Συγκλονιστική και συνάμα συγκινητική η ιστορία του νεομάρτυρα Ευγένιου Ροντιόνωφ, ο οποίος επέλεξε να μαρτυρήσει παρά να αφαιρέσει τον Σταυρό απ’ το λαιμό του. Ήταν 19 χρονών. Φοιτητής του πρώτου ή δεύτερου έτους με τα σημερινά δεδομένα. Κι όμως, έδειξε τέτοια ανδρεία και θάρρος, που η κάθε ψυχή, ιδιαίτερα η νεανική, θαυμάζει και υποκλίνεται.
Στις 23 Μαΐου του έτους 1977, στο χωριό Κουρίλοβο, κοντά στη Μόσχα της Ρωσίας, άνοιξε τα μάτια του για πρώτη φορά ο μικρός Ευγένιος. Ήταν το μοναδικό παιδί της οικογένειας και βαπτίστηκε όταν ήταν μικρός. Η γιαγιά του πήρε τον Ευγένιο όταν ήταν 12 χρονών και τον πήγε στην εκκλησία. Εκεί εξομολογήθηκε και μετάλαβε για πρώτη φορά. Πώς να ένιωσε άραγε; Κατά την εξομολόγηση ο ιερέας πρόσεξε ότι το παιδί δεν φορούσε Σταυρό κι έτσι του φόρεσε έναν, τον οποίον ο Ευγένιος από εκείνη τη στιγμή δε θα έβγαζε ποτέ από πάνω του. Η μητέρα του, που ονομάζεται Λιουμπόβ (στα ρωσικά το όνομα αυτό σημαίνει «Αγάπη»), όταν είδε τον Σταυρό, τον συμβούλευσε να τον βγάλει, γιατί, όπως είπε, θα τον κορόιδευαν οι συμμαθητές του. Ο Ευγένιος δεν απάντησε κι ούτε όμως την υπάκουσε.
Η αιχμαλωσία έγινε ως εξής: η στρατιωτική υπηρεσία έστειλε τέσσερις στρατιώτες –μεταξύ των οποίων και τον Ευγένιο– να κάνουν ελέγχους στα αυτοκίνητα που διέρχονταν από έναν συγκεκριμένο δρόμο. Δυστυχώς, οι αρμόδιοι έστειλαν τους στρατιώτες χωρίς να υπάρχει καμιά προηγούμενη οργάνωση (δεν υπήρχε καν φωτισμός) και καμιά ασφάλεια. Από αυτόν τον δρόμο περνούσαν πολύ συχνά Τσετσένοι μεταφέροντας όπλα, αιχμαλώτους και ναρκωτικά. Τη νύχτα εκείνη πέρασε από εκείνο τον δρόμο ένα ασθενοφόρο. Όταν οι στρατιώτες το σταμάτησαν για έλεγχο, ξαφνικά μέσα από αυτό πετάχτηκαν πάνω από δέκα Τσετσένοι, όλοι τους πολύ καλά οπλισμένοι. Ακολούθησε συμπλοκή και οι Τσετσένοι συνέλαβαν και τους τέσσερις στρατιώτες. Αυτό έγινε στις 3 τη νύχτα. Στις 4 η ώρα ήρθαν άλλοι στρατιώτες για την αλλαγή φρουράς· φυσικά δεν τους βρήκαν και κατάλαβαν αμέσως τι είχε συμβεί. Μετά από λίγες μέρες η υπηρεσία του Στρατού ενημέρωσε τους γονείς των στρατιωτών για την εξαφάνισή τους.
Η μητέρα του Ευγένιου κατάλαβε ότι δεν πρόκειται για εξαφάνιση, αλλά για αιχμαλωσία, και πήγε με κίνδυνο της ζωής της στην Τσετσενία για να βρει το παιδί της. Έφτασε στην πόλη Χαγκαλά και, μετά από πολλές προσπάθειες, ήρθε σε επαφή με τους αρχηγούς διαφόρων αντάρτικων ομάδων της Τσετσενίας, προσπαθώντας να μάθει για την τύχη του Ευγένιου, διότι γνώριζε ότι οι Τσετσένοι δε σκοτώνουν αμέσως τους αιχμαλώτους, αλλά περιμένουν μήπως πάρουν λίτρα και τους ελευθερώσουν. Οι ίδιοι οι Τσετσένοι τής είπαν ότι ο γιος της ζούσε, αλλά ήταν αιχμάλωτος και σιώπησαν με νόημα, προσπαθώντας έτσι να υπολογίσουν πόσα χρήματα θα μπορούσαν να αποσπάσουν από αυτήν. Εκείνον τον καιρό ένας ζωντανός στρατιώτης αιχμάλωτος στοίχιζε 10.000 δολάρια, ενώ ένας αξιωματικός 50.000. Όταν κατάλαβαν ότι δεν πρόκειται να κερδίσουν αρκετά χρήματα, αποφάσισαν να τον σκοτώσουν. Η μητέρα του πήγε παντού για να τον ψάξει, πέρασε από χωριά, από δρόμους με νάρκες, από μέτωπα συγκρούσεων, γνώρισε πολλούς αξιωματικούς Τσετσένους και, όπως η ίδια λέει, «πέρασα από όλους τους κύκλους του άδη» για να μπορέσει, στο τέλος, να αποκτήσει το λείψανο του Ευγένιου και να το θάψει ευλαβώς.
Αλήθεια, πόσο πολύ αγαπούσε και σεβόταν ο άγιος Ευγένιος εκείνον τον Σταυρό που τον είχε περάσει σε ένα χονδρό σκοινί και δεν τον έβγαζε ποτέ από πάνω του; Τι άραγε να σήμαινε για ’κείνον; Ο νους θολώνει σε κάτι τέτοιες σκέψεις και αδυνατεί να απαντήσει. Τι θα λέγαμε εμείς σήμερα, όταν κάποιοι από ’μας ντρεπόμαστε να κάνουμε το σημείο του Σταυρού, όταν περνάμε έξω από την εκκλησία ή πριν γευματίσουμε, γιατί σκεφτόμαστε: «Τι θα πουν όταν με δουν; Μήπως με κοροϊδέψουν;». Ή μήπως δεν κρύβουμε τον Σταυρό μας για να μη δώσουμε αφορμή σε ανεπιθύμητα σχόλια; Μήπως όμως αυτή θα ήταν μία καλή ευκαιρία για ’μας να δώσουμε κι εμείς τη δική μας ομολογία;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου