Υπάρχουν στιγμές που η σιωπή δεν είναι αρετή. Είναι συνενοχή

Υπάρχουν στιγμές που η σιωπή δεν είναι αρετή. Είναι συνενοχή. Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Λάμπης, Συβρίτου και Σφακίων κ. Ειρηναίος δεν είναι ένα όνομα σε έναν εκκλησιαστικό κατάλογο. Είναι ένας άνθρωπος που εδώ και 35 ολόκληρα χρόνια υπηρετεί με συνέπεια, ταπεινότητα και βαθιά πνευματικότητα τη Μητρόπολη μας. Ένας ποιμένας που δεν έμαθε να θορυβεί, δεν έμαθε να συναλλάσσεται, δεν έμαθε να παίζει παιχνίδια εξουσίας. Έμαθε μόνο να διακονεί. Και σήμερα, βλέπουμε να γίνεται εύκολος στόχος, σε μια εποχή που οι ισορροπίες μετριούνται όχι με όρους πίστης αλλά με όρους δύναμης. Δεν γνωρίζω τι αποφάσεις θα παρθούν από την Ιερά Επαρχιακή Σύνοδο της Εκκλησίας Κρήτης και το Φανάρι. Γνωρίζω όμως κάτι πολύ απλό: όταν ένας αληθινά πνευματικός άνθρωπος “ενοχλεί”, τότε μάλλον κάτι κάνει σωστά. Αρνούμαι να βλέπω συναδέλφους δημοσιογράφους – “αγγελιοφόρους” – και λοιπούς να γράφουν δημόσια και να απευθύνουν υποδείξεις στον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας, ακόμη και υπό μορφή “προειδοποίησης”, ότι αν δεν αποδεχθεί τη μετάθεσή του θα υπάρξουν και άλλες συνέπειες. Αυτή η στάση δεν είναι ενημέρωση. Είναι θεσμική σκληρότητα. Και την απορρίπτω. 

 Ο κ. Ειρηναίος δεν υπήρξε ποτέ άνθρωπος των παρασκηνίων. Και γι’ αυτό ίσως σήμερα εμφανίζεται ως βολικό εξιλαστήριο θύμα σε έναν πόλεμο που δεν διάλεξε – σε μια σύγκρουση ισορροπιών ανάμεσα στην Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Κρήτης και το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Αν κάποιοι θέλουν επισκόπους διαχειριστές και όχι ποιμένες, αν θέλουν σιωπηλούς και όχι ελεύθερα σκεπτόμενους, ας το πουν καθαρά. Όχι όμως μεθοδεύσεις, όχι υπαινιγμούς, όχι πρακτικές που πληγώνουν τον ίδιο τον θεσμό της Εκκλησίας. Και ας ειπωθεί, επιτέλους, και το αυτονόητο: μιλάμε για έναν ηλικιωμένο και ασθενή Ιεράρχη, που έχει δώσει όλη του τη ζωή στην Εκκλησία. Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζεται σήμερα δεν τιμά ούτε την Ιεραρχία ούτε τον θεσμό που υποτίθεται ότι υπηρετούμε. Ο σεβασμός στους γέροντες δεν είναι προαιρετικός. Είναι μέτρο πίστης, ήθους και πολιτισμού. Για εμάς όμως, για τον λαό που τον έζησε και τον ζει καθημερινά, ο Σεβασμιώτατος Ειρηναίος δεν κρίνεται από ανακοινώσεις και δημοσιεύματα. Κρίνεται από τις πράξεις του, από τα χρόνια του, από τον τρόπο που στάθηκε δίπλα στους αδύναμους, μακριά από κάμερες, μακριά από μικροπολιτικές. 

 Η Εκκλησία δεν είναι σκακιέρα. Και οι ποιμένες δεν είναι πιόνια. Και κάτι ακόμη, ξεκάθαρα: Απαιτούμε τον απόλυτο σεβασμό στο πρόσωπο του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Λάμπης, Συβρίτου και Σφακίων κ. Ειρηναίου. Τον απαιτούμε ως πιστοί, ως πολίτες, ως άνθρωποι. Αν τελικά κάποιοι αποφασίσουν «για εμάς χωρίς εμάς», θα πρέπει να γνωρίζουν ότι δεν μπορούν να μεταθέσουν ούτε τη συνείδησή μας, ούτε την εκτίμηση, ούτε τον σεβασμό μας. Αυτά δεν μετακινούνται με υπογραφές. 

 Ο Σεβασμιώτατος παραμένει για εμάς ο πνευματικός μας πατέρας. Και αυτό δεν το αλλάζει καμία απόφαση, από κανένα κέντρο

Βίκυ Βαμιεδακη .