Έζησαν ταπεινές στην αφάνεια , όμως αξιώθηκαν να δουν πρώτες τον Αναστημένο Χριστό – Κυριακή των Μυροφόρων

Τρία χρόνια έζησαν στον ίσκιο Του...
Δεν έλαβαν ιαματικά χαρίσματα.
Δεν είδαν το Φως της Μεταμόρφωσης.
Δεν γεύτηκαν το Σώμα καί το Αίμα Του λίγο πριν το Πάθος.

Έζησαν ταπεινές στην αφάνεια... Δε του έδωσαν μεγαλόστομες υποσχέσεις σαν τον Πέτρο.

Έζησαν ταπεινές στη σιωπή... Έκαναν όμως πράξη τα λόγια του Πέτρου: «Κύριε, μετά σου έτοιμος ειμί και εις φυλακήν και εις θάνατον πορεύεσθαι». Πορεύτηκαν μαζί Του...Όταν οι άντρες, οι χαρισματούχοι, οι εκλεκτοί διασκορπίστηκαν, εκείνες πήραν μαζί Του κλαίγοντας τον ανήφορο του Γολγοθά.
Το αποκορύφωμα της αγάπης... Όταν οι άντρες, οι χαρισματούχοι, οι εκλεκτοί, έτρεμαν «διά τον φόβον των Ιουδαίων», εκείνες ξεκίνησαν για τον Τάφο Του. Το αποκορύφωμα της ανδρείας...
Ξεκίνησαν νύχτα για να πάνε στο Φως.
Πήραν το δρόμο πού οδηγεί στην Όδό.
Αψήφησαν τη ζωή τους πορευόμενες προς τη Ζωή.

Όλα τα εμπόδια έσβησαν μπροστά στον πόθο να πάνε κοντά Του, να εκπληρώσουν τα καθήκοντα τους απέναντι Του. Το αποκορύφωμα της αφοσίωσης... Η νύχτα, ο φόβος των Ιουδαίων, οι στρατιώτες... όλα παραμερίστηκαν. Ο νους τους καρφωμένος στο τέρμα. Στον Τάφο. Και μόνο ο λίθος πού τον έφραζε πλάκωνε καί τις δικές τους ψυχές, «ην γαρ μέγας σφόδρα». «Τις άποκυλίσει ημίν τον λίθον εκ της θύρας του μνημείου;».
Ήταν άραγε εκεί όταν ο Κύριος είπε: «εάν έχητε πίστιν ως κόκκον σινάπεως, ερείτε τω όρει τούτω, μετάβηθι εντεύθεν εκεί, και μεταβήσεται...»: Το άκουσαν ή το διαισθάνονταν με τη γυναικεία τους διαίσθηση; Πάντως είχαν πίστιν ως κόκκον σινάπεως, γιατί ούτε ό λίθος τους φράζει τελικά το δρόμο. Προχωρούν... Προχωρούν και αξιώνονται να ακούσουν πρώτες το πιο θαυμαστό, το πιο μεγαλειώδες, το πιο χαρούμενο μήνυμα που ακούστηκε ποτέ πάνω στη γη καί μάλιστα από χείλη αγγελικά: «Ηγέρθη, ουκ εστίν ώδε». Αξιώνονται να γίνουν ευαγγελίστριες της Αναστάσεως.

Δε ζητούν να δουν Τον Αναστημένο Κύριο. Δε ζητούν να βάλουν το δάκτυλο «επί τον τύπον των ήλων. Δε ζητούν να πιάσουν στα χέρια τους τα οθόνια (=τα σεντόνια, το σάβανο). Δεν μπαίνουν καν στον Τάφο.

Τους αρκούν τα λόγια του Άγνωστου και το «ότι αποκεκύλισται ο λίθος».
Το αποκορύφωμα της πίστης... Γι' αυτό αξιώνονται πρώτες να δουν τον Κύριό τους και τον Θεό τους και ν' ακούσουν τον πιο γλυκό χαιρετισμό από χείλη θεϊκά: «Χαίρετε».

Άνοιξη... Όλα γύρω πλημμυρισμένα από το άρωμα της γαρδένιας, των τριαντάφυλλων, της βιολέτας, της πασχαλιάς... ευλαβική προσφορά της φύσης στον Αναστημένο Κύριο.
Δεύτερη Κυριακή μετά το Πάσχα... Όλα γύρω πλημμυρισμένα από το άρωμα της αγάπης, της ανδρείας, της αφοσίωσης, της πίστης... ευλαβική προσφορά της γυναικείας ψυχής στον Αναστημένο Κύριο.

Μυροφόρες, ζηλεύουμε τα «μύρα» σας!