«Είσαι στο μυαλό κάτι μαγικό,όπου πας εσύ, θα ’μαι πάντα εγώ να σου τραγουδώ!». Μια όμορφη διήγηση

«Είσαι στο μυαλό κάτι μαγικό!»

«Είσαι στο μυαλό κάτι μαγικό,

όπου πας εσύ, θα ’μαι πάντα εγώ

να σου τραγουδώ!».

Ένα ακόμη κλασικό πρωινό Δευτέρας μόλις ξεκινούσε. Λίγο το Σαββατοκύριακο που πέρασε, λίγο το επόμενο, που ήταν ακόμη μακριά, λίγο τα Αρχαία της 1ης ώρας, έκαναν τα βήματα όλων μας βαριά κι ασήκωτα. Όλων εκτός από τον Νίκο. Αυτός ήταν μέσα στην τρελή χαρά. Το ένα σύνθημα διαδεχόταν το άλλο, με πρώτο και καλύτερο το «Είσαι στο μυαλό κάτι μαγικό…». Χθες, βλέπετε, ήταν το μεγάλο ντέρμπι στο «Καραϊσκάκη»: Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός. Και ο Νίκος ήταν στο γήπεδο. Η νίκη του Ολυμπιακού τον είχε μεθύσει. Γι’ αυτό και φώναζε και ξαναφώναζε 

«Είσαι στο μυαλό…».

Είχε τρέλα με τον Ολυμπιακό. Από το καλοκαίρι κιόλας είχε βγάλει εισιτήριο διαρκείας και δεν έχανε παιχνίδι. Πρόσφατα μάλιστα είχε γραφτεί και σε κάποιο σύνδεσμο φιλάθλων. Ο Ολυμπιακός ήταν η ζωή του. Έγραφε συνθήματα σε τοίχους και θρανία, φορούσε καθημερινά μπλούζες, φούτερ και καπέλα με το σήμα του Ολυμπιακού, κάθε απόγευμα έτρεχε στον σύνδεσμο, μέχρι και στην Κωνσταντινούπολη πήγε πέρυσι στο παιχνίδι με την Φενερμπαχτσέ, στο 0-3.

Την τρέλα αυτή την έβγαζε καθημερινά και στο σχολείο. Σήμερα όμως ήταν το κάτι άλλο. Είχαν νικήσει, βλέπετε, τον αιώνιο αντίπαλο!

–Νίκο, μπορείς να ηρεμήσεις λίγο; Δεν έχουμε όλοι την όρεξή σου, είπα δείχνοντας την ενόχλησή μου.

–Άμα ερχόσουν μαζί μου χθες στο γήπεδο, θα την είχες! απάντησε γελώντας εκείνος.

–Βρε Νίκο, χαλάρωσε λίγο. Μία Ομάδα είναι.

–Δεν είναι απλώς μία Ομάδα! Ο Ολυμπιακός είναι θρησκεία. Είναι η ζωή μας! «Ποιος είν’ ο λόγος για να ζω χωρίς τον Ολυμπιακό…», είπε ξεκινώντας νέο σύνθημα.

Τζάμπα προσπαθώ, σκέφτηκα κι έκανα να φύγω.

–Έλα, μη φεύγεις. Γιατί δεν με καταλαβαίνεις, βρε φίλε; Εσύ δεν έχεις κάτι που να σε τρελαίνει, που να δίνει χαρά στη ζωή σου; Να, κάθε Κυριακή δεν τρέχεις στην Εκκλησία, στο Κατηχητικό, σε εκδρομές με τον παπα-Φώτη, το καλοκαίρι στις Κατασκηνώσεις;

Η ερώτησή του με έκανε να σταματήσω. Έμεινα για λίγο σιωπηλός. Έπειτα πήρα διστακτικά το λόγο:

–Ξέρεις… Ναι… Εγώ…

Ο ήχος του κουδουνιού διέκοψε απότομα την πρότασή μου.

–Κράτα αυτή τη σκέψη, είπε ο Νίκος και έφυγε τρέχοντας.

–Ναι… ψέλλισα και πήρα σκεπτικός τον δρόμο για την τάξη…

Αλήθεια, τι πήγαινα να του πω; Αυτός για μία ομάδα δίνει χρήματα, τρέχει σε συνδέσμους, γράφει σε τοίχους, φοράει μπλούζες, μένει ξάγρυπνος, κάνει ταξίδια, στέκεται όρθιος για ώρες στις κερκίδες μέσα στο κρύο και τη βροχή, και ένα πράγμα φωνάζει και διαλαλεί παντού: Ο-λυ-μπι-α-κος! Κι εγώ; Εγώ, γι’ αυτό που πιστεύω, που δεν είναι μία ομάδα, αλλά κάτι ασυγκρίτως ανώτερο, τι κάνω;

Θα σας πω… Ντρέπομαι! 

Ντρέπομαι να πω πως πάω στην Εκκλησία, ντρέπομαι να κάνω τον σταυρό μου μπροστά στην παρέα μου, ντρέπομαι να τους πω γιατί δεν τους ακολουθώ σε συγκεκριμένες διασκεδάσεις, ντρέπομαι να πω πως νηστεύω και εξομολογούμαι, ντρέπομαι να ομολογήσω πως πιστεύω στον Χριστό! 

Αυτός δεν ντρέπεται να μιλά για μία ομάδα, που τι έκανε γι’ αυτόν; Κι εγώ ντρέπομαι να μιλώ για Εκείνον, που έκανε για μένα τα πάντα…

Μπήκα προβληματισμένος στην τάξη. Κάθισα σιωπηλός στη θέση μου. Σήκωσα το βλέμμα μου. Γραμμένο στον πίνακα με μεγάλα κόκκινα γράμματα ήταν το «Είσαι στο μυαλό κάτι μαγικό…».

Χαμογέλασα.

Σ’ ευχαριστώ, Νίκο, είπα από μέσα μου. Σ’  ευχαριστώ…