«Πρωτομαγιά» Τα λουλούδια και η φύση άνθισαν και μοσχοβολάνε « Εμείς πότε; » Αγαπώ τον Χριστό

Αν παρατηρήσουμε προσεκτικά τα λουλούδια στη φύση, θα δούμε ότι μερικά από αυτά, έχουν καταφέρει κάτι αξιοθαύμαστο:

Με Δύναμη και Θάρρος, φύτρωσαν μέσα από βραχώδες έδαφος, μέσα από πέτρες!

Ας φέρουμε στο νου μας ένα βράχο, στου οποίου την επιφάνεια έχει ξεπροβάλλει ένα λουλούδι.

Αυτό το λουλούδι ήταν κάποτε ένας σπόρος.

Αυτός ο σπόρος *ήξερε* ότι, εάν ήθελε να γίνει λουλούδι και να ανθίσει, θα έπρεπε να αντιμετωπίσει τις όποιες προκλήσεις και αντιξοότητες.

Μπορεί να μην *έβλεπε* το φως του ήλιου από το σκοτάδι στο οποίο βρισκόταν, όμως το *ένιωθε*. Δεν υπήρχε καμία εγγύηση ότι θα τα καταφέρει και θα μπορούσε να αρνηθεί τη διαίσθησή του και να παραμείνει σπόρος.

Γιατί έτσι ένιωθε ασφαλής μέσα στο κέλυφός του, δεν διέτρεχε κάποιον κίνδυνο και θα ζούσε ενδεχομένως για πολλά χρόνια ακόμα.

Όμως εμπιστεύτηκε αυτή την αίσθηση που είχε, τη διαίσθησή του, την εσωτερική καθοδήγηση που θα το οδηγούσε προς το φως και τότε, συγκεντρώνοντας όλο του το Θάρρος, έσπασε κάθε περιορισμό και σύντομα, μέσα από τις πέτρες και το βραχώδες έδαφος, άνθισε ένα πανέμορφο λουλούδι!

Το ίδιο ισχύει και για εμάς τους ανθρώπους.

Με εμπιστοσύνη στον Θεό και στην εσωτερική μας καθοδήγηση και Θάρρος, θα "φουντώσει" η φλόγα μέσα μας, η εσωτερική μας Ένταση και κάθε περιορισμός θα σπάσει!

Και τότε, θα μπορέσουμε να ανθίσουμε και εμείς και να γίνουμε το Λουλούδι που προοριζόμαστε να γίνουμε! Το λουλούδι του Θεού !! Προσοχή όμως. Ο Φόβος ενδέχεται να μας συντροφεύει μέχρι και την τελευταία στιγμή, δεν θα είναι εύκολο, όμως μπροστά στο θάρρος μας, δεν θα έχει καμία δύναμη.

Χρειάζεται να έχουμε Θάρρος, εάν θέλουμε να ανθίσουμε.

Φυσικά και μπορούμε να παραμείνουμε "σπόροι", στη "σιγουριά" μας και στην ασφάλειά μας.

Όμως, δεν είναι καλύτερα μία στιγμή ως Λουλούδι υπό το αγνό, ζεστό και γεμάτο ενέργεια φως του Ήλιου, παρά πολλές στιγμές ως "σπόροι" στο σκοτάδι;