Ιδιαίτερη σελίδα στη ζωή του γέροντα Ηλία συνδέεται με το Άγιο Όρος, όπου στάλθηκε με απόφαση της Ιεράς Συνόδου τον Μάρτιο του 1976. Στο ρωσικό μοναστήρι του Μεγαλομάρτυρα Παντελεήμονα, ο πατέρας Ηλιάς έγινε ένας από τους λίγους μοναχούς που βοήθησαν στη διατήρηση του αρχαίου μοναστηριού για τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία σε μια δύσκολη περίοδο που συζητούνταν το ενδεχόμενο μεταβίβασής του στους Έλληνες. Στον Άθω, τέλεσε τον άθλο της μοναχικής προσευχής στη σκήτη στο Old Russik και ήταν πνευματικός πατέρας των αδελφών της Μονής Παντελεήμονος.
«Στον Άθω έμαθα την αληθινή σιωπή», θυμάται ο γέροντας. – Εκεί, ο χρόνος φαίνεται να σταματά, και ζεις μόνος με τον Θεό. Θυμάμαι μια φορά που προσευχόμουν σε μια σπηλιά και ξαφνικά ένιωσα μια ασυνήθιστη χαρά, σαν να είχε γεμίσει όλο μου το είναι φως. Δεν ήταν ένα όραμα, αλλά μια εσωτερική αίσθηση της παρουσίας του Θεού. Τότε κατάλαβα ότι η αληθινή προσευχή δεν είναι η εκφορά λέξεων, αλλά το να στέκεσαι μπροστά στον Θεό με όλη σου την καρδιά. Το πιο εκπληκτικό όμως στον Άθω είναι η ιδιαίτερη παρουσία της Θεοτόκου. Ο Άθως είναι το πεπρωμένο της, και αυτό γίνεται αισθητό σε όλα. Μερικές φορές κάθεσαι στο κελί σου, προσεύχεσαι και ξαφνικά έρχεται τέτοια παρηγοριά, τέτοια γαλήνη στην ψυχή σου, που καταλαβαίνεις: Είναι Αυτή, η Βασίλισσα του Ουρανού, που σε έχει επισκεφτεί με τη χάρη Της. Μετά από τέτοια παρηγοριά, για αρκετές μέρες γίνεσαι άλλος άνθρωπος - πιο υπομονετικός, πράος, στοργικός».
Ο Γέροντας Ηλίας μιλούσε πάντα για τα χρόνια του στο Άγιο Όρος. «Μια φορά ανέβηκα στην κορυφή του Άθω τη νύχτα», είπε. – Το μονοπάτι ήταν δύσκολο, τα πόδια μου γλίστρησαν στις πέτρες, συχνά σταματούσα να ξεκουραστώ. Και ξαφνικά, όταν κάθισα στην πέτρα, με κυρίευσε η αίσθηση ότι δεν ήμουν μόνος. Λες και όλοι οι άγιοι ασκητές που είχαν περπατήσει αυτό το μονοπάτι πριν από μένα ήταν παρόντες εκεί κοντά. Ένιωσα σαν ένας κρίκος σε μια αλυσίδα που συνδέει το παρελθόν με το μέλλον. Και τότε ήρθε η κατανόηση: ο μοναχισμός δεν είναι διαφυγή από τον κόσμο, αλλά υπηρεσία στον κόσμο μέσω της προσευχής».
Ο π. Ηλίας μοιράστηκε με τα πνευματικά του παιδιά τις δυσκολίες που υπέμειναν οι αδελφοί: «Στον Άθω ζούσαμε πολύ άσχημα. Μερικές φορές για αρκετές μέρες έτρωγαν μόνο ψωμί και νερό. Αλλά αυτή η εξωτερική φτώχεια βοήθησε να αισθανθεί τον εσωτερικό πλούτο. Όταν το σώμα δεν επιβαρύνεται με τροφή, το πνεύμα γίνεται πιο ελεύθερο. Και τότε αποκαλύπτονται τέτοια πνευματικά βάθη που σε μια φυσιολογική κατάσταση ένας άνθρωπος δεν υποψιάζεται καν».
Ο γέροντας μίλησε και για την υπακοή του ως πνευματικού πατέρα στη Μονή Παντελεήμονα: «Το να είσαι πνευματικός πατέρας δεν σημαίνει να διαχειρίζεσαι τις ψυχές των άλλων. Σημαίνει να βοηθάς ένα άλλο άτομο να ακούσει τη φωνή του Θεού στην καρδιά του. Στον Άθω κατάλαβα: το κύριο πράγμα στην πνευματική ηγεσία δεν είναι να δίνεις συμβουλές, αλλά να προσεύχεσαι για τα πνευματικά σου παιδιά. Όταν προσεύχεσαι με αγάπη, ο ίδιος ο Κύριος δίνει τα σωστά λόγια και αυτά τα λόγια φτάνουν στην καρδιά ενός ανθρώπου».
Στα τέλη της δεκαετίας του 1980, ο πατέρας Ηλιάς κλήθηκε να επιστρέψει στην πατρίδα του για να αναβιώσει τη μοναστική ζωή στην Οπτινα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου