Η ζωή του Χριστιανού δεν ειναι ενας περίπατος στο δάσος, για συλλογή μανιταριών χέρι χέρι με την κοκκινοσκουφίτσα, και ο λύκος να λείπει σε ταξίδι για δουλειές και όλα στο δασος να ειναι ήρεμα, και νωχελικά.. Μακάρι να ηταν έτσι.
Ακριβώς το ίδιο ειναι και η προσευχή, η οποία πρέπει να είναι η ζωή του Χριστιανού, δηλαδή η κύρια ασχολία και αγωγή του.
Πορευόμαστε εν μέσω δραματικών στιγμών, εντάσεων, οδινών και οδυνών, τοσο προσωπικών, οσο και γενικευμένων,
και σχεδόν σε καμία στιγμή του ανθρώπινου βίου, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα δεν ηταν ειρηνική.
Ειδικά στην εποχή μας, στις ημέρες μας, που ο άνθρωπος, εγκλωβισμένος, απηυδισμένος, χαμένος, και μπερδεμένος, μεσα στην πολύπλοκη και ταραχώδη ζωή του, που άγεται και φέρεται απο την οικονομο-τεχνολογικη σκλαβιά του προσώπου,
βρίσκει καθετι ως εμπόδιο μπροστά του, στην προσευχή, προσθέστε και τον πονηρό, που μόλις αντιληφθεί άνθρωπο να κινείται προς τον Χριστό, κυρήσσει γενική επιστράτευση, και καταλαβαίνετε ποσο δύσκολο ειναι να σταθεί κάποιος για προσευχή σοβαρά,
και κατά καλή και επιμονή συνήθεια, ενώπιον του Κυρίου.
Και εαν αυτα ισχύουν για αυτους που κάνουν εκκλησιαστική-πνευματική ζωη, και ειναι τρόπον τινα μυημένοι, στις μεθοδείες και τα περιπαίγματα του σατανά και του κόσμου, ποσο μάλλον για τον άνθρωπο που μόλις και νιώθει οτι υπάρχει κάπου Θεός.
Ποτέ δεν θα βρεθεί ο τέλειος χρόνος και η τέλεια διάθεση για προσευχή, αυτο ειναι μια καθαρή πλάνη.
Ο άνθρωπος, ως απόλυτα τρεπτό ον, και μεταβαλλόμενο σε αισθήματα και διαθέσεις, πρέπει να έχει ενα κατα νουν.
Οτι σε πάσα περίσταση, κατάσταση, συνθήκη, ειτε χάρα και πανηγύρι, ειτε σε πένθος και θλίψη, ειτε εν ασφάλεια, ειτε η σε θανάσιμο κίνδυνο, πρέπει να στέκεται σε προσευχή, γιατι μόνο ετσι θα ειναι ενωμένος με τον Θεό, και θα βαδίζει προς τη σωτηρία.
Εαν περιμένουμε να μην εχουμε λογισμό, θυμό, αμαρτία, ενοχλήσεις, αστοχίες, ρεζιλίκια, βρωμία και δυσωδία, για να στάθουμε σε προσευχή, με εναν απλό λόγο: κ α η κ α μ ε!!!
Ακομα και θανάσιμη αμαρτία να εχεις κάνει, τοτε ενα παραπανω να σταθεις σε προσευχη. Ζητας το Ελεος του Θεου.
Ακομα και σε υψηλη πνευματικη "κατασταση" να βρισκεσαι, παλι το ιδιο. Ευχαριστεις και δοξαζεις τον Θεο.
Συνεπώς, μονο λογισμοί κρυφής υπερηφάνειας, οι οποιοι παρουσιάζονται ως λογισμοι ταχα "λεπτης συνειδησεως",
Ακριβώς το ίδιο ειναι και η προσευχή, η οποία πρέπει να είναι η ζωή του Χριστιανού, δηλαδή η κύρια ασχολία και αγωγή του.
Πορευόμαστε εν μέσω δραματικών στιγμών, εντάσεων, οδινών και οδυνών, τοσο προσωπικών, οσο και γενικευμένων,
και σχεδόν σε καμία στιγμή του ανθρώπινου βίου, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα δεν ηταν ειρηνική.
Ειδικά στην εποχή μας, στις ημέρες μας, που ο άνθρωπος, εγκλωβισμένος, απηυδισμένος, χαμένος, και μπερδεμένος, μεσα στην πολύπλοκη και ταραχώδη ζωή του, που άγεται και φέρεται απο την οικονομο-τεχνολογικη σκλαβιά του προσώπου,
βρίσκει καθετι ως εμπόδιο μπροστά του, στην προσευχή, προσθέστε και τον πονηρό, που μόλις αντιληφθεί άνθρωπο να κινείται προς τον Χριστό, κυρήσσει γενική επιστράτευση, και καταλαβαίνετε ποσο δύσκολο ειναι να σταθεί κάποιος για προσευχή σοβαρά,
και κατά καλή και επιμονή συνήθεια, ενώπιον του Κυρίου.
Και εαν αυτα ισχύουν για αυτους που κάνουν εκκλησιαστική-πνευματική ζωη, και ειναι τρόπον τινα μυημένοι, στις μεθοδείες και τα περιπαίγματα του σατανά και του κόσμου, ποσο μάλλον για τον άνθρωπο που μόλις και νιώθει οτι υπάρχει κάπου Θεός.
Ποτέ δεν θα βρεθεί ο τέλειος χρόνος και η τέλεια διάθεση για προσευχή, αυτο ειναι μια καθαρή πλάνη.
Ο άνθρωπος, ως απόλυτα τρεπτό ον, και μεταβαλλόμενο σε αισθήματα και διαθέσεις, πρέπει να έχει ενα κατα νουν.
Οτι σε πάσα περίσταση, κατάσταση, συνθήκη, ειτε χάρα και πανηγύρι, ειτε σε πένθος και θλίψη, ειτε εν ασφάλεια, ειτε η σε θανάσιμο κίνδυνο, πρέπει να στέκεται σε προσευχή, γιατι μόνο ετσι θα ειναι ενωμένος με τον Θεό, και θα βαδίζει προς τη σωτηρία.
Εαν περιμένουμε να μην εχουμε λογισμό, θυμό, αμαρτία, ενοχλήσεις, αστοχίες, ρεζιλίκια, βρωμία και δυσωδία, για να στάθουμε σε προσευχή, με εναν απλό λόγο: κ α η κ α μ ε!!!
Ακομα και θανάσιμη αμαρτία να εχεις κάνει, τοτε ενα παραπανω να σταθεις σε προσευχη. Ζητας το Ελεος του Θεου.
Ακομα και σε υψηλη πνευματικη "κατασταση" να βρισκεσαι, παλι το ιδιο. Ευχαριστεις και δοξαζεις τον Θεο.
Συνεπώς, μονο λογισμοί κρυφής υπερηφάνειας, οι οποιοι παρουσιάζονται ως λογισμοι ταχα "λεπτης συνειδησεως",
γιατι απο αυτο πασχουμε ολοι μας,
απο την ωρα ηδη της προπατορικης πτωσεως και μετα, λογω κακων συναναστροφων, και ταλαιπωρουμαστε,
μπορουν να μας απομακρυνουν απο την προσευχη.
Πρεπει να εχουμε κατα νουν, οτι καθε στιγμη που δεν εχουμε μνημη Θεου, θλιβει τον Θεο. Ειναι γαρ Θεος Ζηλωτης.
Επισης καθε στιγμη αμαρτανουμε, οντες μακραν του Θεου, και καθε στιγμη θα παρουσιαστει μια παρεξηγηση, μια δυσκολη περισταση, αλλα αυτο δεν ειναι λογος για να αναβαλλουμε η να μην κανουμε προσευχη.
Οποτε επειδη ειμαστε ολοι ομοιοπαθεις και αδυναμοι, ολιγοπιστοι και εμπαθεις, πρεπει σε καθε περισταση να προσευχομαστε,
οτι και εαν συμβαινει, γιατι ειναι ο μονος τροπος να βρισκομαστε εν τη οδω του Κυριου, μεσα στο δρομο της Χαριτος Του.
Μην μασατε, και μην τσιμπατε στα δολωματα του πονηρου, που σε συνδυασμο με την ραθυμια μας, ακυρωνει την προσευχη μας.
Σταθειτε ενωπιον του Θεου, οτι και εαν εχετε κανει, οτι και εαν σας εχει συμβει, οτι και εαν εχετε κατα νουν.
Μονο ετσι θα χαρισει ο Κυριος, ευλογια και δυναμη, επιβραβευοντας πανω απο ολα την ταπεινη επιμονη μας,
αφου αρετες, αγωνα, καρπους και πιστη, δεν εχουμε να παρουσιασουμε παρα μονο στο μεγεθος βακτηριδιου σε νηπιακη ηλικια..
Και φυσικα το κομποσχοινι ειναι το πυρηνικο οπλο, βρισκομενο παντα μεσα στην τσεπη μας, στο χερι μας,
ετοιμο για την ευχη, σε καθε τοπο και περισταση, προς ζητηση χαρης και ελεους απο τον Χριστο τον Κυριο μας
απο την ωρα ηδη της προπατορικης πτωσεως και μετα, λογω κακων συναναστροφων, και ταλαιπωρουμαστε,
μπορουν να μας απομακρυνουν απο την προσευχη.
Πρεπει να εχουμε κατα νουν, οτι καθε στιγμη που δεν εχουμε μνημη Θεου, θλιβει τον Θεο. Ειναι γαρ Θεος Ζηλωτης.
Επισης καθε στιγμη αμαρτανουμε, οντες μακραν του Θεου, και καθε στιγμη θα παρουσιαστει μια παρεξηγηση, μια δυσκολη περισταση, αλλα αυτο δεν ειναι λογος για να αναβαλλουμε η να μην κανουμε προσευχη.
Οποτε επειδη ειμαστε ολοι ομοιοπαθεις και αδυναμοι, ολιγοπιστοι και εμπαθεις, πρεπει σε καθε περισταση να προσευχομαστε,
οτι και εαν συμβαινει, γιατι ειναι ο μονος τροπος να βρισκομαστε εν τη οδω του Κυριου, μεσα στο δρομο της Χαριτος Του.
Μην μασατε, και μην τσιμπατε στα δολωματα του πονηρου, που σε συνδυασμο με την ραθυμια μας, ακυρωνει την προσευχη μας.
Σταθειτε ενωπιον του Θεου, οτι και εαν εχετε κανει, οτι και εαν σας εχει συμβει, οτι και εαν εχετε κατα νουν.
Μονο ετσι θα χαρισει ο Κυριος, ευλογια και δυναμη, επιβραβευοντας πανω απο ολα την ταπεινη επιμονη μας,
αφου αρετες, αγωνα, καρπους και πιστη, δεν εχουμε να παρουσιασουμε παρα μονο στο μεγεθος βακτηριδιου σε νηπιακη ηλικια..
Και φυσικα το κομποσχοινι ειναι το πυρηνικο οπλο, βρισκομενο παντα μεσα στην τσεπη μας, στο χερι μας,
ετοιμο για την ευχη, σε καθε τοπο και περισταση, προς ζητηση χαρης και ελεους απο τον Χριστο τον Κυριο μας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου