Διάλεξε, θες την παρέα των αετών ; ή των λύκων; - Αγαπώ τον Χριστό -

Το είδα γραμμένο σ’ έναν τοίχο.

Μεγάλα, κεφαλαία, κατακόκκινα γράμματα, άσπρος ο τοίχος, ήταν αδύνατο να μην το δω. Έβγαζε μάτι, που θα  λεγε και ο φίλος μου ο Ανδρέας… Άλλωστε γι’ αυτό το έγραψαν, για να το δω:

ΜΗΝ ΚΑΝΕΙΣ ΠΑΡΕΑ ΜΕ ΛΥΚΟΥΣ.

ΘΑ ΣΕ ΜΑΘΟΥΝ ΝΑ ΟΥΡΛΙΑΖΕΙΣ.

ΚΑΝΕ ΠΑΡΕΑ ΜΕ ΑΕΤΟΥΣ

ΝΑ ΣΕ ΜΑΘΟΥΝ ΝΑ ΠΕΤΑΣ.

 Δεν ξεκολλούσε από το μυαλό μου.

Βάλθηκα να εντοπίζω τους λύκους. Δεν ήταν δύσκολο να τους αντιληφθώ. Τα ουρλιαχτά περισσεύουν τη μέρα και τη νύχτα παντού… και παραπέμπουν σε λύκους… Δεν θέλω να τους γνωρίσω, δεν θέλω να μάθω να ουρλιάζω!

Με νοιάζει να μάθω να πετώ… «πάνω απ’ τη σκόνη, πέρα απ’ το σύνορο, πάνω απ’ το σύννεφο», που λέει κι ένα τραγούδι, που τραγουδάει πότε-πότε η γιαγιά μου… Πρέπει να ξεχωρίσω τους αετούς! Να μελετήσω τη ζωή τους, να προσπαθήσω, να μάθω να πετώ!

* * *

Πρωί στο σχολείο. Η καθιερωμένη σύνταξη για την πρωινή προσευχή.

Ο Γυμναστής μας απευθύνεται σ’ όλους μας.

–Να  ’ρθεί κάποιος για προσευχή!

Μιλιά από κάτω. Κανένας δεν κινείται.

–Να  ’ρθεί κάποιος για προσευχή…

Τι μας πιάνει και ντρεπόμαστε όλοι εκείνη την ώρα; Όλοι; Όχι! Ο Φοίβος αποφασιστικά ανεβαίνει στο πλατύσκαλο και απαγγέλλει καθαρά, με νόημα την προσευχή. Να ένας αετός, σκέφθηκα.

Στην τάξη. Έχουμε κενό. Λείπει ο Φυσικός.

Ο Λευτέρης είναι στον πίνακα. Κάτι σχεδιάζει, κάτι γράφει. Κάποιοι τον παροτρύνουν να συνεχίσει. Καταλαβαίνω που το πάει… Διακωμωδεί τον καθηγητή μας που λείπει. Μερικοί συμμαθητές μου καγχάζουν. Νιώθω άβολα, αμήχανα αλλά και άτολμα. Τότε είδα μπροστά μου τον αετό! Ο Βασίλης, που τον παραδέχονται όλοι γιατί είναι καλός, είχε ήδη σταθεί δίπλα στον Λευτέρη. Είχε πάρει στο χέρι το σφουγγάρι και άρχισε να σβήνει ο,τι είχε γραφεί, λέγοντας με σταθερότητα στον έκπληκτο συμμαθητή μας:

–Δεν μπορείς να υποβιβάζεις το επίπεδο της τάξης.

Μπράβο τόλμη! Σκέφτηκα. Και έσκυψα το κεφάλι μου, που δεν το τόλμησα εγώ.

 

Ώρα κατεύθυνσης. Η φιλόλογός μας δεν βιάζεται ν’ αρχίσει το μάθημα. Φαίνεται πως κάτι άλλο έχει να μας πει…

–Παιδιά, αρχίζει, χθες αδίκησα την Κατερίνα. Είχε δίκιο να διαμαρτύρεται. Μου διέφυγε μια από τις απαντήσεις της στο πρόχειρο διαγώνισμα. Το ξαναείδα. Το γραπτό της είναι άριστο. Ζητώ συγγνώμη και από την Κατερίνα και από όλους σας.

Και άλλος αετός, σκέφτηκα.

Θεέ μου, λέω κάθε βράδυ στην προσευχή μου, γνώρισέ μου πολλούς αετούς. Να με μάθουν να πετώ. Και βοήθησέ με να γίνω και γω αετός!