Ο Πανηγυρικός εσπερινός των Αγίων Αναργύρων στο νοσοκομείο της Κω – Αγαπώ τον Χριστό


Με τη δέουσα ευλάβεια και κατάνυξη εψάλη απόψε ο πανηγυρικός εσπερινός της εορτής των Αγίων και Θαυματουργών Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού από την Ασία στο φερώνυμο Ιερό παρεκκλήσιο στον αύλειο χώρο του νοσοκομείου Κω.

Τον εσπερινό τέλεσαν ο Αρχιμανδρίτης του Οικουμενικού Θρόνου π. Ιωακείμ, Ιεροκήρυκας της Ιεράς Μητροπόλεως και ο Ιερατ. Προϊστάμενος του Μητροπολιτικού ναού π. Κωνσταντίνος Καματερός.

Παρόντες ήταν μεταξύ άλλων: ο Τοπικός σύμβουλος Κω Παναγιώτης Βασιλείου, άνθρωποι του νοσοκομείου και αρκετοί προσκυνητές.

Επίσης τελέστηκε Αγιασμός για την 1η του μήνα.

Ο π. Ιωακείμ στην ομιλία του για τους Αγίους και Θαυματουργούς Αναργύρους, μετέφερε τις ευχές και την ευλογία του Σεβασμιωτάτου και αναφέρθηκε στον πόνο, την ασθένεια και την ίαση ψυχής και σώματος.









Θες να προστατέψεις το παιδί σου; Μια είναι η λύση – Το Κατηχητικό σχολείο !!



Κατηχητικό Σχολείο:Ποια τα οφέλη στο παιδί και την οικογένεια

Το Κατηχητικό θα δώσει στο παιδί σας ένα πανίσχυρο όπλο: μία αλάνθαστη πυξίδα για τη ζωή του.

Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί και σεβαστοί γονείς

Έχοντας επιλέξει να εμπιστευθείτε τα παιδιά σας στο Κατηχητικό, δεν κάνετε απλά μία σωστή επιλογή. Επενδύετε στην πνευματική θωράκιση του παιδιού σας, και ασφαλίζετε τον πλέον πολύτιμο θησαυρό που έχετε στα χέρια σας. 

Το ξέρετε από μόνοι σας ότι το μέλλον των παιδιών μας είναι σε κίνδυνο. Η κάθε μέρα τους είναι δύσκολη και γεμάτη αγκάθια, Η κοινωνία που τα περιβάλλει είναι μία άρρωστη κοινωνία. Εγκληματικότητα χωρίς σταμάτημα. Ανηθικότητα χωρίς αναστολές. Ηγεσίες χωρίς φιλότιμο και χωρίς αίσθημα αγάπης για την πατρίδα μας και για τις αξίες των πατέρων μας. Τηλεόραση με κατάπτυστο περιεχόμενο, δημιουργημένο γιο άθεους, απάτριδες, άσωτους πνευματικά τυφλούς και σκλάβους. Διαδίκτυο που έχει τη δύναμη, με το πάτημα λίγων κουμπιών, να δηλητηριάσει τα μάτια και το νου των παιδιών σας φέρνοντας όλα τα αίσχη του κόσμου μέσα στο παιδικό τους δωμάτιο. Παραθρησκείες και μασονισμοί που υπόσχονται επίγεια ευτυχία μα κατατρώγουν τις σάρκες της εθνικής μας συνείδησης. Ναρκωτικό και πορνεία που υποδουλώνουν το πνεύμα στη σάρκα. Αναρχισμός που βρίσκει πρόφαση για κάθε αμαρτία. Δάσκαλοι και καθηγητές που συχνά εκφυλίζονται σε απλούς μισθοεισπράκτορες παραπαίοντας μεταξύ ασυνειδησίας και αδιαφορίας για το χαρακτήρα και την ψυχή των παιδιών μας.

Το Κατηχητικό δεν είναι εδώ απλά για να πει ιστοριούλες στο παιδί σας. Το παιδί σας, μέσα στο Κατηχητικό σχολείο, θα έχει την εμπειρική ευκαιρία να γράψει στην καρδιά του το Ζώντα Λόγο του Αναστημένου Κυρίου μας. Να κατανοήσει βαθιά την Ayiq Πίστη μας. Να μυσταγωγηθεΐ στην ένωση με τον Αληθινό Τριαδικό Θεό μας. Να ζει, μέσα στην καθημερινότητα του, την εμπειρία της επικοινωνίας με τον Σωτήρα, Φίλο και Αδελφό του, τον Ιησού Χριστό. Να επικαλείται την απροσμάχητη σκέπη και προστασία της Μητέρας Παναγίας και των Αγίων Πατέρων μας. Να χτίσει ακατάλυτους αρμούς πίστης στην Ελληνική πατρίδα μας. Να νιώθει πλημμυρισμένη η καρδιά του από σεβασμό και αγάπη στα ιδανικά και τις αρετές των αγαπημένων και τίμιων προγόνων μας. Να εμπνέει και να ακτινοβολεί το Καλό στην πατρίδα του, στην κοινωνία του, στους συνανθρώπους του, στη δική του αυριανή ζωή.

Τελικά, το Κατηχητικό θα δώσει στο παιδί σας ένα πανίσχυρο όπλο: μία αλάνθαστη πυξίδα για τη ζωή του. Γιατί το παιδί σας θα περάσει στη ζωή του μία Οδύσσεια γεμάτη Σειρήνες και Συμπληγάδες – ίσως με φτώχεια, ίσως με πλούτο, πάντα όμως με πολλούς πειρασμούς και παρασυρμούς. Μπορεί στο δρόμο της ζωής του να παραστρατήσει, να αποπροσανατολιστεί, να γονατίσει, να χάσει το δρόμο του. Αν στην καρδιά του ριζώσει από νωρίς η πυξίδα του Χριστού, θα έχει τη δύναμη να επιστρέψει στην πνευματική Ιθάκη, απ’όπου και αν βρεθεί.

Αυτό τα πολύτιμα και κρίσιμα πρότυπα, το παιδί σας δεν θα τα πάρει εύκολα από πουθενά αλλού, παρά μόνο από το Κατηχητικό και από το σπίτι του – το δικό σας σπίτι. Ρώτησαν κάποτε τον Γέροντα Παΐσιο, από πότε πρέπει να ξεκινά η διαπαιδαγώγηση των παιδιών από τους γονείς. Η απάντηση-καταπέλτης ήταν: «Από είκοσι χρόνια προτού γεννηθεί το παιδί». 

Είναι απαραίτητο να γίνετε ενεργητικοί συνεργάτες και σύμμαχοι στο κοινό έργο μας, που δεν είναι άλλο από την πνευματική θωράκιση του παιδιού σας. Να αισθάνεται δηλαδή το παιδί ότι το σπίτι είναι η προέκταση του Κατηχητικού και το Κατηχητικό είναι προέκταση του σπιτιού. Ένας ενιαίος κόσμος προτύπων.

Λίγα απλά πράγματα σας ζητάμε. Δεν απαιτούν ούτε χρόνο, ούτε χρήμα, ούτε γνώσεις – μόνο την καλή διάθεση της καρδιάς σας. 

 

1. Να κάνετε το Σταυρό σας στο τραπέζι, κάθε φορά που τρώτε μαζί με το παιδί σας, με ευπρέπεια και σεβασμό. Να σας βλέπει να το κάνετε.

2. Να έχετε μιά εικόνα του Χριστού ή της Παναγίας σε μιά γωνιά του σπιτιού. Κοντοσταθείτε έστω λίγα δευτερόλεπτα πριν πάτε για ύπνο το βράδυ, ή πριν φύγετε το πρωί, κάντε το Σταυρό σας με μία μικρή προσευχή, έστω ένα «Κύριε βοήθει μοι» ή ένα «Κύριε δόξα Σοι». Να σας βλέπει να το κάνετε.

3. Ανάψτε ένα καντηλάκι και ένα θυμίαμα μπροστά στην εικόνα έστω την Κυριακή το πρωί στο σπίτι σας. Να νιώσει το παιδί μέσα του ότι έτσι μυρίζει η αγκαλιά του σπιτιού του, έτσι μυρίζει η πνευματική του πατρίδα.

4. Φέρτε το παιδί σας για τη Θεία Κοινωνία, μα κοινωνήστε κι εσείς μαζί του. Να σας βλέπει να συμμετέχετε μαζί του και μαζί με τον Κύριο μας στο κοινό Μυστικό Δείπνο.

Βοηθήστε μας και βοηθήστε το παιδί σας. Δεν έχουμε λόγια για να σας περιγράψουμε πόσο αυτές οι μικρές κινήσεις σας στα μάτια του θα αποκτήσουν ανεκτίμητη-αξία στην καρδιά του.

Με τις θερμότερες ευχές για ένα ευλογημένο ξεκίνημα στη νέα κατηχητική χρονιά μας,

Οι Κατηχητές του Ι. Ν. Αγίου Ελευθερίου Αχαρνών

Το εγκαταλελειμμένο χωριό Χαϊχούτες (Κως) όπου ο Άγιος Δημήτριος του δίνει ξανά ζωή

Ο Άγιος Δημήτριος στο χωριό Χαϊχούτες (Γράφει η Ξανθίππη Αγρέλλη)

Γιορτάζει  ο Στρατηλάτης και Μυροβλύτης Άγιος Δημήτριος. Γιορτάζει η φύση και οι Εκκλησιές και τας Εξωκλήσια που είναι σκόρπια παντού από την Θεσσαλονίκη, ως το πιο μικρό χωριό.

Είναι κάποια μέρη που μένουν ανεξίτηλα στη μνήμη μας, ιδίως όταν χαράχτηκαν βαθιά στις παιδικές μας ανυμνήσεις. Οι Σχολικές εκδρομές, οι τακτικοί Εκκλησιασμοί και η βόλτα για να βρούμε ελιές χαμάδες, από τους αμέτρητους ελαιώνες ή για να μαζέψουμε αγριόχορτα, σαλιγκάρια και άγριες, αγκαθωτές αγκινάρες.

Το ορεινό ερειπωμένο χωριό Χαιχούτες, κρυμμένο μέσα σε μια μικρή κοιλάδα, σκεπασμένο από δεκάδες, αειθαλή ελαιόδενδρα, μουριές, συκιές, πεύκα και κυπαρίσσια, βρίσκεται στην ποδιά του βουνού Δίκαιος.

Το γιορτινό πρωινό ξεχώριζε, με μια ηλιόλουστη μέρα και η μελωδική καμπάνα από το ψηλό καμπαναριό του Αη Δημήτρη, καλούσε τους πιστούς, για την Θεία Λειτουργία στη χάρη του.

Ανηφορίζουμε μέχρι το σιωπηλό χωριό και περνάμε μέσα από τα μισογκρεμισμένα σπίτια ακολουθώντας το στενό χωμάτινο δρομάκι, για να φθάσουμε ως την Εκκλησία του ιστορικού χωριού, στον Άγιο Δημήτριο.

Οι ψαλμωδίες των ιεροψαλτών, αντηχούν στους γύρω λόφους μας θύμισαν, πως είχε ήδη ξεκινήσει η Θεία Λειτουργία, με τους ιερείς και τον Μητροπολίτη κ. κ. Ναθαναήλ, να προεξάρχει στον ιστορικό και παμπάλαιο Ιερό Ναό του Αη Δημήτρη.


Όπως όλοι γνωρίζουμε, το χωριό Χαϊχούτες, το ερήμωσε η μεταπολεμική λαίλαπα της μετανάστευσης την δεκαετία του 1960 και 1970. Πριν το κατοικούσαν δεκάδες οικογένειες, κυρίως αγροτών και κτηνοτρόφων, ενώ λειτουργούσε δίπλα στην Εκκλησία και το δικό του Δημοτικό Σχολείο ευγενική δωρεά της οικογένειας Αντωνίου Κιοσόγλου. Φιλόξενο το χωριό και πολύ ασφαλές, όπως το θυμούνται οι παλαιοί, ιδίως κατά τα δύσκολα χρόνια της Γερμανικής κατοχής και του τελευταίου πολέμου, αφού εκεί κατέφευγαν, όσοι ήθελαν να σωθούν από το άγριο κυνήγι των Γερμανικών βομβαρδισμών και να επιζήσουν από την κατοχική πείνα, που επέβαλε η σκληρή Ναζιστική Γερμανική κυριαρχία.

Εκεί είχε στήσει και το πρώτο του κρυφό, αλλά τόσο πολύτιμο ιατρείο, ο Καλύμνιος γιατρός, φαινόμενο, ο αείμνηστος Θεόφιλος Πέρος, γιατρεύοντας δεκάδες πληγωμένους και ασθενείς. Μαζί με την πρώτη Καλύμνια νοσοκόμα, την αξέχαστη Γιαννούλα Διακαναστάση, πριν οργανώσει την φημισμένη του κλινική, ανακούφιζαν στα δύσκολα κατοχικά χρόνια τους εξαθλιωμένους κατοίκους του νησιού. Όσους έτρεχαν πανικόβλητοι, για να σωθούν στις βαθιές λόχμες και στα απόκρημνα βράχια, από τους ανελέητους εχθρικούς βομβαρδισμούς. Αργότερα η ίδια έγινε νεοκόρισσα υπηρετώντας με ζήλο τον Ιερό Ναό της Αγίας Παρασκευής. Στην Εκκλησία του Αη Δημήτρη, βρισκόταν ανυψωμένη και η πρώτη Σημαία της απελευθέρωσης, μετά από την νίκη ενάντια στον φασιστικό Ιταλό-Γερμανικό άξονα. Η Εκκλησία αυτή, αν και πέρασε μεγάλους σεισμούς άντεξε και είναι κτισμένη το 1840 πάνω στα ερείπια παλαιοχριστιανικής Βασιλικής. Αργότερα έγινε το καμπαναριό, που αγναντεύει όλη την μπλε ομορφιά του Αιγαίου. Αν και η Εκκλησία είναι παλαιό κτίσμα, διατηρείται καλά, με τις Αγιογραφίες να σου προκαλούν δέος, καθώς τις ευωδιάζει το θυμίαμα του ιερέα και τις φωτίζει το ταπεινό φως των καντηλιών και των κεριών. Εκεί όπου με περισσή ευλάβεια τα ανάβουν οι πιστοί, προσφέροντας την πίστη και την αφοσίωσή τους, στον Μεγαλομάρτυρα και Μυροβλύτη, Άγιο Δημήτριο

Πολλοί ιερείς λειτούργησαν στο παρελθόν και προσευχήθηκαν με τους πιστούς, εμπρός στο μοναδικής τέχνης παμπάλαιο ξυλόγλυπτο Ιερό Τέμπλο, ως εφημέριοι στον Άγιο Δημήτριο.


Τακτικός επισκέπτης ήταν και ο μακαριστός Μητροπολίτης Ναθαναήλ Α’. Όλοι θυμούνται τον παπά Μιχάλη, τον παπά Γιάννη, τον παπά Σταμάτη, τον παπά Γιώργη, τον παπά Νικόλα, τον παπά Κώστα και τον παπά Δημήτρη, που λειτουργούσε περιστασιακά, αν και ήταν εφημέριος στον Ιερό Ναό των Ασωμάτων Ασφενδιού. Ούσα μαθήτρια, αξέχαστος μου έμεινε ο κατανυκτικός Εσπερινός στη χάρη του Αη Δημήτρη, με τον μακαριστό αείμνηστο Μητροπολίτη Ναθαναήλ Α’ Δίκαιο και τον τότε Αρχιμανδρίτη Αμβρόσιο. Ένα ολόκληρο ποτάμι από πιστούς είχαν κατακλύσει τα πέτρινα δρομάκια, για να φτάσουν στην ιστορική Εκκλησία. Οι περισσότεροι έμειναν και για την βραδινή ολονύκτια Αγρυπνία, ακλουθώντας μια ιερή συνήθεια, μέχρι την επομένη κυριώνυμον ημέρα, όπου ακλούθησε η Αρχιερατική Θεία Λειτουργία.


Στο πανηγύρι που γίνονταν κάθε χρόνο στη γιορτή του Αϊ Δημήτρη, οι λεσπέρηδες του Ασφενδιού, γεωργοί και κτηνοτρόφοι, δώριζαν πολλά αμνοερίφια, και κηπευτικά για την τράπεζα. Παράλληλα οι γυναίκες, ενορίτισσες βοηθούσαν στην προετοιμασία της μεγάλης γιορτινής ημέρας.

Οι ιερείς, μαζί με τους ακούραστους δασκάλους, του παλιού Σχολείου, όπως τους αείμνηστους, Μικέ Μουζουράκη και Μιχάλη Ζαίρη, κατάφεραν να κρατήσουν ζωντανό ένα χωριό, έστω απομονωμένο και χωμένο μέσα στο πυκνόφυλλο δάσος. Είναι σημαντικό ότι υπήρχε και νυχτερινό Σχολείο, για τους αναλφάβητους ενήλικες. Όσο για την αμοιβή των ιερέων και των δασκάλων, αυτή την εξασφάλιζαν τότε, οι κάτοικοι του χωριού, με δική τους συνεισφορά από το υστέρημά ή τα αγροτικά προϊόντα τους.

Στον πρόναο, υπάρχουν οι σχετικές ξεθωριασμένες φωτογραφίες, που μας αφηγούνται, πως ήταν τότε το Σχολείο και η Εκκλησία του Αϊ Δημήτρη.

Κατηφορίζοντας, με το ευλογημένο Αντίδωρο, βλέπω με βαριά καρδιά τα ερειπωμένα σπίτια, στο σιωπηλό χωριό. Ξεχωρίζω τον παλιό καφενέ, έναν από τα τέσσερα ανδρικά καφενεία, κτισμένο από το 1920, να στέκεται εκεί και να αγναντεύει σιωπηλά, τον απέναντι Αιγαιοπελαγίτικο ορίζοντα.


Πόσες ποικίλες ιστορίες να κρύβονται εκεί, πόσες λύπες και χαρές, να κλείνουν εκείνοι οι μισογκρεμισμένοι τοίχοι; Σήμερα τα κλωνάρια από την κάπαρη και την λυγαριά, ξεπροβάλουν μέσα από τα ερείπια.

Έτοιμα να διηγηθούν, χίλιες δυο παράξενες οικογενειακές ιστορίες. Ξεχωριστές ιστορίες ανθρώπων, που δεν υπάρχουν πια, είτε γιατί ξενιτεύτηκαν και έφυγαν από το χωριό τους, κυνηγημένοι από την ανέχεια, είτε γιατί έφυγαν για πάντα από τη ζωή. Πολλοί από τους ξενιτεμένους μας δεν επέστρεψαν ποτέ, άλλοι επέστρεψαν για να Εκκλησιαστούν, στην ιστορική Εκκλησία του Αγίου Δημητρίου.

Λες και ένα άκαρδο χέρι, αυτό της σκληρής ξενιτιάς, μεταπολεμικά άρπαξε όλους τους περίπου οκτακόσιους και πλέον, μόνιμους κατοίκους του χωριού και τους έστειλε πολύ μακριά από τον τόπο τους, για να ζουν με τον καημό και την νοσταλγία του. Υπάρχει μια δοξασία, ότι άγνωστη, μολυσματική και μεταδοτική ασθένεια στον πολεμώ, έκανε όλους τους κατοίκους να αδειάσουν το χωριό. Που κρύβεται η αλήθεια, κανείς δεν ξέρει.

Το δροσερό νεράκι από την παρακείμενη φυσική πηγή, σταμάτησε να τρέχει, ην στιγμή του τελευταίου μεγάλου και φοβερού σεισμού του 2017.

Ωστόσο με αποζημίωσε η ατέλειωτη συναρπαστική θέα του νησιού μας, που απλώνονταν προκλητικά απέναντι μου.

Όσοι προλάβανε να ζήσουν έστω και για λίγο, στο υπέροχο ορεινό χωριό Ασφενδιού, θα θυμούνται και τις Χαϊχούτες, γεμάτες ζωντάνια, με τα φιλόξενα σπίτια πάντα ανοιχτά και τις ανθισμένες μικρές αυλές, γεμάτες από τις παιδικές φωνές. Δυστυχώς εδώ και πολλά χρόνια το χωριό ερήμωσε, ενώ όλα σχεδόν τα σπίτια από την έλλειψη συντήρησης και την κλεισούρα κατέρρευσαν.

Παρόλα αυτά η πρωτοβουλία της Ιεράς Μητροπόλεως, να ανακαινίσει πλήρως το παλιό πρεσβυτέριο, που είναι δίπλα στις αίθουσες του παλιού Σχολείου, αναζωπυρώνει τις ελπίδες για το ξαναζωντάνεμα του έρημου χωριού. Επίσης το παραδοσιακό καφενεδάκι, μαζί με τον Μουσειακό χώρο, της οικογένειας Ηλία Καματερού, δίνουν ξεχωριστή πινελιά ζωντάνιας, στο ρημαγμένο χωριό. Για αυτό σε πείσμα όλων, οι ατέλειωτες συκιές, θα προσφέρουν ολόγλυκα σύκα και οι ασημόχρωμες ελιές, θα είναι πάντα φορτωμένες με πλούσιο ελαιόκαρπο.


Κάποτε οι μισογκρεμισμένοι φούρνοι ίσως να ανάψουν ξανά, για να ψήσουν ζεστό σπιτικό ψωμί, για να μαγειρέψουν νόστιμα, γεμιστά ντολμαδάκια από τα αμπελόφυλλα της κληματαριάς ή ψητό κατσικάκι, στην πήλινη γάστρα και να χορτάσουν όσους νοσταλγούν την ανέμελη και αθώα ζωή, του εγκαταλειμμένου τόπου Χαιχούτες, στο ορεινό χωριό του Ασφενδιού. Ίσως να κερνούν με φιλόξενη διάθεση γλυκιά μαγειριά, ή παραδοσιακό Κώτικο γλυκό κουταλιού ντοματάκι, με το ρουμπινί σιρόπι του εγκλωβισμένο στο γυάλινο βάζο.

Κάποτε και πάλι οι παρατημένοι ελαιώνες ίσως να πλημμυρίσουν με εργάτες και εργατίνες, για να μαζέψουν τις ελιές, για το λιοτρίβι ή τις ελιές χαμάδες και τις πράσινες τσακιστές, για τη σαλάτα.

Μπορεί να μας θυμίσουν τον παλιό καλό καιρό, τότε που οι Χαϊχούτες, αποτελούσαν την πέμπτη και πιο πυκνοκατοικημένη ενορία του ορεινού χωριού Ασφενδιού. Ενός χωριού που πριν την μεταπολεμική μετανάστευση, κατέγραφε αρκετές εκατοντάδες μόνιμους κατοίκους και είχε πέντε ενοριακές Εκκλησιές. Ωστόσο η γιορτή του Αγίου Δημητρίου, στο εγκαταλειμμένο χωριό Χαιχούτες, δεν θα σταματήσει να συγκεντρώνει ευλαβείς προσκυνητές, από όλα τα σημεία του νησιού μας.


Διάλεξε, θες την παρέα των αετών ; ή των λύκων; - Αγαπώ τον Χριστό -

Το είδα γραμμένο σ’ έναν τοίχο.

Μεγάλα, κεφαλαία, κατακόκκινα γράμματα, άσπρος ο τοίχος, ήταν αδύνατο να μην το δω. Έβγαζε μάτι, που θα  λεγε και ο φίλος μου ο Ανδρέας… Άλλωστε γι’ αυτό το έγραψαν, για να το δω:

ΜΗΝ ΚΑΝΕΙΣ ΠΑΡΕΑ ΜΕ ΛΥΚΟΥΣ.

ΘΑ ΣΕ ΜΑΘΟΥΝ ΝΑ ΟΥΡΛΙΑΖΕΙΣ.

ΚΑΝΕ ΠΑΡΕΑ ΜΕ ΑΕΤΟΥΣ

ΝΑ ΣΕ ΜΑΘΟΥΝ ΝΑ ΠΕΤΑΣ.

 Δεν ξεκολλούσε από το μυαλό μου.

Βάλθηκα να εντοπίζω τους λύκους. Δεν ήταν δύσκολο να τους αντιληφθώ. Τα ουρλιαχτά περισσεύουν τη μέρα και τη νύχτα παντού… και παραπέμπουν σε λύκους… Δεν θέλω να τους γνωρίσω, δεν θέλω να μάθω να ουρλιάζω!

Με νοιάζει να μάθω να πετώ… «πάνω απ’ τη σκόνη, πέρα απ’ το σύνορο, πάνω απ’ το σύννεφο», που λέει κι ένα τραγούδι, που τραγουδάει πότε-πότε η γιαγιά μου… Πρέπει να ξεχωρίσω τους αετούς! Να μελετήσω τη ζωή τους, να προσπαθήσω, να μάθω να πετώ!

* * *

Πρωί στο σχολείο. Η καθιερωμένη σύνταξη για την πρωινή προσευχή.

Ο Γυμναστής μας απευθύνεται σ’ όλους μας.

–Να  ’ρθεί κάποιος για προσευχή!

Μιλιά από κάτω. Κανένας δεν κινείται.

–Να  ’ρθεί κάποιος για προσευχή…

Τι μας πιάνει και ντρεπόμαστε όλοι εκείνη την ώρα; Όλοι; Όχι! Ο Φοίβος αποφασιστικά ανεβαίνει στο πλατύσκαλο και απαγγέλλει καθαρά, με νόημα την προσευχή. Να ένας αετός, σκέφθηκα.

Στην τάξη. Έχουμε κενό. Λείπει ο Φυσικός.

Ο Λευτέρης είναι στον πίνακα. Κάτι σχεδιάζει, κάτι γράφει. Κάποιοι τον παροτρύνουν να συνεχίσει. Καταλαβαίνω που το πάει… Διακωμωδεί τον καθηγητή μας που λείπει. Μερικοί συμμαθητές μου καγχάζουν. Νιώθω άβολα, αμήχανα αλλά και άτολμα. Τότε είδα μπροστά μου τον αετό! Ο Βασίλης, που τον παραδέχονται όλοι γιατί είναι καλός, είχε ήδη σταθεί δίπλα στον Λευτέρη. Είχε πάρει στο χέρι το σφουγγάρι και άρχισε να σβήνει ο,τι είχε γραφεί, λέγοντας με σταθερότητα στον έκπληκτο συμμαθητή μας:

–Δεν μπορείς να υποβιβάζεις το επίπεδο της τάξης.

Μπράβο τόλμη! Σκέφτηκα. Και έσκυψα το κεφάλι μου, που δεν το τόλμησα εγώ.

 

Ώρα κατεύθυνσηςΗ φιλόλογός μας δεν βιάζεται ν’ αρχίσει το μάθημα. Φαίνεται πως κάτι άλλο έχει να μας πει…

–Παιδιά, αρχίζει, χθες αδίκησα την Κατερίνα. Είχε δίκιο να διαμαρτύρεται. Μου διέφυγε μια από τις απαντήσεις της στο πρόχειρο διαγώνισμα. Το ξαναείδα. Το γραπτό της είναι άριστο. Ζητώ συγγνώμη και από την Κατερίνα και από όλους σας.

Και άλλος αετός, σκέφτηκα.

Θεέ μου, λέω κάθε βράδυ στην προσευχή μου, γνώρισέ μου πολλούς αετούς. Να με μάθουν να πετώ. Και βοήθησέ με να γίνω και γω αετός!

 

Γιατί κάποιοι άνθρωποι είναι καλοί και κάποιοι κακοί–Το μίσος και η αγάπη..

Το μίσος και η αγάπη..

 Ένας νέος αναρωτιόταν γιατί κάποιοι άνθρωποι είναι καλοί και κάποιοι κακοί. Τους έβλεπε γύρω του να συμπεριφέρονται άλλοι με καλοσύνη και άλλοι με αδιαφορία ή και κακία χωρίς κανένα φαινομενικό λόγο. Σκεφτόταν μήπως ήταν στη φύση τους, ή εκ κληρονομίας.

Ρωτούσε τους πάντες μα κανενός η απάντηση, δεν ήταν ικανοποιητική.

Άλλοι του έλεγαν πως είναι θέμα διαπαιδαγώγησης, άλλοι θέμα συνθηκών διαβίωσης, και άλλοι θέμα περιβάλλοντος χώρου. Καταλάβαινε πως όσα του έλεγαν είχαν μια βάση, αλλά δεν έμενε απόλυτα ικανοποιημένος. Εκ της φύσεως του ήταν φιλομαθής και αναζητούσε τις ολοκληρωμένες αλήθειες, γι’ αυτό θέλοντας να βρει τη σωστή απάντηση, συνέχιζε να ψάχνει.

Μέχρι όπου κάποια μέρα τυχαία συνάντησε έναν ηλικιωμένο σοφό και τον ρώτησε, και εκείνος του είπε μια ιστορία.

Ήταν ένα μικρό αμπελοχώρι πάνω στα βουνά όπου οι κάτοικοι μεταξύ τους είχαν αγάπη και αλληλοβοήθεια. Με τη σειρά όλοι βοηθούσαν στη συγκομιδή των σταφυλιών, και όταν ο τρύγος τέλειωνε έστρωναν τρικούβερτο γλέντι και όλοι μαζί διασκέδαζαν και χαίρονταν. Δεν ήθελαν τίποτα να χωρίσουν, δεν αποσκοπούσε κανένας στα αγαθά του άλλου, παρά ο ένας έδινε στον άλλο. Έτσι βρήκαν τα πράγματα από τους προγόνους τους και έτσι τα εσυνέχιζαν.

Μια φορά όμως, πλιατσικάδες ληστές πέρασαν από τα μέρη τους. Άρπαξαν τα αγαθά τους, βίασαν μάνες και κόρες, κατάσφαξαν τους πάντες και αφάνισαν το χωριό.

Ένα μικρόν παιδί γλύτωσε, καθώς η μεγαλύτερη του αδερφή το έκρυψε σε ένα σωρό θάμνους, όπου από την κρυψώνα του παρακολούθησε τη σφαγή και τη λεηλασία. Είδε την κακία των ανθρώπων και έφριξε, και φοβήθηκε, και δεν έβγαλε μιλιά, και λούφαξε, μια και δυο και τρεις μέρες, ώσπου το βρήκε ένας διαβάτης και το συμπόνεσε. Το πήρε μαζί του στο σπίτι του και το ανάγιωσε με αγάπη και καλοσύνη, το έκανε δικό του παιδί. Του δίδαξε τα χρηστά ήθη και τις διδασκαλίες του Χριστού, του έμαθε τι πάει να πει αγάπη, πώς να αγαπά, πώς να αγαπιέται.

Το παιδί μεγαλώνοντας και λαμβάνοντας απεριόριστη αγάπη, εντούτοις δεν μπορούσε να ξεχάσει εκείνο το κακό. Μέσα του πάλευαν αντίθετα αισθήματα. Μεγάλο μίσος για εκείνους, και απέραντη αγάπη για ετούτους. Επιθυμούσε να εκδικηθεί εκείνους, επιθυμούσε επίσης όση αγάπη έλαβε να ανταποδώσει.

Με αυτό τον τρόπο λοιπόν μεγάλωνε, έχοντας μέσα στη ψυχή του δύο άκρως αντίθετα αισθήματα, δύο τάσεις, δύο βασικά ένστικτα να αντιπαλεύουν.

Το κακό και ότι συμβολίζει δηλαδή μίσος, θυμό, εκδίκηση, καταστροφή.

Και το καλό με ότι συμβολίζει επίσης, δηλαδή αγάπη, καλοσύνη, ευγένεια, ευσπλαχνία.

Ο γέρο σοφός σταμάτησε τη διήγηση και έμεινε σιωπηλός αφήνοντας τον νεαρό να αναρωτηθεί. Έμεινε και το μικρόν παιδί σκεφτικό για ένα λεπτό και μετά ρώτησε τον γέρο,

-Και ποιο ένστικτο κέρδισε;

– Αυτό που τάισε περισσότερο,

του απάντησε ο γέρο σοφός.

Η Μητρόπολη Θηβών διαψεύδει την εγκατάσταση του π. Δημητρίου Λουπασάκη στα όρια της τοπικής εκκλησίας


Η Μητρόπολη Θηβών διαψεύδει την εγκατάσταση του π. Δημητρίου Λουπασάκη στα όρια της τοπικής εκκλησίας 


Ανακοίνωση εξέδωσε η ιερά μητρόπολη Θηβών σχετικά με το θέμα της εγκατάστασης του Κληρικού π. Δημητρίου Λουπασάκη και της συνοδείας του εντός των ορίων της τοπικής εκκλησίας λόγω της αναστάτωσης που έχει προκληθεί σε πολλούς πιστούς της μητροπολιτικής περιφερείας.

Μέσω αυτής η μητρόπολη Θηβών ξεκαθαρίζει πως, α) ουδεμία σχέση έχει με τον ανωτέρω Κληρικό, β) δεν συγκαταλέγεται στις τάξεις του Ιερού Κλήρου της Μητροπόλεως και γ) δεν έχει εγκατασταθεί ο εν λόγω Κληρικός και η συνοδεία του σε κάποια Ιερά Μονή της δικαιοδοσίας της Τοπικής Εκκλησίας.

Παράλληλα, προτρέπει πατρικά τους αδελφούς χριστιανούς “να ειρηνεύουν και να παραμένουν κοντά στους κατά τόπους ποιμένες τους και παρακαλεί να παύσουν να ενοχλούν με οπιονδήποτε τρόπο την διοίκηση, τις Μοναστικές Αδελφότητες και τον Ιερό Κλήρο της Βοιωτικής Εκκλησίας για το ανωτέρω θέμα

«Είσαι στο μυαλό κάτι μαγικό,όπου πας εσύ, θα ’μαι πάντα εγώ να σου τραγουδώ!». Μια όμορφη διήγηση

«Είσαι στο μυαλό κάτι μαγικό!»

«Είσαι στο μυαλό κάτι μαγικό,

όπου πας εσύ, θα ’μαι πάντα εγώ

να σου τραγουδώ!».

Ένα ακόμη κλασικό πρωινό Δευτέρας μόλις ξεκινούσε. Λίγο το Σαββατοκύριακο που πέρασε, λίγο το επόμενο, που ήταν ακόμη μακριά, λίγο τα Αρχαία της 1ης ώρας, έκαναν τα βήματα όλων μας βαριά κι ασήκωτα. Όλων εκτός από τον Νίκο. Αυτός ήταν μέσα στην τρελή χαρά. Το ένα σύνθημα διαδεχόταν το άλλο, με πρώτο και καλύτερο το «Είσαι στο μυαλό κάτι μαγικό…». Χθες, βλέπετε, ήταν το μεγάλο ντέρμπι στο «Καραϊσκάκη»: Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός. Και ο Νίκος ήταν στο γήπεδο. Η νίκη του Ολυμπιακού τον είχε μεθύσει. Γι’ αυτό και φώναζε και ξαναφώναζε 

«Είσαι στο μυαλό…».

Είχε τρέλα με τον Ολυμπιακό. Από το καλοκαίρι κιόλας είχε βγάλει εισιτήριο διαρκείας και δεν έχανε παιχνίδι. Πρόσφατα μάλιστα είχε γραφτεί και σε κάποιο σύνδεσμο φιλάθλων. Ο Ολυμπιακός ήταν η ζωή του. Έγραφε συνθήματα σε τοίχους και θρανία, φορούσε καθημερινά μπλούζες, φούτερ και καπέλα με το σήμα του Ολυμπιακού, κάθε απόγευμα έτρεχε στον σύνδεσμο, μέχρι και στην Κωνσταντινούπολη πήγε πέρυσι στο παιχνίδι με την Φενερμπαχτσέ, στο 0-3.

Την τρέλα αυτή την έβγαζε καθημερινά και στο σχολείο. Σήμερα όμως ήταν το κάτι άλλο. Είχαν νικήσει, βλέπετε, τον αιώνιο αντίπαλο!

–Νίκο, μπορείς να ηρεμήσεις λίγο; Δεν έχουμε όλοι την όρεξή σου, είπα δείχνοντας την ενόχλησή μου.

–Άμα ερχόσουν μαζί μου χθες στο γήπεδο, θα την είχες! απάντησε γελώντας εκείνος.

–Βρε Νίκο, χαλάρωσε λίγο. Μία Ομάδα είναι.

–Δεν είναι απλώς μία Ομάδα! Ο Ολυμπιακός είναι θρησκεία. Είναι η ζωή μας! «Ποιος είν’ ο λόγος για να ζω χωρίς τον Ολυμπιακό…», είπε ξεκινώντας νέο σύνθημα.

Τζάμπα προσπαθώ, σκέφτηκα κι έκανα να φύγω.

–Έλα, μη φεύγεις. Γιατί δεν με καταλαβαίνεις, βρε φίλε; Εσύ δεν έχεις κάτι που να σε τρελαίνει, που να δίνει χαρά στη ζωή σου; Να, κάθε Κυριακή δεν τρέχεις στην Εκκλησία, στο Κατηχητικό, σε εκδρομές με τον παπα-Φώτη, το καλοκαίρι στις Κατασκηνώσεις;

Η ερώτησή του με έκανε να σταματήσω. Έμεινα για λίγο σιωπηλός. Έπειτα πήρα διστακτικά το λόγο:

–Ξέρεις… Ναι… Εγώ…

Ο ήχος του κουδουνιού διέκοψε απότομα την πρότασή μου.

–Κράτα αυτή τη σκέψη, είπε ο Νίκος και έφυγε τρέχοντας.

–Ναι… ψέλλισα και πήρα σκεπτικός τον δρόμο για την τάξη…

Αλήθεια, τι πήγαινα να του πω; Αυτός για μία ομάδα δίνει χρήματα, τρέχει σε συνδέσμους, γράφει σε τοίχους, φοράει μπλούζες, μένει ξάγρυπνος, κάνει ταξίδια, στέκεται όρθιος για ώρες στις κερκίδες μέσα στο κρύο και τη βροχή, και ένα πράγμα φωνάζει και διαλαλεί παντού: Ο-λυ-μπι-α-κος! Κι εγώ; Εγώ, γι’ αυτό που πιστεύω, που δεν είναι μία ομάδα, αλλά κάτι ασυγκρίτως ανώτερο, τι κάνω;

Θα σας πω… Ντρέπομαι! 

Ντρέπομαι να πω πως πάω στην Εκκλησία, ντρέπομαι να κάνω τον σταυρό μου μπροστά στην παρέα μου, ντρέπομαι να τους πω γιατί δεν τους ακολουθώ σε συγκεκριμένες διασκεδάσεις, ντρέπομαι να πω πως νηστεύω και εξομολογούμαι, ντρέπομαι να ομολογήσω πως πιστεύω στον Χριστό! 

Αυτός δεν ντρέπεται να μιλά για μία ομάδα, που τι έκανε γι’ αυτόν; Κι εγώ ντρέπομαι να μιλώ για Εκείνον, που έκανε για μένα τα πάντα…

Μπήκα προβληματισμένος στην τάξη. Κάθισα σιωπηλός στη θέση μου. Σήκωσα το βλέμμα μου. Γραμμένο στον πίνακα με μεγάλα κόκκινα γράμματα ήταν το «Είσαι στο μυαλό κάτι μαγικό…».

Χαμογέλασα.

Σ’ ευχαριστώ, Νίκο, είπα από μέσα μου. Σ’  ευχαριστώ…

Γιατί λέμε τα κλειδιά του παραδείσου και ΟΧΙ το κλειδί του παραδείσου ;


Έκανε ο Θεός τον Παράδεισο για του Δίκαιους. Έκανε τον άδη για τους αμαρτωλούς.

Έκλεισε και τον Παράδεισο, έκλεισε και τον άδη, αλλά τα κλειδιά του άδη τα κράτησε ο Ίδιος. Έτσι βλέπουμε στην Αποκάλυψη του Ιωάννη: «και έχω τας κλεις του θανάτου και του άδου» (Αποκ. α’, 18).

Τα κλειδιά του Παραδείσου, τα έδωκε στους Αποστόλους Του, στο πρόσωπο του Πέτρου: «και δώσω σοι τας κλεις της Βασιλείας των Ουρανών» (Ματθ. ις’, 19).

Ενώ λοιπόν τα κλειδιά του άδη, βρίσκονται στα χέρια του Ίδιου του Θεού, τα κλειδιά του Παραδείσου, τα εμπιστεύτηκε στα χέρια των ανθρώπων…

Αν θέλει ο άνθρωπος να κολαστεί στον άδη, τα κλειδιά δεν τα έχει!

Αν θέλει ο άνθρωπος να σωθεί, να πάει στον Παράδεισο τα κλειδιά του Παραδείσου, τα κρατάει!!!.

Τι σημαίνει όμως αυτό;

Σημαίνει, ότι τούτο είναι το θέλημα του Θεού, να είναι δύσκολο να κολάζονται οι άνθρωποι και για αυτό δεν τους έδωσε τα κλειδιά του άδη.

Να είναι όμως εύκολο να σώζονται και για αυτό τους έδωσε τα κλειδιά του Παραδείσου: «και δώσω σοι τας κλεις της Βασιλείας των ουρανών».

Λοιπόν, ώ Παράδεισε εμείς μπορούμε να σε κερδίσουμε, δεν μπορούμε όμως να σε καταλάβουμε!.

Γιατί όμως λέει «και δώσω σοι τας κλεις»; «τα κλειδιά»;.

Δεν μπορούσε να πει απλώς «το κλειδί»; Με ένα κλειδί, δεν ανοίγεται άραγε ο Παράδεισος;

Τα κλειδιά είναι πολλών ειδών, αυτό θέλει να πει.

Το κλειδί μπορεί να είναι χρυσό, μπορεί να είναι σιδερένιο, μπορεί να είναι και ξύλινο ακόμα.

Το ξύλινο, είναι του φτωχού. Ο φτωχός με τη φτώχεια του μπορεί να «ανοίξει» τον Παράδεισο.

Το χρυσό είναι του πλουσίου. Ο πλούσιος χρησιμοποιώντας σωστά τον πλούτο του, μπορεί να «ανοίξει» τον Παράδεισο, να σωθεί.

Το σιδερένιο, ας πούμε ότι είναι όλες οι άλλες κατηγορίες των ανθρώπων, που δεν είναι ούτε πλούσιοι, ούτε φτωχοί. Και εκείνοι μπορούν να «ανοίξουν» τον Παράδεισο, να σωθούν.

Ώστε εύκολα μπορεί να σωθεί και φτωχός και πλούσιος και κάθε άνθρωπος! Ω! Παράδεισε, μπορούμε να σε κερδίσουμε αλλά δεν μπορούμε να σε καταλάβουμε!

O Xριστός ατενίζει από τα ύψη του Σταυρού όλους τους ανθρώπους της γης και λέει. «εν τω κόσμω θλίψιν έξετε, αλλά θαρσείτε εγώ νενίκηκα τον κόσμο».! (Ιωανν ις,33) .

Ο Παράδεισος, είναι για όλους μας. Λίγη προσπάθεια χρειάζεται.

Ηλία Μηνιάτη, Επισκόπου Κερνίκης και Καλαβρύτων, +1714,

Η Σίφνος εόρτασε την Παναγία του Μπαλή– Ω Παναγιά μου του Μπαλή και του νησιού κολώνα είσαι στολίδι ξακουστό και του νησιού κολώνα.

Ω Παναγιά μου του Μπαλή Και του νησιού κολώνα Είσαι στολίδι ξακουστό Και του νησιού κολώνα Πάνω στον Αρτεμώνα Έχεις μεγάλες ομορ...