Αν υπήρχε ένας κατάδικος, που να του αξίζει ο θάνατος για τις πράξεις του και ο δικαστής του έλεγε, να διαλέξει ένα απ' αυτά τα δύο:

Α) Είτε να περπατάει 3 μέρες στις πλατείες νηστικός και γυμνός, με παλαιόρουχα και να κλαίει τις αμαρτίες του και να παρακαλεί τους ανθρώπους να τον συγχωρέσουν και μετά τις 3 μέρες, να τον αφήσουν ελεύθερο για όλη του τη ζωή.

Β) Να έχει την άδεια 3 μέρες να πίνει και να τρώει και να κάνει όλα τα θελήματά του και μετά από 3 μέρες να του βάλουν σε μια σκοτεινή φυλακή, για όλη του τη ζωή, ποιό σας φαίνεται απ' αυτά τα 2 θα προτιμούσε; Αν δεν ήταν τρελός, θα προτιμούσε φυσικά το πρώτο.

 Ο Χριστός είναι ο δικαστής και εμείς όλοι οι κατάδικοι και αφήνει στην προαίρεσή μας, να κάνουμε ό,τι θέλουμε απ' αυτά τα 2 ή να πενθούμε τις αμαρτίες μας, αυτές τις λίγες μέρες της συντομότατης ζωής μας, με φτώχεια, πείνα και κακοπάθεια του σώματός μας και στον μέλλοντα αιώνα να απολαύσουμε την ουράνια αγαλλίαση ή πάλι να κάνουμε εδώ τα θελήματά μας, υπηρετώντας την σάρκα σ' αυτήν την πρόσκαιρη ζωή και να βασανιζόμαστε αιώνια στην άλλη. Ω πόσα μας τυφλώνει ο δαίμονας και δεν καταλαβαίνουμε το συμφέρον μας, αλλά προτιμάμε οι ανόητοι την πρόσκαιρη αυτή ζωή, παρά την μόνιμη και αιώνια! 

(Μοναχός Αγάπιος Λάνδος Κρήτης)