Μαθητές λυκείου στην Κρήτη κάνουν μάθημα μέσα σε εκκλησία αφού οι σχολικές εγκαταστάσεις δεν αρκούν

Σε σχολική αίθουσα έχει μετατραπεί το εκκλησάκι που βρίσκεται στον προαύλιο χώρο του Καπετανάκειου στο Ηράκλειο, αφού οι σχολικές εγκαταστάσεις δεν αρκούν για την κάλυψη των αναγκών. Για υπομονή "11 ετών" κάνει λόγο η πρόεδρος της ΕΛΜΕ Ηρακλείου.

Την έλλειψη υποδομών και συγκεκριμένα αιθουσών, αλλά και τις τραγικές συνθήκες στις οποίες προετοιμάζονται για τις Πανελλαδικές Εξετάσεις φανερώνουν οι θλιβερές εικόνες που είδαν το φως της δημοσιότητας από το Καπετανάκειο στο Ηράκλειο Κρήτης.

Την απελπιστική κατάσταση επιβεβαίωσε και η την πρόεδρος της ΕΛΜΕ Ηρακλείου, Αρετή Σπαχή, η οποία τονίζει πως πρόκειται για μια λύση ανάγκης, επιρρίπτοντας ευθύνες στη δημοτική Αρχή του Ηρακλείου, η οποία, όπως ανέφερε έχει καθυστερήσει να εγκαταστήσει στο Καπετανάκειο αίθουσα για να μη δημιουργούνται αυτά τα φαινόμενα.

"Είχαμε τον χώρο που λειτουργεί ως εργαστήριο για πρώτη φορά μέχρι σήμερα και γίνονται εκεί τα μαθήματα της Φυσικής, της Χημείας κ.λπ., που θέλουν πειραματική απόδειξη και εργαστηριακό εξοπλισμό. Τα μαθήματα αυτά θα πρέπει να υποστηρίζονται εργαστηριακά. Ωστόσο, δεν έχουμε τις αίθουσες. Και είπαμε, εκ περιτροπής, ας πηγαίνει στην εκκλησία ένα τμήμα όπου θα γίνονται τα μαθήματα της γενικής παιδείας, για να αντιμετωπίσουμε προσωρινά την κατάσταση μέχρι να βρεθεί οριστική λύση. Τα παιδιά αυτά περνάνε μετά από το εργαστήριο και κάνουν το μάθημα το εργαστηριακό έτσι όπως πρέπει να γίνεται", ανέφερε για να προσθέσει:

Το κτήριο της εκκλησίας είναι καθαρισμένο, είναι βαμμένο και γενικά παλεύουμε εδώ και 11 χρόνια για το Καπετανάκειο. Σήμερα που μιλάμε περιμένουμε ηλεκτρολόγο και δε μας στέλνουν και πιέζουμε να έρθει για να γίνουν κάποιες εργασίες. Αλλά πέρα από αυτό το αίτημα που εμείς διατυπώνουμε για να λυθεί αυτό το θέμα είναι ότι, επειδή έτσι κι αλλιώς η δυναμική του Καπετανάκειου είναι μεγάλη και έχουμε πρόβλημα στεγαστικό, ζητήσαμε και έπρεπε να μας έχουν δώσει μία λυόμενη αίθουσα. Δεν τη δώσανε. Το εργαστηριακό μάθημα ζητούμε να είναι εργαστηριακό. Τα παιδιά εξάλλου το ήθελαν. Και εκ περιτροπής μπαίνει ένα τμήμα στην εκκλησία, κάτι που είναι λύση ανάγκης μέχρι να μας φέρουν τη λυόμενη αίθουσα. Δεν είναι κάτι που το θέλουμε. Η εκκλησία είναι χώρος λατρείας και όχι χώρος σχολικών μαθημάτων. Αλλά τι άλλο να κάνουμε; Ούτε οι κτηριακές ανάγκες έχουν καλυφθεί ως προς τον ηλεκτρολόγο που χρειαζόμαστε να έρθει ούτε η αίθουσά μάς έχει έρθει".

Αναμονή και υπομονή 11 ετών

Η πρόεδρος της ΕΛΜΕ Ηρακλείου δήλωσε στο Neakriti.gr πως το Καπενάκειο δεν έχει ολοκληρωθεί και υπάρχουν πολλές εργασίες που πρέπει να γίνουν, υπενθυμίζοντας ότι εδώ και 11 χρόνια γονείς και εκπαιδευτικοί έχουν κάνει πολλές προσπάθειες προκειμένου το σχολικό κτήριο να αποπερατωθεί και να παραδοθεί και πάλι με ασφάλεια στην τοπική κοινωνία.

"Μην ξεχνάτε και τις κακοτεχνίες που υπήρχαν με το υπόγειο που βούλιαζε. Είμαστε διαρκώς στο πόδι για το κτηριακό πρόβλημα του σχολείου μας", καταλήγει.

Πατριάρχης Μόσχας : Εξωτερικές δυνάμεις ενδιαφέρονται για την εχθρότητα του ρωσικού και ουκρανικού λαού

Σχεδόν ένα χρόνο, η χώρα μας βρίσκεται σε κατάσταση ένοπλης σύγκρουσης, αδελφικής σύγκρουσης που προκάλεσαν οι εξωτερικές δυνάμεις που ενδιαφέρονται για την εχθρότητα του ρωσικού και ουκρανικού λαού, για την καταστροφή της κοινής ιστορικής μνήμης τους και την στέρηση του κοινού τους μέλλοντος.

Η Εκκλησία ποτέ δεν χώρισε και δεν χωρίζει το ποίμνιό της σε «ξένους» και «δικό της», δεν αντιβαίνει στους ανθρώπους μεταξύ τους, γνωρίζοντας ότι στα μάτια του Θεού όλοι είναι πολύτιμοι. Μένοντας με τους ανθρώπους της, η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, ως στοργική μητέρα, προσπαθεί να βοηθήσει όλους εκείνους που πλήττονται από τις κακουχίες του πολέμου, που υποφέρουν και έχουν ανάγκη, που έχασαν αίμα και έφυγαν χωρίς υποστήριξη...

Η ειρηνική θέση της Εκκλησίας είναι να καλέσει όλες τις πλευρές της σύγκρουσης για ανθρώπινη μεταχείριση των αιχμαλώτων πολέμου, εάν δεν μπορούν να επιτευχθούν περισσότερα, να διευκολύνουν την επιστροφή τους στην πατρίδα τους, να βοηθήσουν τους ανθρώπους να εκκενώσουν από μέρη που είναι επικίνδυνα να ζουν. Φυσικά, το πιο σημαντικό πράγμα είναι το τέλος όλων των πολεμικών συγκρούσεων, η συμφιλίωση, η αποκατάσταση των αδελφικών σχέσεων μεταξύ των λαών που εμπλέκονται σε αυτή τη σύγκρουση. Αλλά όσο συνεχίζεται η σύγκρουση, είναι απαραίτητο τουλάχιστον να δείξουμε έλεος σε εκείνους που πραγματικά υποφέρουν, μένουν ανάπηροι, στις οικογένειες που έχασαν το ψωμί.

---

Από την ομιλία στις XI Χριστουγεννιάτικες Συνεδριάσεις στην Κρατική Δούμα, 26 Ιανουαρίου 2023

Πατριάρχης Μόσχας : Να προστατέψουμε τον θεσμό της οικογένειας απέναντι στην παγκοσμιοποίηση

Ο Πατριάρχης Κύριλλος μίλησε για το πώς η Εκκλησία ανταποκρίνεται στις παγκόσμιες προκλήσεις της εποχής μας κατά την έναρξη των XXXI διεθνών Χριστουγεννιάτικων Αναγνώσεων.  Σύμφωνα με τον Αγιώτατο Πατριάρχη, είναι δυνατόν να αντιμετωπίσουμε αυτές τις προκλήσεις μόνο ανταποκρινόμενοι σε αυτές.

Κάθε Χριστιανός που αποφάσισε να ζήσει σύμφωνα με το νόμο του Θεού αντιμετωπίζει αναπόφευκτα την πρόκληση του συνολικού και συχνά ασυνείδητου ανθρώπινου αντίκτυπου της παγκοσμιοποίησης - μέσω της συμπεριφοράς, των λέξεων, των σκέψεων, μιας συγκεκριμένης φιλοσοφίας. Και αυτό δεν μπορεί να αποφευχθεί, πιστεύει ο Πατριάρχης. Πρέπει να αναζητήσουμε απαντήσεις σε αυτές τις προκλήσεις.

Έχοντας ορίσει το πιο σημαντικό καθήκον της εκκλησίας - τη μετατροπή της ανθρώπινης καρδιάς στον Θεό, Ο Πατριάρχης Κύριλλος υπενθύμισε την ανάγκη για πνευματική και ηθική εκπαίδευση των ανθρώπων. Επομένως, είναι σημαντικό να μην στερήσουμε τα παιδιά από την ευκαιρία να μελετήσουν τα πνευματικά θεμέλια του πολιτισμού μας, πιστεύει ο Πατριάρχης. Ωστόσο, το ποσό της μελέτης που ασκείται σήμερα, κατά τη γνώμη του, δεν πληροί τις απαιτήσεις της εποχής και μειώνει την πατριωτική εκπαίδευση, η οποία πρέπει να βασίζεται σε παραδοσιακές θρησκευτικές αξίες. Επέστησε την προσοχή στο γεγονός ότι σε ορισμένες περιοχές σήμερα η ελευθερία επιλογής της ενότητας "βασικές αρχές θρησκευτικών πολιτισμών και κοσμική ηθική" (ORCSE) περιορίζεται στην πραγματικότητα στα σχολεία.

"Δεν υπάρχει λογική εξήγηση για την επιθυμία να εγκαταλείψουμε τη διδασκαλία των βασικών Ορθόδοξων και άλλων θρησκευτικών πολιτισμών στο σχολείο, δεδομένου ότι έχουν ήδη γραφτεί καλά εγχειρίδια και στις περισσότερες περιοχές αυτή η διδασκαλία έχει διεξαχθεί για μεγάλο χρονικό διάστημα και φέρνει καλά αποτελέσματα", σημείωσε ο Πατριάρχης.

Το πιο σημαντικό καθήκον της Εκκλησίας και του Κράτους, σύμφωνα με τον Πατριάρχη Κύριλλο, είναι να στηρίξει την οικογένεια. Είναι εναντίον της οικογένειας ότι το κύριο χτύπημα του κακού κατευθύνεται σήμερα, πιστεύει ο Πατριάρχης. Σημειώνοντας τη μεγάλη προσοχή των κρατικών αρχών σε αυτό το θέμα και τους πρόσφατα εγκριθέντες νόμους που απαγορεύουν την προπαγάνδα των μη παραδοσιακών σχέσεων και της παιδεραστίας, ο Πατριάρχης τόνισε ότι χωρίς διακρίσεις εις βάρος κανενός, περιορίζουν την επιρροή των ηθικά καταστροφικών ιδεών στους νέους. 

"Είναι σημαντικό να τονίσουμε την αξία των οικογενειακών σχέσεων, την αξία της παραδοσιακής οικογένειας, να μιλήσουμε για την παραδοσιακή οικογένεια, ώστε οι νέοι να δουν την αληθινή ομορφιά της, τις χαρές που δίνει η πίστη, η υπηρεσία στην οικογένεια και τα παιδιά", είπε ο Πατριάρχης, μιλώντας για το έργο των Ορθόδοξων μέσων ενημέρωσης. Επιπλέον, ο Πατριάρχης πρότεινε επίσης την ανάπτυξη προγραμμάτων για την επιστροφή του καλού παιδικού κινηματογράφου προκειμένου να αντισταθεί στις τεχνητές εικόνες της άκαμπτης βιομηχανίας ψυχαγωγίας των σύγχρονων παιδιών.

Σύμφωνα με τον ίδιο, η χώρα έχει καθυστερήσει πολύ την ανάγκη να επανεξετάσει τις προσεγγίσεις και να σταματήσει την πρακτική της αδικαιολόγητης απομάκρυνσης των παιδιών από την οικογένεια, καθιερώνοντας ένα ορισμένο τεκμήριο συνείδησης των γονέων στα παιδιά τους.

Μια άλλη σοβαρή πρόκληση, σύμφωνα με τον Προκαθήμενο της Εκκλησίας, είναι η υποτίμηση της ανθρώπινης ζωής. Ο Πατριάρχης χαρακτήρισε τις αμβλώσεις μια μεγάλη πρόκληση που υποτιμά την ανθρώπινη ζωή. Οι τραγικές συνέπειές τους είναι συγκρίσιμες με τις συνέπειες των στρατιωτικών επιχειρήσεων: εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά πεθαίνουν στη χώρα μας από αμβλώσεις. Η Αγιότητά του υπενθύμισε την ασυνέπεια του επιχειρήματος ότι η πληρωμή για άμβλωση θα αυξήσει τον αριθμό των παράνομων αμβλώσεων - δεν είναι επίσης ελεύθερες και συχνά εγκληματικές. Ερωτήσεις σχετικά με την παρένθετη μητρότητα, την εξωσωματική γονιμοποίηση, την αλλαγή φύλου, την ευθανασία και την τεχνητή νοημοσύνη απαιτούν σοβαρή μελέτη και βαθιά θεολογική απάντηση.

Ο Πατριάρχης μίλησε για την τεράστια βοήθεια που παρέχει η εκκλησία σε πρόσφυγες και θύματα, για το θυσιαστικό έργο γιατρών και νοσηλευτών από το Νοσοκομείο Αγίου Αλεξίου και υπενθύμισε ότι οι ιερείς πηγαίνουν και πρέπει να πάνε εκεί που είναι πιο δύσκολο. "Οι πιστοί καλούνται να γίνουν παράδειγμα αγάπης και ελέους για όλους εκείνους που υποφέρουν, ειδικά τώρα, όταν ο κόσμος περνάει πραγματικά δύσκολες στιγμές", τόνισε ο Πατριάρχης Κύριλλος.

Ο Προκαθήμενος της Ρωσική Εκκλησίας ευχήθηκε στους συμμετέχοντες στις Χριστουγεννιάτικες Αναγνώσεις να συνειδητοποιήσουν την ιδιαίτερη ευθύνη τους για την πνευματική εκπαίδευση των Ορθοδόξων παιδιών και νέων.  "Ο χρόνος δεν είναι εύκολος, αλλά δεν επιλέγουμε τους χρόνους. Ο Κύριος μας τοποθετεί σε εκείνη την ιστορική περίοδο που πρέπει να ζούμε, να εργαζόμαστε, να δοξάζουμε τον Κύριο και να κάνουμε καλές πράξεις που μπορούν να ανοίξουν τις καρδιές και τα μυαλά των ανθρώπων στην αντίληψη του λόγου της θείας αλήθειας", κατέληξε ο Αγιώτατος

Η απόπειρα δολοφονίας του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου απ' τους Αρειανούς

Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, ο αισθηματίας ποιητής της Εκκλησίας μας, ένας πληγωμένος αετός του πνεύματος, ένας υμνητικός ερωδιός της εσταυρωμένης Αγάπης, Ποιος τον γνώρισε και δε σαγηνεύτηκε, δε τον αγάπησε!

Η Απόπειρα δολοφονίας του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου

Από το πρωινό τούτο της 27ης του Νοέμβρη, ο Γρηγόριος είχε την επισκοπική ευθύνη για την Κωνσταντινούπολη. Στη διάθεσή του όλοι οι ναοί. Δεν είχε τυπικά ενθρονιστεί μα ήτανε κι αναγνωριζότανε απ’ όλους επίσκοπος κανονικός. Οι περισσότεροι αρειανοί και μάλιστα οι λαϊκοί ενώθηκαν στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Μείνανε όμως αρκετοί φανατικοί και ιδιαίτερα κληρικοί, που κάνανε ό,τι περνούσε από το χέρι τους, για να βλάψουνε το Γρηγόριο. Συγκεντρώνονταν, οργάνωναν τη δράση τους και τις επιθέσεις τους.

 Φτάσανε στο σημείο να οργανώσουνε ακόμα και τη δολοφονία του Γρηγορίου. Εκεί έφτασε το μίσος.

Τα μελετήσανε όλα σε όλες τις λεπτομέρειες. Πλησίασαν ένα δικό τους, ένα νεαρό και φανατικό. Του υποσχεθήκανε πολλά. Εκείνος δέχτηκε μ’ ευκολία. Και μ’ ένα θράσος φοβερό.
Τη νύχτα, κλείνανε καλά τις πόρτες οι άνθρωποι του Γρηγορίου, γιατί πάντα φοβόντουσαν το κακό. Αποφασίστηκε, λοιπόν, να επιτεθεί ο δολοφόνος μια ώρα, που να μην έχει κόσμο στην αυλή του Αβλάβιου. Να μην υπάρχει άνθρωπος εκεί στην άκρη, στο χαμηλό σπιτάκι με το κελί του Γρηγορίου.

Ήταν χειμωνιάτικο απόγευμα, προς το τέλος του Δεκέμβρη. Πήρε να σκοτεινιάζει γρήγορα. Ο κόσμος μαζεύτηκε νωρίς. Το χιονόνερο έστελνε βιαστικά τους ανθρώπους στα σπίτια τους. Οι αρειανοί όπλισαν μ’ ένα μαχαίρι το νεαρό δολοφόνο και τον έστειλαν εκεί που ήξερε. Με προφυλάξεις, έφτασε στο αρχοντικό του Αβλάβιου. Η μεγάλη πόρτα του κήπου ήτανε ανοιχτή. Την περίμενε κλειστή και παραξενεύτηκε. Μπαίνανε από κει όσοι πήγαιναν για το ναό της Αναστασίας. Τέτοια ώρα όμως κανείς δεν ερχόταν· ακολουθίες τέτοια ώρα, τέτοια μέρα, δε γίνονταν. Ο νεαρός δεν πολυσκέφτηκε. Δρασκέλισε αθόρυβα. Προχώρησε για το σπιτάκι με την πλάτη στο φράχτη, να παρακολουθεί, μήπως φανεί κίνηση. Το μυαλό και τα μάτια καρφωμένα στο σπιτάκι. Κίνηση εκεί καμία. Επομένως, δεν είχε ’ρθει ακόμα ο Θεόφιλος· αυτός που έκανε τις πρόχειρες δουλειές του σπιτιού. Προχώρησε ακόμα λίγο. Κοντοστάθηκε. Τα μάτια στο σπιτάκι. Έβλεπε μόνο το φωτάκι στο κελί του επισκόπου. Θα προσευχότανε ή θα διάβαζε. Αυτές τις μέρες ήτανε πάλι άρρωστος. Αποκλειόταν να κυκλοφορεί όρθιος.

Περίμενε ακόμα λίγο και μ’ ένα σάλτο αθόρυβο βρέθηκε στην πόρτα. Την έσπρωξε μαλακά και μπήκε στο διάδρομο. Κόλλησε με την πλάτη στον τοίχο κι έβλεπε απέναντί του τη μικρή πόρτα, στο κελί του Γρηγορίου. Το μυαλό και οι αισθήσεις του στο κελί. Μηχανικά παραμέρισε το ρούχο του, έβαλε το χέρι στη ζώνη κι έπιασε τη λαβή του μαχαιριού. Μια κρυάδα του ήρθε, αλλά έσφιξε καλά τη λαβή και τράβηξε το μαχαίρι έξω. Ασυναίσθητα το ‘φερε κοντά στα μάτια να το δει καλά, γιατί το σκοτάδι τον εμπόδιζε. Τότε ξαφνικά, ένας ελαφρύς θόρυβος τον έβγαλε από την προσήλωση. Ένας νέος άντρας έμπαινε από την πόρτα μ’ ένα λυχνάρι στο χέρι. Ο δολοφόνος δεν είχε να φύγει από πουθενά. Χαμένος, έμεινε ακίνητος. Τα μέλη του παράλυτα, το στόμα του σφαλισμένο. Ο Θεόφιλος σήκωσε ψηλά το λυχνάρι να δει καλά και κατάλαβε. Μέσα του ένιωσε τρόμο. Άρχισε να τρέμει και να τραυλίζει. Όμως δεν ήτανε καιρός. Φτάσανε οι εκπρόσωποι ενός ναού, που θέλανε να δουν τον επίσκοπο – γι’ αυτό έμεινε η έξω πόρτα ανοιχτή. Οι εκπρόσωποι πατούσαν κιόλας το σκαλοπάτι του σπιτιού. 

Ο Θεόφιλος, χωρίς να σκεφτεί, οδηγημένος από κάποια δύναμη, σηκώνει το αριστερό του χέρι και παίρνει απλά το μαχαίρι από το νεαρό, που έστελε σαν κεραυνωμένος.

Μπήκανε οι επισκέπτες. Ο Θεόφιλος τους άνοιξε την πόρτα του κελιού, γύρισε, πολύ φυσικά τώρα, έπιασε από το χέρι το νεαρό και τον έβαλε κι αυτόν στο κελί.

Ο άρρωστος επίσκοπος ανασηκώθηκε λίγο στο μαξιλάρι, να τους βλέπει και να τον βλέπουνε. Οι εκπρόσωποι του λέγανε, αυτά που είχανε να πουν. Μα το διαπεραστικό μάτι του Γρηγορίου στάθηκε σ’ ένα πρόσωπο σκοτεινό και ωχρό σαν πανί. Ο νεαρός με το μαχαίρι στεκότανε θλιμμένος, με κατεβασμένα τα μάτια, το χρώμα είχε χαθεί από τα μάγουλά του.

Καμιά φορά φύγανε οι εκπρόσωποι. Τότε ο νεαρός έπεσε στα πόδια του Γρηγορίου. Γονατιστός τον αγκάλιασε πάνω στο ξύλινο κρεβάτι κι έκλαιγε με λυγμούς. Τον ρωτούσε απορημένος ο Γρηγόριος κι αυτός μόνο έκλαιγε και βογκούσε. Ρώτησε πάλι και πάλι, απάντηση καμία. Στενοχωρήθηκε ο επίσκοπος και, βλέποντας το νεαρό να κλαίει συνέχεια, δάκρυσε κι ο ίδιος από συμπόνια. Ο Θεόφιλος, που βγήκε να ξεπροβοδίσει τους επισκέπτες, γύρισε στο κελί. Ακούοντας πάλι το δακρυσμένο επίσκοπο να ρωτάει το νεαρό, ποιος είναι και τί έπαθε, έδωσε κείνος την απάντηση:
– Ο φονιάς σου είναι, γέροντα. Τώρα δα ήταν έτοιμος. Κι αν δεν προλάβαινα, τώρα δε θα ρωτούσες, ούτε και θα μας έβλεπες, σ’ έσωσε ο Θεός.
– Μα τούτος κλαίει, παιδί μου, πώς είναι δυνατό; έκανε ο Γρηγόριος.
– Κλαίει γιατί τον χτύπησε η συνείδηση. Του ‘γίνε θηλιά και πάει να τον πνίξει, έγινε ο δήμιός του, πρόσθεσε ο Θεόφιλος.
Περάσανε ακόμα λίγα λεπτά κι ο νεαρός συνήλθε. Του ‘γνεψε και πλησίασε στην κορυφή του κρεβατιού. Εκείνος γονάτισε κι ο Γρηγόριος έβαλε το ιερό του χέρι στο κεφάλι του μετανοημένου. Τον συγχώρεσε και τού ‘πε λίγα λόγια:

– Ο Θεός να σ’ ελεήσει και να σε σώσει, παιδί μου. Για μένα, που τόσα χρόνια είμαι δικός του και σωσμένος, δεν είναι δύσκολο να φανώ και στο σφαγέα μου καλός. Μόνο πια τώρα, κοίτα να γίνεις καλός, καθώς πρέπει σε μένα και στο Θεό.

Η απόπειρα δολοφονίας μαθεύτηκε σ’ όλη την Πόλη, που μέρα με τη μέρα μαλάκωνε και αγαπούσε περισσότερο το Γρηγόριο. Μαλάκωνε η καρδιά και πολλών πρώην φανατικών αρειανών. Πολλοί, μάλιστα, τρυπώνανε αθέατοι στο κελί του, να ζητήσουνε συγχώρηση για όσα του είχανε κάνει. Και δεν του είχανε κάνει λίγα. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς. Τους πολλούς λιθοβολισμούς, ότι παραλίγο να τον σκοτώσουνε τη νύχτα του Μεγάλου Σαββάτου, τις βρισιές, τα ομαδικά γιουχαΐσματα, τις κατάρες, την απόπειρα δολοφονίας.

Εκείνος πάραυτα δεν έστελνε τους κρατικούς υπαλλήλους να συλλάβουνε τους καταχραστές αρειανούς. Δεν ήθελε να δείξει ότι για χρήματα κινεί τέτοιες διαδικασίες. Ούτε κι ο ίδιος αναμίχτηκε στα οικονομικά, μέχρι το καλοκαίρι του 381, που έμεινε στην Πόλη ως επίσκοπος. Υπερβολή κι αυτό. Μα δεν άντεχε το πιο εκμαυλιστικό από τα κοσμικά πράγματα· τα χρήματα. Έφτασε στο σημείο να μην παρακολουθεί τι γίνεται με την κληρονομιά του πατέρα του και της μητέρας του. Κτήματα μεγάλα και υποστατικά. Πολλά τα ’χε δώσει με λόγο σ’ αυτούς που τα καλλιεργούσαν. Άλλα μπαίνανε και του τα παίρνανε γείτονες και συγγενείς. Τα υπόλοιπα τα επιβλέπανε άνθρωποί του. Εκείνος ούτε να ξέρει δεν ήθελε. Αγαπούσε τη φτώχεια και ζούσε σαν ασκητής. Άλλωστε σε λίγους μήνες, στις 31 Μαΐου του 381, θα κάνει διαθήκη, για να δώσει από δω κι από κει όλα τα υπάρχοντά του, να μην τον βαραίνει τίποτα στη γη. Ήτανε τότε πενήντα ενός χρόνων. Πολλά τ’ άφηνε στην Εκκλησία της Ναζιανζού· άλλα για πτωχοτροφείο κι άλλα πάλι αλλού.
Στυλιανού Παπαδόπουλου, Ο πληγωμένος αετός, εκδ. Αποστολική Διακονία, σελ. 232-236

24 Ιανουαρίου Οσία Ξένη η διά Χριστόν σαλή, της Πετρουπόλεως.

«Ότι κραταιά ως θάνατος η αγάπη» (=Η αγάπη είναι δυνατή σαν το θάνατο), «Άσμα Ασμάτων»

Οσία Ξένη η διά Χριστόν σαλή, της Πετρουπόλεως

Η Αγία της «κραταιάς έως θανάτου» Αγάπης

Πάνω στην μαρμάρινη πλάκα του τάφου της οσίας Ξένης, στο Κοιμητήριο του Σμολένσκ, στην Αγία Πετρούπολι, υπήρχε η εξής επιγραφή:

«Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.

Ενθάδε κείται το σώμα της δούλης του Θεού Ξένης Γρηγοριέβνας, συζύγου του ψάλτου της Αυλής, συνταγματάρχου Ανδρέου Φεοδώροβιτς Πετρώφ.

Εχήρευσεν 26 ετών, μια προσκυνήτρια επί 45 έτη, έζησε συνολικώς 71 έτη.

Ήταν γνωστή με το όνομα Ανδρέας Φεοδώροβιτς.

Όποιος με γνώρισε, ας προσευχηθή για την ψυχήν μου, ώστε να σωθή η ιδική του. Αμήν.»

Αυτό το απλό κείμενο αποτελεί το λιτό Συναξάρι της πλούσιας σε χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος ζωής της οσίας Ξένης της Ρωσίδος.

Έζησε στην Πετρούπολι τον δέκατο όγδοο αιώνα, στην εποχή της Αυτοκράτειρας Ελισάβετ Πετρόβνα και της Αικατερίνης Β’.

Είχε παντρευθή τον ψάλτη της βασιλικής αυλής, Συνταγματάρχη Ανδρέα Θεοδώροβιτς Πετρώφ και ζούσε μαζί του ευτυχισμένα στην Αγία Πετρούπολη. Ο σύζυγός της διακρινόταν για την πολύ υψηλή κοινωνική θέση του που του έδινε δόξα και υψηλές υλικές απολαβές. Όντες οι δυο τους πολύ αγαπημένοι σύζυγοι, όλος ο λαός τους μακάριζε για την κοσμική τους ευτυχία και την αγάπη τους. Εκείνο το γεγονός, το οποίο αποτέλεσε την αφετηρία μιας νέας υψηλής πνευματικής ζωής για την Ξένη, ήταν ο αιφνίδιος θάνατος του συζύγου της. Ο νεαρός Συνταγματάρχης Ανδρέας ξαφνικά άφησε τον κόσμο αυτό μια βραδυά ενώ βρισκόταν σε μια διασέδασι οινοποσίας με τους φίλους τους, ανέτοιμος πνευματικά και χωρίς να προλάβη να μεταλάβη τη Θεία Κοινωνία. *

Η νεαρή χήρα συγκλονίστηκε. Σε ηλικία εικοσιέξι (26) χρόνων, χάνοντας τον σύντροφό της που υπεραγαπούσε και μένοντας χωρίς παιδιά, έχασε τον προσανατολισμό της, όσον αφορά τον κόσμο τούτο. Ένοιωσε βαθειά την ματαιότητα της πρόσκαιρης αυτής ζωής, με την οποία συνδεόταν μέχρι τότε διά μέσου του συζύγου της. Το πέρασμα του αγαπητού της Ανδρέα στην αιωνιότητα την συνέδεσε άρρηκτα με την όντως ζωή, την ζωή που απολαμβάνουν οι δίκαιοι, οι οποίοι είναι ενωμένοι με την πηγή της ζωής, τον Κύριο και Θεό μας.

Η Ξένη άρχισε να μοιράζη όλα τα περιουσιακά στοιχεία της ελεημοσύνη στους φτωχούς. Έδωσε ακόμη και το σπίτι της στην αγαπητή φίλη της Παρασκευή Αντώνοβα και οι συγγενείς και οι φίλοι της θεώρησαν ότι αυτή παραφρόνησε εξαιτίας της απώλειας.

…Η ευλογημένη Ξένη έχοντας υποστή την καλή εν Χριστώ αλλοίωσι, μετά την τελεία αποδέσμευσί της από τα εμπόδια της κοσμικής ζωής, εξαφανίσθηκε από την Πετρούπολι. Η απουσία της διήρκησε οκτώ χρόνια… Σ’ αυτήν την περίοδο έφθασε στο ύψιστο σημείο πνευματικής τελειότητος και αξιώθηκε του χαρίσματος ”της διά Χριστόν σαλότητος”.

Ο διά Χριστόν σαλός, …καλείται από τον Κύριό μας να σηκώση ένα ιδιαιτέρως βαρύ σταυρό: 

Να ζη μεταξύ των ανθρώπων προσποιούμενος τον σαλό, τον τρελλό, τον ανισόρροπο, και κρύβοντας με την προσποιητή σαλότητα τον πλούτο των αρετών του, να αγωνίζεται για την πνευματική ωφέλεια των άλλων. Μέσα στην γενική περιφρόνησι και τον κατατρεγμό του ενεργεί πράγματα θαυμαστά και γίνεται αιτία μετανοίας και σωτηρίας πολλών ανθρώπων. Εμπαίζει τον κόσμο και τις δήθεν αξίες του κόσμου και καθοδηγεί τις ψυχές στην μοναδική αξία, στην αληθινή ελευθερία των τέκνων του Θεού, στην μακαρία εκείνη κατάστασι, όπου μαζί με τον θείο Απόστολο Παύλο λέγει ο άνθρωπος: ”ζ ω ο υ κ έ τ ι ε γ ώ, ζ η δ ε ε ν ε μ ο ί Χ ρ ι σ τ ό ς”.

… Φόρεσε την στρατιωτική στολή του νεκρού συζύγου της και άρχισε να λέει σε όλους ότι αυτή είναι ο Αντρέϊ Φεοντόροβιτς που ζει, ενώ η Ξένη πέθανε.. Πλέον, ο Ανδρέας ζούσε μέσα από τη σύζυγό του, ενώ η κοσμική της πλευρά είχε πεθάνει. Βάζοντας τα ρούχα του συζύγου της και παίρνοντας το όνομά του ήταν, κατά τη γνώμη της, σαν να παρατεινόταν η δική του ζωή στο πρόσωπό της για να συγχωρηθούν οι αμαρτίες του με τη δική της αφιερωμένη στο Θεό ζωή. 

Ποτέ δεν απαντούσε σε κανέναν όταν την φώναζαν Ξένη Γρηγορίεβνα, αλλά αντιθέτως με ευχαρίστησι αποκρινόταν σε όποιον την ωνόμαζε με το όνομα του συζύγου της Ανδρέα Θεοδώροβιτς….. Ο όλος της αγώνας διαποτιζόταν από την βαθειά πνευματική αγάπη προς τον σύζυγό της. Είχε την ελπίδα, κατά κάποιον τρόπο, ότι σηκώνει επάνω της το βάρος των αμετανοήτων αμαρτημάτων του νεαρού Ανδρέα.

Η Ξένη, πενθώντας για τις ιδικές της αμαρτίες και του συζύγου της, εγκατέλειψε το σπιτικό της και άρχισε να περιπλανιέται στους δρόμους της Αγίας Πετρουπόλεως λοιδορούμενη από πολλούς, ιδιαιτέρως δε στην φτωχότερη συνοικία της πόλεως που λεγόταν Στορονά.

Πολλοί αγαπούσαν αυτήν την ήσυχη, την ήρεμη, την ταπεινή και την ευγενική δούλη του Θεού Ξένια. Αρκετοί την λυπούνταν και της έδιναν ελεημοσύνη, αλλά αυτή δεν την έπαιρνε. Εάν δεχόταν κανένα μικρό κέρμα, αμέσως το έδινε σε κάποιον φτωχό ζητιάνο, για τη σωτηρία της ψυχής του κεκοιμημένου συζύγου της, στο όνομα του Αντρέα• έτσι ώστε αν η ψυχή του υπέφερε από τις αμαρτίες του τις οποίες δεν είχε μετανοήσει, οι πράξεις της και οι προσευχές της θα τον βοηθούσαν. ( Οι Χριστιανοί συχνά δίνουν χρήματα η προσεύχονται για τις ψυχές των κεκοιμημένων. Αυτό λέγεται ελεημοσύνη αλλά δεν είναι τόσο σύνηθες να εγκαταλείπει κάποιος όλη του τη ζωή για ένα άνθρωπο, όπως ακριβώς έπραξε η Ξένια). Κάνοντας καλές πράξεις και προσφέροντας προσευχές για τους άλλους, πλησιάζεις πολύ το Θεό, και αυτό συνέβηκε και με την Ξένια. Προσευχόταν τόσο πολύ για τον άντρα της, και αυτό την έκανε Αγία!

Η όλη παρουσία της σχεδόν πάντα επιβεβαίωνε την ευλογία της. Το Συναξάρι λέει: «Η ευλογία του Θεού φαινόταν να τη συνοδεύει οπουδήποτε εκείνη πήγαινε» : ….Οι κάτοικοι της Στορονά με πολλή και ειλικρινή χαρά δέχονταν την Οσία στα σπίτια τους, διότι είχε γίνει αντιληπτό ότι η επίσκεψις αυτή θα έφερνε στην οικογένεια θεία ευλογία, ειρήνη και ευτυχία. Οι γονείς που είχαν ασθενή παιδιά, έτρεχαν να εύρουν και να φέρουν στο σπιτικό τους την Μακαρία, διότι αρκούσε αυτή να χαιδέψη το κεφαλάκι τους και να τα φιλήση ή να τα αγκαλιάση ή να τα κουνήση στο κρεβατάκι τους για να γίνουν αμέσως καλά. Οι μαγαζάτορες και οι έμποροι, όταν έβλεπαν την δούλη του Θεού να πλησιάζη, έτρεχαν έξω για να την συναντήσουν και της πρόσφερναν κάτι από την πραμάτεια τους. Εάν δεχόταν το δώρο ή αν απλώς το ευλογούσε με μια κίνησι ακουμπώντας το, ο έμπορος εκείνος θα έκανε χρυσές δουλειές όλη την ημέρα• όταν περπατούσε στον δρόμο, από όλες τις μεριές, από όλα τα αμάξια που περνούσαν άκουγε να φωνάζουν: “Ανδρέα Φεοντόροβιτς, σταματά. Θέλω να σε πάρω στο αμάξι μου έστω και για λίγα βήματα” ή την παρακαλούσαν μόνο να καθήση στην άμαξά τους για λίγες στιγμές. Τούτο, διότι σε οποιαδήποτε άμαξα ανέβαινε, ερχόταν η ευλογία στον αμαξά και είχε την καλύτερη δουλειά της ημέρας. Η μακαρία Ξένη προτιμούσε να κάθεται σε άμαξες ανθρώπων που είχαν ανάγκη βοηθείας. Εάν μιλούσε με κανέναν που ήταν στενοχωρημένος, αμέσως αυτός καταπραϋνόταν και του ερχόταν μια θαυματουργική βοήθεια. Η πολύ και μακροχρόνια συμπόνια της, άνοιξε το δρόμο του σεβασμού και της ευλάβειας προς το πρόσωπό της και οι άνθρωποι γενικά έφτασαν να την θεωρούν ως το φύλακα άγγελο της πόλης. Είχε αποκτήσει τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος –την προφητεία, την ίαση των πληγών της ψυχής των ανθρώπων που προσέτρεχαν σε αυτήν, και παράλληλα διατελούσε θαύματα με την παρουσία της. Είναι γνωστή ως η ‘άστεγη περιπλανώμενη’ που εξακολουθεί να κάνει θαύματα και μετά την κοίμησή της.

Τους πολλούς άθλους της έκρυψε από τους ανθρώπους αλλά ο Κύριός μας, ενώπιον του Οποίου έκαιγε λαμπάδα και κανδήλα ακοίμητη σ’ όλη την επίγεια ζωή της, την εδόξασε μετά θάνατον απερίγραπτα. Η Οσία, μετά από περιπλανήσεις και αγώνες, σαρανταπέντε (45) χρόνων, εκοιμήθη σε ηλικία εβδομηνταένα (71) χρόνων γύρω στα 1796 – 1806 ..Ευρέθη στο Κοιμητήριο, καθισμένη κάτω από ένα δένδρο να έχη κοιμηθή εν Κυρίω!… Το πολυπαθές αγιασμένο σκήνωμά της τάφηκε στο Κοιμητήριο του Σμολένσκ.

Εκ του βιβλίου ”Η Οσία Ξένη η Ρωσίδα, η διά Χριστόν Σαλή”, έκδοση Ιεράς Μονής Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης, Φυλής Αττικής, 

Ο Άγιος Παυλίνος ο Επίσκοπος που έγινε σκλάβος για να σώσει μια ψυχή - 23 Ιανουαρίου

Μέχρι πού φτάνει η αγάπη…; 

ο Aγιος Παυλίνος 23 Ιανουαριου ο Επίσκοπος που έγινε σκλάβος 

ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ που Βάνδαλοι, σαν πραγματική θεομηνία, σάρωναν αλύπητα τις χώρες της Ευρώπης κι άφηναν μόνο ερείπια στο πέρασμά τους, η Ιταλία πέρασε τα πιο πολλά δεινά. Οι ωραίες πόλεις της αφανίζονταν η μία μετά την άλλη. Οι άνθρωποι ωδηγούντο, σαν κοπάδια, αιχμάλωτοι στα βάθη της Αφρικής.

Τα δύστυχα αυτά χρόνια ο Παυλίνος, ο Επίσκοπος μιας πόλεως της Καμπανίας, ξώδευσε την περιουσία του κι όλα τα χρήματα της Εκκλησίας για την εξαγορά αιχμαλώτων. Το κακό όμως ήτο τόσο μεγάλο, που, αν και έμεινε μόνο με τα ρούχα που φορούσε, ο φιλάνθρωπος Επίσκοπος, δε μπόρεσε να επαρκέση για όλους.

Μια μέρα πήγε και τον βρήκε μια φτωχή χήρα με σπαραγμένη καρδιά. Έπιασαν το μοναχογυιό της αιχμάλωτο και ζητούσε από τον καλόν Επίσκοπο να τον απελευθερώση. Οι θρήνοι της ράγιζαν ακόμη και τις πέτρες.

Ο Παυλίνος τη συμπόνεσε, έκλαψε μαζί της. Έψαξε και ξανάψαξε το αδειανό του σπίτι. Απελπισμένος διεπίστωσε πως δεν είχε μείνει πια τίποτε για να δώση. Ξαφνικά του ήρθε κάποια έμπνευσις.

— Βλέπεις κι εσύ ή ίδια, είπε στην πονεμένη μητέρα, πως δεν μου έμεινε πια τίποτε για να ανακουφίσω τη δυστυχία που μας βρήκε από τις αμαρτίες μας. Ό,τι διαθέτω αυτή τη στιγμή είναι ο εαυτός μου. Ευχαρίστως τον προσφέρω για να πάρης πίσω το παιδί σου.

Η απαρηγόρητη γυναίκα τα έχασε προς στιγμήν. Νόμιζε πως ο Επίσκοπος ήθελε να την ξεγελάση και ξέσπασε σε ασυγκράτητο οδυρμό. O Παυλίνος της είπε τότε να τον ακολουθήση. Επήγαν στον βάρβαρο που κρατούσε το γυιό της και για μεγάλη της ανακούφισι είδε πως κατώρθωσε να κάνη την ανταλλαγή.

Μαζί με πολλούς άλλους αιχμαλώτους ωδηγήθηκε και ο Παυλίνος στην Αφρική. Όταν έγινε η διανομή, αυτόν τον κράτησε στην υπηρεσία του ο γαμβρός του Ηγεμόνος των Βανδάλων και τον έβαλε να καλλιεργή τον κήπο του.

Με μεγάλη επιμέλεια επεδόθηκε ο Άγιος Επίσκοπος στη δουλειά που του ανέθεσαν να κάνη. Κάθε μέρα έφερνε στο τραπέζι του αφέντη του καλοπεριποιημένα λαχανικά και φρούτα. Με την καλωσύνη και την εργατικότητά του κέρδισε την εκτίμησί του. Συχνά πήγαινε στον κήπο και κουβέντιαζαν μαζί χίλια δυό πράγματα. Ο βάρβαρος θαύμαζε τη σοφία και την πολυμάθεια του δούλου του. Συν τω χρόνω δημιουργήθηκε μία στενή φιλία μεταξύ του ξένου αιχμαλώτου και του νεαρού δουκός.

Ύστερα από πολύ καιρό είπε μία μέρα, εκεί που συνομιλούσαν στον κύριό του ο Παυλίνος, κάπως αινιγματικά:

— Είναι καιρός να φροντίσετε για τη μελλοντική διοίκησι του βασιλείου σας.

— Γιατί το λες αυτό, Παυλίνε; ρώτησε ο νεαρός δούκας.

Στην αρχή ο Παυλίνος αρνήθηκε να δώση περισσότερες εξηγήσεις. Ύστερα όμως εξαναγκάσθηκε να του φανέρωση, πως του είχε αποκαλύψει ο Θεός, ότι θα πέθαινε πολύ γρήγορα ο γέρο-βασιλιάς. Ο δούκας, αν και δεν το πολυπίστεψε, το είπε στον πενθερό του. Εκείνος πάλι θέλησε από περιέργεια να γνωρίση αυτόν τον παράξενο άνθρωπο που άκουγε, καθώς έλεγε, τον Θεό του να του ομιλή.

— Έλα αύριο να φάμε μαζί το μεσημέρι και θα τον δης στο τραπέζι μου, του είπε ο γαμβρός του.

Την άλλη μέρα ο βασιλιάς πήγε στο παλάτι του δουκός. Ο Παυλίνος, όπως συνήθιζε πάντοτε, έφερε φρέσκα φρούτα στο τραπέζι. Σαν τον είδε ο βασιλιάς ταράχτηκε.

— Κάποιο μυστήριο κρύβει ο άνθρωπος αυτός, ψιθύρισε στ’ αυτί του γαμβρού του.

Όταν ο Παυλίνος απομακρύνθηκε, του διηγήθηκε ένα παράξενο όνειρο που είχε ιδεί την περασμένη νύκτα.

— Μου φάνηκε πως με πήγαιναν δεμένο στο κριτήριο, για να δικασθώ τάχα για όλες μου τις πράξεις. Ανάμεσα στους δικαστάς μου, που ήσαν πολλοί, βρισκόταν και τούτος ο άνθρωπος. Έδειχνε πως κατείχε ξεχωριστή θέσι, γιατί πρόσταξε να πάρουν το σκήπτρο από τα χέρια μου και μ’ αυτό να με δείρουν. Για ρώτησε τον να σου φανερώση ποιός είναι. Μα την άλήθεια, δεν μου φαίνεται συνηθισμένος άνθρωπος.

Παραξενεμένος ο δούκας απ’ όσα άκουσε από το στόμα του πενθερού του, πήρε παράμερα τον αιχμάλωτό του κι άρχισε να τον εξετάζη για την πατρίδα και την καταγωγή του.

— Είμαι δούλος του Θεού, έλεγε ο Παυλίνος, που συ δέχτηκες να τον κρατήσης αντί του γιού της χήρας.

Ο δούκας όμως, δεν ήθελε πια να πεισθή. Τον ώρκιζε λοιπόν με όρκους φοβερούς να του φανερώση την αλήθεια.

Έτσι ο Παυλίνος αναγκάσθηκε να φανέρωση, πως ήτο Επίσκοπος και πως θεληματικά παραδόθηκε αιχμάλωτος για την αγάπη του πλησίον του. Σαν άκουσε αυτές τις αποκαλύψεις ο κύριός του, τόσο τον ευλαβήθηκε, που έπεσε στη γη και του φιλούσε τα πόδια. Ύστερα τα διηγήθηκε όλα στο βασιλιά κι οι δυο μαζί φώναξαν τον Παυλίνο και τον είπαν:

— Ζήτησέ μας ό,τι θέλεις, για να σε στείλωμε με πολλά δώρα, όπως σου ταιριάζει, πίσω στην πατρίδα σου, γιατί είναι άπρεπο να κρατάμε εδώ αιχμάλωτο έναν άνθρωπο σαν κ’ εσένα.

Ο Παυλίνος τους ευχαρίστησε για τις καλές τους διαθέσεις, αλλά δεν δέχτηκε να πάρη δώρα.

— Σε τίποτε δεν θα μου χρησιμεύσουν, έλεγε. Αν όμως επιθυμήτε πραγματικά να κάνετε κάποιο καλό, ελευθερώστε όλους τους συμπατριώτες μου που κρατάτε εδώ αιχμαλώτους.

Οι ηγεμόνες δέχτηκαν ευχαρίστως να κάνουν για χατήρι του αυτή την προσφορά. Έγιναν έρευνες σ’ όλο το βασίλειο, για να βρεθούν οι συμπατριώται του Παυλίνου. Αφού τους συγκέντρωσαν όλους, τους έστειλαν με πλοία πίσω στην πατρίδα τους μαζί με τον Επίσκοπό τους και με πολλά τρόφιμα και δώρα από τον βασιλιά.

Ύστερα από λίγο καιρό πραγματοποιήθηκε η προφητεία του Παυλίνου. ο γέρο-βασιλιάς πέθανε και τον διαδέχθηκε ο νεαρός δούκας, που σ’ όλη του τη ζωή θυμόταν τον άγιο Επίσκοπο και το φωτεινό παράδειγμά του.

(Γεροντικόν, Θεοδώρας Χαμπάκη, εκδ. Λυδία)

Ο Θεός είναι μαζί μας ! Τι αγκαλιά είναι αυτή Πατέρα μας – Αγαπώ τον Χριστό

Έκανα την ελπίδα βάρκα

και την αγάπη μου πανί

και ταξιδεύω μες στον κόσμο

να βρω καρδιά να συμπονεί....

Πράγματι ένα ταξίδι στον κόσμο με έφερε κοντά στους ανθρώπους του πόνου στους ανθρώπους που σηκώνουν βαρύ τον σταυρό της δοκιμασίας που πάσχουν που ζητούν ένα χέρι να τους βοηθήσει. έναν λόγο να τους παρηγορήσει να τους στηρίξει να τους δώσει λίγη χαρά λίγο κουράγιο μιαν ελπίδα....

Πόσο εύκολο είναι τούτο το έργο όταν έχεις βεβαία την ελπίδα πως ο Θεός είναι μαζί σου.....

Δεν λες λογία δικά σου, μα σαν κοιτάς στα ματιά του αδελφού σου και βλέπεις την θλίψη και την αγωνιά του βίου του εσώψυχα παρακαλάς Τον Θεό που είναι μαζί σου να επέμβει να ξεμπερδέψει το κουβάρι που έχει ο καθένας στην ψυχή του, να γιομιση η αγάπη τα κενά της καρδιά του να γιανη το άρρωστο και ταλαιπωρημένο σώμα του ναρθει πάλι το χαμόγελο στο πικραμένο στόμα του να αναστηθεί μέσα του Χριστός Ελπίδα Φως..... να αρχίσει να ζει να φύγει ο φόβος να γεννηθεί νέα ζωή με τον Χριστό που είναι το παν....

Ταξιδεύω και παρατηρώ πόσο σκυθρωπά ζουν οι άνθρωποι, μέσα στο σκοτάδι το πνευματικό που τόσο έντεχνα τους σκοτίζει ο αντίθετος.....

Κρατώ στα χεριά μου ότι πολύτιμο το πετραχήλι του Αγίου μου τα λείψανα του Πρόδρομου και του πάππου του Ιωσήφ του Σπηλαιώτη και έχω μαζί μου τον Θεό... Άρρητη ευωδιά ξεχύνεται από αυτά σημάδι πως ακολουθούν μαζί μου ταπεινά τον δρόμο για τα νοσοκομεία τις φυλακές τα σπίτια οπού διάχυτος είναι ο πόνος....

Ήρθαμε τους λέω, και κοιτάξτε εσείς να γίνεται το στόμα μου τα χεριά μου το βλεμα μου..... σαν όλοι μαζί και κυρίως εσείς που αγγίξατε τον Χρίστο μας με το μαρτύριο σας και βεβαιώσατε και μας τους τιποτένιους πως ο Θεός είναι μαζί μας.....

Μωρέ αν ήταν εδώ ο γέροντας Πορφύριος ανάμεσα σας δεν θα είχατε καμιά αμφιβολία πως ο Χρίστος μας ζει και σας νοιάζεται πολύ σας αγάπα και θέλει και ποθεί να βρείτε την πίστη που τόσο μας λείπει σήμερα να βεβαιωθείτε πως ο θεός είναι μαζί μας....

Μα σαν κοιτώ του καθενός τα ματιά αυτό θωρώ πως ο Χρίστος είναι μέσα στον καθένα μας που πονά που δακρύζει που προσεύχεται που αγάπα....

Ο Θεός είναι μαζί μας θέλω παντού να το φωνάξω: Τι αγκαλιά είναι αυτή ΠΆΤΕΡΑ!!!!!

Επιφάνιος Ντουμένκο : Οι Ουκρανοί θα πρέπει να εγκαταλείψουν τον Άγιο τους εάν έχει σχέση με τη Ρωσική Εκκλησία.

Epiphany Dumenko. Φωτογραφία: pomisna.info

Ο Ντουμένκο είπε ότι οι Ουκρανοί θα πρέπει να εγκαταλείψουν τον ουράνιο προστάτη τους εάν έχει σχέση με τη Ρωσική Εκκλησία.

Ο επικεφαλής της OCU, Serhiy Dumenko, είπε ότι οι Ουκρανοί πρέπει να εγκαταλείψουν τον άγιό τους, προς τιμήν του οποίου βαφτίστηκαν, εάν ο άγιος έχει σχέση με τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία ή τη Ρωσία.

Απαντώντας στην ερώτηση του δημοσιογράφου του lb.ua , τι πρέπει να κάνει αν βαφτίστηκε προς τιμήν της Ξένιας της Πετρούπολης, η Ντουμένκο απάντησε ότι τώρα πρέπει να προσευχηθούμε σε κάποια άλλη Ξένια: «Μπορούμε να μιλήσουμε για αλλαγή αυτού ή εκείνου του αγίου. Αν πάρουμε την Αγία Ξένια, υπάρχουν άλλες Ξένιες προς τιμήν των οποίων μπορούμε να αλλάξουμε την ημερομηνία της γιορτής.» Σύμφωνα με τον ίδιο, αν κάποιος θέλει να εγκαταλείψει τον άγιό του υπέρ κάποιου άλλου, πρέπει να πάει στον ιερέα και να λάβει ευλογία.

Την ίδια στιγμή, ο Dumenko παραπονιέται ότι οι πιστοί της OCU απαίτησαν να μείνουν στο ημερολόγιο οι «Ρώσοι» άγιοι.

«Αναγκαστήκαμε να αφήσουμε τόσο γνωστούς σεβαστούς αγίους, αν και γνωρίζουμε τι ρόλο έπαιξαν μερικές φορές στην ιστορία», πρόσθεσε ο Ντουμένκο, μιλώντας για την Αγία Ξένια της Πετρούπολης, τον ορθόπιστο πρίγκιπα Αλέξανδρο Νιέφσκι και άλλους αγίους.

Ο Επιφάνιος είναι βέβαιος ότι η παρουσία αυτών των αγίων στο ημερολόγιο είναι ένα προσωρινό φαινόμενο που προκαλείται από το αίτημα των ενοριτών και μόλις αλλάξει η γενιά, οι πιστοί δεν θα θυμούνται καν αυτούς τους αγίους του Θεού.

«Στην ιστορία συνέβη ότι υπήρξε μια ορισμένη χρονική περίοδος που ήμασταν ενωμένοι, ήμασταν σε αυτήν την πνευματική απασχόληση και χρειάζεται χρόνος για να απομακρυνθούμε σταδιακά από αυτή τη ρωσική παράδοση», είπε ο επικεφαλής της OCU.

Η εμφάνιση της Θεοτόκου στον Άγιο Μάξιμο τον Καυσοκαλυβίτη - 13 Ιανουαρίου

Όσιος Μάξιμος ο Καυσοκαλυβίτης

Κάποτε, Κυριακή των Αγίων Πατέρων, του φανερώθηκε η Θεοτόκος κρατώντας τον Κύριο Ιησού Χριστό στην αγκαλιά της λέγοντας: «Ακολουθεί μοι πιστότατε Μάξιμε και ανάβα εις Άθωνα διά να λάβης την χάριν του Αγίου Πνεύματος όπως επιθυμείς» Τρεις φορές είδε αυτό το όραμα ο όσιος και μετά από μία εβδομάδα ανέβηκε στον Άθωνα μαζί με άλλους μοναχούς. Εκεί, επί τρία μερόνυχτα ο όσιος προσευχόταν. Εμφανίστηκε ξανά η Θεοτόκος ως βασίλισσα συνοδευομένη από λαμπρούς νέους, κρατώντας στην αγκαλιά της τον Κύριο Ιησού Χριστό λέγοντάς του: «Λάβε χάρι κατά δαιμόνων ο σεπτός αθλοφόρος και κατοίκησε εις τους πρόποδας του Άθω. Τούτο είναι θέλημα του Υιού μου ν’ ανέβης εις ύψος αρετής και να γίνης διδάσκαλος πολλών να σωθούν». Οι μοναχοί νόμιζαν ότι ήταν τρελός διότι έχτιζε αχυροκαλύβες και τις έκαιγε, γι’αυτό τον ονόμασαν Καυσοκαλύβη. 

Δεν απέκτησε καλύβη, ούτε εργαλεία ούτε τρόφιμα, ούτε ιμάτια. Ήταν ανυπόδητος, μονοχίτων και περιφερόμενος. Όταν κάποτε ο άγιος Γρηγόριος ο Σιναΐτης βρέθηκε στο Άγιον Όρος ζήτησε να του φέρουν τον όσιο Μάξιμο. Αφού συνομίλησαν, ο άγιος Γρηγόριος τον παρακάλεσε να μείνει σε έναν τόπο για την ωφέλεια των μοναχών. Έκανε υπακοή και με χόρτα έχτισε καλύβη, έσκαψε μάλιστα και τον τάφο του. Προγνώρισε τον θάνατό του και ποίοι θα παρευρεθούν στην κηδεία του, τους οποίους ανέφερε ονομαστικά. Την 13η Ιανουαρίου του 1365 εκοιμήθη ειρηνικά σε ηλικία 95 ετών.

Σύμφωνα με τη διήγηση του γέροντα Δανιήλ Κατουνακιώτη (1846-1926) η Παναγία έδωσε στον Άγιο Μάξιμο Καυσοκαλυβίτη και τη χάρη να ίπταται.
Ο Γέρων Δανιήλ έλεγε: «Μας εδιηγούντο οι Γεροντάδες μας ότι ο Άγιος Μάξιμος ησκείτο στη Μεγίστη Λαύρα. 

Παρακαλούσε συνεχώς την Παναγία να του δώσει την «καρδιακή προσευχή». Να τον φωτίσει, δηλαδή, να προσεύχεται με την καρδιακή, τη νοερά προσευχήν.Η Παναγία εισήκουσε τις προσευχές του και του έδωσε την εντολή να πάει στην κορυφή του Αθωνος, λέγοντάς του συγχρόνως: «Ελα κι εκεί θα σου αποκαλύψω το αιτούμενον»! Ο πατήρ Μάξιμος μια και δυο πήρε το μπαστουνάκι του και ξεκίνησε. Βάδιζε, βάδιζε ώρες ολόκληρες, έξι, επτά, οκτώ, 10 ώρες! Με το ένα χέρι κρατούσε το ραβδάκι και με το άλλο τραβούσε το κομποσχοίνι του. Κάποτε έφθασε στην κορυφή.Γονάτισε αμέσως κι άρχισε να προσεύχεται θερμά στην Παναγία μας. Έμεινε γονατιστός, προσευχόμενος τρία μερόνυκτα! Κάποια στιγμήν ο Γέροντας αισθάνθηκε μίαν άρρητη ευωδία και συγχρόνως είδε άπλετο φως να τον κατακλύζει”.

 Η παράδοση θέλει την Παναγία να του δίνει την ιδιαίτερη χάρη να ίπταται! Μάλιστα, γι’ αυτό τον ονομάζουν το «πτηνόν του Αθω»! Συγκεκριμένα, στους Χαιρετισμούς των Αγιορειτών Αγίων διαβάζουμε: «Χαίροις, Μάξιμε πάτερ, αετέ υψιβάμον»!»

Δε θα παραστεί στην ενθρόνιση του Αρχιεπισκόπου Γεωργίου ο Μητροπολίτης Μόρφου

Δε θα παραστεί στην ενθρόνιση του Αρχιεπισκόπου Γεωργίου ο Μητροπολίτης Μόρφο

Ο Μητροπολίτης Μόρφου ανακοίνωσε ότι δε θα παραστεί στην ενθρόνιση του Αρχιεπισκόπου Κύπρου Γεωργίου – «Προτιμά να παραμείνει στο ταπεινὸ κελλί του, προσευχόμενος, για τον Μακαριώτατο Κύπρο και για τον δοκιμαζόμενο Μακαριώτατο Μητροπολίτη Κιέβου»

Σε σημερινή ανακοίνωση της η Μητρόπολη Μόρφου αναφέρει ότι ο Μητροπολίτης Μόρφου δε θα παραστεί στὴν ἐνθρόνιση τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου κ. Γεωργίου, μεταφέροντας ευχές στο νέο Αρχιεπίσκοπο για «καλή στερέωση» στα καθήκοντά του.

«Πληροφορούμε το ευσεβὲς χριστεπώνυμο πλήρωμα της Εκκλησίας Κύπρου, ότι ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Μόρφου κ. Νεόφυτος θὰ ήθελε να παραστεί στην τελετὴ της ενθρόνισης του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Κύπρου κ. Γεωργίου την Κυριακή, 08.01.2023, όμως προτιμά να παραμείνει στο ταπεινὸ κελλί του, προσευχόμενος, τόσο για τον Μακαριώτατο Κύπρου, όσο και για τον δοκιμαζόμενο Μακαριώτατο Μητροπολίτη Κιέβου και πάσης Ουκρανίας κ. Ονούφριο», αναφέρει η ανακοίνωση.

Συμπληρώνει, δε, ότι ο Μητροπολίτης Βίσγκοροντ και Τσερνόμπιλ κ. Παῦλος, καθὼς καὶ ἡ συνοδεία του «απειλούνται και διώκονται από τα στρατεύματα του Χαζάρου προέδρου της Ουκρανίας κ. Ζελένσκι». Προσθέτει, ακόμα, ότι απὸ το βράδυ της 31ης Δεκεμβρίου έχει απαγορευθεί στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας να τελεί ακολουθίες.

Τέλος, η Μητρόπολη Μόρφου εύχεται «καλή στερέωση στὸν Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Κύπρου κ. Γεώργιο, εξ ύψους φώτιση και ενίσχυση στα πολυσχιδή ποιμαντικά του καθήκοντα».

Τῇ δ΄ τοῦ μηνὸς Ἰανουαρίου, μνήμη του Αγίου Νικηφόρου του Λεπρού – Αγαπώ τον Χριστό

Όσιος Νικηφόρος ο Λεπρός

Ο πατήρ Νικηφόρος, ο Νικόλαος Τζανακάκης όπως τον έλεγαν, γεννήθηκε σ’ ένα ορεινό χωριό των Χανίων, στο Σηρικάρι, καστανοχώρι στα δυτικά του Νομού. Οι γονείς του, ακόμη ήταν μικρό παιδί πέθαναν και τον άφησαν ορφανό. Σε ηλικία 13 ετών, έφυγε από το σπίτι του. Τότε εμφάνισε κα ιτην νόσου του Χάνσεν δηλ. την λέπρα.
Ο Νικόλαος ήταν 16 ετών και όταν τα σημάδια της νόσουήταν πλέον εμφανή, για να αποφύγει τον εγκλεισμό του στην Σπιναλόγκα έφυγε με κάποιο καράβι για την Αίγυπτο. Εκεί εργάστηκε στην Αλεξάνδρεια σ’ ένα κουρείο, όμως τα σημάδια της νόσου γίνονταν όλο και πιο εμφανή, ιδίως στα χέρια και στο πρόσωπο. Γι’ αυτό με την μεσολάβηση ενός κληρικού κατέφυγε στην Χίο, όπου υπήρχε τότε ένα λεπροκομείο, στο όποιο ήταν ιερεύς ο πατήρ Άνθιμος Βαγιανός, ο μετέπειτα Άγιος Άνθιμος.

Ο Νικόλαος έφτασε στη Χίο το 1914 μ.Χ. σε ηλικία 24 ετών. Στο λεπροκομείο της Χίου, υπήρχε το εκκλησάκι του Άγιου Λαζάρου. Σ’ αυτόν τον χώρο, μέσα σε 2 χρόνια ο Άγιος Άνθιμος τον έέκανε μοναχό με το όνομα Νικηφόρο.

Το 1957 μ.Χ. έκλεισε το Λωβοκομείο της Χίου και τους εναπομείναντες ασθενείς μαζί με τον πατέρα Νικηφόρο τους έστειλαν στον Αντιλεπρικό Σταθμό Αγίας Βαρβάρας Αθηνών, στο Αιγάλεω. Την εποχή εκείνη ο πατήρ Νικηφόρος ήταν περίπου 67 ετών. Τα μέλη του και τα μάτια του είχαν τελείως αλλοιωθεί και παραμορφωθεί από την νόσο.

Εκεί, στον αντιλεπρικό σταθμό ζούσε και ο πατήρ Ευμένιος, ο οποίος είχε κι αυτός προσβληθεί από την νόσο του Χάνσεν, αλλά με την επιτυχή φαρμακευτική αγωγή θεραπεύτηκε τελείως. Ο πατήρ Νικηφόρος και ο Πατήρ Ευμένιος προσπαθούσαν να συνδράμουν και να βοηθήσουν τους ανθρώπου εκειί στο λεπροκομείο.

Μετά από καιρό σε ηλικία 74 ετών, στις 4 Ιανουαρίου του 1964 μ.Χ., κοιμήθηκε ο πατήρ Νικηφόρος. Μετά την εκταφή, τα άγια του λείψανα ευωδίαζαν.

Η Εκκλησία της Ελλάδος, για μια ακόμη φορά, «έλαμψε» διά της σιωπής της.

Λυκούργος Νάνης

Η Εκκλησία της Ελλάδος, για μια ακόμη φορά, «έλαμψε» διά της σιωπής της. Καλό το κόψιμο της πίτας, μακαριώτατε και σεβασμιώτατοι, δεν σας μεμφόμαστε γι αυτό.

Σας κατηγορούμε, όμως, γιατί για μια ακόμη φορά σιωπήσατε σκανδαλωδώς και ενόχως, προκειμένης της υλοποιήσεως μιας επιεικώς ελεεινή εκδηλώσεως που προωθεί τη διαστροφική προπαγάνδα με αποδέκτες τις εύπλαστες και τρυφερές ψυχές μικρών παιδιών…

Πρόκειται για ιδιαζόντως ειδεχθές πνευματικό έγκλημα σε βάρος των νεαρών βλαστών της πατρίδας μας.

Μίλησαν, όμως, με αξιοσημείωτο θάρρος και παρρησία, έστω και λίγα δημόσια πρόσωπα καθώς και ευθαρσή ιστολόγια και ο ανώνυμος κόσμος, στοχοποιούμενοι, κατά τρόπο αισχρό, από το ποικίλο, βρωμερό κατεστημένο που λυμαίνεται από ετών το δημόσιο βίο!

Και σεις, οι ανώτατοι πνευματικοί ηγέτες του Έθνους, για μια ακόμη φορά, επιλέξατε την αφωνία ως κατευθυντήρια γραμμή δράσεως!

Τόσο πολύ τρέμετε τους δημοσιογραφίσκους που ζουν εκ μισθωμάτων ασεβείας;

Δεν ισχύουν, κατ εξοχήν για σας, τα βιβλικά «οι ονειδισμοί των ονειδιζόντων σε επέπεσον επ εμέ» και «ονειδισμόν προσεδόκησεν η ψυχή μου»;

Εσείς δεν έπρεπε αξιωθείτε της μεγίστης τιμής να λοιδορείσθε και να στοχοποιείσθε από τους εκπροσώπους του πολυποίκιλου και πολύμορφου κατεστημένου;

Αντιθέτως, είδαμε εσάς, ένεκα της βοώσης και κραζούσης αφωνίας σας να» γλυτώνετε» τη μομφή, τη στοχοποίηση, τις ύβρεις και συκοφαντίες, τα σκώμματα, τη χλεύη, τις ειρωνείες και το διασυρμό και αυτά να τα υφίστανται δημόσια πρόσωπα, έστω και ελάχιστα, πού αντέδρασαν με αξιοσημείωτη παρρησία και σθένος.

Εσείς ηττηθήκατε ηθικά και πνευματικά, εκείνοι εξήλθαν νικητές!

Η αξιοπρέπεια και το θάρρος νίκησαν τη δειλία και τη σιωπή!

Ρωσία - Χώρα ομολογητών και Αγίων, στολίζεις την ορθοδοξία με τους Νεομάρτυρες σου.

Σκέψεις-προβληματισμοί - Η πίστη στην εποχή μας

Ρωσία. Χώρα ομολογητών και μαρτύρων

Νεομάρτυρες, Πίστη

 Ναι! Γη ομολογητών και μαρτύρων της Ορθοδόξου πίστεως είναι η ρωσσική Γη. Είναι απίστευτα και μοιάζουν τελείως εξωπραγματικά όσα βγαίνουν στην επιφάνεια.

Κατά τον εβδομηντάχρονο ρωσσικό Αρμαγεδώνα, οι νεκροί των φοβερών στρατοπέδων και των τόπων εκτελέσεων ξεπερνούν τα τριάντα εκατομμύρια, ενώ οι νεκροί που είχε η χώρα αυτή κατά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο ήσαν μόνο δεκαεπτά εκατομμύρια. Και απ’ αυτά τα τριάντα εκατομμύρια νεκρών, τα περισσότερα προέρχονται από το χώρο της Εκκλησίας. Γιατί δεν είναι μόνο ο κλήρος, οι μοναχοί και οι μοναχές που κυνηγήθηκαν από το σατανικό καθεστώς μέχρι εξοντώσεως. Στρατιές απλών ανθρώπων πλήρωσαν με τη ζωή τους την πίστη στο Χριστό.

Κάθε μέρα έρχονται στο φως της δημοσιότητας τέτοιες ιστορίες, που θα μπορούσαν εύκολα να χαρακτηρισθούν προϊόντα κακόβουλης «αντισοβιετικής» προπαγάνδας ή αποκυήματα νοσηρής φαντασίας, αν δεν επιβεβαιώνονταν με αδιαμφισβήτητο τρόπο από τα σημειώματα που δίδει κάθε τόσο το internet μαζί με τις φωτογραφίες. Τα περίφημα αυτά σημειώματα, που επιγράφονται «Απόσπασμα πρωτοκόλλου», βρίσκονται κάτω από τη φωτογραφία (en face – profil) του καταδίκου και αναφέρουν την κατηγορία, το είδος της ποινής και όταν πρόκειται για θανατική καταδίκη την ημερομηνία εκτελέσεως.

Εκεί μπορεί αμέσως να διακρίνει καθένας που προστρέχει σ’ αυτή την πηγή πληροφόρησης το έγκλημα του εκτελεσθέντος. Και το «έγκλημα» αυτό είναι η αταλάντευτη πίστη στο Χριστό και την Ορθοδοξία.

Ναι! Γη ομολογητών και μαρτύρων της Ορθοδόξου πίστεως είναι η ρωσσική Γη.

 

Το πρόσφατο παρελθόν

Επηρεάζει τη ζωή του σημερινού Ρώσσου πολίτη (και πόσο;) το πρόσφατο παρελθόν;

Και βέβαια επηρεάζει και μάλιστα καθοριστικά. Αν παρατηρήσεις τον τρόπο με τον οποίο σκέπτεται ο σημερινός Ρώσσος πολίτης, τον τρόπο με τον οποίο εκφράζεται και ενεργεί, τον γεμάτο καχυποψία τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει το “ξένο” και το “νέο”, θα αντιληφθείς εύκολα ότι οι συμπεριφορές αυτές παραπέμπουν σε τύπο ανθρώπου που επέβαλε το αλήστου μνήμης προηγούμενο καθεστώς της χώρας αυτής.

Και για να γίνει κατανοητό αυτό, ελάτε μαζί να ψάξουμε σε έργα κορυφαίων της ρωσσικής λογοτεχνίας, στα οποία περιγράφονται ανθρώπινοι χαρακτήρες. Μόνο σαν εξαίρεση και απόκλιση απ’ το φυσιολογικό θα βρούμε τύπους Ρώσσων διαφορετικούς από τον τύπο τον οποίο καθιέρωσαν στην κοινή συνείδηση οι αιώνες. Και ποιος είναι αυτός ο τύπος; Είναι ο τύπος του γεμάτου απλότητα, ντομπροσύνη και αγάπη Ρώσσου. Είναι πάνω απ’ όλα ο βαθύτατα πιστός. Είναι αυτός που και σε στιγμές του πιο άθλιου ξεπεσμού του (μέθης, ακολασίας, χαρτοπαιξίας) συναισθανόμενος το χάλι του, με συγκινητική βεβαιότητα και φυσικότητα σηκώνει τα μάτια του ψηλά και με απλοϊκά λόγια προσευχής ζητά το έλεος και την ευσπλαχνία του Θεού. Είναι αυτός που πολλοί Ρώσσοι συγγραφείς ονόμασαν περιεκτικά «ρωσσική ψυχή».

Σήμερα, στις ψυχές της πλειοψηφίας των νέων Ρώσσων, σχεδόν τίποτε δεν έμεινε απ’ όλ’ αυτά. Εκτός βέβαια από την πατροπαράδοτη ροπή «προς οινοποσίαν».

Και αυτή η πνευματικού χαρακτήρα εσωστρέφεια που χαρακτήριζε τη ρωσσική ψυχή, μεταστράφηκε σε εσωστρέφεια την οποία προκαλεί η καχυποψία και ο φόβος. Σε εσωστρέφεια, που σημαίνει κλειστό χαρακτήρα ανθρώπου.

Ένα παράδειγμα. Και σήμερα, που υπάρχει πλήρης ελευθερία στη Ρωσσία, αν θελήσεις να κάνεις συζήτηση για κάπως σοβαρά θέματα με γνωστούς ή και με δικούς σου ανθρώπους, ακόμη κι αν είναι πιστοί, θα τους βρεις απρόθυμους να συζητήσουν.

Eίχα πέντε μέρες κένο σε θεραπεία που έκανα σε νοσοκομείο και σκέφθηκα να πάω στην Όπτινα.

Προθυμοποιήθηκε να με μεταφέρει με το αυτοκίνητό του ένας γιατρός. Μαζί μας ήρθε και ο εξάδελφός του, νεαρός καθηγητής ιστορίας σε κρατικό πανεπιστήμιο. Πιστοί και σοβαροί άνθρωποι και οι δύο. Αφορμή ν’ ανοίξει συζήτηση ήταν το όνομα μιας κεντρικής λεωφόρου απ’ την οποία περνούσαμε. Ρώτησα τον καθηγητή: «Αφού κάνατε τόσες αλλαγές σε ονόματα πόλεων και δρόμων, τι σας χρειάζεται αυτό το όνομα και το κρατάτε, όπως κρατάτε ακόμη άταφη και τη μούμια αυτού του ανθρώπου;» Προσπάθησε να κλείσει τη συζήτηση με λακωνική απάντηση. Έκανα τότε την παρατήρηση λέγοντας πως, με όσους έκανα προσπάθεια να συζητήσω τέτοια θέματα, φάνηκαν απρόθυμοι. Τον παρακάλεσα να μου εξηγήσει αυτή τη στάση των ανθρώπων.

Ήταν αποκαλυπτικός: «Προσωπικά πιστεύω ότι δύο είναι οι λόγοι που υπαγορεύουν αυτή τη συμπεριφορά. Ο πρώτος είναι ότι τέτοια θέματα στο πρόσφατο παρελθόν ήσαν θέματα “ταμπού” και νομίζω πως δεν υπήρξε Ρώσσος σ’ όλα αυτά τα χρόνια που να θελήσει να παίξει με την ύπαρξή του συζητώντας τέτοια θέματα. Έτσι αυτή η συμπεριφορά έφτασε να γίνει επίκτητο γνώρισμα του ρωσσικού χαρακτήρα, το οποίο μάλιστα “μεταβιβάζεται” και στους νεώτερους, κι ας φωνάζει η επιστήμη ότι επίκτητα γνωρίσματα δεν μεταβιβάζονται. Ο τρόμος όλα τα κατορθώνει. Και ο δεύτερος λόγος είναι ότι οι συζητήσεις αυτές με ξένους (εδώ ζήτησε ευγενικά συγνώμη ο καθηγητής, επειδή με χαρακτήρισε ξένο, λέγοντας πως όσοι αποξενώθηκαν από τη ρωσσική πραγματικότητα μετά την επανάσταση, στη σκέψη και στη νοοτροπία είναι ξένοι) καταλήγουν πάντα στο ίδιο αμείλικτο ερώτημα: “Μα καλά, εσείς τι κάνατε; Πώς ανεχθήκατε όλη αυτή τη φρίκη;” Και αυτό ακριβώς το ερώτημα κανείς από μας δεν θέλει να του το απευθύνουν, γιατί πονάει αυτό το ερώτημα, αφού υπενθυμίζει στον καθένα την μερίδα της δικής του ευθύνης για όσα έπρεπε να πράξει και δεν έπραξε. Αλλά και αν κάποιος δεν αισθάνεται ενοχές και ευθύνες για όσα συνέβησαν, δεν του είναι καθόλου ευχάριστο με τέτοιες συζητήσεις να θυμάται μια ιστορία που στοίχισε τη ζωή σε τριάντα εκατομμύρια ανθρώπους, μάρτυρες των στρατοπέδων, των διαφόρων κολαστηρίων και τόπων εκτελέσεων και να αναλογίζεται (ο Ρώσσος) ότι ο αριθμός αυτός των νεκρών ξεπερνά κατά πολύ τον αριθμό των νεκρών που είχε η Ρωσσία κατά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο. Γιατί λοιπόν θα πρέπει οι Ρώσσοι να θυμούνται αυτή την ιστορία, κάθε φορά που κάποιος ξένος προκαλεί αυτή τη συζήτηση;»

Να και πάλι η εσωστρέφεια, για την οποία μιλήσαμε προηγουμένως. Η εκ καχυποψίας εσωστρέφεια.

Θυμήθηκα εδώ τον π. Η., πρώην πνευματικό στη μονή Αγίου Παντελεήμονος, που μου έλεγε πριν από τριάντα χρόνια: «Το σατανικό αυτό καθεστώς (δηλαδή το Σοβιετικό) δεν κατέστρεψε τη χώρα. Τη Ρωσσική ψυχή είχε σαν στόχο και αυτήν κατέστρεψε, και να δούμε πότε και πώς θα μπορέσει αυτή η ψυχή να ξαναγίνει όπως ήταν πριν».

 

Από το περιοδικό “Ο ΟΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ”, Έκδ. Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, τ. 33 (2008), άρθρο: «ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΡΩΣΣΙΑ (Χθες – Σήμερα)», σελ. 96 (αποσπάσματα).

Το άρθρο είναι του γέροντος Ιωακείμ Αγιαννανίτου, που έχει στενούς δεσμούς με την Ρωσσία από την παιδική του ηλικία.

https://www.koinoniaorthodoxias.org/skepseis-provlimatismoi/rosia_xora_omologitwn_kai_martyrwn/