Έναν χρόνο πριν από την κοίμηση του αγίου Νεκταρίου, Επισκόπου Πενταπόλεως του θαυματουργού, μια Μοναχή της Ιεράς Μονής της Αγίας Τριάδος της Αίγινας, της Μονής δηλαδή που ίδρυσε ο άγιος Νεκτάριος, άκουσε στον ύπνο της σαν σε όραμα φωνή που έλεγε:
– Ο Πατήρ απέρχεται εις ουρανίους κατασκηνώσεις, όπου ήχος καθαρός εορταζόντων!
Επίσης μια άλλη Μοναχή κατά το ίδιο διάστημα είδε έναν νέο χρυσοστόλιστο σαν λαμπρό αξιωματικό ο οποίος ζητούσε τον Άγιο. Η μοναχή τότε τον ρώτησε:
– Τι τον θέλεις;
Και εκείνος της απάντησε με αυστηρό ύφος:
– Δεν μπορώ να τον αφήσω πλέον, διότι ανήκει στους Ουρανούς, αρκετά σας τον αφήσαμε!
Επίσης πριν από την κοίμησή του, και ενώ νοσηλευόταν στο Αρεταίο νοσοκομείο της Αθήνας, μία Μοναχή από της Ιερά Μονή βλέπει σαν σε όραμα ότι βρέθηκε σε ένα ωραίο μέρος στο οποίο υπήρχε ένα νεόκτιστο παλάτι από πελεκητή πέτρα.
Εκεί, μάλιστα, βρισκόταν και ένας ωραίος νέος ο οποίος το επέβλεπε και παρατηρούσε αν υπήρχε καμιά ατέλεια σ’ αυτό. Όταν διαπίστωσε ότι δεν είχε κανένα ψεγάδι και ήταν τέλειο το κλείδωσε.
Η Μοναχή που έβλεπε το ωραίο αυτό παλάτι, αναρωτιόταν σε ποιον να ανήκει και έτσι έλαβε αμέσως απάντηση από τον ωραίο εκείνο νέο:
– Του Νεκταρίου.
Επειδή, όμως, η αδελφή συνέχιζε να απορεί και σκεφτόταν, “πού το βρήκε ο Σεβασμιότατος το παλάτι αυτό αφού, είναι φτωχός”, για δεύτερη φορά της απάντησε ο νέος:
– Του Νεκταρίου!
Μετά από μία εβδομάδα έμαθαν ότι ο Άγιος εκοιμήθη.
Λίγες μέρες πριν από την κοίμηση του Αγίου στο νοσοκομείο της Αθήνας, ενώ συμβούλευε μία Μοναχή και επειδή την είδε λυπημένη, της είπε:
– Εγώ πηγαίνω ευχαριστημένος στον Θεό, καθότι εξετέλεσα το καθήκον μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου