Τι θα απογίνουν οι ψυχές αυτών που πιστεύουν στον Χριστό αλλά με λάθος δόγματα;

 Τι θα απογίνουν οι ψυχές αυτών που πιστεύουν στον Χριστό αλλά με λάθος δόγματα (π.χ. καθολικοί ή προτεστάντες);

Για παράδειγμα: βλέπουμε πολλές φορές σε ταινίες ή σε διάφορα βίντεο ανθρώπους καθολικούς ή προτεστάντες να δείχνουν την αγάπη τους για το Χριστό μέσα από τραγούδια,τα οποία την ώρα που τα τραγουδούν ή τα ακούνε το κάνουν με όλη τους την καρδιά και νιώθουν πραγματικά αυτά που λέει το τραγούδι. Επίσης βλέπουμε να λένε συνεχώς εκφράσεις όπως God Bless you κλπ. 

Η Εκκλησία είναι το Σώμα του Χριστού (Εφ. 1, 22) που παρατείνεται στους αιώνες. Αυτό το Σώμα του Χριστού ταυτίζεται με την Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία είναι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία που ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως. Είναι πολύ σημαντικό να κατανοήσουμε ότι ο Χριστός συνέδεσε τη σωτηρία του ανθρώπου με τη συμμετοχή του στην Εκκλησία (Μαρκ 16:16). Για να σωθεί ο άνθρωπος πρέπει να ενσωματωθεί σε αυτό το Σώμα του Χριστού (Εκκλησία) με το βάπτισμα, να λάβει τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος με το χρίσμα, να λαμβάνει τη συγχώρηση των αμαρτιών του με το μυστήριο της εξομολόγησης (Λουκ 13:3) και να μετέχει στην αιώνια ζωή με τη θεία ευχαριστία (Ιωαν. 6:54). Όλα τα παραπάνω μέσα σωτηρίας (σε συνδυασμό με την ορθή πίστη) δεν προσφέρονται πουθενά αλλού, παρά μόνο στην αληθινή Εκκλησία, την Ορθόδοξη. Υπό αυτήν λοιπόν την έννοια δεν μπορεί να υπάρξει σωτηρία εκτός της Εκκλησίας.

Σχετικά με τη στάση μας απέναντι στο αιώνιο μέλλον των ψυχών μη Ορθοδόξων, σημαντική είναι η επισήμανση του Αποστόλου Παύλου, που υπογραμμίζει ότι δεν είναι δική μας αρμοδιότητα να κρίνουμε αυτούς που βρίσκονται εκτός Εκκλησίας (Α’ Κορ. 5: 12-13). Η κρίση αυτών ανήκει στο Θεό. Από την άλλη, σαφής είναι η θέση της Εκκλησίας για την αιώνια καταδίκη των αιρεσιαρχών (αρχηγών-δημιουργών των αιρέσεων) και των αποστατών (αυτών που έφυγαν από την Ορθοδοξία ενώ ήταν βαπτισμένα μέλη της). Κι αυτό διότι ενώ αρχικά ζούσαν στο φως της Ορθοδοξίας, παραχάραξαν την πίστη και επέλεξαν το σκοτάδι της αίρεσης, συμπαρασύροντας και άλλους μαζί τους. Για εκείνους όμως τους μη Ορθόδοξους που γεννήθηκαν, ανατράφηκαν και πέθαναν σε ετερόδοξες χριστιανικές κοινότητες (Μονοφυσίτες, Ρωμαιοκαθολικοί, Προτεστάντες), χωρίς να έχουν δυνατότητα επιλογής, τα πράγματα μπορούμε να υποθέσουμε ότι θα είναι διαφορετικά.

Είναι προφανές ότι οι πιστοί των σημερινών ετεροδόξων ομολογιών δεν φέρουν ευθύνη για τις δογματικές παραχαράξεις των πνευματικών τους προγόνων. Οι περισσότεροι από αυτούς δεν έχουν την πολυτέλεια μιας θεολογικής παιδείας, ικανής να τους κάνει να αντιληφθούν τις δογματικές παρεκκλίσεις της ομολογίας στην οποία ανήκουν. Θεωρούν δεδομένο ότι η θρησκευτική κοινότητα στην οποία έχουν ανατραφεί είναι ο χώρος της εν Χριστώ σωτηρίας τους. Βρίσκονται μεν στην αίρεση, αλλά εν αγνοία (χωρίς να το ξέρουν). Ως εκ τούτου δεν έχει υπάρξει κάποια συγκεκριμένη στιγμή στη ζωή τους όπου συνειδητά να έχουν απορρίψει την Ορθόδοξη πίστη.

Γνωρίζουμε ότι ο Χριστός α) έχυσε το Αίμα Του για όλους τους ανθρώπους (Μτθ. 26:28, Εβρ. 9:28), β) «θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι και να λάβουν γνώση της αλήθειας» (Α΄ Τιμ. 2:4), γ) είναι «το φως το αληθινό το οποίο φωτίζει κάθε άνθρωπο» (Ιωαν. 1:9), δ) δεν χαρακτηρίζεται από προσωποληψία (Ρωμ. 9:15-16, 18). Με βάση τα παραπάνω μπορούμε βάσιμα να υποθέσουμε ότι ο Χριστός θα έχει μέσα στην πανσοφία Του τους δικούς του τρόπους να σώσει μη Ορθόδοξους που χωρίς δική τους υπαιτιότητα δεν γνώρισαν την αληθινή Εκκλησία, αλλά παρόλα αυτά στη ζωή τους αναζητούσαν τον Θεό με ειλικρινή καρδιά και προσπαθούσαν να επιτελούν το θέλημά Του, όπως αυτοί το αντιλαμβάνονταν. Πρέπει όμως να υπογραμμίσουμε ότι όταν ένας ετερόδοξος σώζεται, αυτό δεν οφείλεται στην ετερόδοξη «εκκλησία» στην οποία ανήκε, αλλά στον Ιησού Χριστό.

Τέλος, όπως και στην περίπτωση των αιρεσιαρχών και αποστατών, εκείνοι οι ετερόδοξοι οι οποίοι γνώρισαν ποια είναι η αληθινή Εκκλησία αλλά δεν έγιναν μέλη της ή την εγκατέλειψαν, θα κατακριθούν (βλ. Ματθ. 18:17, Τίτ. 3: 10-11, Γαλ. 1: 8-9).