Σήμερα εορτάζουμε ένα από τα πλέον μεγάλα γεγονότα της επίγειας ζωής του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, την θριαμβευτική είσοδο Του στα Ιεροσόλυμα. Εκείνες τις ημέρες η πόλη των Ιεροσολύμων ήταν γεμάτη κόσμο που είχε έρθει από παντού για την μεγάλη γιορτή του Πάσχα. Η πόλη βούιζε από την φήμη για τον μεγάλο Προφήτη και θαυματουργό από την Ναζαρέτ, επειδή είχε μόλις κάνει το μεγαλύτερο από τα αμέτρητα θαύματά Του, την ανάσταση του Λαζάρου, ο οποίος βρισκόταν τέσσερις μέρες μέσα στον τάφο, καρτερούσε την έλευση Του και προετοιμαζόταν για την επίσημη συνάντηση.
Ο Χριστός απέφευγε πάντα, με κάθε τρόπο, τις τιμές, μη επιτρέποντας στους δαίμονες τους οποίους εξεδίωκε να διαδώσουν ότι Αυτός είναι ο Υιός του Θεού και απαγόρευε στους θεραπευμένους να διηγηθούν για το θαύμα της θεραπείας. Όμως τώρα ήρθε η ώρα να φανερώσει στους ανθρώπους την αξία Του ως Χριστός και συγκεκριμένα η είσοδος στα Ιεροσόλυμα είχε αυτόν τον σκοπό, δηλαδή να γνωστοποιήσει σε όλους την παρουσία του Μεσσία.
Εν τούτοις, ήρθε στα Ιεροσόλυμα όχι για να γίνει επίγειος βασιλιάς ή για να θέσει τον ισραηλιτικό λαό υπεράνω όλων των άλλων λαών, αν και συγκεκριμένα τέτοιον βασιλιά προσδοκούσαν οι Ιουδαίοι. Η βασιλεία του Χριστού δεν είναι αυτού του κόσμου και η δόξα Του δεν μπορεί να έχει τίποτα κοινό με την θριαμβική επιδειξιομανία των επίγειων βασιλιάδων.
Θα έλεγε κανείς ότι εμφανίστηκε στην Ιερουσαλήμ με φτωχή και ταπεινή όψη. Χωρίς θαυμάσια άλογα, χωρίς άμαξες, χωρίς καμιά εξωτερική μεγαλοπρέπεια. Όμως κάθε επίγεια δόξα είναι μηδαμινή και εξαφανίζεται όπως ο καπνός. Αλλά υπάρχει και μία άλλη δόξα, αμέτρητα υψηλότερη, η δόξα της ανδρείας της ταπείνωσης, της πραότητας, της χρηστότητας, γιατί αυτές οι ανώτερες πνευματικές αξίες είναι απείρως υψηλότερες από όλα τα εξωτερικά χαρακτηριστικά της δύναμης και της δόξας.
Η βασιλεία του Χριστού δεν είναι εκ του κόσμου τούτου και η δόξα Του έπρεπε να είναι διαφορετική, υπερκόσμια, θεϊκή. Απέκτησε αυτή τη δόξα μέσα από την ταπεινή πορεία Του. Κάθισε στον όνο, μη υψώνοντας υπερήφανα το κεφάλι, αλλά χαμηλώνοντάς το και βρέχοντας τα άγια μάγουλα Του με ποτάμια δακρύων. Φανερώθηκε στον ισραηλιτικό λαό ως Μεσσίας που υποφέρει, ως ταπεινός, ήρεμος, πράος «κάλαμον τεθλασμένον οὐ συντρίψει καὶ λίνον καπνιζόμενον οὐ σβέσει»
Για ποιο λόγο έκλαψε; Για το λόγο που γνωρίζουμε από τα δικά Του λόγια: «Ιερουσαλήμ, Ίερουσαλήμ» «ὅτι εἰ ἔγνως καὶ σύ, καὶ γε ἐν τῇ ἡμέρᾳ σου ταύτῃ τὰ πρὸς εἰρήνην σου· νῦν δὲ ἐκρύβη ἀπὸ ὀφθαλμῶν σου» (Λουκ. 19, 42). Ω, μόνο αν γνώριζες ότι συγκεκριμένα Εγώ Είμαι ο Μεσσίας που ήρθε για να σε σώσει, ότι Εγώ Είμαι ο Βασιλιάς σου, όχι ο επίγειος, αλλά ο Ουράνιος!
Ο Κύριος γνώριζε τι θα έπρεπε να υποφέρει ο λαός που Τον απαρνήθηκε. Γνώριζε ότι θα έρθει στρατός και θα βάλει γύρω από την Ιερουσαλήμ περίφραγμα οχυρωμένο, θα την υποβάλλουν σε απερίγραπτα φρικτές πολιορκίες, ότι η πόλη θα καταστραφεί, δεν θα μείνει λίθος επί λίθου και ο ναός των Ιεροσολύμων θα γκρεμιστεί, ώστε ποτέ να μην αποκατασταθεί. Ω, εάν γνώριζες Ιερουσαλήμ, τι είναι ωφέλιμο για τη σωτηρία σου!
Συμβαίνει, όταν ο άνθρωπος βαδίζει στο δρόμο της αθεΐας, ο Θεός να τον σταματάει με κάποιο τράνταγμα, με οποιαδήποτε δυστυχία ή αρρώστια και τότε είναι σα να του λέει: «ὅτι εἰ ἔγνως καὶ σύ, καὶ γε ἐν τῇ ἡμέρᾳ σου ταύτῃ τὰ πρὸς εἰρήνην σου!» Συμβαίνει στον καθένα από μας, ο Κύριος να στέκεται στην πόρτα της καρδιάς μας και να χτυπάει ήρεμα, καρτερώντας ως ξένος δίπλα στην πόρτα να Του ανοίξουμε και να εισέλθει.
Και να, ο λαός ενθουσιασμένος ύψωνε τα χέρια κρατώντας φοινικύκλαδα, κραυγάζοντας: «Ωσαννά έν τοις ύψίστοις! Ευλογημένος ό ερχόμενος έν ονόματι Κυρίου!» και άπλωνε ρούχα κάτω από τα πόδια του όνου. Τα παιδιά αναφωνούσαν δοξολογία στον Θεό. Είναι προφανές ότι βλέποντας όλα αυτά να συμβαίνουν, καθένας θα έπρεπε να θυμηθεί τα λόγια του προφήτη Ζαχαρία: «Χαίρε σφόδρα, θύγατερ Σιών κήρυσσε, θύγατερ Ιερουσαλήμ· ιδού ό βασιλεύς σου έρχεται σοι, δίκαιος καί σώζων αυτός, πραΰς καί επιβεβηκώς επί υποζύγιον καί πώλον νέον» (Ζαχ. 9, 9). Όμως οι γραμματείς, οι φαρισαίοι και οι αρχιερείς που γνώριζαν αυτή την προφητεία, βασανίζονταν, εξοργίστηκαν και εν τέλει δεν μπόρεσαν να συγκρατηθούν, λέγοντας στον Κύριο: « Έπιτίμησον αυτούς μήπως δεν άκούεις τί ούτοι λέγουσιν;» 0 Ιησούς τους απάντησε: «ουδέποτε άνέγνωτε ότι εκ στόματος νηπίων καί θηλαζόντων κατηρτίσω αίνον; Έάν ούτοι σιωπήσωσιν, οι λίθοι κεκράξονται» (αποσπάσματα από Ματθ. 21,16 και Λουκ. 19, 39-40).
Για ποιο λόγο μισούσαν τον Κύριο Ιησού; Για ποιο λόγο Τον σταύρωσαν; Μιλήσαμε ήδη γι' αυτό. Τον θεωρούσαν παραβάτη του Μωσαϊκού νόμου και ακριβέστερα του γράμματος του νόμου. Ο Μωσαϊκός νόμος ήταν γι' αυτούς αναμφισβήτητη, απόλυτη και αγία αλήθεια, αλλά καθαρά εξωτερική, δεδομένου ότι ήταν ξένοι προς το πνεύμα του νόμου, προσκυνούσαν το γράμμα του νόμου και κάθε παραβάτης του γράμματος του νόμου θεωρείτο στα μάτια τους ως ο χειρότερος εγκληματίας.
Εξοργίστηκαν επειδή ο Κύριος Ιησούς Χριστύς θεράπευε τους αρρώστους την ημέρα του σαββάτου. Πόση διαστροφή της ανθρώπινης καρδιάς! Αντί να δοξάσουν με φόβο τον Θεό που εκτελεί τέτοια θαύματα, διαποτίστηκαν με φοβερή κακία. Δεν κατάλαβαν ότι ο Κύριος ήρθε όχι για να καταλύσει το νόμο, αλλά για να τον πληρώσει, δηλαδή να τον συμπληρώσει. Δεν κατάλαβαν ότι Είναι ο Κύριος του Σαββάτου. Δεν κατάλαβαν ότι η διδασκαλία Του όχι μόνο δεν καταργεί τον Μωσαϊκό νόμο, αλλά απείρως τον εξύψωσε. Επίσης, καθόλου δεν τους συνεκίνησε το ασυνήθιστο θαύμα της ανάστασης του Τετραήμερου Λαζάρου. Ο άγιος προφήτης Ησαΐας προείπε γι' αυτούς: «επαχύνθη γάρ ή καρδία τού λαού τούτου, καί τοις ώσίν αυτών βαρέως ήκουσαν καί τούς οφθαλμούς αυτών έκάμμυσαν μήποτε ίδωσι τοις οφθαλμοίς καί τοις ώσίν άκούσωσι καί τη καρδία συνώσι, καί επιστρέψωσι, καί ιάσομαι αυτούς» (Ησ. 6,10).
Σε αυτούς εκπληρώνεται ο λόγος του αποστόλου Παύλου: «τό γάρ γράμμα άποκτείνει, τό δέ πνεύμα ζωοποιεΐ» (Β' Κορ. 3,6). Οι εχθροί του Χριστού πέθαναν, επειδή ήταν υπηρέτες του θανατηφόρου γράμματος του νόμου. Ο Θεός μάς αξίωσε να είμαστε διάκονοι της Καινής Διαθήκης, όχι του γράμματος αλλά του Πνεύματος (Β' Κορ. 3, 6). Ας προσέξουμε λοιπόν όλα αυτά επιμελώς. Αμήν.
ΑΓΙΟΣ ΛΟΥΚΑΣ, ΑΡΧΙΕΠ. ΣΥΜΦΕΡΟΥΠΟΛΕΩΣ & ΚΡΙΜΑΙΑΣ, ΡΗΜΑΤΑ ΖΩΗΣ ΑΙΩΝΙΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου