Οι ακατήχητοι Έλληνες και το αμετανόητο Βατικανό – Με αφορμή την κηδεία του Πάπα


ΟΙ ΑΚΑΤΗΧΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟ ΒΑΤΙΚΑΝΟ 

Με αφορμή την κηδεία του Πάπα φανερώθηκε ακόμη περισσότερο η σύγχυση, η πλάνη και η μειοδοσία των συγχρόνων ορθοδόξων Ελλήνων όσον αφορά στην Πίστη τους, αλλά και στην Ιστορία. Ακούσαμε τα απίστευτα και απίθανα, ωσάν να βρισκόμαστε σε Παπική χώρα και ακόμη χειρότερα. 

Η κ. Κορίνα Γεωργίου, δημοσιογράφος του Σκάϊ, συγκινημένη μέχρι δακρύων από την αποστολή της στο Βατικανό, ανέφερε (σχολιάζοντας την καλοκαιρία στη Ρώμη) :

"Ο ήλιος συνηγόρησε με την αγιότητα του Πάπα Φραγκίσκου και έδειξε ότι οδηγείται στο φως!". 

Ο δε κ. Τσουρός, δημοσιογράφος του Mega, συμφώνησε στα σοβαρά, όπως υπογράμμισε, με τον καλεσμένο στην εκπομπή του παπικό κληρικό ότι στην εκλογή του νέου Πάπα θα κυριαρχήσει ο φωτισμός του Αγίου Πνεύματος, αφού άλλωστε και στους ορθοδόξους και στους καθολικούς, όπως ανέφερε, "ίδιο είναι το σώμα και το αίμα του Χριστού που κοινωνούν οι πιστοί" !!! 

Τελικά και ακατήχητοι είμαστε και ανιστόρητοι. Και καλά οι δημοσιογράφοι, που είτε δεν ξέρουν τι λένε, είτε λένε ό,τι τους λένε να πούν, αλλά ο ελληνικός λαός άραγε έχει λοβοτομηθεί, ώστε να αγνοεί ή να ξεχνά πως ο Παπισμός είναι η μεγαλύτερη διαστροφή του Χριστιανισμού, ότι ο Πάπας ως θεσμός, με τα χαρακτηριστικά που προσέλαβε μετά την αποσχισή του απο την Εκκλησία, έχει προσφυώς χαρακτηριστεί από έναν μεγάλο ορθόδοξο Δογματολόγο του 20ού αιώνα (τον Σέρβο Γέροντα Ιουστίνο Πόποβιτς) ως μια εκ των τριών πτώσεων στην ιστορία της ανθρωπότητος (πρώτος ο Αδάμ, δεύτερος ο Ιούδας και τρίτος ο Πάπας), το δε κράτος του Βατικανού είναι ένα εκ των πλέον διεφθαρμένων κρατών του κόσμου.

Για να μην πάω σε δυσκολότερα και βαθύτερα, όπως ότι ο Παπισμός δεν είναι η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, όπως ήταν μέχρι τον 11ο αιώνα. Άλλωστε Καθολική Εκκλησία, σύμφωνα με τους Αγίους της δεύτερης χιλιετίας είναι και παραμένει μόνον η Ορθόδοξη Εκκλησία, ως η "Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία" που ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως.

Ας όψονται κάποιοι θεολόγοι του "Καιρού" και όχι μόνον, που έγιναν βασιλικότεροι του βασιλέως (Χριστιανοφοβικό Υπουργείο Παιδείας) και πρωτοστάτησαν ώστε ακόμη και το μάθημα των Θρησκευτικών για τους Ορθοδόξους Έλληνες μαθητές και μαθήτριες να πάψει να έχει Κατηχητικό χαρακτήρα και να γίνει ουσιαστικά θρησκειολογικό και άχρωμο. Μας έπεισαν ότι η Κατήχηση είναι κάτι κατώτερο και κακό, ενώ πρόκειται για την απαραίτητη πρόσληψη γνώσεως ώστε να αποκτήσουμε επίγνωση της μοναδικής και πολύτιμης Πίστεώς μας.
Από την άλλη, το Βατικανό παραμένει όπως και ο Παπισμός του, αμετανόητο, όπως επιβεβαιώθηκε για άλλη μια φορά (με "πλούσιο" παρελθόν σε βάρος της Ορθοδόξου Ανατολής και του Ελληνισμού, από την φρικτή πρώτη Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως και την Εθνική μας Επανάσταση το 1821, μέχρι τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και τη Μικρασιατική Καταστροφή) ακόμη και στην κηδεία του αποβιώσαντος Φραγκίσκου, με την συμπερίληψη στο τελετουργικό της, της ενεργού συμμετοχής μιας ομάδος Ουνιτών ("γενιτσάρων" της "Αγίας Έδρας", "ορθοδόξων" στην εμφάνιση που όμως μνημονεύουν και υποτάσσονται στον Πάπα), παρόντος του Πατριάρχου Βαρθολομαίου, οι οποίοι έκαναν επιμνημόσυνη δέηση για τον ποντίφηκα και έψαλλαν μάλιστα στην ελληνική γλώσσα τρεις φορές το "Χριστός Ανέστη", ανταποδίδοντας έτσι γελοιοποίηση στην Ορθόδοξη Παράδοση της οποίας υποτίθεται, κατά τον πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο και λοιπούς ομόφρονές του ή λοιπούς αφελείς, ότι ο αποθανών ήταν φίλος.
Τι θα μας σώσει;....Μας το υποδεικνύει ο ψαλμωδός:
"Δράξασθε παιδείας (κατηχήσεως & μελέτης), μήποτε οργισθή Κύριος και απωλείσθε εξ οδού δικαίας" !

Υ. Γ. Και ενώ οι ανωτέρω αναφερόμενοι ατυχείς θαυμαστές του Πάπα είναι απλοί λαϊκοί, υπάρχουν και αρκετοί ρασοφόροι που δεν υστέρησαν σε απαράδεκτες δηλώσεις. Ενδεικτική και πιό χαρακτηριστική περίπτωση εκείνη του γνωστού αυτοδιαφημιζόμενου ως μεγάλου Πνευματικού Νεκταρίου Μουλατσιώτη, ο οποίος σε σχετικό βίντεο λέει άρρητα ρήματα, αποκαλύπτοντας σε όλο το αρνητικό "μεγαλείο" της την ρηχότητα ή και τον....καιροσκοπισμό του (ως όψιμος υποστηρικτής του ενοίκου του Φαναρίου), πλέκοντας το εγκώμιο του αποθανόντος αρχηγού της ΑΙΡΕΤΙΚΗΣ Δύσεως Πάπα Φραγκίσκου, εκτιμώντας δε ότι ως "φίλο της Ορθοδοξίας" τον πήρε ο Θεός μια καλή ημέρα κοντά Του (!) , ευχόμενος κι αυτός, ο πάλαι ποτέ προβαλλόμενος ως ακραιφνής αγωνιστής, την "ένωση των Εκκλησιών" ! Τι σου είναι η....σκοπιμότητα!.... Κι όμως, αυτόν τον αμετροεπή ρασοφόρο προβάλλει ο εκκλησιαστικός τηλεοπτικός Σταθμός "ΛΥΧΝΟΣ", της υποτίθεται παραδοσιακής Μητροπόλεως Πατρών, ως σοφό Γέροντα και έμπειρο Διδάσκαλο της Ορθοδοξίας. Νέοι καιροί, νέα ήθη!

ΟΧΙ δεν έψαλλαν το Χριστός Ανέστη στα Ελληνικά Ορθόδοξοι Ιεράρχες, αλλά Ουνίτες



Επειδή επικρατεί μια μεγάλη παραπληροφόρηση με τους ψαλμούς στα Ελληνικά, στην κηδεία του Πάπα από Ιερείς με Ορθόδοξα Άμφια (Βυζαντινά Άμφια).

Δεν είναι Ορθόδοξοι Ιερείς!!!

Ανατολικοί παπικοί είναι….

Οι Ανατολικοί παπικοί έχουν κρατήσει την θεία λειτουργία του Ιωάννη του Χρυσοστόμου που έχουμε οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, έχουν κρατήσει και τα Άμφια τα Βυζαντινά που έχουν οι Ορθόδοξοι Κληρικοί, με την διαφορά ότι έχουν εκκλησιαστικά ανώτατο άρχοντα των Πάπα, ενώ εμείς τον Οικουμενικό Πατριάρχη!

Άρα παπικοί … ή όπως τους αποκαλούν κάποιοι Ουνίτες!

Οπότε μην σας μπερδεύει η εμφάνιση και οι ψαλμοί….

Δεν είναι Ορθόδοξοι Κληρικοί!


Η σημερινή παρουσία και ενεργός συμμετοχή των Ουνιτών στην εξόδιο ακολουθία του Πάπα Φραγκίσκου δεν αποδεικνύουν την προσπάθεια της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας για την ενότητα των Εκκλησιών (όπως ακούστηκε στην τηλεόραση), αλλά αντιθέτως την διακαή απ’ ό,τι φαίνεται επιθυμία και αντίληψή της για μια ενότητα διά της επιβολής της. Κάποτε μάλιστα οι Ορθόδοξοι εκπρόσωποι σε αντίστοιχες περιπτώσεις αποχωρούσαν από την κάθε τελετή στην οποία συμμετείχαν Ουνίτες. Κρίμα, πολύ κρίμα, το ρόδο είχε αγκάθια… 


Διαφορές Ορθοδοξίας και παπισμού – Η αλλαγή του συμβόλου της πίστεως ( Φιλιόκβε )



ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΠΙΣΜΟΥ - ΚΑΚΟΔΟΞΙΕΣ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ

 

Αναδημοσίευση: Εκ του τεύχους "Εν συνειδήσει" - Ι.Μ. Μεγάλου Μετεώρου 
   
Οι διαφορές ανάμεσα στη Ορθοδοξία και τον παπισμό είναι πολλές και μεγάλες, παλαιές και νεότερες και αφορούν τόσο σε δογματικά ζητήματα όσο και σε θέματα εκκλησιαστικής εμπειρίας, λατρείας, τέχνης και γενικώτερα αντιλήψεων και βιοθεωρίας. Θα επιχειρήσουμε εδώ μία συνοπτική παρουσίασή τους αντλώντας από τα κείμενα των Αγίων Πατέρων και συγχρόνων θεολόγων, Μητροπολιτών και Γερόντων της Εκκλησίας μας, οι οποίοι με ενάργεια και ορθόδοξο φρόνημα αναδεικνύουν την παρεκτροπή από την ορθή πίστη και τις κακοδοξίες του παπισμού. Για την καλύτερη κατανόηση των διαφορών ορθοδοξίας και παπισμού είναι απαραίτητο να εξετάσουμε συνολικά τον εκκλησιαστικό, κοινωνικό και πολιτικό περίγυρο της εποχής. Για τον σκοπό αυτό παραθέτουμε πολύ σύντομα κάποια ιστορικά γεγονότα που στάθηκαν σταθμοί στην γέννηση του παπισμού και στην πορεία του προς την διαίρεση και το σχίσμα.


Ιστορική αναφορά

Η αρχαία Ορθόδοξη Λατινική Εκκλησία της Δύσεως στην παλαιά Ρώμη είχε πάντοτε κοινωνία με την Ορθόδοξη Ανατολή και τα πατριαρχεία της. Το γεγονός που ανέτρεψε την αρμονική αυτή κοινωνία μεταξύ Ανατολής και Δύσεως είναι η κατάληψη της δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από τους Φράγκους κατά την διάρκεια του 5ου και 6ου αι., όταν η Δυτική Ευρώπη ζει τον καταιγισμό των βαρβαρικών επιδρομών που μετέβαλαν ριζικά τα πολιτιστικά και θρησκευτικά δεδομένα της.
 
Οι Φράγκοι, λαός πρωτόγονος και απολίτιστος την εποχή εκείνη, από την πρώτη στιγμή του εκχριστιανισμού τους εξέλαβαν και αφομοίωσαν με λανθασμένο τρόπο την χριστιανική διδασκαλία. Η χριστολογία και η τριαδολογία τους υπήρξε ανέκαθεν προβληματική, καθώς οι αντιλήψεις τους για την Αγία Τριάδα ήταν έντονα επηρεασμένες από τον αρειανισμό.
 
Στην φραγκική Σύνοδο του Τολέδο το 589, παρά την φαινομενική καταδίκη του αρειανισμού, υιοθετούν μία άλλη μορφή λανθασμένης τριαδολογίας, την εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος και εκ του Υιού, την οποία αργότερα προσέθεσαν και στο Σύμβολο της Πίστεως.
 
Τον 8ο αιώνα βασιλιάς των Φράγκων γίνεται ο Κάρολος ο Μέγας (Καρλομάγνος) ο οποίος υποτάσσει τους άλλους λαούς και τους ηγεμόνες της Ευρώπης και συγκροτεί την ενιαία Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Ο πολιτικός και θρησκευτικός προσανατολισμός της νέας δυτικής αυτοκρατορίας έχει έντονο το στίγμα της διαφοροποιήσεως και της αντιθέσεως προς την ανατολική αυτοκρατορία του Βυζαντίου. Αυτή η αντίθεση λαμβάνει διαστάσεις περιφρονήσεως και χλευασμού των Ελλήνων Βυζαντινών, που ήδη είχαν αρχίσει να αποκαλούνται υποτιμητικά από τους Φράγκους «αιρετικοί» και «Γραικοί» (=κλέφτες). Είναι χαρακτηριστικό ότι από τον 9ο έως τον 130 αιώνα συναντούμε επανειλημμένα στην Δύση συγγράμματα με τον τίτλο "Contres errors Graecorum" - «Κατά των πλανών των Ελλήνων». Ο πολιτισμός και η ορθόδοξη πίστη των Ελλήνων ήταν για τους απολίτιστους Φράγκους μέγεθος ακατανόητο και ασύλληπτο, αλλά και ταυτόχρονα απλησίαστο και ανέφικτο, για τον λόγο αυτό προτίμησαν να το προβάλουν ως πλάνη και αίρεση!
Από τον 9ο αιώνα οι Φράγκοι, αφού εξεδίωξαν τους Ρωμαίους ορθοδόξους επισκόπους, διόρισαν τους εαυτούς τους επισκόπους και ηγουμένους της Γαλλίας. Κατέλαβαν, επίσης, διά της βίας το Ορθόδοξο Λατινικό Πατριαρχείο της Ρώμης και από το 1009έως το 1046 αντικατέστησαν τους ορθοδόξους Πάπες της Ρώμης με Φράγκο- Λατίνους, ιδρύοντας τον σημερινό Παπισμό. «Επομένως, το λεγόμενο Σχίσμα μεταξύ των Εκκλησιών Δύσεως και Ανατολής δεν έγινε μεταξύ Δυτικών και Ανατολικών Ορθοδόξων Ρωμαίων, αλλά μεταξύ των Φράγκων κατακτητών των Δυτικών Ορθοδόξων Ρωμαίων (Πατριαρχείο Ρώμης) και των Ορθοδόξων Ρωμαίων της Ανατολής (Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως)». (π. Ιωάννης Ρωμανίδης, Τα αίτια του Σχίσματος).
 
Με την εκφράγκευση του Ορθοδόξου Πατριαρχείου της Ρώμης εισάγονται σ' αυτό οι κακοδοξίες και ο ανθελληνισμός των Φράγκων, στοιχεία που δεν έπαψαν έκτοτε να συνιστούν τα κύρια γνωρίσματα και την πεμπτουσία του παπισμού.
 

1. Filioque (και εκ του Υιού)

Πρόκειται για την αντίληψη της εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος «και εκ του Υιού» (filioque) και όχι μόνον εκ του Πατρός. Η αντίληψη αυτή, που προστέθηκε και στο Σύμβολο της Πίστεως, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τα λόγια του ιδίου του Κυρίου μας στο Ευαγγέλιο όπου λέγει «όταν δε έλθη ο παράκλητος...,το Πνεύμα της αληθείας ό παρά του Πατρός εκπορεύεται» (Ιω. 15,26). Έρχεται, επίσης, σε πλήρη αντίθεση με τις αποφάσεις της Δεύτερης Οικουμενικής Συνόδου, που διετύπωσε το σχετικό άρθρο του Συμβόλου της Πίστεως, αλλά και άλλων Συνόδων.

Η προσθήκη του filioque στο Σύμβολο της Πίστεως συνιστά ουσιαστική και απροκάλυπτη αίρεση, αφού αντιβαίνει στο Ευαγγέλιο και τις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων. Και μόνον για την κακοδοξία τους αυτή οι παπικοί είναι αιρετικοί και όχι σχισματικοί, όπως λανθασμένα υποστηρίζεται από μερικούς, που τεχνηέντως ισχυρίζονται πως δεν υπάρχει Οικουμενική Σύνοδος που να καταδίκασε τον παπισμό ως αίρεση. Πρόκειται, βεβαίως, για αφελές επιχείρημα αφού ως γνωστόν οι Οικουμενικοί Σύνοδοι εδογμάτισαν και οριοθέτησαν την ορθή πίστη και κάθε απόκλιση από αυτή, κάθε θέση αντίθετη με τις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων είναι αυτονόητο ότι συνιστά αίρεση. Δεν υπάρχει, άλλωστε, Οικουμενική Σύνοδος που να κατεδίκασε π.χ. τους Προτεστάντες, τους Πεντηκοστιανούς κ.ά, ως αιρετικούς χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν είναι.

Ο Μέγας Φώτιος, ο Φωστήρας αυτός και Μέγας Διδάσκαλος της Εκκλησίας μας καταδικάζει με χαρακτηριστικό τρόπο την παπική αίρεση του filioque: «Τις ου κλείσει τα ώτα προς την υπερβολήν της βλασφημίας ταύτης; Αύτη κατά των Ευαγγελίων ίσταται, προς τας αγίας παρατάσσεται Συνόδους, τους μακαρίους και αγίους παραγράφεται πατέρας, τον Μ. Αθανάσιον, τον εν θεολογία περιβόητον Γρηγόριον, την βασίλειον της Εκκλησίας στολήν, τον Μ. Βασίλειον, το χρυσούν της οικουμένης στόμα, το της σοφίας πέλαγος, τον ως αληθώς Χρυσόστομον. Και τι λέγω τον δείνα η τον δείνα; Κατά πάντων ομού των αγίων προφητών, αποστόλων, ιεραρχών, μαρτύρων και αυτών των δεσποτικών φωνών η βλάσφημος αύτη και θεομάχος φωνή εξοπλίζεται».

Με την προσθήκη του filioque είναι μία από τις βασικότερες και παλαιότερες δογματικές διαφορές μας με τους παπικούς, την οποία, όπως προαναφέραμε, την εισήγαγαν οι Φράγκοι και την επέβαλαν στο ορθόδοξο τότε Πατριαρχείο της Ρώμης. Είναι αυτή που, από την θέσπισή της ακόμη και σε όλη την μετέπειτα πορεία Ανατολής και Δύσεως, απετέλεσε και συνεχίζει να αποτελεί ανυπέρβλητο χάσμα, καθώς υπήρξε μία από τις κυριότερες αιτίες που οδήγησε στο σχίσμα. «Το σχίσμα γέγονεν μάλιστα διά την εν τω Συμβόλω πρόσθεσιν και ότι καλώς απεστράφημεν τους Λατίνους διά την πρόσθεσιν αποστροφής ούσαν αξίαν». (Γεννάδιος Σχολάριος).

Έφθασαν μάλιστα οι παπικοί αιρετικοί να κατηγορούν εμάς τους ορθοδόξους ότι αφαιρέσαμε από το Σύμβολο της Πίστεως το filioque!!!Αυτή ήταν και η βασική κατηγορία που απέδωσε στους ορθοδόξους ο απεσταλμένος του Πάπα, Καρδινάλιος Ουμβέρτος, όταν στις 15 Ιουλίου του 1054 απέθεσε τον λίβελλο με τα αναθέματα του Πατριάρχου και όλων των Ορθοδόξων στην Αγία Τράπεζα της Αγίας Σοφίας, ότι δήθεν δηλαδή οι ορθόδοξοι «ως Πνευματομάχοι η Θεομάχοι απέκοψαν από του Συμβόλου του αγίου Πνεύματος την εκπόρευσιν εκ του Υιού». Η εμμονή των παπικών στην αιρετική θέση του filioque τους κρατά αποκομμένους από την Εκκλησία και την αλήθεια και αποτελεί ουσιαστικό εμπόδιο σε κάθε προσπάθεια επανόδου τους στην ορθόδοξη πίστη, παρά τις όποιες πρωτοβουλίες καλής θελήσεως, ακόμη και αυτής της άρσεως των αναθεμάτων.
Όπως εύστοχα διατυπώνει ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος: «Μερικοί ισχυρίζονται ότι ήρθησαν αυτά τα αναθέματα και επομένως δεν υπάρχει πρόβλημα. Βεβαίως και υπάρχει πρόβλημα, γιατί με μία απλή πράξη ήρθησαν τα αναθέματα, αλλά δεν ήρθη η αίρεση του Filioque, η οποία μάλιστα ισχυροποιήθηκε ακόμη περισσότερο».


2. Διδασκαλία περί της ακτίστου ουσίας και ακτίστου ενεργείας του Θεού.

Μία πολύ μεγάλη και βασική διαφορά ανάμεσα στην ορθοδοξία και τον παπισμό είναι το θέμα της ουσίας και των ενεργειών του Θεού. Η ορθή διδασκαλία σ' αυτό το ζήτημα είναι ότι αφού η ουσία του Θεού είναι άκτιστη, είναι άκτιστες και οι ενέργειές Του. Αντίθετα οι δυτικοί θεωρούν κτιστές τις ενέργειες και κτιστή την χάρη του Θεού.

Γράφει σχετικά ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου, Αρχιμ. Γεώργιος Καψάνης: «Μέχρι σήμερα οι Δυτικοί θεωρούν κτιστή την θεία Χάρι, την ενέργεια του Θεού. Είναι δυστυχώς και τούτο μία από τις πολλές διαφορές μας, που πρέπει να λαμβάνεται σοβαρώς υπ' όψιν στο θεολογικό διάλογο με τους Ρωμαιοκαθολικούς. Δεν είναι μόνο το filioque, το πρωτείο εξουσίας και το «αλάθητο» του πάπα, από τις βασικές διαφορές μεταξύ της Ορθοδόξου Εκκλησίας και των Παπικών. Είναι και τα ανωτέρω. Αν δεν δεχθούν οι Ρωμαιοκαθολικοί ότι η Χάρις του Θεού είναι άκτιστος, δεν μπορούμε να ενωθούμε μαζί τους, έστω κι' αν, δεχθούν όλα τα άλλα. Διότι ποιος θα ενεργήση την θέωσι, αν η θεία Χάρις είναι κτίσμα κι' όχι άκτιστος ενέργεια του Παναγίου Πνεύματος;»


3. Το πρωτείο του Πάπα.

Μια από τις βασικές αιρετικές δοξασίες του παπισμού αποτελεί το «πρωτείο» του πάπα. Σύμφωνα με απόφαση της Α' Συνόδου του Βατικανού (1870), ο πάπας είναι τοποτηρητής του Χριστού και μοναδικός αντιπρόσωπός Του πάνω στη γη. Είναι ο αρχηγός και η ορατή κεφαλή της Εκκλησίας. Στο πρόσωπό του συνοψίζεται ολόκληρη η Εκκλησία. Αυτή η θέση, όμως, είναι καθαρά αιρετική, αφού «η αλήθεια είναι ότι μόνον ο Χριστός είναι Κεφαλή και αρχηγός της Εκκλησίας. Αυτό διαβάζουμε και στην επιστολή προς Εφεσίους του Απ. Παύλου (Εφεσ. α, 22-23), ότι δηλαδή ο ουράνιος Πατέρας ¨Αυτόν (τον Κύριον Ιησούν) έδωκε κεφαλήν υπέρ πάντα τη Εκκλησία, ήτις εστί το σώμα αυτού¨ Αυτόν κατέστησε κεφαλή, πάνω από όλους, στην Εκκλησία, η οποία είναι το σώμα Του», Αρχιμ. Γερβ. Ραπτοπούλου, Αιρέσεις στην Ελλάδα και οι κακοδοξίες του παπισμού, σελ. 153-154.


4. το αλάθητο του Πάπα.

Η Α' Σύνοδος του Βατικανού θέσπισε το δόγμα του αλάθητου του πάπα. Πρόκειται δηλαδή για την αλαζονική αντίληψη για το «εκ καθέδρας» αλάνθαστο του Πάπα. Σύμφωνα με το δόγμα αυτό ο πάπας είναι πάνω και από τις Οικουμενικές Συνόδους και έχει την πλήρη και υπέρτατη δικαιοδοσία να αποφαίνεται αλάθητα και τη διδασκαλία του είναι υποχρεωμένη να παραδεχτεί ολόκληρη η Εκκλησία. Όποιος τολμήσει να «αντείπη», να φέρει αντίρρηση στη διδασκαλία του, «ανάθεμα έστω» (κεφ. Δ' της Β' Βατικάνειας Συνόδου). Οι θεολόγοι μάλιστα της Ρωμαιοκαθολικής «Εκκλησίας' φτάνουν στο σημείο να διακηρύττουν ότι και ψέμα να πει ο πάπας πρέπει αυτό να γίνει δεκτό από τους πιστούς σαν αλήθεια!

Η ανακήρυξη ενός και μόνου ανθρώπου σαν αλάθητου, όσο κι' αν αυτός κατέχει τον ανώτατο βαθμό της ιερωσύνης, είναι πράξη ξένη και αντίθετη προς την Αγία Γραφή και την Ιερά Παράδοση. Κατά τον Ορθόδοξο Ρώσο Θεολόγο Βουλγάκωφ «το αλάθητον ανήκει εις τη όλην Εκκλησίαν». Γι' αυτό και η από 6 Μαΐου 1848 εγκύκλιος των Ορθοδόξων Πατριαρχών της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας ορίζει ότι «ο φύλαξ της Ορθοδοξίας, το σώμα της Εκκλησίας, τούτ' έστιν ο λαός αυτός εστι». Η Εκκλησία στο σύνολό της, κλήρος και λαός μαζί, είναι η «πιστή φρουρός της Αποστολικής Παραδόσεως, φυλάττουσα αυτήν ως πεπιστευμένην ταύτη παρακαταθήκην».
(βλ. σχ. Αρχιμ. Γερβ. Ραπτοπούλου, ό. π. σελ. 163-166)

Ο Αρχιμ. Γεώργιος Καψάνης σημειώνει ότι «το αλάθητο επεκτάθηκε σε κάθε απόφαση του Πάπα. Δηλαδή, ενώ με την Α' Βατικάνειο Σύνοδο μόνον οι από καθέδρας και με την χρήση του όρου definimus (ορίζομεν) αποφάσεις του Πάπα ήσαν αλάθητοι, η Β' Βατικάνειος Σύνοδος αποφάνθηκε ότι ο Πάπας είναι αλάθητος όχι μόνον όταν αποφαίνεται επισήμως ως Πάπας, αλλά οσάκις αποφαίνεται. Είναι ακόμη φανερό από τα ανωτέρω ότι η οικουμενική σύνοδος γίνεται ένα συμβουλευτικό σωματείο των Παπών. Το αλάθητο στην Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία δεν ανήκει στην οικουμενική σύνοδο, αλλά στον Πάπα. Ποιος όμως ανεκήρυξε τον Πάπα αλάθητο; Η λαθητή σύνοδος;

Με αυτόν τον τρόπο η συνοδική αρχή, η παραδοθείσα από τους αγίους Αποστόλους, αντικαθίσταται από την παποκεντρική αρχή. Ο «αλάθητος» Πάπας καθίσταται κέντρο και πηγή ενότητος της Εκκλησίας, που σημαίνει ότι η Εκκλησία έχει ανάγκη από έναν άνθρωπο για να την διατηρή σε ενότητα. Έτσι παραμερίζεται και υποβαθμίζεται η θέσις του Χριστού και του Αγίου Πνεύματος. Και ακόμη με την μεταφορά του αλάθητου από το Άγιο Πνεύμα στο πρόσωπο του Πάπα περιορίζεται η εσχατολογική προοπτική της Εκκλησίας μέσα στην ιστορία και καθίσταται εγκοσμιοκρατική».


5. Η κατάργηση Ιερών Κανόνων

«Το Βατικανό προ πολλού ήδη απέρριψε τους πλείστους Ιερούς Κανόνες των Οικουμενικών Συνόδων και εμόρφωσεν ίδιον Κανονικόν Δίκαιον, διά να πορευθή ελεύθερον την οδόν την άγουσαν εις παν είδος καινοτομίας. Ο ουνίτης Π. Γρηγορίου ομολογεί εν προκειμένω: «Ανατολή και Δύσις διεφώνουν ωσαύτως επ' αυτών τούτων των πηγών του Κανονικού Δικαίου. Η Εκκλησία της Ρώμης, αποδεχθείσα επισήμως κατ' αρχάς μόνον τους κανόνας της εν Νικαία Α' Οικουμενικής Συνόδου(325) και της Σαρδικής (343), ηδιαφόρησεν ως προς την νομοθεσίαν εν σχέσει προς την εκκλησιαστικήν ευταξίαν και πειθαρχίαν των λοιπών Ανατολικών Συνόδων, Οικουμενικών ή τοπικών...

Όλως αυθερέτως, οι πάπαι, χάριν των κυριαρχικών βλέψεών των επί πάσης της Εκκλησίας, απέρριψαν του Ιερούς Κανόνας των έξ Οικουμενικών Συνόδων και τους κανόνας των τοπικών Συνόδων και των Πατέρων, οι οποίοι προσέλαβαν οικουμενικόν κύρος, εφ' όσον επεκυρώθησαν υπό του Β' κανόνος της ΣΤ' οικουμενικής Συνόδου. Ειδικότερον, το Βατικανόν απεχθάνεται τους Κανόνας της ΣΤ' Οικουμενικής Συνόδου, διότι τινές εξ αυτών στρέφονται κατά των καινοτομιών της παπικής Εκκλησίας (Β, ΙΓ, ΝΕ κ.λ.π.)» (Αρχιμ. Σπ. Μπιλάλη, ό. π.,σελ.251,2).


6. Το παπικό κράτος.

Η άποψη ότι δεν μπορεί ο «αντιπρόσωπος του Θεού» στη γη να βρίσκεται υπό εξουσία κοσμικού βασιλιά(!) οδήγησε στην ίδρυση το 1929 (μετά από συμφωνία του Πάπα και του δικτάτορα Μουσολίνι) του σημερινού παπικού κράτους του Βατικανού, Έτσι, ο παπισμός κατήντησε κοσμικό κράτος που έχει στρατό, ασκεί διπλωματία και επηρεάζει την διεθνή οικονομία με την συμμετοχή του σε μεγάλες εταιρείες και επιχειρήσεις. Πρόκειται δηλαδή για μια ανθρωποκεντρική οργάνωση, για μια εκκοσμίκευση και μάλιστα θεσμοποιημένη εκκοσμίκευση. Αλλά η συνύπαρξη της κοσμικής εξουσίας με την ιερατική, επισκοπική εξουσία, είναι κάτι το ασυμβίβαστο, κάτι το οποίο είναι ξένο προς το πνεύμα του Ευαγγελίου, τους Κανόνες Συνόδων και την εν γένει παράδοση της Εκκλησίας.

«Είναι σημείο φοβεράς εκκοσμικεύσεως της Εκκλησίας η σύγχυσις των δύο εξουσιών, της πνευματικής και της κοσμικής, των δύο βασιλείων, του ουρανίου και του επιγείου. Έτσι η Εκκλησία υποκύπτει στον δεύτερο πειρασμό του Χριστού από τον διάβολο, που του ζήτησε να τον προσκυνήση, για να του δώση την εξουσία όλων των βασιλείων του κόσμου. Ο Κύριος τότε του απήντησε: "Κύριον τον Θεόν σου προσκυνήσεις και αυτώ μόνω λατρεύσεις"». (Αρχιμ' Γεωργίου Καψάνη, Ορθοδοξία και Ρωμαιοκαθολικισμός (Παπισμός) (Κύριαι Διαφοραί) εκδ. Σταμούλης 2006).


7. Το καθαρτήριο πυρ - Οι αξιομισθίες των Αγίων.

«Σχετικά με την πτώση και τη σωτηρία του ανθρώπου υπάρχουν αξιοσημείωτες διαφορές. Ο Αδάμ, λέγει η Σύνοδος του Τριδέντου (1546), με την παράβασή του επέφερε την οργή και την αγανάκτηση του Θεού και για τούτο τον θάνατο'. Επομένως η σωτηρία του ανθρώπου απαιτεί την εξιλέωση της οργής του Θεού. Το αίμα του Χριστού εξαλείφει τις αιώνιες ποινές του αμαρτωλού ανθρώπου, οι οποίες έχουν την αιτία τους στις θανάσιμες αμαρτίες. Εκτός όμως από τις αμαρτίες αυτές, υπάρχουν οι βαριές και οι ελαφρές αμαρτίες, οι οποίες επιφέρουν πρόσκαιρες ποινές. Αυτές τις ποινές πρέπει ο άνθρωπος να τις εξοφλήσει με έργα μετανοίας, που επιβάλλονται από την Εκκλησία. Πολλοί άνθρωποι πεθαίνουν πριν εξοφλήσουν αυτές τις ποινές και μεταβαίνουν στο λεγόμενο ‘καθαρτήριο πυρ', που υπάρχει ανάμεσα στον παράδεισο και την κόλαση, όπου καλούνται να εξαλείψουν το χρέος. Από εκεί, με τις προσευχές του Πάπα και των ζωντανών, οι ψυχές μεταβαίνουν στον παράδεισο. Όμως η «Εκκλησία» μπορεί να παραχωρήσει τη λύση των ποινών με βάση το ‘θησαυρό των αξιομισθιών των αγίων', τον οποίο διαχειρίζεται ο πάπας». (Αντ. Αλεβιζόπουλου, Ρωμαιοκαθολικισμός, Προτεσταντισμός και Ορθοδοξία, σελ. 16). Πιστεύουν, δηλαδή, πως οι Άγιοι έχουνε κάνει περισσότερα καλά έργα απ' όσα χρειάζονται για τη σωτηρία τους και τέτοιες «αξιομισθίες», που μ' αυτές μπορούν να σωθούν και άλλοι άνθρωποι. Πρόκειται για τις λεγόμενες αφέσεις η τα λυσίποινα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.

Πουθενά ωστόσο, το Ευαγγέλιο δεν διδάσκει τέτοιο πράγμα, ούτε δέχεται «περισσεύουσες αξιομισθίες» στους ανθρώπους, όσο άγιοι κι' αν ήτανε στη ζωή τους. Όσον αφορά στο «καθαρτήριο πυρ», ο άγιος Νεκτάριος, στο βιβλίο του «Μελέτη περί της αθανασίας της ψυχής», σ. 168,9, Αθήνα, 1901, γράφει σχετικά: «Κατά την Ορθόδοξον Εκκλησίαν, μετά θάνατον ουδεμία υπάρχει μεσάζουσα τάξις μεταξύ των μεταβαινόντων εις Ουρανούς και των καταβαινόντων εις άδην». Δεν υπάρχει τόπος ειδικός, μεσάζων, ένθα ευρίσκονται αι ψυχαί των μετανοησάντων και μη ενεγκόντων καρπούς μετανοίας...»

 

8. Λατινική Μαριολογία η Μαριολατρία

Η παπική «Εκκλησία», παρεκκλίνοντας από την ορθή διδασκαλία των Πατέρων μας, οδηγήθηκε σε κακοδοξίες, καινοτομίες και εσφαλμένα δόγματα ως προς το πρόσωπο της Παναγίας. Έτσι το 1854 θεσπίστηκε το δόγμα της ασπίλου συλλήψεως της Θεοτόκου, που όριζε ότι «Η Παρθένος Μαρία από της πρώτης στιγμής της συλλήψεώς της διετηρήθη καθαρά παντός εκ του προπατορικού αμαρτήματος ρύπου».

Το 1950, ο πάπας Πίος ΙΒ', ανεκήρυξε σε δόγμα την ενσώματη μετάσταση της Θεοτόκου, σύμφωνα με το οποίο «η αειπάρθενος Θεομήτωρ μετά την επί γης ζωήν αυτής, μετέστη εν σώματι και ψυχή εις την ουράνιον δόξαν». Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται εκ μέρους των παπικών μιά έντονη τάση απόδοσης υπερβολικών τιμών στη Θεοτόκο, που φτάνει στα όρια της λατρείας. «Συλλυτρώτρια», «Μητέρα της Εκκλησίας», «Μεσίτρια πασών των χαρίτων» είναι κάποιοι από τους τιμητικούς τίτλους που αποδίδουν στην Παναγία, με εσφαλμένο και προβληματικό περιεχόμενο.

Σύμφωνα με την ορθόδοξη διδασκαλία, το προπατορικό αμάρτημα μεταδίδεται σε όλους τους ανθρώπους, ακόμη και σ΄ αυτούς που αποτελούν σκεύη εκλογής, όπως ήταν η Παναγία. Κατά τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, η Θεοτόκος ήταν «υποκείμενη εις το προπατορικό αμάρτημα μέχρι του Ευαγγελισμού. Τότε γαρ εκαθαρίσθη διά της επελεύσεως του Αγίου Πνεύματος». Όσον αφορά στην μετάσταση της Θεοτόκου, η ορθόδοξη παράδοση αναφέρεται στην μετά θάνατον μετάστασή της, χωρίς όμως αυτό να ανάγεται σε δόγμα, αφού δεν μαρτυρείται ούτε στην Αγία Γραφή ούτε στην αποστολική παράδοση.

Στην Ορθοδοξία η λατρεία ανήκει μόνο στον Τριαδικό Θεό, ενώ στους αγίους και την Παναγία αρμόζει η τιμητική προσκύνηση και η πρεσβευτική ιδιότητα προς τον μόνο Σωτήρα, τον Κύριόν μας Ιησούν Χριστόν. Με μεγάλη σαφήνεια η Ζ' Οικουμενική Σύνοδος (787) ορίζει: «τιμάν και μεγαλύνειν εμάθομεν πρώτον μεν και κυρίως και αληθώς την του Θεού Γεννήτριαν και τας αγίας και αγγελικάς Δυνάμεις και τους ενδόξους Μάρτυρας, αλλά και τους αγίους άνδρας, και τούτων αιτείν τας πρεσβείας», (βλ. σχ. Αρχιμ. Σπ. Μπιλάλη, Ορθοδοξία και Παπισμός, εκδ. Ορθοδόξου τύπου, Αθήνα 1969, σελ. 164-191).


9. Μυστήρια

Μία γενική διαφορά η οποία απορρέει από το πρωτείο του Πάπα είναι η στάση των ιερέων στους λόγους των μυστηρίων, οι οποίοι φαίνεται να τα τελούν στο ...όνομά τους: «Εγώ σε βαπτίζω, εγώ σε συγχωρώ κ.λ.π.», σε αντίθεση με τα Ορθόδοξα Μυστήρια στα οποία ο ιερέας είναι απλός υπηρέτης: «Βαπτίζεται ο δούλος του Θεού εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, Η χάρις του Παναγίου Πνεύματος διά της εμής ελαχιστότητος έχει σε λελυμένον και συγκεχωρημένον κ.λ.π.»


10. Το Βάπτισμα

Η ορθόδοξη Εκκλησία τελεί το Βάπτισμα με τριπλή κατάδυση στο νερό, η οποία συμβολίζει την τριήμερο ταφή και Ανάσταση του Κυρίου. Άλλωστε είναι σαφής η προτροπή του Κυρίου προς τους μαθητές Του να βαπτίζουν «εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος». Από την άλλη μεριά, η παπική «Εκκλησία» καινοτομεί και εισάγει το διά επιχύσεως η ραντισμού βάπτισμα.


11. Χρίσμα

Η παπική «Εκκλησία καινοτομεί και το μυστήριο του Χρίσματος. Συνιστά να αναβάλλεται του μυστήριο του Χρίσματος στους βαπτιζομένους μέχρι το 7ο η κατ΄ άλλους το 14ο έτος της ηλικίας τους, οπότε και δεν κοινωνούν. Η αρχαία Εκκλησία παρείχε στα βαπτιζόμενα νήπια το Χρίσμα αμέσως μετά το Βάπτισμα, ακριβώς για να τα εισάγει από την πρώτη στιγμή στην ατμόσφαιρα της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος, δεδομένου ότι για να στηριχθεί ο βαπτιζόμενος στην πνευματική ζωή έχει πάντοτε ανάγκη από τη ζωογόνο Θεία Χάρη. Αυτήν την παράδοση ακολουθεί μέχρι σήμερα η Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία τελεί το Χρίσμα με άγιο Μύρο, σε αντίθεση με τους παπικούς που το τελούν με την επίθεση των χειρών του Επισκόπου.


12. Μετάνοια

Ως προς το μυστήριο της μετανοίας, την Ιερά Εξομολόγηση, στους Ρωμαιοκαθολικούς γίνεται ως μια δίκη και η επικοινωνία είναι απρόσωπη. Ο εξομολογούμενος λέει τα αμαρτήματά του χωρισμένος και άγνωστος στον πνευματικό (στους ξύλινους θαλαμίσκους) και λαμβάνει τα επιτίμια και την άφεση. Δεν υπάρχει δηλαδή προσωπική ποιμαντική σχέση και εκκλησιαστική κοινωνία, αλλά νομική και απρόσωπη σχέση. Προέχει η νομική δικαίωση του αμαρτωλού και όχι η συγχώρηση, επάνοδος και αποκατάστασή του στο πατρικό σπίτι (Εκκλησία) και την πατρική αγκάλη.

Αντίθετα στην Ορθόδοξη Εκκλησία υπάρχει προσωπική επαφή του πιστού με τον ιερέα. Η άφεση των αμαρτιών πηγάζει από την Σταυρική θυσία του Κυρίου μας και όχι από τις μεσιτείες των αγίων η άλλους παράγοντες, όπως διδάσκουν οι παπικοί.


13. Θ. Ευχαριστία

Σε αυτό το Μυστήριο οι παπικοί έχουν εισάγει πολλές καινοτομίες: α) Χρησιμοποιούν βιομηχανοποιημένο άζυμο άρτο που λέγεται «όστια» και όχι ένζυμο που χρησιμοποιεί η ανατολική Εκκλησία στηριζόμενη στο επιχείρημα ότι ακολουθούν αρχαία συνήθεια. Αυτό, όμως, δεν ανταποκρίνεται στην αλήθεια. Ο Μυστικός Δείπνος έγινε με ένζυμο και όχι με άζυμο άρτο. Στην πραγματικότητα τα άζυμα δεν αποτελούν αρχαία συνήθεια, αλλά επινοήθηκε από αιρετικούς τους πρώτους αιώνες.

β) Ο καθαγιασμός του άρτου και του οίνου σε Σώμα και Αίμα Χριστού τελείται για την ορθόδοξη Εκκλησία με την επίκληση του Αγίου Πνεύματος. Αντιθέτως για τους παπικούς τελείται με την εκφώνηση των συστατικών του μυστηρίου λόγων του Κυρίου «Λάβετε φάγετε...» κ.λ.π.

γ) Οι παπικοί απέκοψαν τον λαό από την μετοχή στο Αίμα του Κυρίου, αφού κοινωνούν μόνο οι ιερωμένοι απ' αυτό, διότι πιστεύουν ότι αρκεί για την σωτηρία των πιστών η μετάληψις μόνο του Σώματος. Σε αντίθεση, η ορθόδοξη Εκκλησία μεταδίδει το Σώμα και το Αίμα Χριστού σε όλους τους πιστούς.

δ) Τα νήπια και τα παιδιά μέχρι το 10ο η 12ο έτος απέχουν από το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, διότι, σύμφωνα με την παπική διδασκαλία, δεν είναι ικανά να διακρίνουν το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου, αντίθετα με τους Ορθοδόξους που επιτρέπουν τη Θεία Κοινωνία στα βαπτισμένα νήπια.


14. Γάμος

Ο Κύριος τόνισε το αδιάλυτο του μυστηρίου του γάμου «παρεκτός λόγου πορνείας». Οι παπικοί δεν σεβάστηκαν αυτή την εξαίρεση και θέσπισαν το αδιάλυτο του γάμου χωρίς καμμία εξαίρεση.

 
15. Ιερωσύνη
 
Η παπική «Εκκλησία έχει αυθαίρετα καθιερώσει τη γενική αγαμία του κλήρου, στηριζόμενη σε αποστολικό χωρίο («...ο άγαμος μεριμνά τα του Κυρίου, πως αρέσει τω Κυρίω...» Α' Κορ. ζ, 32). Στην ουσία όμως η αγαμία οφείλεται στην στάση της Ρωμαιοκαθολικής «Εκκλησίας» που θέλει να εξάρει τον κλήρο υπέρ τους λαϊκούς, αποχωρίζοντάς τον από κάθε δεσμό με τις λαϊκές τάξεις και την κοινωνική ζωή, και κυρίως να καταδείξει την ανωτερότητα του δικού τους κλήρου έναντι των κληρικών της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
 
Η Α' Οικουμενική Σύνοδος αποδίδει το πνεύμα της Ανατολικής Εκκλησίας, την ελεύθερη δηλαδή εκλογή των κληρικών μεταξύ γάμου και αγαμίας. Η αγαμία είναι χάρισμα, ειδική χάρη του Θεού σε ορισμένα άτομα. Ωστόσο, στην υποχρεωτική αγαμία, που επέβαλε η Παπική Εκκλησία στον κλήρο της, δίνει την πρέπουσα απάντηση ο ασκητικότατος, ομολογητής, θαυματουργός, άγιος και επίσκοπος μέγας Πανφούτιος: «Μη βαρύνετε τον ζυγόν των ιερωμένων».
 

16. Ευχέλαιο

Στην Ορθόδοξη Εκκλησία το Μυστήριο του Αγίου Ευχελαίου τελείται σε κάθε περίπτωση. Η προτροπή του Αδελφόθεου Ιακώβου είναι ρητή: «Ασθενεί τις εν υμίν; Προσκαλεσάσθω τους πρεσβυτέρους της Εκκλησίας, και προσευξάσθωσαν επ' αυτόν αλείψαντες αυτόν ελαίω εν τω ονόματι Κυρίου...» (Ιακ. Ε, 14-15). Οι παπικοί αντίθετα και πάλι, χρησιμοποιούν το μυστήριο του Αγίου Ευχελαίου μόνο μια φορά και μόνο στους ετοιμοθανάτους, σαν τελευταίο εφόδιο.


17. Το σημείο του Σταυρού

Παράδοση της Εκκλησίας είναι να κάνουμε το σημείο του Σταυρού με τα τρία δάκτυλα, που συμβολίζουν τα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδος. Οι παπικοί, αντιθέτως, τον κάνουν με τα τέσσερα δάκτυλα, γιατί κοντά στα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδος, πρόσθεσαν και το πρόσωπο της Παναγίας, απόρροια της Μαριολατρείας. Επίσης, το σημείο του Σταυρού οι καθολικοί το κάνουν όχι από τα δεξιά προς τα αριστερά, αλλά από τα αριστερά προς τα δεξιά.


18. Θεία Λειτουργία

Αρχαία τάξη στην Εκκλησία είναι ο ιερέας να τελεί μια μόνο Θεία Λειτουργία την ημέρα και πάνω στην Αγία Τράπεζα να τελείται μόνο μια Θεία Λειτουργία καθημερινά. Η παπική «Εκκλησία», όμως, καθιέρωσε ο ιερέας να τελεί περισσότερες από μια Θείες Λειτουργίες και μάλιστα πάνω στην ίδια Τράπεζα.


19. Ναός

Οι παπικοί Ναοί δεν είναι στραμμένοι προς την Ανατολή, όπως είναι οι ορθόδοξοι, αλλά προς τη Δύση. Αυτό φαίνεται προκλητικότατα στο μεγάλο Ναό της Ρώμης, τον Άγιο Πέτρο.

Ο Μ. Βασίλειος γράφει σχετικά: «Πάντες ορώμεν κατά ανατολάς επί των προσευχών, ότι την αρχαίαν επιζητούμεν πατρίδα, τον Παράδεισον, όν εφύτευσεν Αδάμ εν Εδέμ, κατά ανατολάς».


20. Εκκλησιαστικές τέχνες

Η τέχνη της Δύσεως, η μουσική, η αρχιτεκτονική και η αγιογραφία, έχει καθαρά ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα, σε αντίθεση με αυτήν της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Στην δυτική ζωγραφική παράσταση ο Χριστός φαίνεται ως άνθρωπος και η Θεοτόκος και οι άγιοι ως κοινοί, μη μεταμορφωθέντες άνθρωποι. Και η φύση παρουσιάζεται «νατουραλιστικά», χωρίς μετοχή στο άκτιστο φως. Αντίθετα, η Ορθόδοξη εικόνα εικονίζει τον Θεάνθρωπο Χριστό και τα μεταμορφωμένα πρόσωπα της Θεοτόκου και των Αγίων μέσα στον επίσης μεταμορφωμένο από την Άκτιστη Χάρη κτιστό κόσμο.

Στους Ναούς τους οι δυτικοί έχουν αγάλματα αντί για εικόνες και στις «ακολουθίες» τους χρησιμοποιούν μουσικά όργανα, κάτι που δεν είναι σύμφωνο με την παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας.


21. Νηστεία

«Χαλαραί αντιλήψεις επεκράτησαν παρά τη ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και ως προς τον ιερόν θεσμόν της νηστείας. Ο Σπυρίδων Μακρής γράφει περί των νηστειών των Λατίνων: «Αι νηστείαι της Δυτικής Εκκλησίας είναι ελαφρότεραι των της Ανατολικής, απαγορεύουσαι κυρίως το κρέας μόνον, οι δε κατά τόπους επίσκοποι έχουν το δικαίωμα της ρυθμίσεως των νηστειών». Ο ουνίτης επίσκοπος Υάκινθος, αναφερόμενος εις τον νόμον της λατινικής νηστείας, γράφει: «Ο νόμος της νηστείας επιτρέπει εν μόνο γεύμα την ημέραν, κατά το οποίον δύναταί τις να φάγη όσον θέλει και ό,τι θέλει. Αρκεί να μη διαρκέση το γεύμα περισσότερον από δυο ώρας»...Η νηστεία παύει πατά τοις ρωμαιοκαθολικοίς να αποτελή πνευματικόν όπλον προς καθαίρεσιν των σκιρτημάτων της σαρκός και μέσον άριστον γενικώτερον προς εγκράτειαν. Υλιστικόν νεωτερισμόν αποτελεί η ουσιαστική κατάργησις του ιερού θεσμού της νηστείας υπό της παπικής Εκκλησίας. Ο Μ> Βασίλειος ελέγχει πάντα επιχειρούντα την κατάργησιν της νηστείας: «Αρχαίον δώρον η νηστεία, ου παλαιούμενον και γηράσκων, αλλ' ανανεούμενον αεί...νηστεία εν παραδείσω ενομοθετήθη. Την πρώτην εντολήν έλαβεν Αδάμ, Από του ξύλου του γινώσκειν καλόν και πονηρόν ου φαγείσθε. Το δε, ου φάγεσθε, νηστείας εστί και εγκρατείας νομοθεσία...» (Αρχιμ. Σπ. Μπιλάλη, Ορθοδοξία και Παπισμός, σελ. 250,1).


ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

«Συνέπεια όλων των ανωτέρω είναι ότι στον Παπισμό έχουμε απόκλιση από την ορθόδοξη Εκκλησιολογία. Ενώ στην Ορθόδοξη Εκκλησία δίνεται μεγάλη σημασία στη θέωση που συνίσταται στην κοινωνία με τον Θεό, δια της οράσεως του ακτίστου Φωτός, οπότε οι θεούμενοι συνέρχονται σε Οικουμενική Σύνοδο και οριοθετούν ασφαλώς την αποκαλυπτική αλήθεια σε περιπτώσεις συγχύσεως, εν τούτοις στον Παπισμό δίνεται μεγάλη σημασία στον θεσμό του Πάπα, ο οποίος Πάπας υπέρκειται ακόμη και από αυτές τις Οικουμενικές Συνόδους. Σύμφωνα με την λατινική θεολογία ‘η αυθεντία της Εκκλησίας υπάρχει τότε μόνον όταν στηρίζεται και εναρμονίζεται με την θέληση του Πάπα. Σε αντίθετη περίπτωση εκμηδενίζεται'...

Υπάρχουν μεγάλες θεολογικές διαφορές, οι οποίες καταδικάσθηκαν από την Σύνοδο επί Μεγάλου Φωτίου και στην Σύνοδο επί αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, όπως φαίνεται και στο ‘Συνοδικό της Ορθοδοξίας'. Επί πλέον και οι Πατέρες της Εκκλησίας και οι Τοπικές Σύνοδοι μέχρι τον 19ο αιώνα καταδίκαζαν όλες τις πλάνες του Παπισμού. Το πράγμα δεν θεραπεύεται ούτε βελτιώνεται από κάποια τυπική συγγνώμη που θα δώση ο Πάπας για ένα ιστορικό λάθος, όταν οι θεολογικές απόψεις του είναι εκτός Αποκαλύψεως και η Εκκλησιολογία κινείται σε εσφαλμένο δρόμο, αφού μάλιστα ο Πάπας παρουσιάζεται ως ηγέτης του Χριστιανικού κόσμου, ως διάδοχος του Αποστόλου Πέτρου και βικάριος-αντιπρόσωπος του Χριστού πάνω στη γη, ωσάν ο Χριστός να έδωσε την εξουσία του στον Πάπα και Εκείνος αναπαύεται ευδαίμων στους Ουρανούς». (Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου, Βασικά σημεία διαφοράς μεταξύ Ορθοδόξου Εκκλησίας και Παπισμού, εφ. Παρέμβαση, Απρίλιος 2001.

Μετά από όσα παρατέθηκαν, αντιλαμβανόμαστε ότι ο Δυτικός Χριστιανισμός (Παπισμός - Προτεσταντισμός) είναι ένας εντελώς διαφορετικός κόσμος. ‘Άλλη θεολογία, άλλη κοσμολογία, άλλη ανθρωπολογία, οι οποίες οδηγούν σε διαφορετική βιοθεωρία, διαφορετική κουλτούρα διαφορετικό πολιτισμό και επομένως σε μια εντελώς διαφοροποιημένη νοοτροπία που καταλήγει σε μια ξένη, ως προς την ορθόδοξη, πνευματικότητα και καθημερινότητα του ανθρώπου.

Σε μία εποχή που όλοι τείνουν σε ενοποιήσεις και πολύς λόγος γίνεται για το αύριο της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, οι λόγοι του μακαριστού π. Ιουστίνου Πόποβιτς ηχούν στα αυτιά μας ως προφητικό κάλεσμα επαγρυπνήσεως και εγρηγόρσεως:

«Όλοι οι ευρωπαϊκοί ουμανισμοί, από τους προ της Αναγεννήσεως, της Αναγεννήσεως και περαιτέρω, οι προτεσταντικοί, φιλοσοφικοί, θρησκευτικοί, κοινωνικοί, επιστημονικοί, πολιτιστικοί και πολιτικοί επεδίωκαν εν γνώσει η εν αγνοία και αδιακόπως επιδιώκουν, ένα πράγμα: να αντικαταστήσουν την πίστιν εις τον Θεάνθρωπον με την πίστιν εις τον άνθρωπον, να αντικαταστήσουν το ευαγγέλιον του Θεανθρώπου με το ευαγγέλιον κατ' άνθρωπον, την φιλοσοφίαν κατά Θεάνθρωπον με την φιλοσοφίαν κατ' άνθρωπον, την κουλτούραν κατά Θεάνθρωπον με την κουλτούραν κατ' άνθρωπον. Με μιαν λέξιν, να αντικαταστήσουν την ζωήν κατά Θεάνθρωπον με την ζωήν κατ' άνθρωπον. Και ταύτα συνέβαινον επί αιώνας, έως ότου τον παρελθόντα αιώνα, το 1870, εις την Α' Σύνοδον του Βατικανού, όλα αυτά συνεκεφαλαιώθησαν εις το δόγμα του αλάθητου του Πάπα. Έκτοτε το δόγμα αυτό απέβη το κεντρικό δόγμα του παπισμού. Δια τούτο επί των ημερών μας εις την Β' Σύνοδον του Βατικανού τόσον επιμόνως και επιδεξίως συνεζητήθη και υπεστηρίχθη το απαραβίαστον και το αναλλοίωτον αυτού του δόγματος.

Το δόγμα τούτο έχει κοσμοϊστορικήν σημασίαν δι' όλην την τύχην της Ευρώπης, μάλιστα δε δια τους αποκαλυπτικούς καιρούς της, εις τους οποίους έχει ΄δη εισέλθει  Διά του δόγματος αυτού όλοι οι ευρωπαϊκοί ανθρωπισμοί απέκτησαν το ιδεώδες και το είδωλόν των: ο άνθρωπος ανεκηρύχθη υπερτάτη θεότης, πανθεότης. Το ευρωπαϊκόν ουμανιστικόν πάνθεον απέκτησε τον Δία του» (Ι. Πόποβιτς, Άνθρωπος και Θεάνθρωπος, εκδ. Αστήρ, ε' έκδοσις, 1987, σελ. 149 - 150)

«Για όλους αυτούς τους λόγους η ένωσις δεν είναι υπόθεσις συμφωνίας μόνο σε κάποια δόγματα, αλλά αποδοχής του ορθοδόξου, θεανθρωποκεντρικού, χριστοκεντρικού, τριαδοκεντρικού πνεύματος στα δόγματα, στην ευσέβεια, στην εκκλησιολογία, στο κανονικό δίκαιο, στην ποιμαντική, στην τέχνηστην άσκησι.

Για να γίνει αληθινή ένωσις θα πρέπει η εμείς να παρατηθούμε από τον Ορθόδοξο θεανθρωποκεντρισμό μας η οι Παπικοί από τον δικό τους ανθρωποκεντρισμό. Το πρώτο είναι αδύνατο να συμβή με την Χάρι του Κυρίου μας, διότι αυτό θα ήταν προδοσία στο Ευαγγέλιο του Χριστού μας. Αλλά και το δεύτερο είναι δύσκολο να συμβή. Όμως «τα αδύνατα παρά ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ εστίν».

Πιστεύουμε ότι δεν συμφέρει και στους μη Ορθοδόξους να παραιτηθούμε εμείς από την Ορθοδοξία μας. Όσο υπάρχει η Ορθοδοξία, σώζεται η ακαινοτόμητος ευαγγελική πίστις, η «άπαξ παραδοθείσα τοις Αγίοις». Υπάρχει ζωντανή η μαρτυρία της πραγματικής κοινωνίας του Θεού με τον άνθρωπο, η αλήθεια της Εκκλησίας ως θεανθρωπίνης κοινωνίας. Έτσι ακόμη και οι ετερόδοξοι που την έχασαν, γνωρίζουν ότι κάπου υπάρχει. Ελπίζουν. Ίσως κάποτε την αναζητήσουν μεμονωμένα η συλλογικά. Θα την βρουν και θα αναπαυθούν. Ας κρατήσουμε αυτήν την αγία πίστι όχι μόνο για μας αλλά και για όλους τους αδελφούς ετεροδόξους και για όλο τον κόσμο. Η θεωρία περί δύο πνευμόνων, διά των οποίων αναπνέει η Εκκλησία, δηλαδή του Παπισμού και της Ορθοδοξίας, δεν μπορεί να γίνει δεκτή από Ορθοδόξου πλευράς, διότι ο ένας πνεύμων (ο Παπισμός) δεν ορθοδοξεί και το γε νυν έχον νοσεί ανιάτως.

Ευχαριστούμε την Παναγία και Ζωαρχική Τριάδα για το μεγάλο δώρο Της, την αγία Ορθόδοξο Πίστι μας και για τους ευσεβείς προγόνους, διδασκάλους, ιερείς και αρχιερείς και πνευματικούς μας πατέρας, που μας εδίδαξαν και παρέδωσαν αυτήν την αγία Πίστι.

Ομολογούμε, ότι δεν θα αναπαυόμασταν σε μια Εκκλησία που εν πολλοίς υποκαθιστά τον Θεάνθρωπο Χριστό με τον «αλάθητο» άνθρωπο «πάπα» η «προτεστάντη».

Πιστεύουμε  ότι η Εκκλησία μας είναι Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού, που έχει το πλήρωμα της Αληθείας και της Χάριτος. Λυπούμεθα, γιατί οι ετερόδοξοι Χριστιανοί δεν ημπορούν να χαρούν αυτό το πλήρωμα, και μάλιστα κάποτε προσπαθούν και να παρασύρουν και προσηλυτίσουν τους Ορθοδόξους στις κοινότητές τους, όπου μόνον μια μερική, αποσπασματική και διαστρεβλωμένη άποψι της αληθείας έχουν. Εκτιμούμε την όση αγάπη έχουν για το Χριστό και όσα καλά έργα κάνουν, αλλά δεν ημπορούμε να δεχθούμε ότι η ερμηνεία που δίδουν στο Ευαγγέλιο του Χριστού είναι σύμφωνη με την διδασκαλία του Χριστού, των αγίων Αποστόλων, των αγίων Πατέρων και των αγίων Τοπικών και Οικουμενικών Συνόδων.

Προσευχόμεθα ο αρχιποιμήν Χριστός, ο μόνος αλάθητος Αρχηγός και Κεφαλή της Εκκλησίας, εκείνους μεν να οδηγήση στην Αγία Ορθόδοξο Εκκλησία, που είναι το πατρικό τους σπίτι, από το οποίο κάποτε απεσκίρτησαν, εμάς δε τους Ορθοδόξους να φωτίση, ώστε να παραμείνουμε άχρι θανάτου πιστοί στην αγία και ακαινοτόμητο Πίστι μας, όλο και περισσότερο στερεούμενοι και εμβαθύνοντες σ' αυτήν, «μέχρι καταντήσωμεν οι πάντες εις την ενότητα της πίστεως και της επιγνώσεως του Υιού του Θεού, εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού». «Αμήν». (Αρχιμ. Γεωργίου Καψάνη, Ορθοδοξία και Ρωμαιοκαθολικισμός (Παπισμός) (Κύριαι Διαφοραί), εκδ. Σταμούλης 2006)

 

Μητρόπολη Κυθήρων & Αντικυθήρων – Αποτειχίστηκε ο Παπά – Παύλος Κάλλικας


Η διακοπή μνημόνευσης του ονόματος του Μητροπολίτη Κυθήρων & Αντικυθήρων κ.κ. Σεραφείμ (παπα-Πάυλος Καλλίκας).


παπα-Παύλος Καλλίκας
Ιερέας Ι. Μητροπόλεως Κυθήρων και Αντικυθήρων,
σε Αποτείχιση (διακοπή μνημόνευσης) του Κυθήρων.

Αγαπητοί μου αναγνώστες,
ως τελευταίο όπλο και στην ΠΡΑΞΗ πρώτη γενναία αντίδραση κατά της εκκλησιαστικής κατάντιας, στην οποία έχει περιέλθει δεινώς η Ορθόδοξη πατρίδα μας, χρησιμοποίησα την Θεοπαράδοτη και Αγιοπαράδοτη Ιερά Αποτείχιση. Περίμενα στην «οικονομία» αρκετά χρόνια με καρτερία και υπομονή, αγωνιζόμενος δια δημοσίων και ενυπόγραφων άρθρων μου και λόγων μου.


Με την Χάρη του Θεού, ήρθε ο καιρός να περάσω από τα λόγια, στις πράξεις. Η ιερατική συνείδησή μου ΔΕΝ ΣΗΚΩΝΕ ΑΛΛΗ ΑΝΑΒΟΛΗ. Δεν μπορούσε να τα βολέψει άλλο. Θεωρώ μεγάλη υπόθεση την ΣΥΝΕΠΕΙΑ μεταξύ λόγων και πράξεων σε έναν άνθρωπο. Πόσω δε μάλλον σε θέματα Πίστεως. Σε αντίθετη περίπτωση (οπού δηλ. βασιλεύει η ασυνέπεια ή η της μοδός «οικονομία») διαπιστώνουμε ότι ο άνθρωπος καταντά γραφικός και ο αγώνας του κενός, ανερμάτιστος και αναποτελεσματικός. Μόνη «ελπίδα» του το αδιέξοδο. Τα αδιέξοδα.

Ακολουθεί, λοιπόν, η πρώτη δημόσια εμφάνιση της διακοπής μνημόνευσης του Κυθήρων από την ελαχιστότητά μου, τον τελευταίο δηλ. παπαδάκο της μικρότερης Μητροπόλεως, προς ενημέρωση των καλοπροαιρέτων, προς ικανοποίηση των περιέργων και αργόσχολων, και προς έλεγχο των σκανδαλιζομένων και των απανταχού φονταμελιστών «οικονομολόγων».

Η διακοπή μνημόνευσης του Κυθήρων εκφωνήθηκε ενώπιον του ποιμνίου μου στις 22.12.2024 στον Ι. Ναό Αγ. Γεωργίου Καρβουνάδας, και ανακοινώθηκε για τις 25.12.2024. Επιδόθηκε στον Κυθήρων τα Άγια Χριστούγεννα (25.12.2024). Δεν την δημοσίευσα ευρέως τότε, προσμένοντας και ελπίζοντας, όπως γράφω και στο κείμενο της διακοπής, να ακολουθήσει και ο Κυθήρων τον Ομολογιακό αυτόν δρόμο της Αγίας Αποτείχισης. Και αυτό σεβόμενος ο ίδιος, τα όσα υποστήριζε δια της γραφίδος του και δια των Ποιμαντορικών Εγκυκλίων του, χρόνους τώρα. Κάτι τέτοιο μέχρι και την στιγμή αυτήν, δεν φάνηκε. Να δώσει ο Θεός.

Ο εν λόγω επίσκοπος Κυθήρων από το 2016 και μετά συνήθιζε να κλείνει τους λόγους του με τη γνωστή φράση «οι καιροί ου μενετοί», που σημαίνει, σ’ ελεύθερη απόδοση, «οι καιροί δεν περιμένουν, πρέπει να δράσουμε». Παρότι λοιπόν οι καιροί δεν περιμένουν και δεδομένου ότι από τότε (2016) ήδη μετρούμε 9 ΧΡΟΝΙΑ, θα έπρεπε να υπάρξει έντονος εκ μέρους του προβληματισμός, να είχαν γίνει εσωτερικές διεργασίες. Πως γίνεται οι καιροί να τρέχουν με ιλιγγιώδεις ταχύτητες και ο Κυθήρων να περιμένει; Κύριος οίδε. Κύριος γινώσκει τα κρύφια…

Εύχομαι, εκ βάθους ειλικρινούς καρδίας, ο επίσκοπος Κυθήρων εκζητώντας τον Θείο φωτισμό, να ανανήψει, να βρει τον δρόμο, τον πρώτο ζήλο, το θάρρος και το κουράγιο και να ζυγίσει αντικειμενικά τα καταστροφικώς συμβαίνοντα στους κόλπους της Εκκλησίας, αναλογιζόμενος την επισκοπική ευθύνη του, με νηφαλιότητα, συνέπεια και ακρίβεια. Να κηρύξει εμπράκτως πλέον, και όχι μόνο δια ανέξοδων και ανερμάτιστων λόγων, την αντίδρασή του προς τους αιρετίζοντες συνεπισκόπους του και τον αρχιαιρεσιάρχη Κων/πολεως και αδελφο του Πάπα Βαρθολομαίο, και να τους αποκηρύξει, μη συσχηματιζόμενος πλέον με αυτούς και την πλάνη τους. Φοβούμαι ότι σε άλλη περίπτωση, αν δηλαδή δεν ενεργήσει με γενναίες πράξεις, θα είναι αργά. Θα θρηνολογήσουμε. Μη γένοιτο.

Εν καιρώ ευθέτω, αν χρειασθεί, θα δημοσιεύσω ενδελεχής κριτική στην επαμφοτερίζουσα και αιρετίζουσα μέχρι τις μέρες μας στάση του Κυθήρων, όπως την έζησα και την αντιλήφθηκα εξ ιδίας πείρας. Εύχομαι να μην αναγκασθώ να προβώ σε κάτι τέτοιο.

Τέλος, να σημειώσω ότι μετά την διακοπή της μνημόνευσης του επισκόπου Κυθήρων, και στην πρόθεσή μου να διακόψω κάθε δημοσιοϋπαλληλική σχέση με την Ι. Μητρόπολη, μου ζητήθηκε από την Ι. Μητρόπολη να δηλώσω την παραίτησή μου. Το έπραξα υπακούοντας. Ως αιτιολογία βέβαια έβαλα την Αποτείχιση μου. Ο Κυθήρων παρέβλεψε την αιτιολογία αυτή και δημοσίευσε ΦΕΚ με απόφασή του και την υπογραφή του, όχι λόγω Αποτείχισης, αλλά λόγω 70ου έτους ηλικίας (θα χρειασθεί για μένα να περάσουν ακόμη 23 χρόνια), πνευματικής ή σωματικής νόσησης, και χωρίς βέβαια τα απαραίτητα δικαιολογητικά – γνωμοδοτήσεις, που προβλέπουν τα άρθρα που χρησιμοποίησε. Μετά από ένστασή μου έγινε ανάκληση αυτής της παράνομης, αήθους και επιπόλαιας, εκ μέρους του επισκόπου, παραίτησης.

Προς τιμήν του Κυθήρων, και προς μίμηση των άλλων συναδέλφων του επισκόπων, να σημειώσω ότι εφόσον έπεσε στο κενό η «παραίτηση» παραμένω (ως συνέβαινε και παλαιότερα σε περιπτώσεις Ομολογητών Επισκόπων που έκαναν Αποτείχιση, οι οποίοι δεν έπαυαν να είναι Επίσκοποι, ούτε θεωρούνταν ότι είναι εκτός Εκκλησίας, αλλοίμονο!) παραμένω λέγω ακόμη Ιερέας Μητροπόλεως Κυθήρων σε αποτείχιση του Κυθήρων, ως και υπογράφω.

Εύχομαι εκ βάθους καρδίας και άλλοι ευσεβείς, ευαίσθητοι στα της Πίστεως και προσεκτικοί στα του Λειτουργήματός τους Ιερείς, ΟΠΟΤΕ ΕΛΘΕΙ Η ΩΡΑ ΤΟΥΣ, να ακολουθήσουν την Αγία Αποτείχιση, δηλαδή τον δρόμο που βάδισαν οι Άγιοι Πατέρες και Ομολογητές και Μάρτυρες, και η οποία ΚΡΥΒΕΙ ΠΑΜΠΟΛΛΕΣ ΕΥΛΟΓΙΕΣ και ΜΕΓΑΛΕΣ ΧΑΡΕΣ !!!

Ακολουθεί το κείμενο της διακοπής Μνημοσύνου του Κυθήρων:

«ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΔΙΑΚΟΠΗΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΚΥΘΗΡΩΝ ΚΑΙ ΑΝΤΙΚΥΘΗΡΩΝ κ.κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ, ΑΓΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΕΤΑΡΤΗ 25 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2024
Σεβασμιώτατε Κυθήρων και Αντικυθήρων κ.κ. Σεραφείμ,

Θα ήθελα να σας ενημερώσω με αυτή την μικρή σε μέγεθος και περιεκτική επιστολή ότι ΔΙΑΚΟΠΤΩ την ΜΝΗΜΟΝΕΥΣΗ του ονόματός σας και την ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ μαζί σας (Β΄καν. Αντιοχείας 341 μ.Χ., 31ος Αποστ. Καν., 15ος καν. Πρωτοδευτέρας). Ο λόγος είναι ότι με γυμνή την κεφαλή και ενώπιον του Αγίου Θυσιαστηρίου δηλώνετε ευθαρσώς την αυτή γνώμη, φρόνημα και πίστη, δηλαδή την «τελεία συγκοινωνία» σας με τα πρόσωπα τα οποία αναλόγως της περιστάσεως μνημονεύετε, ήτοι:

1.Βαρθολομαίο Κων/πόλεως.
Ο εν λόγω ρασοφόρος, που φέρει τον τίτλο του Πατριάρχου (πνευματικό τέκνο των μασόνων Μεταξάκη και Αθηναγόρα), πολλές φορές στο παρελθόν έχει πράξει τα εξής, με τα οποία εκ της μνημονεύσεως του ονόματός του από μέρους σας, δηλώνετε ότι και ΣΥΜΦΩΝΕΙΤΕ:

Α. Είχε και έχει κοινό ποτήριο με τους αιρετικούς παπικούς, τους ουνίτες και τους σχισματικούς Ουκρανούς και με εκκλησιομάχους πολιτικούς.

Β. Προσφωνεί αδελφό τον αιρεσιάρχη Πάπα και έχει συμπροσευχηθεί πολλάκις μετ΄αυτού και μετά των καρδιναλίων του.

Γ. Προωθεί εντατικά τα κοινά Πασχάλια με τον Πάπα και με άλλες αιρετικές παραφυάδες, προωθώντας την αίρεση του Οικουμενισμού της οποίας και ηγείται επί έτη πολλά, με σκοπό την τελεία ένωση μετά των ετεροδόξων (η μερική ένωση ήδη υφίσταται).

2.Την μη ορθοτομούσα και για αυτό αν-ίερη Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Ως εκ τούτου, μνημονεύοντας ως μέλος της και εσείς, την «Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος» ως ορθοτομούσας (και επιβάλλεται να αναφέρεσθε σε όλους του Επισκόπους που την συγκροτούν και όχι όπως λάθος ισχυρίζεσθε σε όσους εξ αυτών ορθοτομούν) μάλλον ενώπιον του θυσιαστηρίου ΨΕΥΔΕΣΘΕ ή μάλλον ΣΥΜΦΩΝΕΙΤΕ (παρότι έχετε διαφωνήσει στα γραπτά):

Α. Με την ψευδοσύνοδο του Κολυμπαρίου (Ιούνιο 2016) η οποία:
1.αποδέχθηκε τον όρο «Εκκλησία» για τους αιρετικούς, αποδέχθηκε την Δήλωση του Τορόντο (1950), επικύρωσε τις αιρέσεις των Συνάξεων Πόρτο Αλέγκε, Πουσάν και Μπάλαμαντ κ.α.
2.Απέρριψε ορθόδοξες βελτιωτικές προτάσεις, και αρνήθηκε την ορθόδοξη αντιρρητική θεολογία της τελευταίας χιλιετίας!

Β. Με την εν Ουκρανία το 2019 δικαιολόγηση του σχίσματος και την εκκλησιοποίησή του, η οποία συνέβει με την παραχώρηση αυτοκεφαλίας (κακοκεφαλίας) στην Ουκρανία από τον οικουμενιστή Βαρθολομαίο Κων/πόλεως στον ψευδοκληρικό Επιφάνιο.

Γ. Με την καταγραφή στα Δίπτυχα της Εκκλησίας της Ελλάδος του ονόματος του Επιφανίου και την μνημόνευσή του από τους συνεπισκόπους σας με τους οποίους και συλλειτουργείτε.

Σεβασμιώτατε,
ο καιρός της οικονομίας και της διάκρισης, όπως μάλλον κακώς την νοείτε και ίσως τελικά για αυτό βολεύει, έχει περάσει (2016-2025). Δυστυχώς, δεν έχει αποδώσει ούτε στο ελάχιστο. Κοιτάξτε γύρω σας την κατάντια. Η οικονομία έγινε δυστυχώς κανόνας. Η συνέπεια λόγων και πράξεων – ενεργειών συνεχώς ατονεί στις κινήσεις σας (βλ. μνημόνευση Βαρθολομαίου, συλλείτουργα με αιρετίζοντες επισκόπους, θέμα ομοφυλόφιλων: άρνηση αφορισμού εκ μέρους σας, παρουσία αφορισμένων πολιτικών στην πανήγυρη της Παναγίας της Μυρτιδιώτισσσας, οι οποίοι και διήλθαν «αβρόχοις ποσί»).

Η στάση σας τα τελευταία χρόνια, με την πλέον μειωμένη αντίστασή σας και την χάραξη των κόκκινων γραμμών σας στην δεδηλωμένη θέση σας κοινό Ποτήριο=παραίτηση, ούτε αποδίδει, ούτε ωφελεί, μάλλον γεννά πολλά ερωτηματικά. Μάλλον θόρυβος γίνεται, θα σημειώναμε. Οικονομία δηλ. μέχρι το κοινό Ποτήριο και μετά η παραίτηση. Τον αγώνα για πότε τον προγραμματίζετε; Ποιος θα δώσει λόγο για όσους θα έχουν σκανδαλισθεί μέχρι τότε (κοινό Ποτήριο) και μετά θα μάθουν απλά ότι παραιτηθήκατε; Ποιος θα δώσει λόγο για τον πιστό, που βλέπει τους συνεπισκόπους σας να προσκυνούν, ή άλλους δειλούς, εμμονικά να σιωπούν ή άλλους μόνο να γράφουν; Ποιος θα δώσει λόγο για τους πιστούς που συνηθίζουν στην πλάνη και τα κακώς κείμενα και τα θεωρούν φυσιολογικά πλέον; Πόση αλήθεια είναι η ευθύνη όλων σας, που πράττετε όπως πράττει κάποιος που του ανατέθηκε να είναι μεν επί σκοπόν, αλλά ρεμβάζει ή χειρότερα ακόμη ρέγχει, ενώ οι προβατόσχημοι λύκοι αλωνίζουν μπροστά στα μάτια του!

Μπορείτε να θρηνολογήσετε όσο και όσες φορές θέλετε, αν αυτό εσείς ορίζετε ως αγώνα. Είναι σεβαστό να θέλετε να επιβιώσετε με διπλωματικές υπεκφυγές και εκκλησιαστικά τεχνάσματα και αυτό να το υποστηρίζετε στα πλαίσια του αγώνα σας. Είναι δυνατόν σε εσάς να κοιτάτε αυστηρά το γράμμα του κανόνα περί αποτείχισης, αλλά συγχρόνως να είστε και κάθετα αντίθετος στην ακρίβεια.

Δεν θα σας ακολουθήσω όμως, πλέον. Μου αρέσει η υγιής και με συνέπεια λόγων και πράξεων δυναμική αντίδραση. Επιθυμώ την στοίχιση στην Αγιογραφική και Αγιοπατερική Παράδοση, όσο και αν κοστίζει. Ζηλεύω τα γρήγορα αντανακλαστικά των Αγίων και θεοφόρων Πατέρων, που άμεσα και σε ελάχιστο διάστημα (για την εποχή τους) απέκοπταν από την εκκλησιαστική κοινωνία, τους κάθε φορά αιρετίζοντες και καινοτομούντες. Ορθοτομούσαν με την δίστομο μάχαιρα, χωρίς φοβίες και «ναι μεν, αλλά», χωρίς διπλωματίες και σχολαστικισμό. Για τα παραπάνω, λοιπόν, δεν θα σας ακολουθήσω διότι φοβάμαι ότι θα γίνω τελικά γραφικός ή θα ξεχάσω και αυτά που έμαθα ή θα γενώ δειλός ή όλα μαζί αυτά.

Τελειώνοντας, και με αφορμή την τελευταία αντιμετώπισής σας προς την ελαχιστότητά μου (Λεοντσίνειο) [αναφέρομαι σε περιστατικό λίγες μέρες πριν την διακοπή μνημόνευσης. Απέφυγε επιδεικτικά να μου δώσει την ευχή του απομακρυνόμενος ο ίδιος και αποκρινόμενος σε εμένα με την φράση «Μην σας μολύνουμε, πάτερ»!], θα ήθελα να σας διαβεβαιώσω τα εξής:

1.Δεν επιθυμώ πλέον κάποια επικοινωνία μαζί σας (γραπτή ή προφορική), πλην της είδησης ότι διακόψατε το μνημόσυνο του Βαρθολομαίου και της ανίερης Συνόδου.

2.Φρόντισαν οι άνθρωποι με τους οποίους συναναστράφηκα παιδιόθεν και γαλουχήθηκα με τα νάματα της Ιερής Παράδοσης, αλλά και τα πρότυπα ηρωικών και Αγίων Επισκόπων Ομολογητών και μαρτύρων, τα οποία μελετώ και θαυμάζω ακόμη, φρόντισαν λέγω και μου έδωσαν τα κατάλληλα και ισχυρά αντισώματα, ώστε να μην μολύνομαι τόσο εύκολα, όσο εσείς νομίζετε (ήτοι δια της ευχής σας). Αλλοίμονο όμως και τρισαλλοίμονο σε όσους τα αντισώματα τους έπεσαν ή «πήγαν περίπατο» κατά την λαϊκή ρήση.

Ευχόμενος για την καλή ανάνηψη και με την ελπίδα της ανεύρεσης του πρώτου ζήλου σας,

παπα-Παύλος Καλλίκας
σε διακοπή μνημοσύνου

Υ.Γ. Θέλω ρητά και ανεπιφύλακτα να σας δηλώσω ότι με την επιστολή αυτή ζητώ την οριστική διακοπή κάθε μορφής σχέσης με την Ιερά Μητρόπολη Κυθήρων και Αντικυθήρων με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Παρακαλώ να μου γνωστοποιήσετε άμεσα με ηλεκτρονικό μήνυμα την λύση σύμβασης με τον εν λόγω εκκλησιαστικό φορέα, ώστε να ενημερωθεί η προσωποποιημένη πληροφόρηση μισθωτού. Ευχαριστώ.»


Η Maria Coman στην Πάτρα για μια μοναδική Βυζαντινή συναυλία – Πανεπιστήμιο Πατρών


Θα συμπράξει με την Πατρινή Βυζαντινή γυναικεία χορωδία "Πανύμνητος" στις 28-4 στο Συνεδριακό κέντρο του Πανεπιστημίου Πατρών στο Ρίο

Mία ξεχωριστή συναυλία προγραμματίζεται για την Δευτέρα 28 Απριλίου 2025 που θα φιλοξενηθεί στο Συνεδριακό & Πολιτιστικό Κέντρο του Πανεπιστημίου Πατρών στο Ρίο. Πρόκειται όπως είδαμε και στην σχετική αφίσα, για τη συναυλία – μουσικό αναλόγιο «Δοξολογικές και Μελωδικές Ανατάσεις ταπεινών Προσκυνητών εις το Όρος το Άγιον».

Στη συναυλία που θα αρχίσει στις 20.00 θα συμμετάσχει η Βυζαντινή γυναικεία χορωδία "Πανύμνητος" με μαέστρο την Αφροδίτη Χρυσανθακοπούλου, Διπλωματούχο Βυζαντινής Εκκλησιαστικής Μουσικής ενώ η  έκπληξη θα είναι η συμμετοχή της εκλεκτής καλλιτέχνιδας-ψαλμωδού από την Ρουμανία, της Μαρίας Κομάν-Maria Coman.

Να προσθέσουμε πως η σπουδαία ψαλμωδός MARIA COMAN θα εμφανιστεί για πρώτη φορά σε συναυλία στην Πάτρα.Η εκδήλωση τελεί υπό την αιγίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών. Επίσης θα μιλήσει ο Ιερομόναχος Μύρων Σιμωνοπετρίτης.


Θα συμμετάσχουν ακόμα Ανδρικός Βυζαντινός Χορός από την Ρουμανία, η νεανική χορωδία “Φιλαρμόνια-Filarmonia” της Φιλαρμονικής Εταιρίας Ωδείο Πατρών & η χορωδία του 14ου Γυμνασίου Πατρων


Ω πόρνη του ευαγγελίου πόσο σε ζηλεύω. Όχι την αμαρτία αλλά την μετάνοιά σου. Γερόντισσα Γαλακτία



Αγία Γερόντισσα Γαλακτία της Κρήτης

Ω πόρνη του ευαγγελίου πόσο σε ζηλεύω. Όχι την αμαρτία αλλά την μετάνοιά σου. Εγώ είμαι χειρότερη από σένα.

***

Δύο είναι τα μεγάλα πάθη των ανθρώπων σήμερα.
Η σάρκα και το χρήμα.
Τα σαρκικά τους κατεβάζουν πιο χαμηλά από τα ζώα. Τους κάνουν κόπρανα, λάσπη, βρωμιά, μαυρόπηλα με γλίτσα γεμάτη σκουλήκια, πώς να το περιγράψω δεν ξέρω…
Το χρήμα όμως, τους κάνει σκληρούς σαν το ατσάλι.
Ένας έκφυλος είναι πιο εύκολο να μετανοήσει. Νοιώθει κάποτε την βρώμα, την αηδία των πράξεών του, την παραμόρφωση, τις πληγές που βασανίζουν την ψυχή του και αποφασίζει και καθαρίζει το χοιροστάσιο. Κάνει απολύμανση στο στάβλο της ζωής του. Πώς; Με τον ποταμό των δακρύων της μετανοίας του… Λίγο καυτό δάκρυ σκοτώνει όλα τα μικρόβια της αμαρτίας, εξομολόγηση μετά και επουλώνει πλήρως η πληγή, λίγος αγώνας έπειτα και σβήνουν και οι κακές εικόνες από το νου! Όλα γίνονται λαμπίκος! Μη με παρεξηγήσετε που θα πω, πως υπήρξαν πόρνες που και τί δεν είχαν κάνει πάνω στο κορμί τους… Όμως, μπροστά στον ανθρώπινο πόνο λύγιζαν… Έδιδαν τα υλικά που κέρδιζαν για να φάνε πεινασμένα παιδιά την κατοχή στην Αθήνα! Ο Θεός τους το μέτρησε πολύ αυτό… Κάποιες πήραν Χάρη από αυτήν τους την γενναιοδωρία, έκλαψαν και μετανόησαν…

Οι λεφτάδες όμως, δεν συγκινούνται ακόμη και τον γείτονά τους να δουν πως χαροπαλεύει μπροστά τους! Και τον συγγενή τους πολλές φορές. Πόσο μάλλον τον ξένο. Τον άγνωστο…
Η κοπριά καθαρίζει με νερό σαν τους στάβλους του Αυγεία, μα το ατσάλι δεν ραγίζει, δεν σπάει με τίποτα όσα χτυπήματα και να του δώσεις… Και με τη βαριοπούλα που λέει ο λόγος να το χτυπάς, τίποτα δεν παθαίνει. Ούτε ένα ψιχαλάκι δεν ραγίζει, δεν μαλακώνει…
Έτσι και κάθε φιλάργυρος γίνεται ολοένα και πιο σκληρός. Ούτε τα χτυπήματα της ζωής τον συνετίζουν… Όλα χρήμα τα βλέπει. Μένει μόνος, δεν χαίρεται τίποτα, ζει την κόλαση από αυτή την ζωή, τα βάζει εύκολα και με τον ίδιο τον Θεό, όταν στραβώσει κάτι και δεν πάνε καλά τα λεφτά του! Πώς να ζήσει παράδεισο, αφού ο παράδεισος είναι η πίστη και αφοσίωση στο Θεό και η αγάπη, ο καλός λογισμός για τους άλλους ανθρώπους, η θυσία για τους άλλους; Κόλαση είναι η αποτυχία της αγάπης! Της πραγματικής αγάπης!»

(Από το προσωπικό της ημερολόγιο)
Σύγχρονη Αγία Γερόντισσα Γαλακτία της Κρήτης, η θαυματουργή (+2021).
Πηγή: Στύλος Ορθοδοξίας, αρ. φύλλου 248, σελ. 10-11

Άγιον Όρος για προσωπικό αριθμό – Προαιρετικά και ΟΧΙ αναγκαστικά να εκδίδεται !!


Αγιορείτικη Έκκληση για Ελευθερία Επιλογής στον Προσωπικό Αριθμό.

Στο παρόν έγγραφο, το οποίο υπογράφεται από την Ιερά Κοινότητα του Αγίου Όρους, εκφράζεται η ανησυχία και ο προβληματισμός γύρω από την υποχρεωτική εφαρμογή του Προσωπικού Αριθμού στους Έλληνες πολίτες, όπως προβλέπεται από την πρόσφατη τροπολογία του Υπουργείου Ψηφιακής Διακυβέρνησης.

Μέσα από αυτή τη παρέμβαση προς τον αρμόδιο Υπουργό, οι Αγιορείτες Πατέρες ζητούν την επανεξέταση του ζητήματος και την επιλογή της προαιρετικής εφαρμογής του μέτρου, στη βάση του σεβασμού προς τις συνειδησιακές επιφυλάξεις πολιτών που συμμερίζονται τις ίδιες ανησυχίες.

· “όφεις, γεννήματα εχιδνών” Ο Χριστός δεν προσπερνά με αδιαφορία την ασέβεια και την κακία


Πρέπει να ελέγχουμε ο ένας τον άλλον, όταν βλέπουμε κάποια σφάλματα
 

 Άγιος Λουκάς ο ιατρός, Αρχιεπίσκοπος Κριμαίας !
 
"....Ίσως μερικοί από σας, που διαβάζουν την Αγία Γραφή, προβληματίζονται, όταν βλέπουν πως ο Κύριος ενώ μας απαγορεύει να λέμε τον πλησίον μας “ανόητε” και “ηλίθιε”, και αυτός που το κάνει, σύμφωνα με το λόγο Του, είναι ένοχος της φωτιάς της Κολάσεως εν τούτοις ο Ίδιος πολλές φορές χρησιμοποιεί σκληρά λόγια για κάποιους ανθρώπους, όπως στην περίπτωση του αρχισυναγώγου, τον οποίον απεκάλεσε δημοσίως “υποκριτή”.

Επίσης πολλές φορές έλεγε υποκριτές τους Γραμματείς και τους Φαρισαίους.

Τούς έλεγε ακόμα· “όφεις, γεννήματα εχιδνών” (Μτθ. κγ´, 33).

Μια φορά, όταν ο Κύριος Ιησούς Χριστός ήταν στην Ιουδαία, Τον προειδοποίησαν ότι ο Ηρώδης θέλει το θάνατό του και Τον συμβούλεψαν όσο γίνεται πιο γρήγορα να φύγει από την Ιουδαία.

Και τι απάντησε τότε ο Χριστός; Πολύ ήρεμα είπε το εξής· “Πορευθέντες είπατε τη αλώπεκι ταύτη· ιδού εκβάλλω δαιμόνια και ιάσεις επιτελώ σήμερον και αύριον, και τη τρίτη τελειούμαι” (Λκ, 13, 32). Αλεπού είπε τον Ηρώδη...

 Μια άλλη φορά πάλι ονόμασε “Σατανά” τον μεγαλύτερο Απόστολο και τον πιο αγαπητό φίλο του, τον Πέτρο· “ύπαγε οπίσω μου, Σατανά· σκάνδαλόν μου ει· ότι ου φρονείς τα του Θεού, αλλά τα των ανθρώπων” (Μτ. 16, 23).

Γνωρίζετε ότι μερικές φορές ο Κύριος οργιζόταν, δύο φορές έδιωξε εμπόρους από το ναό και αναποδογύρισε τα τραπέζια των αργυραμοιβών.

Επίσης γνωρίζετε πως μια φορά έφτιαξε μαστίγιο από σκοινιά και έδιωξε από το ναό αυτούς που πουλούσαν εκεί ζώα. Φοβερή ήταν μερικές φορές η οργή του Υιού του Θεού.

Τι λοιπόν μπορούμε να πούμε εμείς; Είναι δυνατόν να υπάρχει ακόμα και ίχνος αντίφασης σ’ αυτά που έκανε και που δίδασκε ο Κύριος Ιησούς Χριστός; Είναι δυνατόν να παρέβαινε ο ίδιος την εντολή που μας είχε δώσει και σύμφωνα με την οποία είναι αμαρτία να λέμε ανόητο τον πλησίον μας;

Ασφαλώς όχι.

Στον Κύριο Ιησού Χριστό το “ναι” είναι “ναι” και το “όχι” – “όχι” και δεν υπάρχει καμία αντίφαση. Και ούτε μπορεί να υπάρχει στον Υιό του Θεού.

Τότε πως μπορούν να εξηγηθούν αυτά τα λόγια και οι πράξεις του Χριστού που σας ανέφερα προηγουμένως;

Η εξήγηση είναι πολύ απλή· πρέπει να ξεχωρίζουμε τη λογική με την οποία το έλεγε η το έκανε ο Κύριος από τη λογική με την οποία το κάνουμε εμείς. Υπάρχει διαφορά, όταν βρίζεις κάποιον η όταν τον ελέγχεις.

Εμείς όταν λέμε στον πλησίον μας “ανόητε” η “ηλίθιε”, τι εκφράζουμε μ’ αυτές τις λέξεις; Την περιφρόνησή μας.

Τον προσβάλλουμε μ’αυτό τον τρόπο και τον βρίζουμε. Αυτό ακριβώς απαγορεύει ο Κύριος Ιησούς Χριστός με την εντολή του.

Και ποιά σημασία έχουν τέτοια σκληρά λόγια στο στόμα του Χριστού; Γιατί έλεγε σε μερικούς ανθρώπους “όφεις, γεννήματα εχιδνών» η «πορευθέντες είπατε τη αλώπεκι ταύτη”; Το έλεγε για να τους ελέγξει. Υπάρχει μεγάλη διαφορά, όταν βρίζει κανείς η όταν ελέγχει κάποιον. Ο νόμος του Θεού δεν μας επιτρέπει να προσβάλλουμε τον πλησίον μας, ενώ το να ελέγχουμε κάτι που δεν είναι σωστό μας το παραγγέλλει η ίδια η Αγία Γραφή·

“μη συγκοινωνείτε τοις έργοις τοις ακάρποις του σκότους, μάλλον· δε και ελέγχετε” (Εφ. ε´ 11).

Στις επιστολές του προς Τιμόθεον ο απόστολος Παύλος μας δίνει την εξής εντολή· “Τους αμαρτάνοντας ενώπιον πάντων έλεγχε, ίνα και οι λοιποί φόβον έχωσι» (Α´ Τιμ. ε´ 20). “Κήρυξον τον λόγον, επίστηθι ευκαίρως ακαίρως, έλεγξον, επιτίμησον, παρακάλεσον, εν πάση μακροθυμία και διδαχή” (Β´ Τιμ. δ´ 2).

Βλέπετε, το να ελέγχουμε κάτι που δεν είναι σωστό, είναι η εντολή του αποστόλου Παύλου. Όχι μόνο δεν πρέπει να έχουμε καμία συμμετοχή στα έργα του σκότους, αλλά και να τα ελέγχουμε.

Δεν μας επιτρέπεται να προσπερνάμε με αδιαφορία και σιωπή την κακία και την ασέβεια, αλλά πρέπει να τα ελέγχουμε. Κάθε φορά που ο Κύριος Ιησούς Χριστός έλεγε κάποιο λόγο σκληρό, τον έλεγε, επειδή ήθελε να ελέγξει την κακία. Δεν προσέβαλλε την αξιοπρέπεια εκείνων των ανθρώπων τους οποίους ονόμαζε αλεπούδες, η ακόμα και γεννήματα εχιδνών. Ήθελε μόνο να ελέγξει το ψέμα που είχαν μέσα τους, διότι η υποκρισία είναι ένα είδος ψέματος και ο πατέρας του ψεύδους είναι ο διάβολος.

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός δεν μπορούσε να μη ελέγχει το ψέμα και την υποκρισία. Πάντα τα έλεγχε και πολύ έντονα.

Διότι υπάρχει οργή που είναι θεία και μία τέτοια οργή είναι εντολή του Θεού. Αυτή η οργή πρέπει να ανάβει μέσα μας κάθε φορά, όταν βλέπουμε πως προσβάλλουν ιερό και όσιο.

Τέτοια οργή ανάγκασε τον μεγάλο ιεράρχη και θαυματουργό, τον άγιο Νικόλαο στην Α´ Οικουμενική Σύνοδο να χαστουκίσει τον Άρειο.

Από την ίδια θεία οργή ο Κύριος Ιησούς Χριστός έφτιαξε μαστίγιο από σκοινιά και έδιωξε τους εμπόρους από το ναό. Η φλογερή του οργή έκαιγε τους ασεβείς. Υποκριτές έλεγε εκείνους που ήταν τέτοιοι στην πραγματικότητα.

Ήταν ανάγκη να τους ελέγχει μπροστά στον λαό, να τους βγάλει το προσωπείο της ευλαβείας, να δείξει το πραγματικό τους πρόσωπο, για να καταλάβουν οι άλλοι πως οι άνθρωποι αυτοί είναι ψεύτες.

Πολύ σωστή και δικαιολογημένη ήταν στο στόμα του Υιού του Θεού η λέξη “υποκριτά”, που Αυτός είπε για τον αρχισυνάγωγο. Το ίδιο και η ονομασία που έδωσε στους Γραμματείς και τους Φαρισαίους λέγοντάς τους όχι μόνο υποκριτές αλλά και “όφεις” και “γεννήματα εχιδνών”.

Διαβάστε το 23ο κεφάλαιο του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου και θα δείτε πόση αλήθεια υπάρχει στον λόγο του Χριστού για τους Φαρισαίους, ότι πολύ δικαιολογημένα τους έδωσε αυτές τις προσωνυμίες.

Δικαιολογημένα ονομάστηκε ο Ηρώδης αλεπού. Γιατί τον είπε αλεπού ο Κύριος; Τι διακρίνει την αλεπού μεταξύ των άλλων ζώων; Είναι γνωστή η πονηριά της, πως ξεγελάει και τον κυνηγό και το θύμα της. Όταν ο Κύριος Ιησούς Χριστός έλεγε τον Ηρώδη αλεπού, το έκανε για να ελέγξει την πονηριά του, την τάση του για προδοσία. Αυτό που είπε ο Κύριος για τον Ηρώδη δεν ήταν προσβολή αλλά δικαιολογημένος και σωστός έλεγχος.

Γιατί για τον απόστολο Πέτρο ο Χριστός χρησιμοποίησε την τρομερή αυτή λέξη “Σατανά”; Γιατί όταν άκουσε ο απόστολος πως ο Κύριος πρέπει να προδοθεί, να σταυρωθεί και να πεθάνει φοβερό θάνατο για τη σωτηρία του ανθρώπινου γένους, άρχισε να αντιλέγει προσπαθώντας να Τον πείσει να λυπηθεί τον εαυτό του.

Αυτό δεν είναι το έργο του Σατανά; Ο Σατανάς δεν προσπαθούσε να αποτρέψει την θυσία που ήθελε να προσφέρει ο Χριστός στον Γολγοθά;

Με το στόμα του αποστόλου μιλούσε τότε ο ίδιος ο Σατανάς γι’αυτό και είπε ο Κύριος τον σκληρό αυτό λόγο· “ύπαγε οπίσω μου, Σατανά· σκάνδαλόν μου ει· ότι ου φρονείς τα του Θεού, αλλά τα των ανθρώπων” ( Μτθ. ιϛ´ 23).

Βλέπετε ποιά είναι η διαφορά μεταξύ ύβρεως και ελέγχου; Πρέπει να ελέγχουμε ο ένας τον άλλον, όταν βλέπουμε κάποια σφάλματα.

Και οι ποιμένες της Εκκλησίας πρέπει να ελέγχουν δημοσίως τους αμαρτωλούς, σύμφωνα με την εντολή του Αποστόλου Παύλου. Και μάλλον είναι υποχρεωμένοι να το κάνουν.

 

ΑΓΙΟΥ ΛΟΥΚΑ τού Ιατρού, Αρχιεπισκόπου Κριμαίας: «ΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΟΜΙΛΙΕΣ

Μεγάλη Τρίτη – Η παραβολή των δέκα παρθένων και η Φοβερά Δευτέρα παρουσία του Χριστού


Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΩΝ ΔΕΚΑ ΠΑΡΘΕΝΩΝ

Οι θείοι Πατέρες όρισαν την αγία αυτή ημέρα να θυμηθούμε μια από τις πιο παραστατικές και διδακτικές παραβολές του Κυρίου μας: την παραβολή των Δέκα Παρθένων. Κι’ είχαν το σκοπό τους. Η συνοδοιπορία με το Χριστό μας προς το Θείο Πάθος δεν θα πρέπει να είναι τυπική και απλά συναισθηματική, αλλά να είναι ολοκληρωτική συμμετοχή στην εν Χριστώ πορεία και να συνοδεύεται από οντολογική αλλαγή του είναι μας. Η ενθύμηση της παραβολής των δέκα παρθένων είναι μια άριστη πνευματική άσκηση για να μην διαφεύγει από τη σκέψη μας η επερχόμενη μεγάλη, επιφανής και συνάμα φοβερή ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου μας.

 Την παραβολή των δέκα Παρθένων διασώζει ο ευαγγελιστής Ματθαίος στο 25ο κεφάλαιο του Ευαγγελίου του. Με την ευκαιρία μιας καταπληκτικής εσχατολογικής ομιλίας Του ο Κύριος είπε και την εξής παραβολή: Η Βασιλεία των ουρανών μοιάζει με δέκα παρθένες οι οποίες αφού πήραν μαζί τους τα λυχνάρια τους πήγαν να υποδεχθούν τον νυμφίο. Πέντε από αυτές ήταν σώφρονες και φρόντισαν να έχουν μαζί τους απόθεμα λαδιού για τα λυχνάρια τους, ενώ οι άλλες πέντε ήταν ανόητες και δεν φρόντισαν να έχουν μαζί τους το αναγκαίο απόθεμα λαδιού. Επειδή δε αργούσε ο νυμφίος και η νύχτα προχωρούσε έπεσαν να κοιμηθούν. Τα μεσάνυχτα ακούστηκε μια γοερή κραυγή η οποία ανήγγειλε τον ερχομό του νυμφίου. Οι παρθένες σηκώθηκαν για να προαπαντήσουν τον νυμφίο. Οι μεν σώφρονες παρθένες που είχαν απόθεμα λαδιού άναψαν τα λυχνάρια τους, οι δε μωρές ζητούσαν απεγνωσμένα από τις σώφρονες να τους δώσουν λίγο λάδι. Εκείνες τους απάντησαν πως μόλις αρκεί για τα δικά τους τα λυχνάρια και καλά θα κάνουν να πάνε να αγοράσουν. Οι ανόητες παρθένες έτρεξαν να αγοράσουν λάδι, αλλά εν τω μεταξύ ο νυμφίος έφθασε και μπήκε στο χώρο του γάμου με τις πέντε φρόνιμες και έκλεισε την πόρτα. Οι ανόητες παρθένες έφθασαν μετά και άρχισαν να φωνάζουν Κύριε, Κύριε άνοιξέ μας. Αυτός τους απάντησε αλήθεια σας λέγω πως δεν σας γνωρίζω και έμειναν τελικά έξω του νυμφώνος. Κλείνει την παραστατική αυτή παραβολή του ο Κύριος με την εξής σωτήρια προτροπή: «Γρηγορείτε ουν, ότι ουκ οίδατε την ημέραν ουδε την ώραν εν η ο Υιός του ανθρώπου έρχεται» (Ματθ.κε΄13 ) και «γρηγορείτε ουν΄ ουκ οίδατε γαρ πότε ο κύριος της οικίας έρχεται, οψέ ή μεσονυκτίου ή αλεκτροφωνίας ή πρωί΄ μη ελθών εξαίφνης εύρη υμάς καδεύδοντας»(Μάρκ.13:35).[…]

 Οι παρθένες είναι οι ψυχές μας και η προμήθεια λαδιού για το λυχνάρι είναι ο επίγειος συνεχής αγώνας για να κάνουμε το θέλημα του Θεού, να κάνουμε έργα ευποιίας, να παραμερίζουμε από την ύπαρξή μας συνεχώς όλα εκείνα τα στοιχεία που είναι παρείσακτα στη φύση μας και αντιστρατεύονται την πνευματική μας πρόοδο και τελείωση. Το λυχνάρι είναι η παρρησία μας μπροστά στο Θεό. […]

 Το φοβερό γεγονός της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου θα γίνειξαφνικά και σε χρόνο ανύποπτο και θα πληρώσει με χαρά ανείπωτη τις φρόνιμες και αγαθές ψυχές και θα φέρει φόβο και αγωνία τις μωρές ψυχές. Οι μεν πρώτες θα επιβραβευτούν για την σώφρονα στάση τους και θα εισέλθουν στην ατέρμονη βασιλεία του Θεού, ενώ οι δεύτερες εξ’ αιτίας της αμέλειά τους θα αποκλειστούνα από τη βασιλεία του Θεού και θα βυθισθούν στην κατάσταση της παντοτινής λύπης και της τιμωρίας, «εις το πυρ το αιώνιον το ητοιμασμένον τω διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού»(Ματθ.25:41) 

 Ως συνοδοιπόροι του Θείου Πάθους θα πρέπει να έχουμε συνεχώς στραμμένη τη σκέψη μας πως θα ενώσουμε την ψυχή μας με το Νυμφίο Χριστό. Τα φτηνά και εφήμερα πράγματα πρέπει να τα θέτουμε σε δεύτερη μοίρα, αν θέλουμε κι’ εμείς να βρεθούμε στην ομάδα των φρονίμων παρθένων κατά τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου. Ο δρόμος του Θείου Πάθους δείχνει και σε μας το δικό μας δρόμο, ο οποίος είναι ατραπός μαρτυρίου, ο οποίος όμως οδηγεί στη εν Χριστώ λύτρωση και στην αιώνια ζωή.

από την Αποστολική Διακονία


Ο Χριστός ποτέ δεν εξευτέλισε τους αμαρτωλούς, όσο εξευτέλισε τους υποκριτές. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς


Φαρισσαίοι, οι Γραμματείς και υποκριτές, κάνουν καθετί αντίθετο από τους Λόγους και την σοφία του Θεού.... Γι΄ αυτούς είπε ο Κύριος: «εγγίζει μοι ο λαός ούτος εν τω στόματι αυτού και εν τοις χείλεσιν αυτών τιμώσί με, η δε καρδία αυτών πόρρω απέχει απ΄εμού» (Ησ. κθ΄ 13).
Εφ΄όσον δεν τηρούν το θέλημα του Θεού Πατρός, τηρούν το θέλημα του πατρός του ψεύδους. Ο πατέρας όλων των ψευδών, ο διάβολος, τους διδάσκει ότι είναι κανονικό, φυσικό και λογικό να κάνουν έτσι, και ότι και άλλοι πριν από αυτούς έκαναν ομοίως και έζησαν θαυμάσια, κερδίζοντας από τους ανθρώπους δόξα και πλούτη. Αυτή είναι η καταστροφική οδός του κόσμου, και όμως αυτοί δεν την εγκαταλείπουν, χάριν του κόσμου. Αυτοί, άθλιοι καθώς είναι, δεν αισθάνονται πόσο πολύ ο σατανάς τους έχει εξαπατήσει με τέτοια ψεύδη και πόσο πολύ έχει μολύνει και αποξηράνει τις καρδιές τους, που ακόμη και οι άγγελοι του Θεού γυρίζουν με αποστροφή τα πρόσωπά τους από την δυσωδία των ψυχών τους.
Ολόκληρη η εξωτερική τους, περιποιημένη εμφάνισις, είναι μόνον το χρωματισμένο κέλυφος του θανάτου, ένας ασβεστωμένος τάφος. Όταν τους βρη αυτό που λέμε θάνατος, αλλοίμονον! Αυτό που θα τους έλθη τότε είναι η βεβαίωσις και η σφραγίδα της ήδη από μακρού νεκρωμένης τους ψυχής….
Ο Θεός θα σου αποκαλύψη μεγάλα μυστικά, τότε που εσύ δεν θα το περιμένης. Οι Προφήτες και οι Δίκαιοι το ήξεραν αυτό, αλλά οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι δεν το ήξεραν, και ούτε το ξέρουν ακόμη και σήμερα.
Οι Προφήτες και οι Δίκαιοι εφοβούντο τον Θεό και αγαπούσαν τον λαό τους, ενώ οι Φαρισαίοι και οι Γραμματείς, οι υποκριτές, δεν φοβούνται τον Θεό και μισούν τον λαό τους.
Ο Ιησούς ευσπλαγχνίζετο μέχρι δακρύων τον λαόν Του (βλ. Ματθ. ιε΄ 32.Μαρκ. η΄ 2), τον οποίον οι Αρχιερείς και οι Άρχοντες εξαπατούσαν, έβριζαν και εκδικούνταν χωρίς έλεος. Σε προηγούμενό Του κήρυγμα, ο Χριστός κήρυξε ανοικτά πόλεμο κατά της υποκρισίας τους.
Καθώς ο Υιός του Θεού ήταν μεταξύ των ανθρώπων και ο καιρός περνούσε, αύξανε τον πόλεμό Του κατά της υποκρισίας εξευτελίζοντάς την, και της υποκρισίας των θρηκευτικών αρχηγών του καιρού εκείνου, εξευτελίζοντάς τους ενώπιόν τους και ενώπιον όλου του λαού Του.
Ποτέ δεν εξευτέλισε οποιουσδήποτε αμαρτωλούς τόσο πολύ, όσο εξευτέλισε τους υποκριτές. Τελικά, ο εξευτελισμός της υποκρισίας από τον Ιησού, κοντά στο τέλος πλέον της επιγείου παραμονής Του, μετεβλήθη σε φοβερή βροντή, η οποία κυριολεκτικά άστραψε και βρόντηξε. Δεν πρέπει να ξαφνιάζη τούτο αυτούς που γνωρίζουν, ότι ο Ιησούς δεν απευθύνθηκε μόνον σε μια γενιά ανθρώπων, αυτήν της εποχής Του, αλλά προς όλες τις γενεές έως τέλους του κόσμου.
Καθώς εξευτέλιζε τους ιουδαίους υποκριτές πρόσωπο προς πρόσωπο, εξευτέλιζε όλους τους υποκριτές όλων των εποχών όλων των γενεών.
Γιατί άραγε ο Ιησούς κτύπησε τόσο σκληρά και ανελέητα ειδικά την υποκρισία; Διότι, η υποκρισία είναι ένα σατανικό ψέμα, η υποκρισία είναι σατανική εξ αρχής είναι το ζιζάνιο που έσπειρε ο σατανάς σε όλες τις σοδειές του Θεού στην γη: στην καρδιά του ανθρώπου, στο σπίτι του, στον γάμο του, στην παρέα των φίλων του, στον λαό του και στο έθνος, στην πολιτική και στο εμπόριο, στην λύπη και στην χαρά, παντού, σε όλες τις εποχές και τους πολιτισμούς. Κανένας πολιτισμός δεν κατάφερε να ξερριζώση το ζιζάνιο της υποκρισίας, αλλά αυτό κατώρθωσε να αφανίση πολλούς από αυτούς. Αν ένας πολιτισμός έλαμπε με εξωτερική αίγλη, όπως ο Ευρωπαϊκός και ο Ιαπωνικός, αυτό δεν σημαίνει ότι είχε καταστρέψει την υποκρισία, παρά ότι την είχε υποκρύψει πιο επιδέξια κάτω από το κέλυφός του, που δεν είχε γραμμένο πάνω το όνομα του Ιησού Χριστού, όπως συμβαίνει με τα Πασχαλινά αυγά στα Βαλκάνια. Μάλλον, έγραφε στο δικό του κέλυφος: ευγένεια, τρόποι, σοφιστεία, λόγους δηλαδή που οι δαίμονες δεν φοβούνται, και έτσι το ζιζάνιο της υποκρισίας, ανεμπόδιστο, βλάστανε οργιαστικά.
Ο Ιησούς Χριστός, ο ενσαρκωμένος Λόγος του Θεού, διεκήρυξε εξ αρχής δύο πολέμους: κατά του σατανά και κατά της υποκρισίας. Οι άνθρωποι Τον αγαπούσαν και Τον τιμούσαν με τεράστιο θεοφοβούμενο σεβασμό, ως Σωτήρα. «Εν γαρ διδάσκων αυτούς ως εξουσίαν έχων, και ούχ ως οι γραμματείς» (Ματθ. ζ΄ 29).

Μεγάλη Τρίτη – Η παραβολή των δέκα (10) παρθένων, πέντε σοφές και πέντε μωρές ανθρώπινες ψυχές.

Μεγάλη Τρίτη ~ Πέντε σοφές και πέντε μωρές ανθρώπινες ψυχές. Οι σοφές είχαν τα καντήλια καθαρά και το λάδι ενώ οι μωρές μόνον τα καντήλια.

Τα καντήλια κατ΄ αρχάς συμβολίζουν το σώμα και το λάδι το έλεος. Ίσως, η ελληνική λέξη «έλαιον» να έχει κάποια σχέση με τη λέξη έλεος. Από τη λέξη έλεος παράγεται και η λέξη πολυέλεος, που σημαίνει αυτόν που έχει πολύ έλεος. Ο πολυέλεος του ναού ανάβει κατά τη διάρκεια του όρθρου όταν ψέλνονται οι ψαλμοί περί του πολύ ελέους του Θεού έναντι του εκλεκτού Του λαού με την επανάληψη «ότι εις τον αιώνα το έλεος Αυτού αλληλούια» (Ψαλμ. 135:1). Οι σοφές παρθένες είχαν, λοιπόν, παρθένο σώμα με παρθένα ψυχή αλλά μαζί μ΄ αὐτό και μεγάλο έλεος. Έλεος απέναντι στους πιο αδύναμους από τις ίδιες, που ακόμα δεν είχαν απελευθερωθεί από τις αμαρτίες. 

Οι μωρές παρθένες κρατούσαν αυστηρά τη σωματική παρθενία αλλά ήταν ανελέητες και έβλεπαν περιφρονητικά τους πιο αδύναμους από τις ίδιες. Τους κατέκριναν με αλαζονεία και τους αποστρέφονταν με υπεροψία. «Δίκαια τις αποκαλούν μωρές», λέει ο άγιος Νείλος του Σινά, «αφού πέτυχαν στο πολύ δύσκολο και σχεδόν αδύνατο -δηλαδή την παρθενία- παρέβλεψαν όμως το έλεος, τη συμπόνια, τη συγχώρεση».

Το καντήλι τους ήταν καθαρό, αλλά άδειο και σκοτεινό! Όταν έρθει ο θάνατος και το σώμα λιώσει κάτω από το χώμα ενώ η ψυχή ξεκινήσει προς τον δρόμο της αιώνιας κατοικίας το λάδι του ελέους πρέπει να τις φωτίζει και να τις οδηγεί. 

Όποιος μένει χωρίς αυτό το λάδι θα τον περιτρυγυρίζει το σκοτάδι. Πως θα διασχίσει τον δύσκολο αυτό χώρο;

 Η ψυχή διακατέχεται από φόβο και τρέμει. Γύρω της φοβερές σκιές από αναλαμπές. Σαν τα ανατριχιαστικά όνειρα που ταλαιπωρούν τον ύπνο. Ποιός θα την ελεήσει τώρα; Ποιός θα προσφέρει έστω και μία αχτίδα φωτός; Θα ελεήσει ο Θεός, αλλά τους ελεήμονες. Αφού έχει ειπωθεί: «Μακάριοι οι ελεήμονες ότι αυτοί ελεηθήσονται» (Ματθ. ε : 7). Αυτοί που έδειξαν έλεος έναντι των δημιουργημάτων αυτοί θα ελεηθούν από τον Δημιουργό. Δεν είναι άραγε αυτό δίκαιο και παρηγορητικό;

 «γρηγορείτε»!

Κυριακή των Βαΐων – Η λιτανεία του Αγίου Σπυρίδωνα στην Κέρκυρα ( βίντεο)


Η λιτανεία της Κυριακής των Βαΐων τελείται σε ανάμνηση της απαλλαγής του νησιού από την Πανώλη, (θανατικό) από την οποία κινδύνευσε ο πληθυσμός του νησιού, που η φθοροποιός νόσος καταμάστιζε τα νησιά του Ιονίου και την Ιταλία, από την οποία και μεταδόθηκε ο βάκιλος της Πανώλης τον Οκτώβριο του 1629 μ.Χ.

Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος πραγματοποιήθηκε η λιτάνευση του Ιερού σκηνώματος του Αγίου στους κεντρικούς δρόμους της Κέρκυρας.



Σάββατο του Λαζάρου – Η Αγάπη κλαίει μπροστά στον τάφο και η Αγάπη επαναφέρει τη ζωή.

π. Αλέξανδρος Σμέμαν

Ξέρουμε ότι το Σάββατο είναι βασικά αφιερωμένο στους τεθνεώτες και η Θεία Λειτουργία γίνεται στη μνήμη τους. Όμως το Σάββατο του Λαζάρου είναι διαφορετικό. Η χαρά που διαποτίζει τις ακολουθίες αυτής της ημέρας, τονίζει ένα κεντρικό θέμα: την επερχόμενη νίκη του Χριστού κατά του Άδη..

Στην πρώτη Εκκλησία, το Σάββατο του Λαζάρου ονομαζόταν «αναγγελία του Πάσχα». Πραγματικά αυτό το Σάββατο αναγγέλει, προμηνύει, το υπέροχο φως και τη γαλήνη του επομένου Σαββάτου, του Αγίου και Μεγάλου Σαββάτου, που είναι ημέρα του Ζωηφόρου Τάφου..

Στον τάφο του Λαζάρου ο Θεός συναντά το Θάνατο, την πραγματικότητα που είναι αντι-ζωή, που είναι διάλυση και απόγνωση. Ο Θεός συναντά τον εχθρό Του, ο οποίος του απέσπασε τον κόσμο Του και έγινε ο ίδιος «άρχων του κόσμου τούτου»…. «και εδάκρυσεν ο Ιησούς…». Τώρα μπορούμε να καταλάβουμε γιατί δάκρυσε : αγαπούσε το φίλο Του Λάζαρο και γι’ αυτό είχε τη δύναμη να τον φέρει πίσω στη ζωή. Η δύναμη της Ανάστασης δεν είναι απλά μια θεϊκή «δύναμη αυτή καθ’ εαυτή», αλλά είναι δύναμη αγάπης, ή μάλλον η αγάπη είναι δύναμη.

Ο Θεός είναι Αγάπη και η Αγάπη είναι Ζωή. Η Αγάπη δημιουργεί Ζωή… Η Αγάπη, λοιπόν, είναι εκείνη που κλαίει μπροστά στον τάφο και η Αγάπη είναι εκείνη που επαναφέρει τη ζωή. Αυτό είναι το νόημα των θεϊκών δακρύων του Ιησού. Μέσα απ’ αυτά η αγάπη ενεργοποιείται και πάλι – αναδημιουργεί, απολυτρώνει, αποκαθιστά τη σκοτεινή ζωή του ανθρώπου: «Λάζαρε, δεύρο έξω!..» Προσταγή απολύτρωσης. Κάλεσμα στο φως. Ακριβώς γι’ αυτό το Σάββατο του Λαζάρου είναι το προοίμιο και του Σταυρού, σαν τη μέγιστη θυσία της αγάπης, και της Ανάστασης, σαν τον τελικό θρίαμβο της αγάπης.

Το Σάββατο του Λαζάρου – μέρα γιορτής και μέρα θανάτου. 

Είναι μια γιορτή γιατί μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο και στον χρόνο του, ο Χριστός «επάτησε» τον θάνατο και εγκαινίασε τη Βασιλεία Του.. Όλα τα Σάββατα στο λειτουργικό χρόνο παίρνουν το νόημά τους από τα δυο αποφασιστικά Σάββατα: πρώτα από το Σάββατο της Ανάστασης του Λαζάρου, η οποία έγινε σ’ αυτόν τον κόσμο και αποτελεί την αναγγελία και τη βεβαιότητα της κοινής ανάστασης: Και ύστερα από το Άγιο και Μεγάλο Σάββατο του Πάσχα, οπότε ο ίδιος ο θάνατος μετατράπηκε σε «διάβαση» στην καινούργια ζωή της Νέας Δημιουργίας.

Ο Ολυμπιακός στήριξε και το φετινό Πάσχα το έργο της Μητρόπολης Πειραιά – Επιταγές & Τρόφιμα


Ο Ολυμπιακός στήριξε και το φετινό Πάσχα το έργο της Μητρόπολης Πειραιά
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ, ευχαρίστησε τον πρόεδρο της ΠΑΕ Ολυμπιακός, κ. Βαγγέλη Μαρινάκη, για τη συνεχή προσφορά του.
Στο πλαίσιο των ημερών του Πάσχα η ΠΑΕ Ολυμπιακός και ο πρόεδρος της ομάδας, κ. Βαγγέλης Μαρινάκης, όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος, στήριξαν έμπρακτα το έργο της Μητρόπολης Πειραιά.

Το πρωί της Παρασκευής (11/04), ενόψει της Μεγάλης Εβδομάδας, ο Γενικός Διευθυντής και Αντιπρόεδρος της ΠΑΕ Ολυμπιακός, Κώστας Καραπαπάς, οι ποδοσφαιριστές της ομάδας Νέων Σταύρος Πνευμονίδης, Νεκτάριος Αλαφάκης και ο Αντιπρόεδρος της ΠΑΕ και Δήμαρχος Πειραιά, Γιάννης Μώραλης, βρέθηκαν στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου στον Πειραιά και μοίρασαν στους συνανθρώπους μας που έχουν ανάγκη για τις γιορτές του Πάσχα, χιλιάδες δέματα τροφίμων, προσφορά της ομάδας και του προέδρου κ. Βαγγέλη Μαρινάκη.

Παράλληλα, ο Γενικός Διευθυντής και αντιπρόεδρος της ΠΑΕ Ολυμπιακός, Κώστας Καραπαπάς, παρέδωσε στον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ, επιταγές για την οικονομική ενίσχυση του κοινωνικού έργου της Μητρόπολης και την κάλυψη της μισθοδοσίας Ιεροδιακόνων της Μητροπόλεως.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ, ευχαρίστησε τον πρόεδρο της ΠΑΕ Ολυμπιακός, κ. Βαγγέλη Μαρινάκη, για τη συνεχή προσφορά του: “Η πιο υγιεινή και απτή εικόνα της αγάπης του Θεού για τον άνθρωπο είναι ο σταυρός του Γολγοθά και ταυτόχρονα είναι το μέτρο της αξίας του κάθε ανθρώπου.

Γιατί ο Θεός γίνεται άνθρωπος ακριβώς για να ανυψώσει τον άνθρωπο. Αυτήν την αγάπη που απολαμβάνουμε από το σταυρό του Χριστού πρέπει να την προσφέρουμε στους ανθρώπους, που είναι οι εικόνες του Χριστού στη ζωή μας. Αυτό είναι λοιπόν το έργο της Μητροπόλεως και της εκκλησίας γενικότερα και σε αυτό το έργο συμμετέχει με αγάπη και δυναμισμό και η ΠΑΕ Ολυμπιακός.

Εθνική πινακοθήκη – Επιστρέφουν τα βλάσφημα έργα αρχές Μαϊου. Δεν καταλαβαίνουν τίποτα




Με δήλωσή της, η διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης, Συραγώ Τσιάρα τονίζει ότι τα βανδαλισμένα έργα του Χριστόφορου Κατσαδιώτη θα επιστρέψουν στη θέση τους στις αρχές Μαΐου

Την επιστροφή των βλάσφημων έργων του Χριστόφορου Κατσαδιώτη  προανήγγειλε η διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης, Συραγώ Τσιάρα σε απάντησή της σε σχετική ερώτηση κατά τη διάρκεια της σημερινής (Πέμπτη 10/4) συνέντευξης Τύπου για την αναδρομική έκθεση για τον Παναγιώτη Τέτση. Η κυρία Τσιάρα ανέφερε ότι «επανέρχονται στις αρχές Μαΐου, ενώ παράλληλα θα πραγματοποιηθεί ημερίδα με θέμα τα ζητήματα της ελευθερίας της τέχνης, του ιερού και του βλάσφημου».

Μα καλά γέροντα, εμείς κλαίμε που φεύγεις απ'τον κόσμο και ΕΣΥ γελάς μαζί μας ;

● Κάποτε ένας Ασκητής Γέροντας, όταν κόντευε να πεθάνη, συγκεντρώθηκαν όλοι οι αδελφοί της Σκήτης και με δάκρυα στα μάτια ετοίμαζαν τα αναγκαία για την ταφή.
Σε κάποια στιγμή ο ετοιμοθάνατος Γέροντας άνοιξε τα μάτια του και γέλασε.
Μετά από λίγο γέλασε για δεύτερη φορά. Μετά πάλι από λίγο γέλασε και τρίτη φορά. Αυτό προκάλεσε την περιέργεια των αδελφών και ένας από αυτούς τον ρώτησε:
Πες μας, Γέροντα, γιατί εσύ γελάς, ενώ εμείς κλαίμε;
Ο Γέροντας απάντησε:
-Την πρώτη φορά γέλασα, γιατί όλοι φοβόσασθε τον θάνατο.
Την δεύτερη φορά, γιατί δεν είσθε έτοιμοι, να τον αντιμετωπίσετε.
Και την τρίτη, γιατί φεύγω από τον τόπο του κόπου και των βασάνων και πηγαίνω σε τόπο αναπαύσεως.
Μόλις ο Γέροντας είπε αυτά, αμέσως εκοιμήθη.

Σουρωτή – Απαγόρευσαν σε 12χρονη με παντελόνι να προσκυνήσει ( Απάντηση Μητροπολίτη)

Μια οικογένεια θέλησε να επισκεφθεί την Ιερά Μονή του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης, αλλά σύμφωνα με τα όσα υποστηρίζει, μοναχές δεν επέτρεψαν στη 12χρονη κόρη να μπει, επειδή φορούσε παντελόνι.

Μετά τη γνωστοποίηση του θέματος προκλήθηκε σάλος και αρκετές αντιδράσεις, με τη μητέρα της ανήλικης να λέει ότι είχαν πάει στην γυναικεία μονή για να προσκυνήσουν τον τάφο του Αγίου Παϊσίου που βρίσκεται εντός του χώρου του μοναστηριού, αλλά πριν περάσουν την πύλη ενημερώθηκαν ότι το 12χρονο κορίτσι δεν θα περνούσε αν δεν άλλαζε ρούχα.

 

Ο Μητροπολίτης Φιλίππων, Νεαπόλεως και Θάσου Στέφανος μίλησε στο ENA Channel για το περιστατικό:

«… δεν έχει σχέση με το αν κάποιος είναι θρησκευόμενος ή όχι, ή οτιδήποτε. Ο πατήρ Παΐσιος δέχονταν τους πάντες … ήταν πάντοτε με το χαμόγελο, πάντοτε με τη γαλήνη του, την ηρεμία του και τη σοφία του. Θέλω να πω δηλαδή ότι οποιαδήποτε συμπεριφορά μας και υμών, περί των κληρικών, των μοναχών, κ.λ.π. αλλά και των άλλων ανθρώπων, πρέπει να βασίζεται μέσα σε ένα πλαίσιο γαλήνης. Εάν δηλαδή έχουμε τα περιστατικά μας ή τα θέματα που έχουμε και έχουμε δίκιο. Δεν γνωρίζουμε από την άλλη πλευρά τι μπορεί να συμβεί με το να μπουν πολλά αυτοκίνητα, ή με το να μπει ο ένας ή ο άλλος, ή να γίνει εκείνο, ή μπορεί προηγουμένως να άφησαν κάποιον φερειπείν να μπει και να είχαν άλλα περιστατικά μετά γιατί άφησες αυτόν… δεν γνωρίζουμε όλοι τους άλλους και ούτε γνωρίζουμε τις ψυχές μας. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο θεωρώ ότι τέτοιες συμπεριφορές όσο και βαριές να είναι, δε νομίζω ότι τώρα είναι καταγγελία αυτό, είναι ένα παράπονο, ούτε πρέπει να λέγεται σαν καταγγελία. Ποιον καταγγέλλουμε δηλαδή;»