Ἀπό τήν πεῖρα μου ἔχω διαπιστώσει, ὅτι πολλοί ἀπό τούς ἐξομολογούμενους προσέρχονται μέ πνεῦμα ψυχαναλύσεων καί ὄχι γιά νά λάβουν τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ καί τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν. Γι’ αὐτό, ἀπαιτοῦν διάλογο, διάθεση πολλοῦ χρόνου γιά συζήτηση, μέ λεπτομέρειες, πού παίρνουν πολλές φορές τή μορφή κουτσομπολιοῦ, κατακρίσεως καί -τό κυριότερο- ἀποδίδουν εὐθύνῃ στούς ἄλλους.
Στήν ψυχανάλυση μπορεῖς νά ἀποδώσεις στούς ἄλλους εὐθύνῃ, γιατί τό αἰσθάνεται ὡς ἀνάγκη ἡ ψυχή σου. Στήν ἱερή ἐξομολόγηση, ὅμως, τήν εὐθύνῃ θά τήν πάρεις ἐσύ γιά νά ξαλαφρώσεις. Σημασία δέν ἔχει κάτω ἀπό ποιές συνθῆκες ἔγινε ἡ πτώση. Σημασία ἔχει ἡ ἀναγνώριση τοῦ λάθους. Μπορεῖ ὅλες οἱ συνθῆκες νά ἦταν ἀρνητικές, ἀλλά ὅταν ἀναγνωρίσεις ὅτι φταῖς, τότε ἀπαλλάσσεσαι ἀπό τό βάρος τῆς ἔνοχής, διαφορετικά τό παίρνεις μαζί σου.
Ὅταν ὁ ἐξομολογούμενος πέφτει στά γόνατα καί καταφεύγει στό πετραχήλι τοῦ πνευματικοῦ, συντρίβεται, κλαίει καί ζητᾷ συγχώρηση, τότε ἔρχεται ἡ εὐσπλαχνία τοῦ Ἁγίου Θεοῦ μέσα ἀπό τό πρόσωπο τοῦ ἱερέα, ὁ ὁποῖος μέ πολλή συμπόνια καί ἀγάπη σκύβει στόν μετανοημένο ἁμαρτωλό ἄνθρωπο, τοῦ λέει τόν παρηγορητικό λόγο καί τοῦ χαρίζει τήν ἄφεση ἀπό τό Θεό, κι ἔτσι ὁ ἄνθρωπος φεύγει λυτρωμένος, σωσμένος, ἀνάλαφρος, εἰρηνικός καί χαρούμενος. Ἡ ὄψῃ του γίνεται φωτεινή καί πολλές φορές αἰσθάνεται μιά ἀνεξήγητη σωματική καί ψυχική ἐλαφρότητα.
Αὐτό τό φαινόμενο εἶναι ἕνα ψυχικό βίωμα ἐλευθερίας καί λυτρώσεως, τό ὁποῖο κανένας ψυχαναλυτής δέν μπορεῖ νά τό προσφέρει στόν βασανιζόμενο ἀπό ποικίλες καταστάσεις καί ἐνοχές ἄνθρωπο.
Ἀλλά καί αὐτοί πού ἐξομολογοῦνται συχνά, διατρέχουν ἕνα μικρό κίνδυνο (φαίνεται μικρός ἄλλα δέν εἶναι): νά καταντήσει ἡ Ἐξομολόγησή τους μιά ξερή συνήθεια, ἕνας ξερός τύπος, μιά ἄγονη ἀπαρίθμηση τῶν ἁμαρτημάτων τους, χωρίς συντριβῇ. Ὄχι συναισθηματισμούς καί κροκοδείλια δάκρυα, ἀλλά ἀληθινή μετάνοια θέλει ὁ Θεός! Γι’ αὐτό, πολλές φορές μετά ἀπό μιά τέτοια ξερή ἀπαρίθμηση τῶν ἁμαρτημάτων, ἐπαναλαμβάνουμε τά ἴδια καί τά ἴδια!
Πρέπει νά εἶναι ἡ Μετάνοιά μας μιά βαθειά συντριβῇ στά πόδια τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀπ’ ὅπου στή συνέχεια θά ριχτοῦμε στήν ἀνοικτή καί σπλαχνική ἀγκαλιά Του.
Στήν Ἐξομολόγηση ἀφήνουμε τή δική μας γνώμη στήν ἄκρη. Γιατί καμιά φορά ἐξομολογοῦνται μερικοί καί λένε; «Ξέρεις, πάτερ, ἔχω τή γνώμη…» Τί θά πεῖ ἔχω τή γνώμη; Αὐτό εἶναι σάν νά λέμε: «Θεέ μου, ἐσύ καλά τά λές, ἀλλά ἐγώ ὅμως ἔχω αὐτή τή γνώμη, πώς ἔτσι πρέπει νά γίνει»!
Λοιπόν, σκύβοντας τό κεφάλι δεχόμαστε μέ ὑπακοή τή γνώμη καί τή συμβουλή τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως δίδεται ἀπό τό στόμα τοῦ πνευματικοῦ. Ἡ προτροπή καί ἡ ἀπόφαση τοῦ πνευματικοῦ ἱερέα εἶναι ἡ φωνή τοῦ Θεοῦ, εἶναι τό θέλημά Του, εἶναι ἡ ἐντολή Του, εἶναι ἡ ἀγάπη Του.
Ἀκόμη παρατηρεῖται, ὅτι ἀρκετές φορές οἱ χριστιανοί πού προσέρχονται στήν Ἐξομολόγηση συμπλέκουν τίς ἁμαρτίες τους κατά τέτοιο τρόπο, ὥστε ἀπαιτοῦν νά εἴμαστε Τοπογράφοι ἤ Πολιτικοί Μηχανικοί Ἀρχιτέκτονες, Ἐργολάβοι, Δικηγόροι, Συμβολαιογράφοι, Ποινικολόγοι, Δικαστές, Γιατροί μέ εἰδικότητα Παθολόγου, Χειρουργοῦ, Ὀγκολόγου, Γυναικολόγου, Ψυχιάτρου ἤ Κοινωνικοί λειτουργοί ἤ γραφεῖο εὑρέσεως ἐργασίας καί πλῆθος ἄλλων ἐπαγγελματικῶν δραστηριοτήτων.
Ἡ Ἐκκλησία εἶναι τό κατ’ ἐξοχήν θεραπευτήριο ψυχῶν μέ «διευθυντές τμημάτων» τούς Ἐπισκόπους καί βοηθούς γιατρούς τούς Πρεσβυτέρους. Ἄρα τό ἐξομολογητήριο εἶναι ἰατρεῖο ψυχῶν. Καί δέν θεραπεύονται μόνο οἱ θανάσιμες πληγές, πού προκαλοῦν οἱ ἁμαρτίες, ἀλλά καί ὅ,τι προκαλεῖ κατάθλιψη, ἄγχος, ἀνασφάλεια, ἀνησυχία, φοβίες, ἀγωνίες καί ἄλλες νοσηρές ψυχοσωματικές ταραχές, ἀρκεῖ νά ὑπάρχει ἀληθινή συναίσθηση τῆς ἀμαρτωλότητας, ἀληθινή μετάνοια καί εἰλικρινής Ἐξομολόγηση μέχρι καί λογισμῶν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου