταν δίπλα στον Τάκη και θα είχε την ευθύνη του, έτσι ώστε ο Τάκης να μην χάνει τα μαθήματα, να βρίσκει τα μολύβια και να μαζεύει τα πράγματα του, να έχει βοήθεια στο διάβασμα.

Φρίξαμε! Θα καθόμασταν μαζί με τον Τάκη; Μα ο Τάκης έχει σάλια. “Θα του μάθετε να τα σκουπίζει.” Μα ο Τάκης μας πειράζει, μας χτυπάει, μας ενοχλεί. “Θα σταματήσετε να τον πειράζετε, να τον χτυπάτε, να τον ενοχλείτε.” Μα ο Τάκης δεν ξέρει να διαβάζει καν. “Θα τον βοηθήσετε εσείς, να μάθει να διαβάζει…”

Κι έτσι εκείνη η τάξη στην 6η Δημοτικού εκείνη την αξέχαστη χρονιά ανέλαβε τον Τάκη.

Κάθισα κι εγώ μαζί του σαν ήρθε η σειρά μου και τον θυμάμαι τόσο χαρούμενο και γελαστό, τόσο γενναιόδωρο για τη βοήθεια, τόσο αγωνιστή και τόσο ευτυχισμένο για πρώτη φορά!

Θυμάμαι να προσπαθώ να τον κάνω να πει το όνομα μου κι όταν τα κατάφερε τι απίθανο ήταν εκείνο το χειροκρότημα και το άναρθρο δυνατό του γέλιο με το λαμπερό πρόσωπο θα μου μείνει αξέχαστο.

Στο τέλος της χρονιάς ο Τάκης είχε μάθει να διαβάζει, μάζευε τα πράγματα του, πάντα ερχόταν προετοιμασμένος για την επόμενη ημέρα και το πιο σημαντικό είχε φίλους.

Έπαιζε με τ’ αγόρια ποδόσφαιρο και με τα κορίτσια κυνηγητό κι αν και ήταν άτσαλος και αργός πάντα ήταν μαζί μας στα ομαδικά παιχνίδια.

Έκανε για πρώτη φορά παρέλαση, περήφανος κι όλοι τον χειροκροτούσαν παρόλο που έχανε το βήμα του, επιτέλους αποδεκτός μπροστά σε όλους εκείνους που τον είχαν σαν παιχνίδι.

Στο τέλος της χρονιάς ο Τάκης ήταν ο προστατευόμενός μας, κανείς δεν τον πείραζε, κανείς δεν τον ενοχλούσε, δεν ανεχόμασταν λέξη για εκείνον.

Ο Τάκης είχε γίνει από ιδιαίτερος ξεχωριστός. Σπάνιος, ήταν δικός μας και νιώθαμε κι εμείς ξεχωριστοί μαζί του.

Την τελευταία ημέρα στο σχολείο, θυμάμαι τη μαμά του Τάκη. Κρατούσε στα χέρια της τα χέρια του δασκάλου, είχε το πρόσωπό της κολλημένο σε εκείνα τα ντροπαλά του χέρια, τα φιλούσε κι έκλαιγε κι έκλαιγε με λυγμούς ψιθυρίζοντας ευχαριστώ, ευχαριστώ. Ήταν η τελευταία του χρονιά στο σχολείο η 6η Δημοτικού. Δεν πήγε ποτέ στο γυμνάσιο ο Τάκης.

Η μαμά μου ακόμη τον θυμάται και κλαίει. Ακόμη θυμόμαστε εκείνον το δάσκαλο τον καταπληκτικό εκείνο άνθρωπο που μας έκανε το μεγαλύτερο δώρο που μπορούσε να κάνει ένας δάσκαλος. Μας έκανε υπεύθυνους ανθρώπους.  Δραγανίδης ήταν το όνομά του.

Δεν έχω γράψει ποτέ μου ονόματα μα θα κάνω μια εξαίρεση για αυτόν τον ξεχωριστό παιδαγωγό. Ο κ. Δραγανίδης νέος, ξανθός, μουσάτος, ψηλός, αδύνατος κι όμορφος, σαν τον Χριστό τον ίδιο.

Όπου κι αν είσαι δάσκαλε, καλή σου ώρα και σε ευχαριστώ!

Πώς έχει καταντήσει ετσι ο άνθρωπος !!Με αφορμή την σημερινή ομολογία του Σίμωνα Πέτρου

Με αφορμή την σημερινή ομολογία του Σιμωνα Πέτρου.

Πώς έχει καταντήσει ετσι ο άνθρωπος!

Κάποτε θεωρούσαν την αμαρτωλότητα τους εμπόδιο να κοινωνήσουν με τον Θεό. Ανάξιους τους εαυτούς τους για την παρουσία Του! ' Όλος ο κόσμος σώζεται κι εγώ χάνομαι'! Αυτό ήταν το σύνθημα των χριστιανών με την καθαρή, απλή , ευγνώμονη καρδιά. Αρχή σοφίας, φόβος Κυρίου, ήτοι χωρίς τον Θεό δεν μπορώ να υπάρξω , αφού το ότι Αυτός μόνος Είναι με καθιστά εξαρτημένο από Αυτόν.Άρα είμαι αποτέλεσμα της δικής Του θέλησης και δεν είμαι τίποτα χωρίς Αυτόν.Αυτό το γνώριζαν ακόμα και οι σοφοί εκτός της Πίστης. Τώρα η αμαρτωλότητα έχει ανάχθει σε προνόμιο και μέσο αναγνώρισης σπουδαίων ανθρώπων. 

Ο δικαιωματισμός είναι η νέα θρησκεία της μοντέρνας Εκκλησίας. Στην θέση του Θεού, ο οποίος έχει καταχθεί σε ένα συγκαταβατικό αγαθό πνεύμα , χωρίς απόλυτη παντοδυναμία και αγιότητα,ένα βολικό πρόσωπο, που μας ευλογει απαθέστατο και χωρίς προϋποθέσεις, εχουμε τοποθετήσει τους αδικαίωτους παραπονούμενους και παρεξηγημένους από τον κόσμο  εαυτούς μας. Φυσικά έχουμε αυτοαξία, αυτοζωΐα και αυτοσωτηρία ανεξάρτητα από την ύπαρξη του Θεού. Αυτή όμως είναι ακριβώς  η ουσία της προπατορικής αμαρτίας. Κρίμα.

π Παντελεήμων Κρούσκος

(24 Σεπτεμβρίου) Παναγία Μυρτιδιώτισσα εορτάζει ένα αιωνόβιο δέντρο η "Αγία Μυρτιά" στην Κρήτη

Η Αγία Μυρτιά στην Παλιανή.

(Παναγία η Μυρτιδιώτισσα).

Κάθε χρόνο στις 24 Σεπτεμβρίου τιμάται από την Ορθόδοξη Εκκλησία η εικόνα της Παναγίας της Μυρτιδιώτισσας που βρέθηκε στα Κύθηρα κατά τον 14ο αιώνα. 

Στην Κρήτη, η μονή της Παναγίας της Παλιανής είναι κτισμένη κοντά στο Βενεράτο της επαρχίας Τεμένους Ηρακλείου.

 Θεωρείται μια από τις αρχαιότερες μονές της Κρήτης, χωρίς να είναι ωστόσο γνωστή η ακριβής χρονολογία της ίδρυσής της. Το όνομα της συνδέεται με την ονομασία Παλιά Μονή, που με το πέρασμα των αιώνων έγινε παλιανή. Ωστόσο, υπάρχει μια δεύτερη εκδοχή, σύμφωνα με την οποία το όνομα Παλιανή συνδέεται με την Απολωνία, την αρχαία πόλη που πιστεύεται ότι ήταν κτισμένη κοντά.

Σήμα κατατεθέν της Παλιανής είναι η Ιερή Μυρτιά, ένα αιωνόβιο δέντρο το οποίο μάλιστα εορτάζει 24 Σεπτεμβρίου (Παναγίας της Μυρτιδιώτισσας).

Μέσα στον περιπεπλεγμένο κορμό της Αγίας Μυρτιάς, όπως λέγεται, πιστεύεται ότι είναι κρυμμένη η εικόνα της Παναγίας της Μυρτιδιώτισσας. Σύμφωνα με την παράδοση, κάποτε η περιοχή καλυπτόταν από δάσος και οι χωρικοί έβαλαν φωτιά για να δημιουργήσουν καλλιεργούμενες εκτάσεις. Ξαφνικά, μέσα από τα βάτα ακούστηκε η φωνή της Παναγίας και με έκπληξη οι χωρικοί είδαν την εικόνα της Παναγίας. Γύρω από τη μορφή της, ήταν ζωγραφισμένα κλαδιά μυρτιάς. Ύστερα από καιρό, όταν πήγαν κάποια παιδιά στο ίδιο σημείο, τα ζωγραφισμένα κλαδιά είχαν φυτρώσει στα αλήθεια, μεγάλωσαν και σταδιακά κάλυψαν την εικόνα.Την εικόνα της Παναγίας θεωρείται ότι μπορούν να τη δουν μόνο παιδιά.

Πολλά θαύματα έχουν γίνει κατά καιρούς, χάριν της Θείας Χάρις της Αγίας Μυρτιάς, για αυτό καθημερινά γίνονται παρακλήσεις από τις αδερφές της Μονής, και ακοίμητο καντήλι, μένει πάντα αναμμένο στη ρίζα του δένδρου!

Αν επισκεφτείτε την Παλιανή, θα δείτε ένα αναμμένο καντήλι δίπλα στη μυρτιά και πολλά τάματα κρεμασμένα στα κλαδιά, καθώς θεωρείται θαυματουργή. Μάλιστα η ευλογία των άρτων γίνεται κάθε χρόνο κάτω από το ιερό αυτό δέντρο και ως τράπεζα χρησιμοποιείται ένα αρχαίο κιονόκρανο, ενώ οι πιστοί παίρνουν φύλλα από κλαδιά!  

Βίντεο 

Τῇ (24ῃ) Σεπτεμβρίου ἀνάμνησης τῆς εὑρέσεως τῆς ἱερᾶς Εἰκόνος τῆς Παναγίας Μυρτιδιώτισσας

Η ιστορία πίσω από την εικόνα της Παναγίας Μυρτιδιώτισσας

Η Παναγία η Μυρτιδιώτισσα είναι μία από τις πιο αγαπητές εικόνες της Παναγίας μας κι έχει ιδιαίτερη σημασία για τους κατοίκους του νησιού των Κυθήρων. Πρόκειται για μία πολύ παλιά εικόνα – σύμφωνα με κάποιους ειδικούς χρονολογείται στον 1ο Αιώνα μΧ κι έχει ιστορηθεί από τον Ευαγγελιστή Λουκά – η οποία βρίσκεται για κυριολεκτικά εκατοντάδες χρόνια στα Κύθηρα κι έχει συνδεθεί με ιδιαίτερους δεσμούς με τους κατοίκους της. Ας δούμε λοιπόν την μοναδική ιστορία της.

Η θαυμαστή εύρεση της εικόνας

Η εν λόγω εικόνα έφθασε στα Κύθηρα με τρόπο θαυμαστό. Συγκεκριμένα, ένας βοσκός λέγεται ότι την βρήκε μέσα στη θάλασσα. Η περιοχή στην οποία βρέθηκε η εικόνα είχε πάρα πολλές μυρτιές και ήταν γνωστή ως Μυρτιδιά. Επειδή λοιπόν η εικόνα βρέθηκε σε κείνη την περιοχή, έγινε γνωστή σαν Παναγία η Μυρτιδιώτισσα. Σύμφωνα με γραπτές και προφορικές μαρτυρίες, όταν βρέθηκε η εικόνα τα χρώματα της ήταν πολύ έντονα και μπορούσε κανείς να διακρίνει πολλές μικρές λεπτομέρειες στην μορφή της Θεοτόκου και του Θείου βρέφους που απεικονίζονται σε αυτή. Με τον καιρό όμως τα χρώματα άρχισαν να «μαυρίζουν» και οι έντονες λεπτομέρειες που κάποτε έβλεπαν οι προσκυνητές της, χάθηκαν.

Η φύλαξη της εικόνας

Ο βοσκός που βρήκε την εικόνα έφτιαξε κοντά στο σημείο της εύρεσης ένα μικρό εκκλησάκι στο οποίο και φυλούσε την εικόνα. Μετά τον θάνατο του βοσκού, ένας μοναχός ονόματι Λεόντιος, επέκτεινε το εκκλησάκι κι έχτισε και μερικά κελιά για τους προσκυνητές, τα οποία όμως σύντομα αποδείχθηκα ανεπαρκή καθώς στη περιοχή συνέρρεαν συνέχεια όλο και περισσότεροι πιστοί. Το 1841, ο Ιερομόναχος Αγαθάγγελος Καλλίγερος ξεκίνησε την ανέγερση ενός μεγάλου ναού στον χώρο, η οποία και ολοκληρώθηκε 16 χρόνια μετά.

Η ολόχρυση επένδυση της εικόνας

Οι φτωχοί κάτοικοι των Κυθήρων αγαπούσαν τόσο πολύ την εικόνα, που μάζεψαν χρήματα και ανέθεσαν στον καλλιτέχνη Νικόλαο Σπιθάκη από την Κρήτη να φιλοτεχνήσει μία χρυσή επένδυση για την εικόνα, στην οποία και τοποθετήθηκε το 1837. Η εν λόγω επένδυση είναι μοναδικής καλλιτεχνική ομορφιάς και αξίας. Πάνω της απεικονίζονται τρία θαύματα: το πρώτο είναι αυτό της εύρεσης της εικόνας από τον Βοσκό, το δεύτερο είναι η θεραπεία ενός παράλυτου και το τρίτο είναι η διάσωση του Φρουρίου του νησιού από μία μεγάλη καταιγίδα με πολλούς κεραυνούς. Το συμβάν αυτό έλαβε χώρα το 1829. Αυτό όμως που είναι πραγματικά μοναδικό όσον αφορά την εν λόγω επένδυση, είναι ένα κόσμημα με το σχήμα της ημισελήνου, το οποίο συνοδεύεται από την επιγραφή ««Εις αιωνίαν ανάμνησιν του τελεσθέντος θαύματος της λύσεως της ανομβρίας».

Ο Μουσουλμάνος και το θαύμα της λύσης της ανομβρίας

Λέγεται ότι κάποτε κατά την Τουρκοκρατία στο νησί επικρατούσε μεγάλη ανομβρία και ξηρασία, κάτι που φυσικά δημιουργούσε μεγάλη ανησυχία στους κατοίκους του. Μια μέρα κατά την διάρκεια αυτής της ανομβρίας, ένας πλούσιος Μουσουλμάνος ευγενής με έδρα την Κρήτη έτυχε να βρίσκεται στο νησί και είδε μεγάλη κινητικότητα έξω από τον Καθεδρικό ναό σου νησιού. Όταν ρώτησε να μάθει τι γίνεται, του απάντησαν ότι έχουν φέρει την εικόνα της Παναγίας Μυρτιδιώτισσας από την εκκλησίτσα της για να κάνουν λιτανεία ώστε να πέσει βροχή και να σωθεί το νησί από την λειψυδρία.

Όταν το άκουσε αυτό ο Μουσουλμάνος παρατήρησε τον καταγάλανο ουρανό και τον ήλιο που έκαιγε κι έβαλε τα γέλια λέγοντας πως αν πέσει έστω και μια σταγόνα βροχής, θα έκανε δώρο στην εικόνα της Παναγίας το πανάκριβο κόσμημα του, το οποίο είχε τη μορφή της ημισελήνου. Μετά την λιτανεία «άνοιξαν οι ουρανοί» στο νησί και ξέσπασε μία πολύ ισχυρή βροχή. Ο Μουσουλμάνος έμεινε έκπληκτος και τίμησε την υπόσχεση του. Το κόσμημα που δώρισε παραμένει μέχρι και σήμερα στην εικόνα αφού έγινε μέρος της χρυσής επένδυσης της.

Δεν είναι γνωστό το πότε ακριβώς συνέβη αυτή η ιστορία, ωστόσο μπορούμε να συμπεράνουμε ότι συνέβη πριν το 1837 που ολοκληρώθηκε η δημιουργία της χρυσής επένδυσης της εικόνας.

"Δεν θέλω ούτε ζωντανό να τον δω “ Ο κάκος λογισμός μιας μητέρας, σκοτώνει το παιδί της

Μια φορά παραξενεύτηκα ότι ένας πατέρας και μια μητέρα, που είναι ευσεβείς, σκότωσαν τον γιό τους με τις σκέψεις τους. Αυτός ο μοναχογιός τους, παιδί με ευσέβεια, από την νεαρή του ηλικία διαπαιδαγωγημενος σε τέτοιο πνεύμα, ήταν απλά σαν άγγελος, είχε απίστευτη καλοσύνη, που ούτε μπορείς να φανταστείς.

Μια φορά τον επισκέφθηκε μια κοπέλα από τον δικό του τόπο να τον παρακαλέσει για βοήθεια. Δηλαδή, εκείνη είχε μείνει έγκυος με κάποιον άνθρωπο και τώρα παρακαλούσε αυτόν τον νεαρό να την παντρευτεί, επειδή οι γονείς και τα αδέλφια της είναι αυστηροί, κι όταν παρατηρήσουν ότι είναι έγκυος, δεν της απομένει τίποτε άλλο παρά να αυτοκτονήσει. Εκείνος δέχτηκε να υπογράψουν αυτό το συμβόλαιο γάμου, κι όταν γεννήσει και το παιδί αρχίσει να περπατά, αυτός θα πάρει τον δρόμο του, κι εκείνη τον δικό της.

Εφόσον αυτός ο τόπος ήταν μικρός, όλα γρήγορα διαδόθηκαν, και η μητέρα του δεν μπορούσε να το αντέξει. Ο πατέρας θεωρούσε πως η ζωή ανήκει στον γιό του και σε κανέναν άλλον και όχι στη μητέρα, η οποία δεν ήθελε ούτε να ακούσει για τον γιό της.” Δεν θέλω ούτε ζωντανό να τον δω “, ήξερε να πει η μητέρα.

Έτσι κι έγινε. Αυτός ο γιος τους μια φορά πήγαινε με την μηχανή μαζί μ’ έναν φίλο του και σκοτώθηκε. Ύστερα απ αυτό, ήρθε σε μένα αυτή η μητέρα θλιμμένη και με καημό. Εγώ της είπα:” Εσύ σκότωσες τον μοναχογιό σου. Βλέπεις πόσο δυνατές είναι οι σκέψεις σου; Είπες ότι δεν θέλεις να τον δεις ζωντανό, και να, αυτό πραγματοποιήθηκε “. Συχνά, ούτε οι γονείς δεν γνωρίζουν, αλλά για μας, τα παιδιά τους, εκείνοι έχουν δίκιο και πρέπει να τους ακούμε απόλυτα και τότε η ευλογία θα είναι πάνω τους.

Δυστυχώς, είναι λίγοι εκείνοι που σέβονται τους γονείς τους ως κάτι ιερό. Εγώ υπέφερα πολύ, επειδή συχνά κατέκρινα τον πατέρα μου, νομίζοντας ότι λίγο χρόνο περνά με τα παιδιά του. Αυτές οι σκέψεις μου προγραμμάτισαν τη ζωή μου και εξαιτίας αυτών υπέφερα πολύ. Στα χρόνια της κατοχής δύο φορές καταδικάστηκα σε θάνατο. Παλιότερα δεν γνώριζα γιατί γινόταν αυτό, αλλά, όταν συνήλθα, είδα ότι εγώ είμαι αυτός που προγραμμάτισατη ζωή μου...

Από το βιβλίο, του Γέροντα Θαδδαίου της Βιτόβνιτσας, «Όποιον σκέπτεσαι σ’ εκείνον ανήκεις», των εκδόσεων Πορφύρα, σελ 66-68.

Απόφαση ΣΟΚ – Η Βουλγαρία διώχνει τους Ρώσους ιερείς από το έδαφος της !! Αγαπώ τον Χριστό

Σε μια πρωτοφανής κίνηση με Ρωσοφοβικά κίνητρα προέβησαν οι Βουλγαρικές αρχές. Ο προϊστάμενος του συγκροτήματος Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία εκδιώχθηκε από τη Βουλγαρία σήμερα 

22.09.2023

Στις 21 Σεπτεμβρίου, οι βουλγαρικές αρχές διέταξαν τον προϊστάμενο της Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία Αρχιμανδρίτης Βάσιαν (Ζμέεφ) να εγκαταλείψει τη χώρα. Αυτό αναφέρει το Συνοδικό Τμήμα Εξωτερικών Εκκλησιαστικών Σχέσεων (ΤΕΕΣ).

Μαζί με τον ηγούμενο, οι υπάλληλοι του Μετοχίου πρέπει να εγκαταλείψουν τη Βουλγαρία εντός είκοσι τεσσάρων ωρών. Οι αρχές της χώρας δήλωσαν ότι η παρουσία του κλήρου της Ρωσική Εκκλησία στη Βουλγαρία αποτελεί απειλή για την κρατική ασφάλεια. 

Το υπουργείο ισχυρίζεται ότι"αυτά τα μέτρα επιβλήθηκαν σε σχέση με δραστηριότητες που στρέφονται κατά της εθνικής ασφάλειας και των συμφερόντων της Δημοκρατίας της Βουλγαρίας". "Οι ενέργειες αυτών των ατόμων σχετίζονται με την εφαρμογή διαφόρων στοιχείων της υβριδικής στρατηγικής της Ρωσική Ομοσπονδία να ασκήσει στοχοθετημένο αντίκτυπο στις κοινωνικοπολιτικές διαδικασίες στη Βουλγαρία υπέρ των ρωσικών γεωπολιτικών συμφερόντων", ανέφερε η Ρωσική Κρατική Υπηρεσία Εθνικής Ασφάλειας σε δήλωση.

Το Πατριαρχείο Μόσχας χαρακτήρισε την απέλαση των ιερέων "μια εξωφρενική πράξη που υπαγορεύεται από Ρωσοφοβικά κίνητρα και επιθυμία να διαγραφούν οι ένδοξες σελίδες της κοινής ιστορίας".

"Η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία διαμαρτύρεται έντονα για την αδικαιολόγητη απέλαση των εκπροσώπων της από τη Βουλγαρία. Η εκδίωξη του κλήρου, του οποίου η αποστολή είναι να υπηρετεί τον Θεό και τους ανθρώπους, να κηρύττει την ειρήνη και την αδελφοσύνη μεταξύ των λαών, είναι μια εξωφρενική πράξη που υπαγορεύεται από Ρωσοφοβικά κίνητρα και επιθυμία να διαγράψει τις ένδοξες σελίδες της κοινής ιστορίας της Βουλγαρίας και της Ρωσίας", αναφέρει ανακοίνωση που δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα του ΤΕΕΣ.

Όπως είπε νωρίτερα η ρωσική πρέσβειρα στη Βουλγαρία Ελεονόρα Μιτροφάνοβα, οι κληρικοί της Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία κλήθηκαν στην υπηρεσία μετανάστευσης, μετά την οποία τους έβαλαν σε ένα βαγόνι και τους πήγαν σπίτι για να μαζέψουν πράγματα, μετά θα τους πήγαιναν στην εκκλησία και μετά στα σύνορα με τη Σερβία.

Σύμφωνα με το ΤΑΣ, η Ρωσική Πρεσβεία δήλωσε ότι "οι βουλγαρικές αρχές έχουν λάβει αγενείς, κατάφωρες ενέργειες για να εκδιώξουν από τη χώρα τον πρύτανη της Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία στη Σόφια Αρχιμανδρίτη Βασιανό και δύο υπηρέτες της Εκκλησίας του Αγίου Νικολάου των Μύρων".

"Το βάναυσο μέτρο Αστυνομικής αυθαιρεσίας που έλαβαν οι βουλγαρικές αρχές αποσκοπεί στην υπονόμευση των παραδοσιακά φιλικών σχέσεων μεταξύ των δύο αδελφών εκκλησιών, με στόχο να στρέψουν τους αδελφικούς λαούς που συνδέονται με μια κοινή ιστορία και μια ενιαία πίστη ο ένας εναντίον του άλλου. Είμαστε σίγουροι ότι τα σχέδια των εμπνευστών αυτής της επιθετικής πράξης θα ηττηθούν. Τα Πατριαρχεία της Μόσχας και της Βουλγαρίας θα διατηρήσουν την αιώνια κοινότητά τους και δεν θα θυσιάσουν την ιστορική μνήμη των λαών μας", ανέφερε σε ανακοίνωσή της η ρωσική πρεσβεία.

Βγάλανε τα παιδιά από τις εκκλησίες και τα ρίξανε στις καφετέριες, τα μπαρ – Παπαγιάννης Καλαΐδης.

Διαπαιδαγώγηση

Παπά-Γιάννης Καλαΐδης

Δεν γίνεται διαπαιδαγώγηση μόνο με έναν. Η διαπαιδαγώγηση γίνεται και με τους δύο γονείς. Ξεκινάει από μικρή ηλικία. Όταν ο πατέρας μαλώνει το παιδί, να μην επεμβαίνει η μάνα και να λέει:” Άστο, παιδί είναι “. Το ίδιο όταν το μαλώνει η μάνα να μην επεμβαίνει ο πατέρας και να λέει:”Άστο, παιδί είναι “. Τότε αυτό το παιδί καταστράφηκε και υπεύθυνοι θα είναι οι γονείς του.

Ο πατέρας έχει υποχρέωση να συμβουλεύει τα παιδιά πρώτα με το καλό, με αγάπη και ταπείνωση κι αν δεν ακούνε να υψώνει τη φωνή του με κάποια αυστηρότητα αλλά και πάλι από αγάπη.

Ποτέ να μην διώξετε τα παιδιά σας αν πέσουν σε κάποια έστω και σημαντικά παραπτώματα (κακές παρέες, ναρκωτικά κ.ά.). Έχετε ευθύνη γιατί τότε θα τα περιμένουν έξω σα λύκοι να τα κατασπαράξουν. Θα κλάψετε αλλά θα είναι αργά. Θα δώσετε λόγο και στο Θεό, γιατί τα περιμένει να μετανοήσουν. Οι μητέρες ειδικότερα θα πρέπει να ταπεινωθούν απέναντι στα παιδιά τους και να γίνουν αυτές παιδιά και τα παιδιά μητέρες. Και θα σωθούν αυτές οι μητέρες που θα σώσουν τα παιδιά τους (βλέπε Μέγα Βασίλειο, Ιωάννη Χρυσόστομο κ.ά.)

Η εποχή μας

Η εποχή μας είναι πολύ δύσκολη, τα παιδιά μας είναι να τα πονάμε και να τα κλαίμε παρά να τα κατακρίνουμε. Γιατί κι εμείς αν ήμασταν παιδιά στην σημερινή εποχή, θα ήμασταν σαν αυτά ή και χειρότερα. Ας μπούμε στην θέση των παιδιών και ας σκεφτούμε πως θα θέλαμε να μας φέρονται οι γονείς μας, για να φερόμαστε κι εμείς έτσι στα παιδιά μας. Σήμερα τα παιδιά βάλλονται από τα έντυπα, τα περιοδικά, την τηλεόραση, τις κακές παρέες. Τα φαγώσιμα όλα είναι με ζιζανιοκτόνα, δηλητηριασμένα κι επηρεάζουν το νευρικό σύστημα των παιδιών με αποτέλεσμα να μην μπορούν να υπομένουν τους γονείς τους και τους άλλους, αλλά πολλές φορές και οι γονείς αυτά.

Τα παιδιά μας δεν φάγανε αγνό ψωμί που τρώγαμε εμείς, ούτε την ντομάτα, ούτε τα φρούτα χωρίς συντηρητικά. Πολλά αγαθά υπάρχουν αλλά είναι δηλητηριασμένα.

Το χειρότερο, όμως, είναι η πνευματική δηλητηρίαση που επέβαλαν στα παιδιά με το να μην έρχονται στην εκκλησία. Κάποτε τα παιδιά του δημοτικού, γυμνασίου, λυκείου έρχονταν στις εκκλησίες κι εκεί άκουγαν το Θείο Λόγο (τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου, μην κλέψεις, μη μοιχεύσεις ) και αγιάζονταν και προσπαθούσαν να τα εφαρμόσουν στην ζωή τους, ώστε να γίνουν καλοί άνθρωποι και καλοί χριστιανοί.

Τώρα τα βγάλανε από τις εκκλησίες και τα ρίξανε στις καφετέριες, τα μπαρ,τα νυχτερινά κέντρα κ.α. Γίναμε Σόδομα και Γόμορρα. Ζούμε σε πολύ δύσκολες εποχές.

Από το βιβλίο: Ο Γέροντας της Φιλύρας (Νεοχωρίου) Σιντικής. Πατήρ Ιωάννης Καλαΐδης, σελ 136-137

Η Πάτρα εορτάζει ( 23–24 Σεπτεμβρίου) 59 Επέτειος επανακομιδής της Τιμίας Κάρας του Αγίου Αποστόλου Ανδρέα.

EΓΚΥΚΛΙΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΛΑΟ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΑΤΡΩΝ κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΟΡΤΑΣΜΟΥΣ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΚΟΜΙΔΗΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΡΑΣ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΤΡΩΝ

Ἐν Πάτραις τῇ 16ῃ Σεπτεμβρίου 2023 Ἀριθμ. Πρωτ.: 268

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 443Η

Χ Ρ Υ Σ Ο Σ Τ Ο Μ Ο Σ

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΤΗΣ ΑΓΙΩΤΑΤΗ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΑΤΡΩΝ

Πρός τό Χριστεπώνυμο Πλήρωμα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν.

 Παιδιά μου εὐλογημένα, Μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ θά ἑορτάσωμε καί ἐφέτος τήν ἱερά Ἐπέτειο τῆς Ἐπανακομιδῆς τῆς Τιμίας καί Χαριτοβρύτου Κάρας τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Ἀποστόλου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου στήν Πάτρα, ἀπό τήν Ρώμη, ὃπου εὑρίσκετο γιά πάνω ἀπό πεντακόσια χρόνια.

Ἒχουν περάσει ἀπό τήν μεγάλη, τήν φωτοφόρο καί περικλεῆ ἐκείνη ἡμέρα τῆς Ἐπανακομιδῆς τῆς Τιμίας Κάρας τοῦ Πρωτοκλήτου, 59 ὁλόκληρα χρόνια (ἦταν τότε 26η Σεπτεμβρίου 1964).

Ἃπας, τότε, ὁ εὐσεβής καί φιλόθεος Πατραϊκός Λαός μέ ἐπικεφαλῆς τόν ἀοίδιμο Προκάτοχό μας Μητροπολίτην Πατρῶν κυρόν Κωνσταντῖνον, τόν ἱερό Κλῆρο καί τούς ἐντιμοτάτους Ἂρχοντας τῆς Ἑλλάδος καί τούς τοπικούς, ὑπεδέχετο τόν χαριτόβρυτο, τόν μυρίπνοο καί ἀγγέλοις αἰδέσιμον θησαυρό.

Ὁ τοπικός τύπος τῆς ἐποχῆς, ἀλλά καί τά μέσα ἐνημερώσεως πανελλαδικά, μέ συγκινητικό τρόπο περιγράφουν τά γεγονότα καί μᾶς μεταφέρουν στίς μοναδικές καί συγκινητικές ἐκεῖνες σκηνές, οἱ ὁποῖες ἒλαβαν χώρα στήν Πλατεία Τριῶν Συμμάχων κατά τήν ὑποδοχή, ἀλλά καί κατά τήν λιτανεία, ὡς καί τίς ἂλλες λατρευτικές Ἐκδηλώσεις, οἱ ὁποῖες πραγματοποιήθηκαν στόν παλαιό, τότε, Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου.

Ἂς εἶναι εὐλογημένον καί δεδοξασμένον τό Ὂνομα τοῦ Κυρίου μαςγιά τήν μεγάλη δωρεά Του, ὣστε νά κατέχωμε καί πάλι τήν ἱερά Κεφαλή τοῦ ἱερωτάτου Ἀποστόλου, τοῦ μεγάλου διδασκάλου καί πνευματικοῦ μας Πατρός, τοῦ ἱδρυτοῦ καί προστάτου τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλησίας καί Ἐφόρου τῆς Ἀποστολικῆς πόλεως καί τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς Πατρῶν.

Ἀδελφοί μου, ὃ,τι εἶναι ἡ Πάτρα, ὃ,τι ἒχει, ὃποια πρόοδο καί ἂν ἐσημείωσε μέσα στόν χρόνο καί στήν ἱστορία, ὃποια δόξα καί κλέος καί ἂν ἐπέτυχε καί ἀπήλαυσε, τά χρωστάει στόν Ἃγιο ἒνδοξον Ἀπόστολον Ἀνδρέα, τόν Πρωτόκλητο.

Ἡ Πάτρα ἒχει ταυτιστεῖ μέ τόν Πρωταπόστολο τοῦ Θεοῦ. Τό ὂνομα τοῦ Πρωτοκλήτου τῆς προσέδωσε τόν μοναδικό, ξεχωριστό, ἱερώτατο καί τιμητικότατο τίτλο «Ἀποστολική»,μέ τόν ὁποῖον εἶναι γνωστή πλέον σέ ὃλο τόν κόσμο. Αὐτή εἶναι ἡ ταυτότητά μας, αὐτό εἶναι τό καύχημά μας, τό σέμνωμα καί ἡ ἐν Κυρίῳ δόξα μας.

Τό κέντρο τῆς ζωῆς τῶν Πατρῶν εἶναι τό ἱερόν Ἀποστολεῖο τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου, ὃπου εὑρίσκεται ὁ Τάφος του καί εἶναι θησαυρισμένη ἡ Ἁγία Κάρα του, ὡς καί ὁ Σταυρός τοῦ Μαρτυρίου του. Νά σημειώσωμεν, ἀδελφοί μου, ὃτι ἡ πόλις μας εἶναι ἡ μόνη στόν Ἑλλαδικό χῶρο πού κατέχει τάφον Ἀποστολικόν.

Χρεῶστες καί ὀφειλέτες, λοιπόν, ὃλοι μας ἒναντι τοῦ Πρωτοκλήτου Μαθητοῦ τοῦ Σωτῆρος, γιά τίς πολλές πρός Κύριον πρεσβεῖες του, ἂς προσέλθωμε καί πάλι γιά νά τόν ἑορτάσωμε, νά προσκυνήσωμε τήν Τιμία Κάρα του, νά λειτουργηθοῦμε στόν Ναό του, νά τόν λιτανεύσωμε στήν πόλη μας καί νά τόν παρακαλέσωμε νά μᾶς ἐνισχύῃ στόν πνευματικό μας ἀγῶνα, νά μᾶς εὐλογῇ, νά μᾶς διατηρῇ σέ ὑγιεία ψυχοσωματική καί νά πρεσβεύῃ πρός Κύριον γιά τόν ἁγιασμό καί τήν σωτηρία μας.

Οἱ ἐφετινές ἐκδηλώσεις γιά τήν ἐπέτειο τῆς Ἐπανακομιδῆς τῆς Τιμίας Κάρας τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου στήν Πάτρα, θά πραγματοποιηθοῦν στίς 23 καί 24 Σεπτεμβρίου 2023, Σάββατο καί Κυριακή, στόν περικαλλῆ καί περίλαμπρο Ναό του στήν πόλη μας.

Τήν παραμονή, καί ὣρα 7μ.μ. θά τελεσθῇ μέγας Πολυαρχιερατικός Ἑσπερινός. Τήν ἂλλην ἡμέρα, Κυριακή 24.9.2023, θά τελεσθῇ Π ολυαρχιερατική Θεία Λειτουργία καί τό ἀπόγευμα τῆς ἰδίας ἡμέρας καί ἀπό ὣρας 5:45μ.μ. καί μετά, θά ἀκολουθήσουν οἱ τελετές στήν Ἰχθυόσκαλα, στήν Πλατεία Τριῶν Συμμάχων καί θά καταλήξωμε λιτανευτικά, διά τῆς ὁδοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου, στόν Ἱερό Ναό τοῦ Πολιούχου μας. 

Ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά καί περιπόθητα, ἐλᾶτε νά τιμήσωμε τόν Ἃγιο μας. Ἐλᾶτε νά τόν προσκυνήσωμε καί νά τόν παρακαλέσωμε. Ἐλᾶτε νά τόν λιτανεύσωμε καί νά τόν ἀσπασθοῦμε.

Οὐδείς πρέπει νά ἀπουσιάσῃ ἀπό τήν λαμπρά αὐτή πανήγυρη. Ὃλοι οἱ Πατρινοί πρέπει νά εἲμαστε κοντά στόν Ἃγιο μας. Στόν Ναό του, στό πανηγύρι του, στήν γιορτή του. Γιορτάζει ὁ πατέρας μας, ὁ φωτιστής μας, ὁ διδάσκαλός μας, ὁ δικός μας Ἀπόστολος.

Σᾶς περιμένομε ὃλους, Κληρικούς καί Λαϊκούς, μικρούς καί μεγάλους.

Καλήν ἀντάμωση στόν Ναό τοῦ Ἁγίου μας στίς 23 καί 24 Σεπτεμβρίου.

Μέ τό καλό νά ἑορτάσωμε τή γιορτή τοῦ Πολιούχου μας.

Σᾶς ἀσπάζομαι ἐν Κυρίῳ.

Μετά πατρικῶν εὐχῶν καί εὐλογιῶν

Ο Μ Η Τ Ρ Ο Π Ο Λ Ι Τ Η Σ

Η εκκλησία δίπλα στους πληγέντες – Εκατό τόνους ανθρωπιστικής βοήθειας απ' την Ιερά Μητρόπολη Πατρών

Ἑκατό καί πλέον τόνοι μέ εἲδη πρώτης ἀνάγκης παρεδόθησαν ἀπό τήν Ἱερά Μητρόπολη Πατρῶν στούς πλημμυροπαθεῖς ἀδελφούς μας τῆς Θεσσαλίας, διά τῶν Ἱερῶν Μητροπόλεων, Δημητριάδος, Τρίκκης, Θεσσαλιώτιδος καί Λαρίσης.

 Ἡ ἀνταπόκρισις τοῦ Πατραϊκοῦ Λαοῦ, στήν ἒκκληση τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν κ.κ. Χρυσοστόμου, γιά βοήθεια τῶν πληγέντων ἀδελφῶν μας, ἦτο συγκινητική.

Τήν ἀνθρωπιστική βοήθεια συνόδευσαν Ἱερεῖς τῆς Μητροπόλεώς μας καί τήν παρέδωσαν στούς Σεβασμιωτάτους Ἀρχιερεῖς τῆς Θεσσαλίας καί στούς ὑπευθύνους Κληρικούς γιά τήν συγκέντρωση τῶν εἰδῶν πρώτης ἀνάγκης γιά τούς πλημμυροπαθεῖς.

Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρῶν κ.κ. Χρυσόστομος εὐχαρίστησε ἀπό ἂμβωνος, ἀλλά καί σέ συνέντευξη τύπου, τόν Ἱερό Κλῆρο καί τόν Πατραϊκό Λαό γιά τήν εὐαισθησία τῆς ψυχῆς τους καί τά αἰσθήματα τῆς ἀγάπης τους καί εὐχήθηκε Κύριος ὁ Θεός νά ἀνταποδίδῃ μισθόν ἑκατονταπλασίονα τῆς προσφορᾶς τους πρός τούς ἐμπεριστάτους ἀδελφούς μας.

Δεν μπορείτε να διανοηθείτε πόσο δύσκολο είναι το έργο του ιερέα – Να τους αγαπάτε !

Για τον Ιερέα της Ενορίας σας μην περιμένετε να είναι τέλειος, προσεύχεστε γι’ αυτόν, τιμήστε τον και αγαπήστε τον και μην τον κρίνετε.

 Γέροντας Τρύφωνας του Βάσον: 

Θα ήταν πολύ βοηθητικό για τον Ιερέα ή τον Επίσκοπο σου να κατανοήσεις τα εξής: 

Οι ιερείς στις ενορίες αισθάνονται πιέσεις που δεν υπάρχουν σε κανένα άλλο λειτούργημά, ωστόσο όμως, ο ανθρωπότυπος που έλκεται από την ιεροσύνη συνήθως είναι πρόθυμος να σηκώσει αυτό το φορτίο, χάριν των άλλων. 

Οι απαιτήσεις που έχουμε από ιερείς και επισκόπους είναι πολύ περισσότερος από το ανθρωπίνως δυνατό. 

Το ποίμνιο τούς θέλει υπεράνθρωπους και αν δεν είναι, τους επικρίνει. 

Με το πέρασμα των χρόνων, έχω ακούσει αμέτρητες ιστορίες από ενοριακούς ιερείς που αναγκάστηκαν την τελευταία στιγμή να ματαιώσουν τις διακοπές τους, επειδή ο αιφνίδιος θάνατος ενός ενορίτη απαιτούσε να ακυρωθούν αεροπορικά εισιτήρια ή οδικά ταξίδια και η οικογένεια να στερηθεί τον τόσο αναγκαίο χρόνο των διακοπών. 

Ένας ιερέας μού διηγήθηκε με πόση λαχτάρα περίμενε ο γιός του να πάνε για κατασκήνωση και έκλαιγε πικρά όταν ο πατέρας του του είπε ότι δεν θα τα κατάφερναν· μία σπουδαία οικογένεια στην ενορία απαιτούσε να τελέσει αυτος την κηδεία και απέρριπτε τον άλλο ιερέα που προθυμοποιήθηκε να τον αντικαταστήσει. Είναι αμέτρητοι οι ιερείς που δεν τρώνε με την οικογένειά τους, γιατί την ώρα εκείνη έχουν να τελέσουν γάμους, πρέπει να επισκεφθούν ασθενείς στα νοσοκομεία, έχουν ενοριακές υποχρεώσεις, κηδείες και άλλα, που δεν τους επιτρέπουν να περάσουν το βράδυ με τα παιδιά τους. Οι ενορίτες θέλουν τον ιερέα τους διαθέσιμο κάθε στιγμή που τον χρειάζονται, ανεξαρτήτως ώρας, ημέρας ή αναγκών της οικογένειάς του. 

Μου έλεγε κάποτε ένας ιερέας ότι έπρεπε να βαπτίσει το παιδί μιας οικογένειας που σπανίως πήγαινε στην εκκλησία. Μετά το τέλος τού μυστηρίου όλοι έφυγαν βιαστικά και τον άφησαν να πρέπει να μαζέψει τα νερά που χύθηκαν, ενώ αυτοί έτρεξαν στο εστιατόριο για τη δεξίωση. Αυτό ήταν το «ευχαριστώ» για τη διακονία του. Δεν τον κάλεσαν στη δεξίωση, και, παρότι είπε ότι δεν θα είχε τον χρόνο να πάει, η πρόσκληση είχε γι’ αυτόν σημασία. 

Τα παιδιά τού ιερέα έχουν κι αυτά ανάγκη να βλέπουν τον πατέρα τους. Ο ιερέας όμως έχει καθήκοντα εικοσιτέσσερις ώρες την ημέρα, επτά ημέρες την εβδομάδα. 

Οι ιερατικές οικογένειες αναγκάζονται συχνά να ματαιώνουν κοινές εξόδους, οικογενειακές εκδηλώσεις και άλλα, λόγω των αναγκών της ενορίας. Και όμως, οι ιερείς έχουν τόσο έντονη την επιθυμία να διακονήσουν, ώστε δεν λένε ποτέ όχι. Η οικογένεια τού ιερέα υποφέρει και από την λεπτολόγο παρατηρητικότητα των ενοριτών, που απαιτούν τα παιδιά και η πρεσβυτέρα του να αγγίζουν την τελειότητα. Είναι περίεργο, άραγε, που τα παιδιά αυτά δεν θα αποφάσιζαν εύκολα να ακολουθήσουν την ιερωσύνη; 

Και, σας παρακαλώ θερμά, ό,τι κι αν κάνετε, τουλάχιστον μην επικρίνετε τον ιερέα της ενορίας σας μπροστά στην οικογένειά του! 

Μοιράζομαι τις σκέψεις αυτές μαζί σας, αγαπητοί αναγνώστες, διότι οι περισσότεροι από σας δεν μπορείτε ούτε να διανοηθείτε πόσο δύσκολο είναι το έργο του ιερέα, πόσα πολλά του ζητούνται. Οι περισσότεροι αγαπάτε τους ιερείς σας αλλά δεν γνωρίζετε ότι οι δικές τους ανάγκες σπάνια καλύπτονται. 

Θυμάμαι έναν ιερέα στο Ντιτρόιτ που ζούσε σε ένα μετριότατο σπίτι, ενώ όλοι οι ενορίτες του είχαν ωραίες κατοικίες. Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για τον άγαμο (στην περίπτωση αυτή) ιερέα τους, ώστε να βελτιώσει τις συνθήκες διαβίωσής του. 

Θυμάμαι τη θλιβερή ιστορία ενός ιερέα στον οποίο έκαναν οριακή αύξηση μισθού[1], με αποτέλεσμα να μη δικαιούται κουπόνια τροφίμων, επειδή αυτό δεν τιμούσε την ενορία. Έτσι ο ιερέας και η οικογένειά του κατέληξαν ακόμη πιο φτωχοί. 

Σας παρακαλώ να αγαπάτε και να τιμάτε τους ιερείς και τους επισκόπους σας, ακριβώς όπως σας αγαπούν κι αυτοί. Δείξτε ότι τους νοιάζεστε, πείτε τους ότι σας άρεσε η ομιλία τους, προσκαλέστε τους μαζί με την οικογένειά τους στο σπίτι σας.

 Θυμηθείτε ότι πρέπει κι αυτός να έχει ελεύθερο χρόνο, να κάνει διακοπές με την οικογένειά του. Πείτε του να κλείσει το κινητό του τηλέφωνο τις λίγες ώρες των διακοπών και μη χτυπάτε για ασήμαντο λόγο την πόρτα του. Κάθε τέτοιο χτύπημα εκτροχιάζει πολλές φορές τη ζωή ολόκληρης της οικογένειάς του. 

Τα λέω όλα αυτά, επειδή γνωρίζω ότι ο ιερέας σας δεν θα τα πει ποτέ. Σας αγαπά και αγαπά τον Χριστό, τον οποίο διακονεί. Δώστε του λίγη άνεση και θα τον δείτε να βαφτίζει και τα δισέγγονά σας. Μην περιμένετε να είναι τέλειος, προσεύχεστε γι’ αυτόν, τιμήστε τον και αγαπήστε τον και μην τον κρίνετε.

 [1] Στις ΗΠΑ ο ιερέας πληρώνεται από τους ενορίτες 

Από το βιβλίο ΜΙΚΡΑ ΕΩΘΙΝΑ, έκδοση Εν πλω

Η εξομολόγηση δεν είναι ψυχανάλυση – Στήν Ἐξομολόγηση ἀφήνουμε τή δική μας γνώμη στήν ἄκρη.

Ἀπό τήν πεῖρα μου ἔχω διαπιστώσει, ὅτι πολλοί ἀπό τούς ἐξομολογούμενους προσέρχονται μέ πνεῦμα ψυχαναλύσεων καί ὄχι γιά νά λάβουν τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ καί τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν. Γι’ αὐτό, ἀπαιτοῦν διάλογο, διάθεση πολλοῦ χρόνου γιά συζήτηση, μέ λεπτομέρειες, πού παίρνουν πολλές φορές τή μορφή κουτσομπολιοῦ, κατακρίσεως καί -τό  κυριότερο-  ἀποδίδουν εὐθύνῃ στούς ἄλλους.

Στήν ψυχανάλυση μπορεῖς νά ἀποδώσεις στούς ἄλλους εὐθύνῃ, γιατί τό αἰσθάνεται ὡς ἀνάγκη ἡ ψυχή σου. Στήν ἱερή ἐξομολόγηση, ὅμως, τήν εὐθύνῃ θά τήν πάρεις ἐσύ γιά νά ξαλαφρώσεις. Σημασία δέν ἔχει κάτω ἀπό ποιές συνθῆκες ἔγινε ἡ πτώση. Σημασία ἔχει ἡ ἀναγνώριση τοῦ λάθους. Μπορεῖ ὅλες οἱ συνθῆκες νά ἦταν ἀρνητικές, ἀλλά ὅταν ἀναγνωρίσεις ὅτι φταῖς, τότε ἀπαλλάσσεσαι ἀπό τό βάρος τῆς ἔνοχής, διαφορετικά τό παίρνεις μαζί σου.

Ὅταν ὁ ἐξομολογούμενος πέφτει στά γόνατα καί καταφεύγει στό πετραχήλι τοῦ πνευματικοῦ, συντρίβεται, κλαίει καί ζητᾷ συγχώρηση, τότε ἔρχεται ἡ εὐσπλαχνία τοῦ Ἁγίου Θεοῦ μέσα ἀπό τό πρόσωπο τοῦ ἱερέα, ὁ ὁποῖος μέ πολλή συμπόνια καί ἀγάπη σκύβει στόν μετανοημένο ἁμαρτωλό ἄνθρωπο, τοῦ λέει τόν παρηγορητικό λόγο καί τοῦ χαρίζει τήν ἄφεση ἀπό τό Θεό, κι ἔτσι ὁ ἄνθρωπος φεύγει λυτρωμένος, σωσμένος, ἀνάλαφρος, εἰρηνικός καί χαρούμενος. Ἡ ὄψῃ του γίνεται φωτεινή καί πολλές φορές αἰσθάνεται μιά ἀνεξήγητη σωματική καί ψυχική ἐλαφρότητα.

Αὐτό τό φαινόμενο εἶναι ἕνα ψυχικό βίωμα ἐλευθερίας καί λυτρώσεως, τό ὁποῖο κανένας ψυχαναλυτής δέν μπορεῖ νά τό προσφέρει στόν βασανιζόμενο ἀπό ποικίλες καταστάσεις καί ἐνοχές ἄνθρωπο.

Ἀλλά καί αὐτοί πού ἐξομολογοῦνται συχνά, διατρέχουν ἕνα μικρό κίνδυνο (φαίνεται μικρός ἄλλα δέν εἶναι): νά καταντήσει ἡ Ἐξομολόγησή τους μιά ξερή συνήθεια, ἕνας ξερός τύπος, μιά ἄγονη ἀπαρίθμηση τῶν ἁμαρτημάτων τους, χωρίς συντριβῇ. Ὄχι συναισθηματισμούς καί κροκοδείλια δάκρυα, ἀλλά ἀληθινή μετάνοια θέλει ὁ Θεός! Γι’ αὐτό, πολλές φορές μετά ἀπό μιά τέτοια ξερή ἀπαρίθμηση τῶν ἁμαρτημάτων, ἐπαναλαμβάνουμε τά ἴδια καί τά ἴδια!

Πρέπει νά εἶναι ἡ Μετάνοιά μας μιά βαθειά συντριβῇ στά πόδια τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀπ’ ὅπου στή συνέχεια θά ριχτοῦμε στήν ἀνοικτή καί σπλαχνική ἀγκαλιά Του.

Στήν Ἐξομολόγηση ἀφήνουμε τή δική μας γνώμη στήν ἄκρη. Γιατί καμιά φορά ἐξομολογοῦνται μερικοί καί λένε; «Ξέρεις, πάτερ, ἔχω τή γνώμη…» Τί θά πεῖ ἔχω τή γνώμη; Αὐτό εἶναι σάν νά λέμε: «Θεέ μου, ἐσύ καλά τά λές, ἀλλά ἐγώ ὅμως ἔχω αὐτή τή γνώμη, πώς ἔτσι πρέπει νά γίνει»!

Λοιπόν, σκύβοντας τό κεφάλι δεχόμαστε μέ ὑπακοή τή γνώμη καί τή συμβουλή τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως δίδεται ἀπό τό στόμα τοῦ πνευματικοῦ. Ἡ προτροπή καί ἡ ἀπόφαση τοῦ πνευματικοῦ ἱερέα εἶναι ἡ φωνή τοῦ Θεοῦ, εἶναι τό θέλημά Του, εἶναι ἡ ἐντολή Του, εἶναι ἡ ἀγάπη Του.

Ἀκόμη παρατηρεῖται, ὅτι ἀρκετές φορές οἱ χριστιανοί πού προσέρχονται στήν Ἐξομολόγηση συμπλέκουν τίς ἁμαρτίες τους κατά τέτοιο τρόπο, ὥστε ἀπαιτοῦν νά εἴμαστε Τοπογράφοι ἤ Πολιτικοί Μηχανικοί Ἀρχιτέκτονες, Ἐργολάβοι, Δικηγόροι, Συμβολαιογράφοι, Ποινικολόγοι, Δικαστές, Γιατροί μέ εἰδικότητα Παθολόγου, Χειρουργοῦ, Ὀγκολόγου, Γυναικολόγου, Ψυχιάτρου ἤ Κοινωνικοί λειτουργοί ἤ γραφεῖο εὑρέσεως ἐργασίας καί πλῆθος ἄλλων ἐπαγγελματικῶν δραστηριοτήτων.

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι τό κατ’ ἐξοχήν θεραπευτήριο ψυχῶν μέ «διευθυντές τμημάτων» τούς Ἐπισκόπους καί βοηθούς γιατρούς τούς Πρεσβυτέρους. Ἄρα τό ἐξομολογητήριο εἶναι ἰατρεῖο ψυχῶν. Καί δέν θεραπεύονται μόνο οἱ θανάσιμες πληγές, πού προκαλοῦν οἱ ἁμαρτίες, ἀλλά καί ὅ,τι προκαλεῖ κατάθλιψη, ἄγχος, ἀνασφάλεια, ἀνησυχία, φοβίες, ἀγωνίες καί ἄλλες νοσηρές ψυχοσωματικές ταραχές, ἀρκεῖ νά ὑπάρχει ἀληθινή συναίσθηση τῆς ἀμαρτωλότητας, ἀληθινή μετάνοια καί εἰλικρινής Ἐξομολόγηση μέχρι καί λογισμῶν.

(22 Σεπτεμβρίου) Γερόντισσα Ἀναστασία ἡ Ἀσκήτρια τῆς Κερκύρας – Λευκίμμη Ι.Μ " Κυρά των Αγγέλων"

Θεία λειτουργία και ιερό μνημόσυνο θα πραγματοποιήθει αύριο ημέρα μνήμης της Γερόντισσας Αναστασίας Βλάχου (22 Σεπτεμβρίου) στην Ι.Μ " Κυρά των Αγγέλων " Κέρκυρα – Λευκίμμη. Η θεία λειτουργία θα ξεκινήσει στης 8:00π.μ και θα χοροστατήσει ο Αρχιμανδρίτης Πολύκαρπος Ζερβός ηγούμενος της Ι.Μ Παναγίας Κασσωπίτρας Κέρκυρας

Βίος Γερόντισσας Αναστασίας

Η Γερόντισσα Αναστασία, η τελευταία κτίτωρ και ανακαινιστής της Μονής της Κυράς, εγεννήθη το έτος 1910 εις τον συνοικισμό Βλαχάτικα του χωρίου Αγίων Θεοδώρων Λευκίμμης.

Ο πατήρ της ωνομάζετο Χαράλαμπος Βλάχος και η μήτηρ της Ελένη Βλάσση. Ήσαν πτωχοί αγρότες, άνθρωποι του μόχθου, τίμιοι και ευσεβείς. Η θεοσεβής μήτηρ της Ελένη εις νεαρά ηλικία, αξιώθηκε θεϊκής οπτασίας προ του κατεστραμμένου ιερού σκηνώματος της Παναγίας της Κυράς.

Η Γερόντισσα ήτο δίδυμος με την Διαμαντίνα Βλάχου-Κουρή και είχε ακόμη τέσσαρας αδελφάς, τας: Ασημίνα, Αρετούσα, Θεοδώρα και Ιωαννέτα. Επίσης είχε και δύο αδελφούς, τον Συμεών και τον Στυλιανόν. Από τους αδελφούς και αδελφάς της Γεροντίσσης απέκτησε τέκνα μόνον ο Συμεών, τον αριθμόν τρία.

Εις την οικογένεια της ευρίσκοντο και δύο ενάρετοι ρασοφόροι.

Η Γερόντισσα Αναστασία εγκαθίσταται στην Κυρά

Η Αναστασία όταν ήταν δέκα ετών διαβαίνουσα από την κατεστραμμένη Εκκλησία της Κυράς, αφού έκαμε το σημείο του Τιμίου Σταύρου άκουσε μία γλυκεία γυναικεία φωνή, η οποία ερχόταν από το κωδωνοστάσιο του ναού να της λέγη: «Είναι κρίμα ο οίκος μου να είναι έρημος. Εσύ τέκνον μου εκλήθης διά να φτιάξης την Εκκλησίαν και την Μονήν Μου».

Εις τα δεκατέσσαρά της χρόνια εμφορουμένη από θειο πόθο γι’ ολοκληρωτική αφιέρωσι στον Χριστό η Αναστασία εγκαταλείπει την πατρική της οικία και εγκαταβιοί στην Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου εις τα Μελίκια Λευκίμμης όπου και ενδύεται το ράσο. Εκεί αποδύεται σε αυστηρούς ασκητικούς αγώνας, ενθυμουμένη πάντοτε την εντολή της Παναγίας. Με υπομονή, προσευχή και πνευματική πρόοδο περνούν 9 χρόνια έως ότου καταρτισθή στην μοναχική ζωή πλήρως.

Το έτος 1933, με την ευλογία της Μονής της μετανοίας της, αποχωρεί από τον Άγιο Νικόλαο και εγκαθίσταται οριστικά στην Κυρά. Τα πάντα γύρω της μαρτυρούν την εγκατάλειψι και αδιαφορία. Οι τοίχοι του ναού είναι γκρεμισμένοι. Στον χώρο του ναού φύονται αγριοσυκιές. Επάνω στην Αγία Τράπεζα ευρίσκει ένα σκουριασμένο κονσερβοκούτι, το οποίο εχρησιμοποιείτο ως κανδήλα. Κοιμάται αρχικώς στο ύπαιθρο έως ότου εγκατασταθή στο μοναδικό κελλί το οποίο έκτισαν ειδικά γι’ αυτήν οι συγγενείς της.

Η ασκητική πρακτική της Γεροντίσσης

Νηστεύει υπέρ μέτρον. Κάνει συχνότατα τριήμερα. Εσθίει μία φορά την ημέρα μετά την δύσι του ηλίου. Συνήθως άρτον εξηραμμένον άνευ ελαίου ακόμη και τα Σαββατοκύριακα και τις μεγάλες εορτές. Ποτέ της δεν χορταίνει το φαγητό της ακόμη κι αν αυτό είναι ολίγα νερόβραστα αγριολάχανα. Από την αδιάκοπη νηστεία παθαίνει θυρεοειδή και αβιταμίνωσι. Η υγεία της κλονίζεται κι όμως η αγάπη του Χριστού φλογίζει το είναι της. Κατά την μαρτυρία της υποτακτικής της μοναχής Αναστασίας Καστρινού, το σώμα της ήταν ένα ξύλο τετυλιγμένο στα ράσα. Στον λαιμό της έφερε μία τεράστια κοίλη σε μέγεθος πορτοκαλιού εξαιτίας του θυρεοειδούς. Ουδέποτε έκαμε παράπονο για την ασθένεια της ούτε και επισκέφθηκε ιατρό για να υποβληθή στην αναγκαία εγχείρησι ή να της χορήγηση φάρμακα. Ένας ιατρός προσπάθησε να την εξετάση και εκείνη τον επετίμησε λέγουσα: «Κοίταξε να αλλάξης την ζωήν σου διότι είσαι βουτηγμένος εις την αμαρτίαν».

Υπέφερε φρικτούς πόνους

Η Γερόντισσα είχε στο ένα της πόδι πληγωθεί από κτύπημα τσεκουριού κατά την διάρκεια αγροτικών εργασιών. Ποτέ της δεν επεσκέφθη ιατρό γι’ αυτό τον λόγον. Προσευχόταν και η πίστις της τής έδιδε αντοχή στους πόνους. Μοναδικό της φάρμακο ήταν το λάδι της κανδήλας της Κυράς με το όποιο το άλειφε όσες φορές υπέφερε.

Ελέγχει τους καταλύοντας την νηστεία

Ευρέθη κάποτε σε ταξείδι στην Ηγουμενίτσα για κάποια υπόθεσι της Μονής και εφιλοξενήθη σε γνωστά της πρόσωπα τα οποία κατέλυαν κρέας σε ήμερα Παρασκευή. Αφού τους ήλεγξε αυστηρότατα, συνέλεξε από το χωράφι χόρτα και τα εμαγείρευσε για να φάνε όλοι. Στον εαυτό της και μόνον ήταν εγκρατής υπέρ μέτρον. Στις μοναχές της εφέρετο μετά διακρίσεως και αναλόγως των ασθενειών των επέτρεπε να εσθίουν ιχθύας (βακαλάο) ή κρέας. «Εσύ δουλεύεις εις το κτήμα και κοπιάζεις και δικαιούσαι να τρως καλά διά να έχης την υγειάν σου», συνήθιζε να τους λέγη.

Όλοι ενθυμούνται τα νερόβραστα μα νοστιμότατα φαγητά της. Εμαγείρευε με ιδιαίτερη αγάπη και για τους προσκυνητάς οι οποίοι έρχονταν από την Ήπειρο για να την συμβουλευθούν…

Άλλη ασκητική πρακτική της Γεροντίσσης

Η ιδία κατά κανόνα συνετηρείτο από την θεία Κοινωνία. Ετηρούσε την αλουσία και την χαμαικοιτία. Μέχρι τέλους της ζωής της ετήρει το ανυπόδητον ακόμη και με τους μεγαλύτερους παγετούς. (Έτσι την βλέπομε και στις σχετικές φωτογραφίες της εποχής). Από τότε που στρώθηκε μουσαμάς στο πάτωμα ουδέποτε επάτησε επάνω αλλά ούτε και επλησίασε ποτέ της το ψυγείο. Τις ελάχιστες ώρες αναπαύσεως «έκλεβε» τον ολιγοστό της ύπνο επάνω σε δύο χονδροκομμένα σανίδια, τοποθετημένα το ένα δίπλα στο άλλο όπου και έστρωνε μία κουρελού, το δε προσκέφαλό της ήταν μία πέτρα. Τα ενδύματά της ήσαν πάντοτε πεπαλαιωμένα και εφθαρμένα πλήρη επιδιορθωμάτων ώστε δεν εγνώριζε κανείς, ποιο ήταν το αρχικό ύφασμα!

Κατόπιν παρελεύσεως είκοσι εποικοδομητικών για το πνεύμα της χρόνων, προσήλθε στην Μονή η πρώτη της υποτακτική και σταδιακώς η συνοδεία της έγινε επταμελής. Η διδαχή της για τις μοναχές της δεν αφεώρα απλώς στην τέλεσι των τριών βασικών αρετών αλλά κυρίως την ταπείνωσι, την αφάνεια, την καταπολέμησι της φιλαυτίας, την αδιάλειπτη προσευχή και την απόλυτη πτωχεία. Πλούσιες ήσαν οι πνευματικές δωρεές οι οποίες της εδόθησαν άνωθεν για την μεγάλη της αυταπάρνησι και την υπέρμετρη άσκησί της. Της εδόθησαν άνωθεν το προορατικό και το διορατικό, χαρίσματα τα οποία χρησιμοποιούσε με κεκαλυμμένο τρόπο προς δόξαν Θεού για να ωφελήση την συνοδεία της και τους πάσχοντας πνευματικώς συνανθρώπους της και όχι γι’ εντυπωσιασμό και αυτοπροβολή.

Η ελεήμων μήτηρ

Μέσα στην πάροδο των ετών πολλοί απηλπισμένοι εκτύπησαν την θύρα του κελλιού της και ανεχώρησαν χαίροντες, λαβόντες ως εφόδιο την αγία προσευχή της. Επιθυμούσε να διδάξη όλους δύο πράγματα: την προσευχή και την εξομολόγησι.

Με το πτωχότατο βαλάντιο της συμπαρεστάθηκε σε πολλούς αναξιοπωθούντας κατά την διάρκεια της Κατοχής και ύστερα εμπεριστάτους συνανθρώπους της και ιδιαίτερα τους πτωχούς οικογενειάρχας. Πολλούς επίσης απέτρεψε από εγκληματικές ενέργειες.

Αποτέλεσμα της θαυμαστής προσευχής της

Διά της προσευχής της ανέβλυσε θαυματουργικώς νερό από ξηροπήγαδο της Μονής, εξεδιώχθησαν τα φίδια από τον αύλειο χώρο του ναού και εκαθαρίσθησαν δαιμονιζόμενοι οι οποίοι και μόνον στο άκουσμα του ονόματός της εθορυβούσαν φωνάζοντες: «Δεν την αντέχομε, δεν την αντέχομε την γριά ξυπόλητον».

Η σεμνότης και η ευπρέπεια της εμφανίσεως των προσκυνητών, ανδρών τε και γυναικών ήσαν κανών απαράβατος. Από τις αυστηρές παρατηρήσεις της, ουδείς εξαιρείτο. Τα χείλη της και το καθάριο στόμα της εξέφεραν μόνον προσευχές και δοξολογίες στον Θεό.

Η αργολογία, η κατάκρισις και η ιεροκατηγορία ήσαν άγνωστοι γι’ αυτήν παρ’ όλο ότι επληγώθη «λόγω και έργω» από την κακία των ανθρώπων ακόμη και αναξίων μερικών ρασοφόρων και λειτουργών.

Όταν την επεσκέπτονταν μορφωμένοι, εκπαιδευτικοί κ.ά. αμέσως έφερε ένα βιβλίο, συνήθως την Αγία Γραφή, και επιτακτικώς έλεγεν: «Εσύ που είσαι γραμματιζούμενος για διάβασέ μας λίγο από αυτό το βιβλίο να ιδούμε τι έχει να μας πη σήμερα ο Θεός μέσα απ’ αυτό!».

Ωμιλούσε αυστηρά και ήλεγχε διότι δεν επέτρεπε παρεκκλίσεις από το θέλημα του Θεού όπως το εδιδάχθηκε από την Αγία Γραφή και την παράδοσι των Πατέρων της Εκκλησίας μας. Ουδείς όμως την εφοβείτο διότι εις αυτό το πήλινο σκεύος ηδύνατο να διακρίνη τις αγάπη μητρική και στοργή πνευματική γι’ όλα τα τέκνα της Κυράς όπως συνήθως απεκάλει τους προσκυνητάς της Μονής. Ο λόγος της ήταν απλούς αλλά και θεοφώτιστος. Οι συμβουλές της λιτές και κατανοητές και από τους απλούστερους. Η συμβολή της στην επίλυσι των προβλημάτων των πιστών ήταν θετική με αίσια έκβασι. Όποιος την επλησίαζε αισθανόταν μία ανεξήγητη γαλήνη και γλυκύτητα να κυριαρχή στο είναι του και αυτό ήτο αποτέλεσμα της ειρηνικής και προσευχομένης καρδίας της. Η συναναστροφή μαζί της μόνον ψυχωφελής και εποικοδομητική μπορούσε να είναι. Τόσον εξοικειωμένη ήταν με το ιερό πρόσωπο της Θεομήτορος, ούτως ώστε σε κάθε στιγμή και ώρα έσπευδε προ της αγίας Της εικόνος για να Της καταθέση το κάθε τι. Όταν οι προσκυνητές ή και τα πνευματικά της τέκνα της εζήτουν καθοδήγησι έλεγε: «Πάω να ρωτήσω πρώτα την Παναγίαν».

Η Γερόντισσα και οι προσκυνηταί

Την Γερόντισσα επισκέπτονταν καθημερινά πολ¬λοί προσκυνηταί από διάφορα μέρη της νήσου και της Ελλάδος. Κατά την υποτακτική της μοναχή Αναστασία Καστρινού ο κόσμος εσχημάτιζε «σχοινί». Ήσαν δηλαδή πολλοί στην σειρά ωσάν σχοινί το οποίο δεν έχει αρχή και τέλος.

Η Γερόντισσα τους εδέχετο όλους και ευκατάστα¬τους και ασήμαντους, και πνευματικούς και ακατάρτιστους.

Η ιδία στεκόταν εμπρός στην θαυματουργό εικόνα της Κυράς των Αγγέλων ενώ τον προσκυνητή έβαζε να προσευχηθή ενώπιον του Κυρίου στον Αρχιερατικό θρόνο.

Αφού τους απεκάλυπτε Χάριτι Θεού τα δέοντα για την σωτηρία τους, τους συνιστούσε νηστεία, προσευχή, εξομολόγησι, ευχέλαιο και Θεία Κοινωνία. Άλλοτε τα έλεγε στους ιδίους και άλλοτε έβαζε τους οικείους τους να μεταφέρουν τα μηνύματά της. Πολλές φορές έλεγε στις μοναχές: «Πιο γρήγορα απόψε οι δουλειές σας, ενωρίς να πάτε εις το κελλί. Αύριο θα έλθουν πολλοί Χριστιανοί από Ήπειρον και από παντού».

Τηλέφωνο και άλλο μέσο επικοινωνίας δεν υπήρχε. «Έχομε ένα σύρμα από την Μονήν μέχρι τα πανταχού της γης σπίτια», συνήθιζε να λέγη. «Και ποιο είναι αυτό;» την ρωτούσαν. «Η χάρις του Θεού και της Παναγίας» απαντούσε με ταπείνωσι. Όταν δε την ρωτούσαν τι βλέπει και ομιλεί αναλόγως στον καθένα εκείνη έκρυπτε την αγιοπνευματική αρετή της και έλεγεν απλώς: «Η χάρις του Θεού με φωτίζει τι να πω η αγράμματος και αθλία». Εκείνο δε το οποίο εντυπωσιάζει είναι το γεγονός ότι απευθυνόταν στην Παναγία και τους Αγίους με οικειότητα, ωσάν σε ειδικά της πρόσωπα!

Εφρόντιζε όλοι να φιλοξενηθούν και να ξεκουρασθούν στο μοναστήρι και να φύγουν με εφόδιο την ευλογία της Παναγίας και την ιδική της ευχή και φορτωμένοι κυριολεκτικά με τα δώρα της αγάπης της. Ήταν αφιλοχρήματος και ανάργυρος. Οι προσφορές για τα έργα της Μονής δίδονταν από όσους μπορούσαν χωρίς η ιδία να το ζητήση. Η κεκρυμμένη αρετή της την επρόδιδε και παρ’ όλη την «ανάρμοστον» εμφάνισί της το Πνεύμα του Θεού πληροφορούσε τις καρδιές όλων που την επισκέπτονταν κατ’ επανάληψι για να ωφεληθούν από τον λόγο και την προσευχή της. Στις καρδιές όλων εγένετο Μήτηρ, η μετά την Κυράν όντως Μήτηρ!…

Κύριο μέλημά της η ανακούφισις των ενδεών

Η μακαρία Γερόντισσα Αναστασία ζούσε σε απόλυτη πτωχεία. Ως νεαρά ήταν εύμορφος και όλοι την επαινούσαν γι’ αυτό. Για αυτό έβαλε κανόνα στον εαυτό της να μένη πάντοτε ρακένδυτος και ατημέλητος.

Η τέχνη της ήταν το να μοιράζεται όχι από το πε-ρίσσευμα της αλλά εξ εκείνου το οποίον δίδοντας το, το εστερείτο. Είχε βεβαίως την πρόνοιά της η Μεγάλη Γερόντισσα της Μονής, η ιδία η Κυρά!…

Σηκώνει αγογγύστως τον σταυρό του διωγμού

Εκείνο όμως το οποίο εχαρακτήρισε κατ’ εξοχή την ζωή της μακάριας Γεροντίσσης ήταν ο διωγμός. Διωγμός από παντού από εκκλησιαστικούς και τοπικούς άρχοντας. Διωγμός ανηλεής και ακατάπαυστος. Ο εν λόγω σταυρός του διωγμού είναι ένας εκ των οποίων δίδονται άνωθεν εις τους τελείους προς εξαγιασμό τους. Όπως λέγη απλώς ο λαός, η Γερόντισσα «ουδέποτε κατάπιε γλυκό σάλιο». Εκυνηγήθη βαναύσως, εκτυπήθη, εκακοποιήθη και εδικάσθη γι’ υλικά ωφέλη. Εκείνη όμως προσευχομένη αντεμάχετο τους πονηρούς δαίμονας οι οποίοι παρετηρούσαν μία πτωχή και αγράμματη γυναίκα να τους πολεμά αγογγύστως και με ταπείνωσι, μηδέποτε διαμαρτυρόμενη….

Η τελευταία ιδιοκτήτρια του ναού, η Ελένη Μοναστηριώτου, προτού κοιμηθή τον φυσικό θάνατο εδήλωσε εις όλους ότι επιθυμία της ήταν ο Ναός της Παναγίας να γίνη Ιερά Μονή και να εγκαταβιώσουν σε αυτήν μοναχαί. Η προσευχή και η φιλοξενία να μην παύουν όπως χαρακτηριστικώς είχεν είπει. Η απλοϊκή Αναστασία κατώκησε χάριτι Θεού και κατ’ εντολή της Παναγίας στην Κυράν και ειργάσθη αόκνως για την ανακαίνισι του ναού και την συγκρότησι της Ιεράς Μονής εις βάρος πολλές φορές της υγείας της και άνευ βοηθείας των εντοπίων.

Η εργασία της αυτή μαζί με την πνευματική της προκοπή εκίνησαν τον φθόνο των δαιμόνων οι οποίοι εχρησιμοποίησαν ευυπόληπτους κατά τα άλλα «χριστιανούς» για να την εκδιώξουν από την εστία της Παναγίας. Όταν συνεκροτήθη η Μονή, η κοινοτική αρχή θυμήθηκε το θέμα και άρχισε να διεκδική τον ναό προς εκμετάλλευσι οικονομική, για να γίνη τόπος αναψυχής και παραθερισμού και να οργανώνωνται εκδηλώσεις ως και εμποροπανηγύρεις. Επιπλέον δε, εσκέφθησαν όπως μεταφέρουν εκεί και το κοιμητήρι της κοινότητος ούτως ώστε να έχουν πλήρη οικονομικά οφέλη από τις κηδείες και τα μνημόσυνα. Αυτό συνέβη κατά το έτος 1936 και ήταν η πρώτη φορά κατά την οποία εξεδιώχθηκε από το κελλί της με δικαστική απόφασι.

Όταν έπαυσε ο σάλος αυτός, η Αναστασία επέστρεψε στο κελλί της. Στον Ναό της Κυράς ανήκαν αρκετά αγροτεμάχια τα οποία δυστυχώς είχαν καταπατηθεί από τον 19ον αιώνα. Οι καταπατηταί όμως στο διάβα των χρόνων εγνώρισαν οικτρό θάνατο. Οι γυναίκες τους εθεώρησαν τους θανάτους αυτούς επέμβασι της θείας δίκης και συνετισθείσαι παρέδωκαν στην Αναστασία είκοσι ελαιόδενδρα καθώς επίσης κεραμίδια και ξυλεία για τα έργα της Μονής.

Νέοι διωγμοί επερίμεναν την Αναστασία. Η άδικος κατά πάντα κοινοτική αρχή θεωρούσε την Αναστασία επίβουλον των συμφερόντων τους και παρ’ όλην την πτωχεία και την κακοπάθειά της ο δαίμων ετύφλωνε τους οφθαλμούς τους και την επολεμούσαν κάθε φορά με περισσότερη μανία.

Το «αγιοκούφαλον»

Καταφύγιο της ήταν η κουφάλα μιας γέρικης εληάς έξω από το προαύλειο της Κυράς. Από τις πύρινες προσευχές της ο χώρος εκείνος εν ώρα νυκτός ακτινοβολούσε και σημειωτέον ότι κατ’ εκείνους τους χρόνους δεν υπήρχαν λαμπτήρες στους δημοσίους δρόμους ή τους χώρους κοινής χρήσεως. Εξαιτίας δε του υπερκοσμίου φωτός το οποίο εκάλυπτε τον χώρο, επεκράτησε το έθος η ελαία να ονομάζεται «αγιοκούφαλον». Δεν είμεθα σε θέσι να γνωρίζωμε τις επιθέσεις τις οποίες εδέχετο η οσία μήτηρ σε εκείνο τον χώρο από τον μισόκαλο δαίμονα αλλ’ ούτε και τις άνωθεν παρηγοριές και ενισχύσεις τις οποίες ελάμβανε. Ένα μόνον γνωρίζομε, ότι απ’ εκείνους τους χρόνους κατά τους οποίους εζούσε και ασκήτευε εις αυτό η Αναστασία και έως σήμερα, ο χώρος θεωρείται ιερός και αγιοβάδιστος.

Η υπαίθριος κανδήλα

Χαρακτηριστικό είναι και το εξής θαυμαστό περιστατικό: όταν η Γερόντισσα ζούσε στο αγιοκούφαλο, άναβε υπαίθρια κανδήλα η οποία δεν έσβηνε ούτε και με την σφοδρότερη κακοκαιρία. Αντιθέτως οι καταπατηταί άναβαν κανδήλα στο ναό η οποία και έσβηνε ευθύς αμέσως μετά την άψι της φλογός αυτής! Τόση μανία εκυρίευσε το είναι των ανθρώπων εκείνων ώστε εθρυμμάτισαν την κανδήλα της Αναστασίας. Μετ’ ολίγον όμως η φοράδα του καταπατητού έρριψε επί της γης την σύζυγο και την θυγατέρα του, οι οποίες ταπεινωθείσαι εκ του συμβάντος αυτού, εζήτησαν συγγνώμην από την Γερόντισσα για την ανόσια πράξι τους.

Αποχωρεί της Μονής και επανέρχεται κατόπιν ενυπνίου

Άλλοτε, ύστερα από διωγμό η Αναστασία απέκαμε και αναγκάσθηκε να μετοίκιση σε Μονή στα βόρεια της νήσου, μακράν από ταυς βαναύσους εκείνους ανθρώπους. Εκεί ωραματίσθηκε κάποιον Αρχιερέα μιτροφόρο ο οποίος την διέταξε να επιστρέψη στην Κυράν λέγων: «Με σκάλα να μπης παιδί μου από τον φεγγίτην εις τον ναόν και να μην φοβήσαι. Ουδείς πλέον θα σε ξαναπειράξη». Όπερ και επαληθεύθη.

Τους διωγμούς διεδέχθησαν οι προπηλακισμοί και οι δίκες. Πολλές φορές κτυπήθηκε από αστυνομικούς επειδή δεν εγκατέλειπε την Κυράν και μάλιστα ένας από αυτούς την ελάκτιζε με ορμή είθε ο Κύριος να τον συγχωρήση…

Θαυμαστή έκβασι της δίκης

Όταν στην Μονή κατώκησε η πιστή υποτακτική και υστέρα διάδοχός της εις την Ηγουμενία, δόκιμος Αγγελική Καστρινού και υστέρα Αναστασία μοναχή, τας παρέπεμψαν μαζί σε δίκη ότι δήθεν η ξυλεία των στασιδιών του ναού, ήταν προϊόν κλοπής την οποία είχαν διαπράξει από κοινού. Λόγω των πολλών υποθέσεων, η δίκη των έμεινε να εκδικασθή στις 12 η ώρα το βράδυ. Ως δε την είδε έμπροσθέν του ο δικαστής έμεινεν άφωνος και δεν μπορούσε να ομιλήση. Ξαφνικά σηκώθηκε και εφώναξε: «αθώα η κατηγορουμένη και λύεται η σννεδρίασις!». Και αυτό έγινε διότι κατά την προηγούμενη είδε καθ’ ύπνους την Αναστασίαν -καίτοι δεν εγνωρίζονταν- και τον επληροφόρησε για την αθωότητά της. Την έσυραν σε πολλές δίκες και όμως επί το πλείστον αθωώνετο θαυματουργικώς.

Η Γερόντισσα Αναστασία έμαθε να αποβλέπη μόνον στο θείο έλεος και την πρόνοια της Κυρίας Θεοτόκου, δι’ αυτό και αγωνιζόταν υπέρ άνθρωπον.

Η υπομονή της εκαρποφόρησε και παρ’ όλες τις δυσκολίες οι οποίες μέχρι και σήμερα συνεχίζονται, η Μονή υφίσταται και προστατεύεται από το Προεδρικό Διάταγμα ιδρύσεως της.

Ουδέποτε στηρίχθηκε στις δυνάμεις των εντοπίων πολιτικών αρχόντων ούτε καν εις τους συγγενείς της. Ετελούσε μετ’ ακριβείας τον μοναχικό της κανόνα ημερησίως, νηστεύουσα και δεομένη, εξιλεουμένη ενώπιον του Κυρίου διηνεκώς. Ταπεινώς εζητούσε τις ευχές των ιερέων οι οποίοι εξυπηρετούσαν την Μονή.

H μοναστική ταυτότης της Γεροντίσσης

Εις το σημείον αυτό αξίζει να αναφέρωμε τα εξής: Η Γερόντισσα Αναστασία προσήλθε για να μονάση αρχικά στη Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου Μελικίων Λευκίμμης. Εκεί ενεδύθηκε την στολή της μοναχής με την ευλογία της Ηγουμένης αφού ο εφημέριος εσταύρωσε τα ενδύματά της ενώπιον της εικόνος του Χριστού. Δεν εκάρη ρασοφόρος ή μεγαλόσχημος μοναχή ούτε άλλαξε το βαπτιστικό της όνομα. Ακολούθως στην Μονή της Κυράς δεν εχειροθετήθηκε ούτε ενεθρονίσθηκε Ηγουμένη. Και αυτό διότι κατά τα έτη εκείνα είχαν ατονίσει τα μοναχικά θέσμια και οι εκκλησιαστικώς ιθύνοντες έδιδαν σημασία στις Μονές της Χώρας ήτοι την Παναγία την Πλατυτέρα, την Αγία Ευφημία και τους Αγίους Θεοδώρους. Οι Μονές των χωριών ήσαν επί το πλείστον ιδιωτικές και ζούσαν κατά βούλησι των κτιτόρων και κτιτορισσών αυτών. Παρ’ όλα αυτά αρκετές άγιες ψυχές ανεδείχθησαν εκ των Μονών εκείνων.

Τι κι αν δεν εγένετο επισήμως μοναχή η Αναστασία; Τι κι αν δεν εφόρεσε το μοναχικό σχήμα με τον κεντητό κόκκινο Γολγοθά; Τι κι αν δεν εβάσταξε ηγουμενική ράβδο ή δεν εφόρεσε επιστήθιο αργυρό σταυρό ή δεν εκάθισε στο ηγουμενικό στασίδι;

Έκαμνε τα έργα των μοναχών και ζούσε την αγγελοειδή ζωή των μοναχών γι’ αυτό και κατετάγη στον χορό των παρθένων και των μοναζόντων και αξιώθηκε να ηγηθή της πνευματικής μάνδρας της Κυράς.

Η θεία δωρεά του Μεγάλου και Αγγελικού Σχήματος

Η Γερόντισσα όπως ανεφέρθηκε ενεδύθηκε την στολή της δοκίμου μοναχής εν έτει 1924. Διήλθε την απλή και αφανή ζωή της «νηστεία, αγρυπνία, προσευχή» δι’ ο και έλαβε «ουράνια χαρίσματα». Η χάρις του Παναγίου Πνεύματος εσκήνωσε στην καθαρή καρδιά της και την επλούτισε με θεία χαρίσματα όπως το νερό το οποίο μετατρέπει την άγονη γη σε ανθοφορούσα και καρποφορούσα. Ο ασκητικός της κόπος και οι θλίψεις του μονήρους βίου εχαλύβδωσαν το φρόνημά της και την έκαμαν «έδαφος στερεόν» για τα πνευματικά της τέκνα.

Οι αγώνες της ευλογήθησαν και έτσι ανεκαινίσθηκε η παλαίφατος Μονή, ανωκοδομήθηκε ο Ναός της Παναγίας, ανεπτύχθηκε το μοναστηριακό συγκρότημα, και εστελεχώθηκε η αδελφότης.

Δοκιμασθείσα ως «χρυσός εν χωνευτηρίω», έφθασε να αριθμή μοναστική ηλικία 55 ετών. Και όλα αυτά τα έτη ως δόκιμος μοναχή, δίχως κουρά, δίχως μοναστικό όνομα, δίχως αναγνώρισι παρά της Εκκλησίας. Με συντρόφους την έντιμο πενία, την περιφρόνησι και το κομβοσχοινάκι της ανέμενε την κλήσι για την έξοδο από τον κόσμο αυτό. Και την ύστατη στιγμή ο Πανάγαθος Θεός της έστειλε τον Άγγελόν Του για να την παρηγορήση και να την εφοδιάση με την πανοπλία ήτοι το Μέγα και Αγγελικό Σχήμα των μοναχών.

Αρχάς του Σεπτεμβρίου του 1979 η Γερόντισσα ευρίσκετο ανήμπορος στο κελλάκι της όταν εδέχθηκε την επίσκεψι του πνευματικού και φιλόστοργου Μητροπολίτου της νήσου, μακαριστού Πολυκάρπου Βαγενά. Συνεζήτησαν με την Γερόντισσα, την ευλόγησε πατρικώς και απεχώρησε. Η αγαθή Γερόντισσα έχουσα γνωρίσει την αδιαφορία εκ της διοικούσης Εκκλησίας και έχουσα αντιμετωπίσει τα προβλήματα της Μονής άνευ συμπαραστάσεως των ιθυνόντων δεν ηδύνατο να πιστεύση ότι ο Μητροπολίτης της ως φιλόστοργος πατήρ εισήλθε στο κελλί της και ως εκ τούτου ενετράπη να του αναθέση την μέριμνα της Μονής μετά τον θάνατό της. Συναισθανόμενη το τέλος της, την Παρασκευή 14η Σεπτεμβρίου 1979, εκάλεσε στο κελλί της τον εφημέριο της Μονής, τον ευλαβή λευΐτη Νικόλαο Βούλγαρη, ο οποίος συνέδραμε υλικώς και πνευματικώς το έργο της Γεροντίσσης. Αφού εξωμολογήθηκε τους λογισμούς της του εζήτησε να σύνταξη την υπ’ αριθ. 4/14-9-1979 αναφορά του για την κατάστασι της Ιεράς Μονής και να προσκαλέση τον Μητροπολίτη για να την εξομολογήση και να συζητήση μαζί της.

Η αναφορά εισήλθε στο αρχείο της Ιεράς Μητροπόλεως με αριθμόν 2808/18-9-1979 και την επομένη, ήμερα Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 1979 το απόγευμα, ο Μητροπολίτης διέβη το κατώφλι της Μονής. Κατευθύνθηκε στο κελλί της Γεροντίσσης και την εξομολόγησε. Ευθύς αμέσως ο ίδιος εκάλεσε την αδελφή Αγγελική, η οποία έμελλε να διαδεχθή την Γερόντισσα στην Ηγουμενία και τον εφημέριο Νικόλαο Βούλγαρη και άρχισε να διαβάζη την Ακολουθία του Σχήματος. Έβγαλε από τον κόρφο του το Σχήμα, το επέρασε στην Γερόντισσα και ένδακρυς επρόφερε το όνομα «Αμβροσία». Έτσι η Γερόντισσα εδέχθηκε από τον φιλομόναχο Επίσκοπο την θεία δωρεά του Μεγάλου και Αγγελικού Σχήματος ετοιμασθείσα καταλλήλως διά του Ιερού Ευχελαίου, της Ιεράς Εξομολογήσεως και της Θείας Κοινωνίας διά την Βασιλεία των Ουρανών.

Ο Μητροπολίτης Πολύκαρπος χειροθετεί μεγαλόσχημον την Γερόντισσα Αναστασία. Έργο αγιογραφικού εργαστηρίου Ιεράς Μονής Παντοκράτορος Κερκύρας.

Την ύστατη στιγμή ο Κύριος έστειλε τον Άγγελο της τοπικής Εκκλησίας για να ενδύση την Γερόντισσα με την Αγγελική Στολή του Σχήματος. Αίρων τους οφθαλμούς του εις τον ουρανό και με την άκρη του ωμοφορίου του επί της κεφαλής της Γεροντίσσης παρεκάλεσε εκ βάθους καρδίας τον Ιησούν Χριστόν λέγων: «Σόφισον αυτήν και επίχεε αυτή την παρά του ηγεμονικού Σου Πνεύματος χάριν και σύνεσιν· ενίσχυσον αυτήν εις τον κατά του αοράτου εχθρού πόλεμον· τας εκ της σαρκός επαναστάσεις, τη κραταιά δυνάμει σου, κατάβαλε· δος αυτή ευαρεστείν σοι εις αίνεσιν και δοξολογίαν αδιάλειπτον, εις ύμνους ευκαίρους, εις ευχάς ευπρόσδεκτους, εις βουλήν ορθήν, εις καρδίαν ταπεινήν, εις πράξιν ζωής και πραότητος και αληθείας. Καταξίωσον αυτήν ευαρεστείν σοι εν πραότητι, εν αγάπη, εν τελειότητι, εν επιστήμη, εν ανδρεία και προσφέρειν σοι ύμνους και δοξολογίας και ευχάς εις οσμήν ευωδίας. Τελείωσον αυτής την ζωήν εν οσιότητι και δικαιοσύνη, ίνα αδιάστατον και ακηλίδωτον την εις σε έχουσα ένωσιν, καταξιωθή της επουρανίου Σου Βασιλείας» (Ακολουθία του Μεγάλου Σχήματος).

Λίαν συγκεκινημένος ανεφώνησε: «Η αδελφή ημών Αμβροσία μοναχή έλαβε το Μέγα και Αγγελικόν Σχήμα εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος». Η πράξις αυτή του Μητροπολίτου είχε σκοπό να ενισχύση πνευματικώς την Γερόντισσα ολίγον προ του τέλους της. Η Μονή ήταν ακόμη Ησυχαστήριο μη αναγνωρισμένο, το οποίο εδέχετο λυσσαλέα τα κτυπήματα του διαβόλου ο οποίος μετεχειρίζετο ως όργανά του ρασοφόρους και λαϊκούς, διοικητικούς και μη παράγοντας. Όλοι δυνατοί και ισχυροί, εξέσπων σε μία ανίσχυρη, πτωχή και αγράμματη γυναίκα η οποία αγωνιζόταν με το κομβοσχοίνι της για την στερέωσι του οίκου της Παναγίας. Διέλαθε όμως της προσοχής όλων ότι κτυπώντες την Αναστασία εκτυπούσαν την καρδιά της Κυρίας και Δεσποίνης του μοναστηρίου, της Παναγίας. Η Παναγία έστειλε τον Μητροπολίτη για να κείρη την Γερόντισσα και να την προπέμψη τοιουτοτρόπως εις την Βασιλεία των ουρανών. Λόγω του μη ανεγνωρισμένου χαρακτήρος του Ησυχαστηρίου και της πνευματικής αδυναμίας μερικών μοναχών ως και αδελφών λαϊκών, η κουρά της Γεροντίσσης έπρεπε να γίνη μυστικώς και να μην ανακοινωθή προ του επικειμένου τέλους της και αυτό εις ολίγους. Το μυστικόν εγνώριζαν ο Μητροπολίτης, η Γερόντισσα Αναστασία (Αμβροσία μοναχή) η αδελφή Αγγελική (Αναστασία μοναχή) και ο πατήρ Νικόλαος Βούλγαρης. Η Παναγία μέσω του Μητροπολίτου εφανέρωσε την θέλησί Της και έτσι εκάλεσε την Γερόντισσαν Αναστασία για το ουράνιο ταξείδι επιβραβεύουσα διά του Μεγάλου Σχήματος μία κοπιώδη μοναστική ζωή και πολιτεία των 55 ετών.

Γιὰ τὴν Γερόντισσα Ἀναστασία μᾶς ὡμίλησε καὶ διὰ τῆς ἀπὸ 26ης Ὀκτωβρίου 2010 ἐπιστολῆς του ὁ σεβαστὸς Μοναχὸς Εὐφρόσυνος, Γέρων τοῦ ἱστορικοῦ Κουτλουμουσιανοῦ κελλίου τοῦ Τιμίου Προδρόμου, παρὰ τὰς Καρυᾶς τοῦ ἁγιωνύμου Ὅρους Ἄθω. Ὁ Γέρων Εὐφρόσυνος ἐκάρη μοναχὸς στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ὑπεραγίας Θεοτόκου Πλατυτέρας Κερκύρας. Τρεῖς φορὲς ἐπισκέφθηκε τὴν Κυρὰν καὶ μᾶς κατέθεσε τὰ ἑξῆς:

«...Ὅταν φθάσαμε στὸ μοναστήρι, δὲν γνώριζα τὴν Γερόντισσα καὶ παρ' ὅλες τὶς περιγραφὲς πού μοῦ εἶχαν κάνει, δὲν φαντάστηκα ὅτι ἡ γυναίκα ποὺ μᾶς εἶχε ὑποδεχθεῖ ἦταν ἡ...

Γερόντισσα. Ἦταν ξυπόλητη καὶ ρακένδυτη, σὰν ζητιάνα ἒμοιαζε. Στὴν ἐρώτησή μου, «ποῦ εἶναι ἡ Γερόντισσα;», μοῦ εἶπε ὅτι «ἐγὼ εἶμαι», τῆς ἔβαλα μετάνοια καὶ τῆς φίλησα τὸ χέρι. Μοῦ εἶπε: «Σᾶς περίμενα ἀπὸ χθές!». Πράγματι τὸ πρόγραμμα ἦταν νὰ πᾶμε τὴν προηγούμενη ἥμερα ἀλλὰ βρήκαμε κάποιο ἐμπόδιο....

Φαινόταν ταπεινὴ καὶ μέσα στὴ φτώχεια της εἶχε κάτι τὸ ὡραῖο, τὸ κατὰ Θεὸν ἑλκυστικό, δὲν σὲ ἀπωθοῦσε ἡ μορφή της. Πήγαμε στὴν Ἐκκλησία καὶ μετὰ μὲ πῆγε στὸ κελλί της ποὺ ἦταν ἀπ’ ὅ,τι ἐνθυμοῦμαι σὲ ἕνα κελλάρι μὲ βαρέλια λαδιοῦ χωρὶς θέρμανση. Τὸ κρεβατάκι της ἦταν ἁπλὸ χωρὶς στρῶμα καὶ εἶχε δίπλα στὸ πέτρινο μαξιλάρι της δύο-τρία βιβλία, τὴν «Κλίμακα» καὶ ἄλλα δύο. «Ἐδῶ κοιμᾶμαι» μοῦ εἶπε «σόμπα δὲν ἀνάβω, προσεύχομαι ὅσο μπορῶ, διαβάζω καὶ μετὰ κοιμᾶμαι. Φάρμακα δὲν παίρνω, ὅταν ἀρρωστήσω φυλάγομαι στὸ κελλί μου μέχρι νὰ περάση τὸ κρύωμα».

Ὅλα αὐτὰ ἡ μακαρία Γερόντισσα, μοῦ τὰ ἔδειξε γιατί ἤμουν ἀρχάριος μοναχὸς καὶ χρειαζόμουν πνευματικὴ τόνωση. «Μιλᾶτε πολὺ μὲ τὸν ἄλλο μοναχό» μοῦ εἶπε. Ὄντως μὲ τὸν ἄλλο μοναχὸ μιλούσαμε πολὺ γιατί ἤμασταν ὅλη μέρα μόνοι μας στὸ ἡσυχαστήριο τῆς Περίθειας ποὺ ἀνήκει στὴν Ἱερὰ Μονὴ Πλατυτέρας, τὴ μετάνοιά μου. «Νὰ κάνετε προσπάθεια νὰ μὴν μιλᾶτε καὶ νὰ λέτε τὴν εὐχή. Ἔτσι θὰ βοηθηθῆς πνευματικά. Τὴν μία ἡμέρα νὰ μιλᾶ ὁ ἕνας μὲ τοὺς προσκυνητὲς καὶ ὁ ἄλλος νὰ σιωπᾶ, τὴν ἄλλη ὁ ἄλλος μέχρι νὰ συνηθίσετε στὴν σιωπὴ καὶ νὰ ἀγαπήσετε τὴν προσευχή. Κρέας στὸ ἡσυχαστήριο νὰ μὴν τρῶτε. Ὄσπρια νὰ τρῶτε ποὺ δίνουν δύναμη γιὰ τὰ διακονήματα καὶ ὑγεία στὸν ὀργανισμό». Τὴν ἑπόμενη φορᾶ ποὺ ἐπισκεφθήκαμε τὸ μοναστήρι ἡ Γερόντισσα ἀπουσίαζε, ὅμως ἡ ἀδελφὴ Νεκταρία ἔκανε ἀνάγνωση ἀπὸ τὶς Κατηχήσεις τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου στὸν κατάμεστο ἀπὸ γυναῖκες ναὸ τῆς Μονῆς. Ἡ ἀτμόσφαιρα ἦταν κατανυκτικὴ καὶ ἀφοῦ προσκυνήσαμε, φύγαμε ὠφελημένοι.

Ἄλλοτε κάποιοι γνωστοί μου μοῦ ἔστειλαν στὸ ἡσυχαστήριο ἕναν φίλο μου ἀπὸ τὰ παλιὰ νὰ μὲ ἐπηρεάση νὰ ἐγκαταλείψω τὴν καλογερικὴ χάριν σπουδῶν. Ἐκεῖνος ἒπιασε ἕναν ἀδελφὸ καὶ τὸν ἐπηρέασε. Καὶ οἱ δύο μαζί μου μίλησαν καὶ μὲ κούρασαν ψυχικά. Ὁ Γέροντάς μου ἀπουσίαζε γιὰ νὰ ἐξομολογηθῶ καὶ τότε δήλωσα ὅτι ἐπιθυμῶ νὰ δῶ τὴν Γερόντισσα γιὰ νὰ μὲ συμβουλεύση. Μὲ ὁδηγὸ τὸν φίλο μου τὴν ἄλλη μέρα τὴν ἐπισκέφθηκα καὶ πρὶν προλάβω νὰ τῆς πῶ τί μὲ ἀπασχολοῦσε, μοῦ εἶπε: «Πρόσεχε παιδί μου, αὐτὸς ποὺ σὲ ἔφερε ἐδῶ εἶναι κηφήνας. Μακριὰ ἀπ’ αὐτόν. Κάθησε στὸ μοναστήρι σου μέχρι νὰ ἔρθει ὁ Γέροντάς σου. Ἂν κανεὶς ἀγωνισθεῖ φιλότιμα καὶ καθαρίσει τὸν ἑαυτό του ἀπὸ τὰ πάθη του, τότε μπορεῖ νὰ ὠφελήσει καὶ τοὺς ἄλλους». Ὁ λόγος της εἶχε ροὴ καὶ ἦταν μεστὸς πνευματικῶν παραινέσεων. Τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ ποὺ χαρίτωνε τὰ λεγόμενά της μὲ στήριξε, μὲ παρηγόρησε καὶ ἔτσι παρέμεινα στὸ μοναστήρι μου. Ἂς ἔχουμε τὴν εὐχή της...».