Επεισόδια έξω από την Μητρόπολη Αθηνών – Μάχες κουκουλοφόρων και ΜΑΤ έξω από την εκκλησία.


Πριν λίγο αστυνομικοί κ διαδηλωτές συνεπλάκησαν έξω από την Μητρόπολη Αθηνών. Διαδηλωτές μπήκαν μέσα για να προστατευτούν αλλά οι αστυνομικοί έκαναν επέμβαση με χημικά για να τους απομακρύνουν. Στην συνέχεια ξέσπασε πετροπόλεμος.

Δειτε το βίντεο 







Κληρικοί Χίου, Ψαρών κ Οινουσών – Συμμετοχή στις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας των Τεμπών


Ο Σύνδεσμος Κληρικών της Ιεράς Μητροπόλεως Χίου, Ψαρών και Οινουσσών ανακοίνωσε τη συμμετοχή του στις εκδηλώσεις μνήμης, διαμαρτυρίας και διεκδίκησης που θα πραγματοποιηθούν την Παρασκευή, 28 Φεβρουαρίου 2025, στην κεντρική πλατεία της Χίου, στις 11:00 το πρωί, με αφορμή τη συμπλήρωση δύο ετών από το σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών.

Ο Σύνδεσμος, μέσω της επίσημης ανακοίνωσής του, εξέφρασε την αμέριστη συμπαράστασή του προς τις οικογένειες των θυμάτων της τραγωδίας, τονίζοντας ότι η ανάγκη για απόδοση δικαιοσύνης παραμένει επιτακτική. «Ενώνουμε τη φωνή μας με αυτή των οικογενειών των θυμάτων, απαιτώντας την πλήρη διαλεύκανση της υπόθεσης και την απόδοση ευθυνών», υπογραμμίζει η ανακοίνωση του Συνδέσμου

Άγιος Εφραίμ ο Κατουνακιώτη – Είκοσι επτά (27) Φεβρουαρίου εκάστου έτους.Ο Αγιασμένος Γέροντας


ΑΓΙΟΣ ΕΦΡΑΙΜ ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗΣ: Ο ΑΓΙΑΣΜΕΝΟΣ ΝΕΟΦΑΝΗΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ
ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού 

       Ο 20ος αιώνας χαρακτηρίζεται ως ένας από τους πιο ταραγμένους αιώνες της ιστορίας. Παρά ταύτα είναι ο αιώνας ανάδειξης πλειάδας επιφανών αγίων, ως επιβεβαίωση της μεγάλης αλήθειας, πως όπου: «επλεόνασεν ή αμαρτία, υπερεπερίσσευσεν ή χάρις» (Ρωμ.5,20). Μια τρανή απόδειξη ότι η Εκκλησία του Χριστού συνεχίζει και στις δύσκολες και παρακμιακές ημέρες μας, να σώζει και να αγιάζει, να αναδεικνύει αγίους. Ανάμεσά τους ο νεωστί καταταγείς στους αγιολογικούς δέλτους, άγιος Εφραίμ ο Κατουνακιώτης, μια σπουδαία ασκητική μορφή του αγιορείτικου μοναχισμού, άξιος συνεχιστής του γνησίου μοναχικού ιδεώδους της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. 
      Γεννήθηκε τις 6 Δεκεμβρίου 1912 στο χωριό Αμπελοχώρι Θηβών, από ευσεβείς γονείς, τον Ιωάννη Παπανικήτα και την Βικτώρια. Το βαπτιστικό του όνομα ήταν Ευάγγελος. Είχε άλλα τρία αδέλφια. Η οικογένειά του μετακόμισε στην πόλη των Θηβών, για να διευκολυνθούν τα παιδιά στις σπουδές τους και εγκαταστάθηκε σε οικία, κοντά στο Ναό της Μεγάλης Παναγίας. Οι ευλαβείς και απλοϊκοί γονείς του του ενέπνευσαν την άδολη πίστη στο Θεό και την απλοϊκή ευσέβεια. Από μικρό παιδί τον διέκρινε μια σπάνια ωριμότητα και φιλομάθεια και γι’ αυτό τον έστειλαν να σπουδάσει στο Γυμνάσιο και στο Σχολαρχείο Θηβών. 
     Ο Ευάγγελος έδειξε επιμέλεια στα μαθήματά του, αλλά περισσότερο τον έθελγε η Εκκλησία. Ο περικαλλής Ναός της Παναγίας είχε γίνει το δεύτερο σπίτι του. Σύχναζε στην εκκλησία, ντυνόταν παπαδάκι και χαιρόταν αφάνταστα με τα φανταχτερά του άμφια. Είχε αποκτήσει την αγάπη και την συμπάθεια των ιερέων και πολλών ενοριτών.
     Η υγεία του όμως ήταν εύθραυστη, στα 14 χρόνια του, είχε εκδηλωθεί σοβαρή αλλεργική πάθηση στα μάτια του, με πολύ ενοχλητικούς κνησμούς, η οποία τον ακλούθησε σε όλη τη ζωή του. 
     Μετά την αποφοίτησή του από το Σχολαρχείο, οι γονείς του φρόντισαν να τον αποκαταστήσουν επαγγελματικά. Αλλά όμως είχε γεννηθεί στην ψυχή του νεαρού Ευάγγελου μια ακατανίκητη έλξη για την μοναχική ζωή. Καταλυτική επίδραση στις αποφάσεις του διαδραμάτισε η γνωριμία του με δύο σπουδαίους αγιορείτες μοναχούς και φίλους της οικογένειας, από το Πυρί της Βοιωτίας, Εφραίμ και Νικηφόρος, οι οποίοι αργότερα έγιναν οι πνευματικοί Γεροντάδες του. Ισχυρή επίδραση είχε και η παρότρυνση της ευσεβούς μητέρας του, η οποία, ύστερα από θερμή προσευχή στον άγιο Εφραίμ το Σύρο, έλαβε την πληροφορία ότι ο Θεός προόρισε το γιό της να γίνει μοναχός και να προκόψει πνευματικά.       
      Στις 14 Σεπτεμβρίου, ημέρα της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, σε ηλικία 21 ετών μετέβη στο Άγιο Όρος και εγκαταστάθηκε στα Κατουνάκια, στο Ησυχαστήριο του Οσίου Εφραίμ του Σύρου, όπου μόναζαν οι δύο προαναφερόμενοι Θηβαίοι μοναχοί, Εφραίμ και Νικηφόρος, και εντάχτηκε στη συνοδεία τους. Αφού διήνυσε την διετή δοκιμασία, εκάρη μοναχός και έλαβε το μοναχικό όνομα Λογγίνος. Με ζήλο και ταπεινό φρόνιμα προσέφερε πρόθυμα τις διακονίες που του ανέθεταν και με την καθοδήγηση των Γεροντάδων του άρχισε τον πνευματικό του αγώνα, ώστε, ενωρίς άρχισαν να διαφαίνονται οι αρετές του και η πνευματική του πρόοδος. Το 1935 έγινε μεγαλόσχημος μοναχός από το Γέροντά του Νικηφόρο, λαμβάνοντας το όνομα Εφραίμ και το επόμενο έτος έλαβε το αξίωμα της ιεροσύνης. Καλλιεργώντας με ζήλο, ακρίβεια και επιμέλεια την κλίμακα των αρετών, αναδείχτηκε ενωρίς ένας γνήσιος μοναχός, φορέας πνευματικής ωριμότητας. Είχε 
λάβει το προσωνύμιο «ο χαρισματούχος υποτακτικός», λόγω της υπακοής που επέδειξε στον Γέροντα Νικηφόρο, έναν γέροντα πολύ σκληρό και δύστροπο.
      Σπουδαίος σταθμός στη μοναχική του ζωή υπήρξε η γνωριμία του με τον άγιο Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή (1898-1959), τον αποκαλούμενο και «πρύτανη της ησυχαστικής ζωής». Αφού πήρε την ευλογία από τον Γέροντά του Νικηφόρο, συνδέθηκε πνευματικά με τον Ιωσήφ, ο οποίος την εποχή εκείνη βρισκόταν στο απόγειο της πνευματικής του ωριμότητας. Όπως είναι γνωστό ο Γέροντας Ιωσήφ είχε μυηθεί στην πνευματική και ησυχαστική ζωή από τους περίφημους αγιορείτες ησυχαστές μοναχούς Καλλίνικο και Δανιήλ. 
       Ο Γέροντας Ιωσήφ δέχτηκε με χαρά τον Εφραίμ, διαβλέποντας ότι είχε ενώπιον του έναν μοναχό ζηλωτή της μοναχικής ζωής, στολισμένο με την αρετή της ταπείνωσης. Έβγαλε ένα πρόγραμμα ησυχαστικής ζωής, το οποίο έδωσε στον Εφραίμ και του ζήτησε να το τηρεί με ακρίβεια. Του δίδαξε την καλλιέργεια της Νοεράς Προσευχής, της μονολόγιστης Ευχής: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησoν με», ως αδιάλειπτη προσευχή, σύμφωνα με την προτροπή του αποστόλου Παύλου «αδιαλείπτως προσεύχεσθε» (Α΄Θεσ.5,17), ως αδιάκοπη μνήμη του Θεού, ως διαρκή αίσθηση της παρουσίας Του, ως τρόπο ζωής. Παράλληλα ο άγιος Γέροντας Ιωσήφ του δίδαξε τον τρόπο της «φυλακίσεως των αισθήσεων», τον τρόπο αποκοπής των παθών και απόκρουσης των πειρασμών, με τον οποίο καθαρίζεται ο νους από πονηρούς λογισμούς και οδηγείται στον θείο φωτισμό. Μελετούσε με πάθος την «Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών» και εντρυφούσε στα ιερά διδάγματα των ασκητικών Πατέρων, τους οποίους ήθελε να γίνει μιμητής και ακόλουθός τους. 
     Κοντά στο φωτισμένο Γέροντα διδάχτηκε την καλλιέργεια της ταπείνωσης και της υπακοής, ως βασικές αρετές της γνήσιας μοναχικής ζωής, δια των οποίων ο μοναχός αποκόβει το δικό του θέλημα και καθίσταται διάκονος των εν Χριστώ αδελφών του. Με μεγάλη προθυμία εκτελούσε άοκνα τις πιο ταπεινές και κουραστικές διακονίες. Παράλληλα ασκούνταν στην αυστηρή νηστεία, την αγρυπνία και στο θείο στοχασμό. Ασκήθηκε ιδίως στην καταπολέμηση της κενοδοξίας, αποφεύγοντας κάθε ανθρώπινο έπαινο και θεωρώντας και παρουσιάζοντας τον εαυτό του ως άσημο και αμαρτωλό. Πίστευε και δίδασκε πως ό, τι καλό κατορθώσουμε, είναι μηδαμινό στα μάτια του Θεού και δώρο δικό Του. Η κενοδοξία είναι ένα από τα πλέον δολερά πάθη, με το οποί μας παγιδεύει ο πονηρός, για να πιστέψουμε ότι είμαστε δήθεν σπουδαίοι και να μας οδηγήσει στην υπερηφάνεια.  
       Στα 1973 κοιμήθηκε ο Γέροντάς του Νικηφόρος ο Θηβαίος. Το 1980, κατ’ εντολήν και ευλογία του Γέροντος Ιωσήφ, σύστησε δική του μοναχική συνοδεία. Από τότε επωμίσθηκε και την ευθύνη της πνευματικής καθοδήγησης της αδελφότητας. Με πνεύμα αγάπης, πραότητας και διάκρισης δίδασκε, νουθετούσε και παιδαγωγούσε τους υποτακτικούς του, κερδίζοντας την αγάπη τους, το σεβασμό τους και την αφοσίωσή τους. 
      Οι νέες λειτουργικές και τις καθοδηγητικές ευθύνες του, δεν μείωσαν τον προσωπικό του αγώνα. Απομονωμένος στο φτωχικό και απέριττο κελί του, προσεύχονταν με θέρμη για όλο τον κόσμο και τελευταία για τον εαυτό του. Αγρυπνούσε προσευχόμενος, μειώνοντας στο ελάχιστο τον ύπνο του. Τηρούσε με ακρίβεια και ιδιαίτερη αυστηρότητα τις νηστείες, αρκούμενος σε στοιχειώδη τροφή. Συνέχιζε να τον ταλαιπωρεί η νεανική του πάθηση της αλλεργίας, αλλά και μια σπάνια μορφή εκζέματος στην άρθρωση του ποδιού του. Όμως υπέφερε τα σωματικά του παθήματα με υπομονή και δοξολογία στο Θεό, θεωρώντας τα ως παιδαγωγικά μέσα για την τελείωσή του. 
     Η πνευματική του πρόοδος επιβραβεύτηκε από το Θεό, με το διορατικό χάρισμα, το οποίο είναι απτό σημείο αγιότητας. Μπορούσε να διαβάζει τα κρυφά των καρδιών 
και του νου των ανθρώπων, με σκοπό πάντα να τους ωφελήσει παιδαγωγικά και να τους συμβουλεύει πατρικά. Είχε αποκτήσει την ικανότητα να χορηγεί τα πλέον αποτελεσματικά πνευματικά φάρμακα, για την σωτηρία τους. Είχε αξιωθεί επίσης και με το προορατικό χάρισμα. Χαρακτηριστική περίπτωση η πρόρρησή του για το μεγάλο σεισμό στη Θεσσαλονίκη το 1977. Προσφωνούσε τους επισκέπτες του με τα ονόματά τους, χωρίς να τους γνωρίζει πρωτύτερα και φανερώνοντας τα κρύφια της ψυχής τους, με σκοπό πάντα την ψυχική τους ωφέλεια, την πνευματική τους πρόοδο και τη σωτηρία τους. 
      Είναι πολύ σημαντική η μαρτυρία του γνωστού δογματολόγου καθηγητού του της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ, σχετικά με την γνώμη του Γέροντα Εφραίμ, για την σύγχρονη παναίρεση του Οικουμενισμού, την σύνοψη όλων των κακοδοξιών του παρελθόντος. Ο Γέροντας του απάντησε με μια φρικτή προσωπική του εμπειρία. Ύστερα από θερμή ολονύκτια προσευχή, για να του αποκαλυφτεί τι είναι ο Οικουμενισμός: «γέμισε το κελί μου από αφόρητη δυσωδία, η οποία μου έφερνε ασφυξία στην ψυχή, δεν μπορούσα να αναπνεύσω πνευματικά»! Και συνέχισε: «Σε όλες τις περιπτώσεις, που είναι μπλεγμένες με μάγια, με ακάθαρτα πνεύματα, αυτή είναι η κατάσταση, στην οποία με εισάγει. Μερικές φορές υπάρχει και λεκτική απάντηση, αλλά στην προκειμένη περίπτωση, αυτή ήταν η απάντηση και έχω απόλυτη τη βεβαιότητα, ότι ο Οικουμενισμός δεν έχει το Πνεύμα το Άγιο, αλλά το πνεύμα το ακάθαρτο»! Λυπόνταν ο αγιασμένος Γέροντας, βλέποντας τα «τολμηρά ανοίγματα» πολλών ορθοδόξων κληρικών προς τους αιρετικούς, παραβιάζοντας την παράδοση της Εκκλησίας. Επίσης τον απασχολούσε και η ενότητα της Εκκλησίας. Λυπόταν αφάνταστα για τα σχίσματα, τονίζοντας εμφαντικά, πως «το σχίσμα εύκολα γίνεται, η ένωση είναι δύσκολος»!   
      Μια άλλη πτυχή της πνευματικότητας και της αγιότητας του αγίου Εφραίμ είναι και η συγκλονιστική, από μέρους του, βίωση της Θείας Λειτουργίας. Όπως είχε αποκαλύψει ο ίδιος σε ιερομόναχο φίλο του, κατά την ώρα του καθαγιασμού των Τιμίων Δώρων, έβλεπε το Χριστό στα άγιο δισκάριο, αδυνατώντας να συγκρατεί τα δάκρυά του και καταβρέχοντας το Ιερό Αντιμήνσιο. Επίσης έβλεπε δίπλα του αγγέλους την ώρα που λειτουργούσε! Όπως έλεγε ο ίδιος, η κάθε λειτουργία ήταν γι’ αυτόν και μια θεοπτία!
      Το 1996 ο όσιος Γέροντας έπαθε εγκεφαλικό επεισόδιο και καθηλώθηκε σε ακινησία για δύο χρόνια. Δέχτηκε τη δοκιμασία αυτή ως παιδαγωγία και ευλογία από το Θεό, δοξολογώντας και ευχαριστώντας Τον. 
     Στις 27 Φεβρουαρίου του 1998 κοιμήθηκε εν ειρήνη, παραδίδοντας την αγιασμένη ψυχή του στα χέρια του Θεού, τον Οποίο αγάπησε και υπηρέτησε πιστά σε όλη του τη ζωή και ετάφη στον περίβολο του κελιού του, σε τάφο που είχε ανοίξει ο ίδιος πριν από χρόνια και εκεί στοχάζονταν την ματαιότητα του κόσμου και την αξία της σωτηρίας.
      Στις 9 Μαρτίου του 2020 η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου προέβη στην αγιοκατάταξή του, ορίζοντας να εορτάζεται η μνήμη του στις 27 Φεβρουαρίου, την ημέρα της οσιακής του κοίμησης. 
      Ο νεοφανής άγιος Εφραίμ ο Κατουνακιώτης αποτελεί αναμφίβολα λαμπρό παράδειγμα αγωνιζόμενου πνευματικού ανθρώπου στην σύγχρονη άνυδρη πνευματικά και υλόφρονη εποχή μας. Επίσης αποτελεί ζωντανή μαρτυρία η ομολογία του για την δαιμονική προέλευση του Οικουμενισμού, για την πρωτοφανή, στις τραγικές ημέρες μας, επέλαση του θρησκευτικού συγκρητισμού, ο οποίος στοχεύει να καταπνίξει και να εξαφανίσει την μόνη σώζουσα αλήθεια της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, της μοναδικής Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας του Χριστού. 

Βολές Τσελέντη προς τον Ιερώνυμο - Θα περίμενα μια δήλωση του για την Παρασκευή 28 Φλεβάρη.

Με τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο τα έβαλε ο καθηγητής σεισμολογίας Άκης Τσελέντης καθώς δεν έχει προβεί σε καμία δήλωση ή ενέργεια για την παρασκευή 28 Φεβρουαρίου. Ολόκληρη η δήλωση του.


ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΑΣ
«Που είσαι Χριστόδουλε; Θα τους χάλαγες τη μαγιά...»

Η εκκλησία ήταν πάντα με τη ζωή την εξουσία και ποτέ με το λαό. Το διαπιστώνουμε κάθε τόσο.

Για δύο χρόνια τώρα από το «έγκλημα» των Τεμπών, έκανε καμία δήλωση ο εικονιζόμενος ιερέας; Τουλάχιστον θα περίμενα μια δήλωση του για την Παρασκευή 28 Φλεβάρη.

Σαν θεσμικός και άνθρωπος του ΘΕΟΥ, τι έχει κάνει για το ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΩΝ ΤΕΜΠΩΝ; Φυσικά για τα εμβόλια COVID έπερνε θέση και έκλεινε τις εκκλησίες. Όλοι εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί δεν τρώμε κουτόχορτο…

Φυσικά δεν είχε παιδί ανιψιό ή οτιδήποτε άλλο μέσα στο τρένο για να καταλάβει το δράμα και τον πόνο ανθρώπων του ποιμνίου του.

Θέλουμε να πιστεύουμε ότι οι προσευχές των ιερέων είναι ανώτερες για της κοιμημενες ψυχές των ανθρώπων μας που βρίσκονται στον ουρανό.

Θυμάμαι την προεκλογική περίοδο  ως υποψήφιος Ευρωβουλευτής με συγκεκριμένο θρησκευτικό κόμμα (που νάξερα…) με πίεζαν διάφοροι οπαδοί μου να πάω να πάρω την «ευλογία» του συγκεκριμένου γιατί είχε πέσει κομματική γραμμή. Φυσικά και ΔΕΝ πήγα. Αν ήταν ο Χριστόδουλος θα πήγαινα με χίλια.

Εγώ προτιμούσα να πηγαίνω και να κάνω παρέα με σεβάσμιους τίμιους παπάδες χωρίς χρυσοποίκιλτα άμφια αλλά με ξεβαμμένα ράσα, όπως ο πολύ φίλος μου παπα Νικήτας από το σεισμόπληκτο Αρκαλοχώρι

(**) Επίκαιρο το τραγούδι του Μητσιά το 1975 που τραγουδά ο Μίλτος  Πασχαλίδης:
«Μια φορά κι έναν καιρό στον τόπο τούτο το μικρό
Ζούσαν κάτι φουκαράδες
οι ραγιάδες
Κοτσαμπάσηδες πασάδες και σεβάσμιοι δεσποτάδες
κυβερνούσανε τη χώρα
καλή ώρα!»


Πένθιμα θα ηχήσουν οι καμπάνες στην Ι Μ Σύμης την Παρασκευή – Κλειστά τα γραφεία


ΔΕΛΤΙΟΝ ΤΥΠΟΥ
ΘΛΙΒΕΡΑΣ ΕΠΕΤΕΙΟΥ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑΤΟΣ - ΤΕΜΠΩΝ

Τήν Παρασκευή 28η Φεβρουαρίου 2025 συμπληρώνονται δύο χρόνια ἀπό τό τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα τῶν Τεμπῶν, τό ὁποῖο προκάλεσε τόν αἰφνίδιο καί ἄδικο θάνατο πενήντα ἑπτά (57) συνανθρώπων μας καί ὡς ἐπί τό πλεῖστον νέων στήν ἡλικία παιδιῶν.
Τό πένθος βαρύτατον, τά ἐρωτήματα πολλά καί ἀναπάντητα ἐπισκιάζουν ἐδῶ καί δύο χρόνια τήν καθημερινότητά μας καί στρέφουν διαρκῶς τήν σκέψη μας στούς μαρτυρικῶς καί ἀδίκως
τελειωθέντας ἀδελφούς μας καί εἰς τά συγγενικά τους πρόσωπα, τά
ὁποῖα καλοῦνται νά σηκώσουν αὐτό τό δυσβάστακτο βάρος τῆς αἰφνίδιας καί παρά πᾶσαν ἔννοιαν ἀνθρωπίνης λογικῆς, ἀπώλειας  τῶν παιδιῶν καί συγγενικῶν τους προσώπων.
Συμμετέχοντες ἐνεργῶς εἰς τό Ἐθνικόν βαρύτατον τοῦτο πένθος, ἡ καθ’ ἡμᾶς Ἱερά Μητρόπολις Σύμης τήν Παρασκευή 28η Φεβρουαρίου καί ὥρα 11:00 πρωϊνή θά τελέσει εἰς τόν Ἱ. Μητροπολιτικόν Ναόν Ἁγίου Ἰωάννου Σύμης Νεκρώσιμον Τρισάγιον, χοροστατοῦντος τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Σύμης κ. Χρυσοστόμου, τῶν κωδώνων τῆς Νήσου ἠχούντων πενθίμως καί πάντων ἡμῶν τῶν
συμμετασχόντων, προσευχομένων ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν τῶν
μαρτυρικῶς καί ἀδίκως τελειωθέντων ἀδελφῶν μας καί δεομένων εἰς
τόν Ἅγιον Θεόν, ὅπως ἐνσταλλάξῃ βάλσαμον παρηγορίας εἰς τάς
καρδίας τῶν γονέων καί συγγενῶν αὐτῶν.

Τά Γραφεῖα τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως τήν ἡμέραν
ταύτην θά παραμείνουν κλειστά, εἰς ἔνδειξιν συμμετοχῆς εἰς τό
Πανελλήνιον τοῦτο πένθος.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ

Συνελήφθη ο υπεύθυνος του Ναού Πάνα στην Αρκαδία – Η εισαγγελία απαγορεύει τα θυρανοίξια


Συνελήφθη ο υπεύθυνος της ανέγερσης του λατρευτικου ναού προς τιμήν του ψευτοθεού Πάνα στην Αρκαδία, μάλιστα η Εισαγγελία προέβει σε σφράγισμα του χώρου. Ορίστηκε τακτική δικάσιμος κ ο υπεύθυνος αφεθεί ελεύθερος. Σε μηνυμά του σε βίντεο υπογραμμίζει ότι παρά τις απαγορεύσεις 8 Μαρτίου θα τελέσει τα θυρανοίξια και μετά να πάνε να τον συλλάβουν.

Ωστόσο ο Μητροπολίτης Γορτυνίας είναι αντίθετος με τη δημιουργία αυτού του ναού. Μάλιστα εξέδωσε την παρακάτω ανακοίνωση:

«Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ 8η
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ Ν Ι Κ Η Φ Ο Ρ Ο Σ
Πρός
Τό Χριστεπώνυμον Πλήρωμα τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως.

Θέμα: «Ἵδρυση λατρευτικοῦ ναοῦ, ἀφιερωμένου στούς ἀρχαιοἑλληνικούς θεούς Δία καί Πάνα».

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί μου,
Μέ βαθιά ποιμαντική ἀγωνία καί αἴσθηση εὐθύνης, ἀπευθύνομαι πρός ὅλους ἐσᾶς, τούς πιστούς τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας, μέ ἀφορμή  τήν πρόσφατη εἴδηση πού ἀφορᾶ στήν ἵδρυση λατρευτικοῦ ναοῦ,
ἀφιερωμένου στούς ἀρχαίους «θεούς» Δία καί Πάνα, σέ ἰδιωτική ἔκταση, ἡ  ὁποία ὀνομάζεται «Γῆ τοῦ Πανός», κοντά στό χωριό Καλλιάνι Γορτυνίας.

Ἡ εἴδηση αὐτή, πού ἔχει ἤδη προκαλέσει συζητήσεις καί ἀντιδράσεις,  ἀπαιτεῖ τήν προσεκτική μας ἀντιμετώπιση ὡς Ἐκκλησία τοῦ Ζῶντος Θεοῦ. Ἡ συγκεκριμένη ἐνέργεια, πού ἐπιχειρεῖ νά ἐπαναφέρει πρακτικές καί ἀντιλήψεις μιᾶς θρησκευτικότητας περασμένων ἐποχῶν, μᾶς  προκαλεῖ θλίψη καί προβληματισμό. Δέν εἶναι ἐπιστροφή σἐ ἕνα λαμπρό καί ἔνδοξο παρελθόν, ὅπως ἰσχυρίζονται οἱ ὀπαδοί της, ἀλλά ὀπισθοδρόμιση σέ ἕναν σκοτεινό κόσμο, πού κυριαχοῦσαν τά ἀνθρώπινα  πάθη καί τά δαιμονικά ἔργα. Δέν εἶναι φαινόμενο ἑλληνικό, ἀλλά ξενόφερτο, πού ἐπιχειρεῖ νά μεταφυτευθεῖ βίαια στήν ἑλληνική  πραγματικότητα. Οἱ ἔνδοξοι πρόγονοί μας εἶχαν οἱ ἴδιοι διαπιστώσει τήν  ἀνεπάρκεια τῆς θρησκείας τους καί ἀναζητοῦσαν κάτι καλύτερο, τό ὁποῖο  ἀνακάλυψαν στό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ὡς Ἐκκλησία, ἔχουμε καθῆκον νά ὑπενθυμίσουμε ὅτι τέτοιες πρωτοβουλίες ὄχι μόνο βρίσκονται σέ πλήρη ἀντίθεση μέ τήν Ὀρθόδοξη Πίστη καί Παράδοση, ἀλλά ἐνέχουν καί τόν κίνδυνο πνευματικῆς
σύγχυσης καί ἀπομάκρυνσης ἀπό τήν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ. Ἡ Ὀρθόδοξη Πίστη μας εἶναι θεμελιωμένη στήν ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ, ὅπως φανερώθηκε μέσῳ τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ
Σωτῆρα τοῦ κόσμου. Ἡ λατρεία τῶν ἀρχαίων θεῶν, ὅσο κι ἄν παρουσιάζεται ὡς «πολιτιστική ἀναβίωση» ἤ «πνευματική ἐναλλακτική», ἀποτελεῖ παρέκκλιση ἀπό τήν Ἀλήθεια τῆς Πίστης μας. Εἶναι ἕνα βῆμα
πρός τό σκοτάδι τῆς πλάνης, πού στερεῖ τήν ἀνθρώπινη ψυχή ἀπό τήν πραγματική κοινωνία μέ τόν Θεό.

Ἡ Ἁγία Γραφή εἶναι σαφής: «Καί ἐλάλησε Κύριος τοὺς λόγους τούτους λέγων·… οὐκ ἔσονταί σοι θεοὶ ἕτεροι πλὴν ἐμοῦ» (Ἔξοδος 20,3), δηλαδή, μίλησε ὁ Θεὸς καὶ εἶπε αὐτὰ τὰ λόγια· …ἐκτὸς ἀπὸ Ἐμὲνα δὲν πρέπει νὰἔχεις ἄλλους θεούς, γιὰ νὰ τοὺς λατρεύεις ὅπως οἱ ἄλλοι λαοί. Ὁ λόγος αὐτός εἶναι μιά διαρκής ὑπενθύμιση ὅτι ὁ Κύριος, ὁ Θεός μας, εἶναι ὁ Δημιουργός τοῦ κόσμου, ὁ Ζωντανός Θεός πού καλεῖ κάθε ἄνθρωπο στή
σωτηρία μέσῳ της σχέσης του μέ Ἐκεῖνον.

Ἡ ἐμπλοκή σέ τέτοιου εἴδους δραστηριότητες, ὅπως ἡ ἵδρυση ναῶν ἀφιερωμένων σέ ἀρχαίους θεούς καί ἡ, μέ ὁποιονδήποτε τρόπο, συμμετοχή σέ αὐτούς, δέν εἶναι μιά «οὐδέτερη» πράξη. Εἶναι πνευματικά
ἐπικίνδυνη, καθώς ἐνέχει τόν κίνδυνο ἀπομάκρυνσης ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Πίστη καί ἀποδυνάμωσης τῆς πνευματικῆς μας ζωῆς. Οἱ προσπάθειες αὐτές δέν εἶναι μόνο προσπάθειες ἀναβίωσης παλαιῶν θρησκευτικῶν συστημάτων, ἀλλά συχνά συνδέονται μέ νεοπαγανιστικές ἰδεολογίες πού προβάλλουν τόν ἀτομισμό, τήν αὐτολατρεία καί τήν ἀποκοπή ἀπό τήν Ἐκκλησία. Αὐτές οἱ τάσεις εἶναι ἀντίθετες μέ τήν ἐν Χριστῶ ζωή, πού βασίζεται στήν ταπείνωση, τήν ἀγάπη, τή θυσία καί τήν κοινωνία μέ τούς ἄλλους.

Σᾶς καλῶ, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, νά παραμείνετε στερεωμένοι στήν Πίστη μας. Ὁ καλύτερος τρόπος νά ἀντιμετωπίσουμε τέτοιες προκλήσεις εἶναι:

1) Ἡ ἐνίσχυση τῆς προσωπικῆς μας πνευματικῆς ζωῆς: Μέ τή συμμετοχή στή Θεία Λειτουργία, τή συχνή Θεία Μετάληψη, τήν προσευχή
καί τή μελέτη τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ.

2) Ἡ κατήχηση καί ἡ ἐνημέρωση: Ἡ κατανόηση τῆς Πίστης μας εἶναι τό θεμέλιο γιά νά μπορέσουμε νά ἀντιμετωπίσουμε πνευματικές προκλήσεις
καί ψευδεῖς διδασκαλίες.

3) Ἡ ἐνίσχυση τῆς ἐνοριακῆς ζωῆς: Ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἐνεργή συμμετοχή μας στίς ἐνοριακές δραστηριότητες εἶναι τό
μέσο γιά νά ἐνδυναμώσουμε ὁ ἕνας τόν ἄλλον.

Ἡ ἀπάντησή μας σέ αὐτές τίς προκλήσεις δέν πρέπει νά εἶναι μίσος, ἐχθρότητα ἤ διαίρεση. Ἀντίθετα, καλούμαστε νά προσευχόμαστε γιά ὅσους ἐμπλέκονται σέ τέτοιες πρωτοβουλίες, ὥστε ὁ Κύριος νά φωτίσει τίς
καρδιές τους καί νά τούς ὁδηγήσει στήν Ἀλήθεια. Ὁ Χριστός μᾶς καλεῖ νά ἀγαποῦμε ὅλους, ἀκόμη καί ἐκείνους πού δέν Τόν γνωρίζουν ἤ Τόν
ἀπορρίπτουν.

Ἀδελφοί μου,

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἡ Κιβωτός τῆς σωτηρίας. Ὁ Θεός, μέσα ἀπό τήν Ἐκκλησία Του, μᾶς δίνει ὅλα τά ἀπαραίτητα ἐφόδια γιά νά ζοῦμε μιά ζωή πνευματική, φωτεινή καί γεμάτη ἀγάπη. Παρακαλῶ, λοιπόν, νά
μείνετε σταθεροί στήν Ὀρθόδοξη πίστη μας καί κοντά στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μας, ἀποφεύγοντας τή συμμετοχή ἤ τήν ὑποστήριξη τέτοιων δραστηριοτήτων πού διασποῦν τήν πνευματική μας ἑνότητα μέ τόν
Χριστό. Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ἡ μόνη Ὁδός, ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Ζωή (Ἰω. 14,6), καί κάθε ἄλλη θρησκευτική λατρεία, πού ἀπομακρύνει τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν πίστη του, ἀποτελεῖ πνευματική πλάνη.
Ἡ Ἐκκλησία μας, ὡς φιλόστοργη μητέρα, στέκεται κοντά σέ ὅλους σας, προσφέροντας πνευματική καθοδήγηση καί στήριξη. Σέ αὐτό τό πνεῦμα, παρακαλῶ τούς Ἱερεῖς μας νά ὀργανώσουν στίς ἐνορίες τους
ἐνημερωτικές ὁμιλίες καί συζητήσεις, ὥστε νά ἀπαντήσουν στίς τυχόν ἀπορίες σας καί νά ἐνισχύσουν τήν πνευματική σας θωράκιση. Εὔχομαι ὁ Θεός, ὁ μόνος ἀληθινός καί παντοδύναμος, νά ἐνισχύσει
τήν πίστη σας, νά φωτίσει τίς καρδιές ὅλων μας καί νά μᾶς ὁδηγήσει στήν ὁδό τῆς σωτηρίας.
Μετά πατρικῶν εὐχῶν καί ἀγάπης

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† ὁ Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Νικηφόρος


Σύμφωνα με τη μυθολογία, ο Πάνας γεννήθηκε στα βουνά της Αρκαδίας. Πατέρας του ήταν ο Ερμής, ο αγγελιαφόρος μεταξύ των θεών και των ανθρώπων. Η μάνα του ήταν η νύμφη Δρυόπη. Γεννήθηκε μισός άνθρωπος και μισός «τράγος», το σώμα του γεμάτο χοντρές τρίχες, είχε ουρά, πόδια και κέρατα τράγου, γένι και μυτερά αυτιά. Λένε ότι η μητέρα του τρόμαξε όταν τον είδε και τον εγκατέλειψε. Ο Ερμής τον τύλιξε σε προβιά λαγού και τον πήγε στον Όλυμπο. Οι θεοί χάρηκαν και γέλασαν πολύ με την παράξενη μορφή του. Του έδωσαν το όνομα Παν, επειδή οι πάντες ευχαριστήθηκαν όταν τον είδαν. Περισσότερο από όλους τον συμπάθησε ο Διόνυσος, ο ενθουσιώδης θεός του κρασιού και του γλεντιού αλλά και της έμπνευσης. Ο Πάνας δεν θέλησε να μείνει στον Όλυμπο, επέστρεψε στα βουνά της Αρκαδίας. Εκεί περνούσε την ώρα του κάνοντας περιπλανήσεις στα δάση με συντροφιά άγρια ζώα, νύμφες, σάτυρους και άλλες υπάρξεις. Κάποιες φορές συνόδευε τον θεό Διόνυσο με την ακολουθία του, πίνοντας κρασί και γιορτάζοντας τη ζωή. Έπαιζε φλογέρα φτιαγμένη με εφτά αυλούς από καλάμι, στο οποίο μεταμορφώθηκε η όμορφη νύμφη Σύριγγα. Είχε τρομάξει τόσο πολύ όταν την πλησίασε ο ερωτευμένος Πάνας, που για να τον αποφύγει προτίμησε να γίνει καλαμιά.


ΔΕΙΤΕ ΒΙΝΤΕΟ 

https://www.facebook.com/share/v/15mH29oWdq/

Σε άκουσα να παραπονιέσαι πως δεν συναντάς πλέον καλόν άνθρωπο – Αγαπώ τον Χριστό


Παραπονιέσαι πως οι άνθρωποι έγιναν κακοί. Πουθενά δεν συναντάς καλό άνθρωπο. Και παραξενεύεσαι, γιατί ο Θεός υπομένει τέτοιο κόσμο και δεν τον τελειώνει πια. Θα ξαφνιαστείς όταν ακούσεις, ότι το ίδιο παράπονο άκουσα από ενα γείτονα σου από την ίδια πόλη. Καί αυτός λέει, πως εξαφανίστηκαν οι καλοί άνθρωποι και πως αισθάνεται εντελώς έρημος στην οδό της δικαιοσύνης και της αλήθειας. Εκείνος δεν γνώρισε εσένα κι εσύ δεν ξέρεις γι’ αυτόν. Εάν εσείς οι δυό καλοί άνθρωποι είχατε γνωριστεί, θα αλλάζατε γνώμη και η λύπη σας θα μετατρεπόταν σε χαρά. Ο Χριστός είπε στους μαθητές Του: «Υμείς δε λυπηθήσεσθε, αλλ’ η λύπη υμών εις χαραν γενήσεται» (Ιωάν. 16,20).

Εγώ θα σου πω το όνομα εκείνου του άλλου καλού ανθρώπου στην πόλη σας και εσύ αναζήτησέ τον. Και όταν οι δυο σας πάτε για προσευχή, προσευχηθείτε στον Κύριο να σας αποκαλύψει και άλλους καλούς ανθρώπους στον τόπο σας. Εγώ πιστεύω, ότι θα σας αποκαλυφθεί μεγάλος αριθμός ανθρώπων, που, προς το παρόν, σας είναι άγνωστοι. Οι άνθρωποι είναι σαν κάποια κινητά ορυχεία και στα ορυχεία συνήθως πρέπει να κατέβουμε βαθιά για να βρούμε εκείνο που μέσα τους είναι το πιο πολύτιμο. Τέτοια είναι η σύνθεση αυτού του σύμπαντος, ώστε ένα πράγμα όσο πιο πολύτιμο είναι τόσο πιο πολύ κρυμμένο είναι...

Κυριακή των Απόκρεω – Η Δευτέρα παρουσία του Χριστού ( η φοβερά ώρα της κρίσεως)


ΤΟ ΥΨΙΣΤΟ ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ

(θεολογικό σχόλιο στην Κυριακή των Απόκρεω) ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου - Καθηγητού.

      Η τρίτη Κυριακή του Τριωδίου είναι αφιερωμένη στο πιο φοβερό γεγονός της ανθρώπινης ιστορίας, στη μέλλουσα Κρίση, ως απαραίτητος προβληματισμός των πιστών αυτή την αγωνιστική περίοδο. Με την ανάμνηση της Μεγάλης Κρίσεως, με την ανάγνωση της σχετικής ευαγγελικής περικοπής, και με τη σχετική υμνολογία της ημέρας, μπορούμε να συναισθανθούμε τη μεγάλη ευθύνη μας απέναντι στον ευαγγελικό νόμο, του οποίου η τήρηση είναι προϋπόθεση για την προσωπική μας κρίση. Να συνειδητοποιήσουμε πως η επί γης ζωή μας δε θα μείνει άκριτη, αλλά θα δώσουμε λόγο για ό, τι κάναμε και για ό, τι δεν κάναμε με τη βιωτή μας, αφού θα αποδώσουμε «περί αυτού λόγον εν ημέρα κρίσεως» (Ματθ.12,36) μας διαβεβαίωσε ο Κύριος. Τότε «εκπορεύσονται οι τα αγαθά ποιήσαντες εις ανάστασιν ζωής, οι δε τα φαύλα πράξαντες εις ανάστασιν κρίσεως» (Ιωάν.5,29).    

     Ολόκληρο το έργο της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους στηρίζεται σε δύο άξονες, οι οποίοι είναι οι δύο παρουσίες του Κυρίου στον κόσμο. Η πρώτη παρουσία είναι η ταπεινή και αθόρυβη ενανθρώπηση του Θεού Λόγου, όπως προέβλεπε το σχέδιο της θείας οικονομίας. «Ο Λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν, και εθεασάμεθα την δόξαν αυτού, δόξαν ως μονογενούς παρά πατρός, πλήρης χάριτος και αληθείας» (Ιωάν.1,14). Ο άναρχος και άπειρος Θεός δέχτηκε να περιορισθεί στο χρόνο και το χώρο για τη δική μας σωτηρία. Ήρθε στη γη για να λειτουργήσει το μυστήριο της απολυτρώσεώς μας, ως δάσκαλος, ως αρχιερέας και ως βασιλέας. Άφησε την αγία Του Εκκλησία για να είναι ο συνεχιστής στους αιώνες της σωτηρίας των ανθρώπων όλων των γενεών, έως τη συντέλεια του κόσμου. Όλοι οι άνθρωποι, χωρίς καμιά διάκριση είναι καλεσμένοι στη σωτηρία, χωρίς να υποχρεώνεται κανένας να σωθεί δίχως τη θέλησή του. Το υπέρτατο θείο δώρο της ελευθερίας του ανθρώπου είναι συνάμα ευλογία και κατάρα, σωτηρία και καταστροφή, διότι αφήνεται ο άνθρωπος να επιλέξει αυτός τη χρήση της ελευθερίας του, για το καλό ή το κακό. Τα αποτελέσματα αυτής της χρήσεως θα φανούν στην δεύτερη παρουσία του Χριστού, όπου θα λάβει χώρα η Μεγάλη Κρίση.  

      Η μέλλουσα Κρίση είναι θεμελιώδης πίστη της χριστιανικής διδασκαλίας, η οποία θα επισυμβεί στο τέλος αυτού του πρόσκαιρου κόσμου και περιγράφεται σαφέστατα στο ευαγγέλιο του Ματθαίου (25,31-46). Ο Κύριος, λίγο πριν το πάθος Του, ομιλώντας για τα έσχατα και μετά τις παραστατικές παραβολές των δέκα παρθένων και των ταλάντων είπε πως, όταν έρθει ο Ίδιος στη Δεύτερη και φοβερή παρουσία Του «εν τη δόξη αυτού και πάντες οι άγιοι άγγελοι μετ’ αυτού, τότε καθίσει επί θρόνου δόξης αυτού, και συναχθήσεται έμπροσθεν αυτού πάντα τα έθνη, και αφοριεί αυτούς απ’ αλλήλων ώσπερ ο ποιμήν αφορίζει τα πρόβατα από των εριφίων, και στήσει τα μεν πρόβατα εκ δεξιών αυτού, τα δε ερίφια εξ ευωνύμων. Τότε ερεί ο βασιλεύς τοις εκ δεξιών αυτού΄ δεύτε οι ευλογημένοι του πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν βασιλείαν από καταβολής κόσμου. Επείνασα γαρ, και εδώκατέ μοι φαγείν, εδίψησα, και εποτίσατέ με, ξένος ήμην, και συνηγάγετέ με, γυμνός, και περιεβάλετέ με, ησθένησα, και επεσκέψασθέ με, εν φυλακή ήμην, και ήλθατε προς με. Τότε αποκριθήσονται αυτώ οι δίκαιοι λέγοντες΄ Κύριε πότε σε είδομεν πεινόντα και εθρέψαμεν, ή διψώντα και εποτίσαμεν; Πότε σε είδομεν ξένον και συνηγάγομεν, ή γυμνόν και περιεβάλομεν; Πότε σε είδομεν ασθενή ή εν φυλακή, και ήλθομεν προς σε; Και αποκριθείς ο βασιλεύς ερεί αυτοίς΄ αμήν λέγω υμίν, εφ’ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε. Τότε ερεί και τοις εξ’ ευωνύμων΄ πορεύεσθε απ’ εμού οι κατηραμένοι εις το πυρ το αιώνιον το ητοιμασμένον τω διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού… εφ’ όσον ουκ εποιήσατε ενί τούτων των ελαχίστων, ουδέ εμοί εποιήσατε. Και απελεύσονται ούτοι εις κόλασιν αιώνιον, οι δε δίκαιοι εις ζωήν αιώνιον» (Ματθ.25,31-46). 

      Η μεγάλη και φοβερή μέλλουσα Κρίση θα είναι ένα μεγαλειώδες και συνάμα φοβερό γεγονός. Παρόμοιο δε θα έχει συμβεί στην ιστορία του κόσμου ως τότε. Η δεύτερη παρουσία του Κυρίου δε θα είναι αθόρυβη και ταπεινή, όπως η πρώτη, αλλά γεγονός μεγαλοσύνης και θριάμβου. Τότε «κάμψει παν γόνυ» (Ρωμ.14,11) ενώπιών Του, και οι ισχυροί της γης θα τρέμουν σαν ξερόχορτα από το φύσημα του ανέμου! Λόγω της μεγαλειώδους παρουσίας της δόξας Του θα σαλευτούν οι δυνάμεις και αυτού του άψυχου κόσμου, «απὸ φόβου και προσδοκίας των επερχομένων τη οικουμένῃ αι γαρ δυνάμεις των ουρανών σαλευθήσονται» (Λουκ.21,16). Δε θα έρθει πια ως σωτήρας, αλλά ως κριτής απόλυτα δίκαιος. Με την παντοδυναμία και την παντογνωσία του θα κρίνει σύμπαν το ανθρώπινο γένος, διότι μόνος Αυτός μπορεί να γνωρίζει τα κρύφια της καρδιάς του καθενός μας, «ετάζων καρδίας και νεφρούς» (Ψαλμ.7,10). Τότε θα συνειδητοποιήσουν οι αμετανόητοι και σκληρόκαρδοι ότι είναι «φοβερόν το εμπεσείν εις χείρας Θεού ζώντος» (Εβρ.10,31), αλλά θα είναι αργά, η αναγκαστική μεταστροφή τους αυτή, δεν θα έχει καμιά ουσιαστική συμβολή στη δίκαιη κρίση τους. Αντίθετα οι δίκαιοι θα αγάλλονται και θα σμίξουν τους αίνους τους με τους θριαμβευτικούς αγγελικούς παιάνες προς τον Κύριο της Δόξης!     
 
      Η μέλλουσα κρίση είναι αναπόφευκτη και απορρέει από την απόλυτη δικαιοσύνη του Θεού. Την παρέλευση αυτού του φθαρτού και τραυματισμένου από την αμαρτία κόσμου θα επισφραγίσει η μεγάλη και αδέκαστη κρίση του Χριστού, ως απαραίτητη προϋπόθεση για την είσοδο στη νέα πραγματικότητα της βασιλείας του Θεού. Οι άνθρωποι, ως ελεύθερα όντα, πρέπει να τοποθετηθούν στη βασιλεία του Χριστού ανάλογα με τη δική τους επιλογή σε αυτή τη ζωή. Ύψιστο κριτήριο της κρίσεως θα είναι η στάση και συμπεριφορά τους απέναντι στους συνανθρώπους τους. Η θετική ή η αρνητική στάση τους θα κρίνει τελικά αν θα είναι κληρονόμοι της βασιλείας του Θεού, ή θα είναι προορισμένοι να ριχτούν στην αιώνια κόλαση, όπου «εκεί έσται ο κλαυθμός και ο βρυγμός των οδόντων» (Ματθ.24,51). Ο απόστολος Παύλος είναι σαφής: «άρπαγες βασιλείαν Θεού ου κληρονομήσουσι» (Α΄Κορ.6,10). Επίσης «τοις δε δειλοίς και απίστοις και εβδελυγμένοις και φονεύσι και πόρνοις και φαρμακοίς και ειλωλολάτραις και πάσι τοις ψευδέσι το μέρος αυτών εν τη λίμνη τη καιομένη εν πυρί και θείω, ο έστιν ο θάνατος ο δεύτερος» (Αποκ.21,8).  

      Ύψιστο κριτήριο στη Μεγάλη Κρίση θα είναι ο συνάνθρωπος, ως εικόνα του Θεού, διότι το κάθε ανθρώπινο πρόσωπο είναι πλασμένο «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν» του Θεού (Γεν.1,27). Το κάθε ανθρώπινο πρόσωπο είναι αδελφός του Χριστού (Ματθ.25,40.Εβρ.2,12) και ως εκ τούτου έχουμε υποχρέωση να τιμάμε την εικόνα του Θεού και να δείχνουμε έμπρακτα την αγάπη μας στους αδελφούς του Κυρίου μας. Ο Θεός είναι αόρατος και απόλυτα αυτάρκης, μη έχοντας ανάγκη την παραμικρή μας υπηρεσία. Ορατές είναι οι εικόνες Του, οι άνθρωποι, και κατά συνέπεια η αγάπη που οφείλουμε σε Εκείνον, πρέπει να την αποδίδουμε σ’ αυτούς, διότι όπως τονίζει ο ευαγγελιστής Ιωάννης, «Αγαπητοί, ει ούτως ὁ Θεός ηγάπησεν ημάς, και ημείς οφείλομεν αλλήλους αγαπάν. Θεὸν ουδεὶς πώποτε τεθέαται· εάν αγαπώμεν αλλήλους, ο Θεός εν ημίν μένει και η αγάπη αυτού τετελειωμένη εστὶν εν ημίν» (Α΄Ιωάν.4,11-12). Και συνεχίζει ο απόστολος της αγάπης: «Ημείς αγαπώμεν αυτόν, ότι αυτός πρώτος ηγάπησεν ημάς. εάν τις είπῃ ότι αγαπώ τον Θεόν, και τον αδελφὸν αυτού μισή, ψεύστης εστίν· ο γαρ μη αγαπών τον αδελφὸν ον εώρακε, τον Θεόν ον ουχ εώρακε πως δύναται αγαπάν; και ταύτην την εντολὴν έχομεν απ᾿ αυτού, ίνα ο αγαπών τον Θεὸν αγαπά και τον αδελφὸν αυτού»
(Α΄Ιωάν.4,19-21). Ο άνθρωπος χωρίς έργα αγάπης προς τους συνανθρώπους του μοιάζει με άκαρπο δένδρο, το οποίο «εκκόπτεται και εις το πυρ βάλλεται» (Ματθ.7,19). 

        Η αγία μας Εκκλησία δεν αναγνωρίζει καμιά «ατομική σωτηρία», όπως δοξάζει ο κακόδοξος δυτικός χριστιανισμός, αλλά η σωτηρία μας έχει εκκλησιαστικό, δηλαδή συλλογικό χαρακτήρα. Ο κάθε πιστός σώζεται ως «σωτήρας» των άλλων πιστών, δηλαδή, η σωτηρία μας συντελείται μέσα στο εκκλησιαστικό σώμα και ποτέ έξω από αυτό. Η σωτηρία μας περνά μέσα από τα άλλα ανθρώπινα πρόσωπα και ποτέ μέσα από τον αυτονομημένο εαυτό μας! Όσοι θεωρούμε ότι μπορούμε να σώσουμε τον εαυτό μας ερήμην των συνανθρώπων μας είμαστε σε οικτρή πλάνη!  
       Η ενθύμηση της φοβερής μελλούσης Κρίσεως στην αρχή του Τριωδίου είναι απαραίτητη, διότι απώτερος σκοπός του όλου πνευματικού αγώνα μας είναι να βρεθούμε εκ δεξιών του Δεσπότη μας Χριστού, κατά τη μεγάλη Kρίση. Καλούμαστε λοιπόν αυτή την ευλογημένη περίοδο να εγκαινιάσουμε μια νέα πορεία, η οποία θα οδηγεί τα πνευματικά μας βήματα προς τον ουρανό. Κυρίαρχη σκέψη μας θα πρέπει να είναι το πως θα σταθούμε, κατά την ώρα της φοβερής Κρίσεως, ενώπιον της δόξης του Μεγάλου Κριτού. Τέλος καλούμαστε να έχουμε διαρκώς στην ενθύμησή μας τη μεγάλη αλήθεια, πως το κλειδί του παραδείσου είναι η έμπρακτη αγάπη μας προς τους ενδεείς αδελφούς μας! 
    





















































Αυτό το Ψυχοσάββατο να ακουστούν στις εκκλησίες τα ονόματα των παιδιών απ' τα ΤΕΜΠΗ

Ο χρόνος κυλά. Οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν. Τα σπίτια αδειάζουν, οι φωνές σβήνουν, οι θέσεις μένουν κενές στα τραπέζια μας. Κι εμείς, οι ζωντανοί, συνεχίζουμε, πάντα μ' έναν κόμπο στην καρδιά, πάντα με μια μισοτελειωμένη φράση που δεν προλάβαμε να πούμε.

Όμως, η Εκκλησία δεν ξεχνά. Η Εκκλησία δεν αφήνει κανέναν να χαθεί στη λήθη. Μας καλεί, κάθε Ψυχοσάββατο, να θυμηθούμε. Να προσευχηθούμε. Να σταθούμε μπροστά στον Θεό και να πούμε τα ονόματά τους, ένα προς ένα, λες και τους καλούμε πίσω κοντά μας, όχι με την ανάμνηση, αλλά με την πίστη πως ζουν.
Γιατί αυτό είναι το Ψυχοσάββατο και κάθε μνημόσυνο: Η ανατροπή της λησμονιάς. Η απόδειξη ότι η αγάπη δεν τελειώνει στον τάφο!

Ο κόσμος μας λέει πως ο θάνατος είναι το τέλος. Πως ό,τι χάνεται, χάνεται για πάντα. Πως πρέπει να μάθουμε να «προχωράμε» και να αφήνουμε πίσω μας όσους έφυγαν.
Όμως, αν αυτό ήταν αλήθεια, γιατί η καρδιά μας δεν το δέχεται; Γιατί το πένθος δεν είναι μια συνήθεια που ξεπερνιέται, αλλά μια πληγή που παραμένει;

Η απάντηση είναι απλή: 
Γιατί ο θάνατος είναι το μεγάλο ψέμα του διαβόλου. Δεν είναι το τέλος αλλά η αρχή. Ο Χριστός το είπε ξεκάθαρα: 
«Ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνη ζήσεται».
Γι’ αυτό και το Ψυχοσάββατο δεν είναι μια ημέρα απλής μνήμης. Είναι μια ημέρα αναστάσιμη. Είναι η στιγμή που οι ψυχές των αγαπημένων μας δέχονται την αγάπη μας όχι ως δάκρυ, αλλά ως προσευχή. Δεν είναι μια απλή συνήθεια. Είναι θεσμός. Είναι το δώρο που μας άφησαν οι Πατέρες της Εκκλησίας, γνωρίζοντας ότι ο άνθρωπος δεν είναι μόνος ούτε στη ζωή ούτε στον θάνατο.

Το πρώτο Ψυχοσάββατο, αυτό των Απόκρεω, είναι αφιερωμένο σε όλους όσους δεν μνημονεύτηκαν, σε όσους έφυγαν χωρίς ένα καντήλι αναμμένο, χωρίς ένα δάκρυ στο χώμα τους. Και το δεύτερο, το Ψυχοσάββατο της Πεντηκοστής, έρχεται να επιβεβαιώσει αυτή τη μυστική σχέση των ζωντανών με τους κεκοιμημένους.

Τι πρέπει να κάνουμε το Ψυχοσάββατο:
1. Να πάμε στην Εκκλησία, να δώσουμε τα ονόματα των κεκοιμημένων. Ν' αφήσουμε τον ιερέα να τα μνημονεύσει στην Πρόθεση. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία από το να μνημονεύεται το όνομα ενός κεκοιμημένου στη Θεία Λειτουργία.

2. Να φτιάξουμε κόλλυβα. Το κόλλυβο δεν είναι απλώς μια συνήθεια. Είναι σύμβολο της Ανάστασης. Ο ίδιος ο Χριστός είπε: «Εάν μη ο κόκκος του σίτου πεσών είς την γήν αποθάνῃ, αυτός μόνος μένει». Το σιτάρι που φυτεύεται ξαναγεννιέται. Όπως και ο άνθρωπος που θάβεται για να αναστηθεί κατά την κοινή ανάσταση, λαβών πλέον το νέο, άφθαρτο του σώμα, σύμφωνα πάντοτε με τη διδασκαλία της Εκκλησίας μας. Καλό θα ήταν να τα ετοιμάσουμε οι ίδιοι στο σπίτι μας και να μην τα αγοράσουμε έτοιμα. Είναι μια πάρα πολύ απλή διαδικασία και συνταγές μπορούν πολύ εύκολα να βρεθούν στο διαδίκτυο.

3. Να κάνουμε ελεημοσύνη. Κανείς δεν πηγαίνει στον Παράδεισο μόνος του. Η Εκκλησία είναι κοινωνία. Δώστε κάτι στο όνομα των κεκοιμημένων. Ένα κομμάτι ψωμί σε έναν φτωχό, μια βοήθεια σε κάποιον που έχει ανάγκη. Έτσι μεταμορφώνεται η λύπη σε αγάπη.
Ο κόσμος ξεχνά. Οι τάφοι καλύπτονται με σκόνη και αγριόχορτα, οι φωτογραφίες ξεθωριάζουν. Αλλά η Εκκλησία δεν ξεχνά. Ούτε εμείς πρέπει να ξεχνάμε.

Γιατί το Ψυχοσάββατο είναι η απάντηση στον θάνατο. Είναι η απόδειξη πως η αγάπη είναι δυνατότερη από τον χρόνο. Είναι η στιγμή που οι ουρανοί ανοίγουν και οι ψυχές των κεκοιμημένων ακούν ξανά τα ονόματά τους.

Υπάρχουν θάνατοι που έρχονται ως φυσική φθορά. Υπάρχουν όμως και θάνατοι που αφήνουν μια κραυγή πίσω τους. Θάνατοι που δεν εξηγούνται, που μοιάζουν άδικοι, που κόβουν το νήμα μιας ζωής που μόλις ξεκινούσε.

Πριν δύο χρόνια, τέτοιες μέρες, μια ολόκληρη χώρα στάθηκε παγωμένη μπροστά σ' έναν όλεθρο. Νέοι άνθρωποι, παιδιά γεμάτα όνειρα, δεν έφτασαν ποτέ στον προορισμό τους. Τα ονόματά τους έγιναν πόνος, τα πρόσωπά τους έγιναν εικόνες που κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει.

Αυτό το Ψυχοσάββατο, στις εκκλησιές όλης της Ελλάδας, μαζί με τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας, μαζί με τους γονείς και τους φίλους μας που έφυγαν, ας ακουστούν και τα ονόματα των παιδιών που κόπηκε το νήμα της ζωής τους στο σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών. Γιατί αν κάτι έχουμε να κάνουμε ως Εκκλησία, δεν είναι μόνο να θρηνούμε. Είναι να μνημονεύουμε. Γιατί τίποτα δεν χάνεται όταν η αγάπη το αγκαλιάζει.

π. Αυγουστίνος Βλάχος

Μητροπολίτης Ειρηναίος: Σας προτρέπω να μην συμμετέχετε σε καρναβαλικές εκδηλώσεις...


Αγαπητοί μου αδερφοί και αδερφές εν Κυρίω,

Το ιερό Τριώδιο και η είσοδός μας σε αυτό σηματοδοτεί την έναρξη μιας σημαντικής και κατανυκτικής περιόδου που ξεκίνησε από τον Εσπερινό του Τελώνου και του Φαρισαίου και θα τελειώσει το Μεγάλο Σάββατο. Η Εκκλησία μάς προσκαλεί όλους σε έναν αγώνα μετανοίας, προετοιμάζοντάς μας για το μεγάλο γεγονός της Αναστάσεως του Κυρίου. Η βίωση των γεγονότων, στα οποία είναι αφιερωμένες οι Κυριακές αυτής της περιόδου, τα ευαγγελικά και αποστολικά αναγνώσματα, οι ύμνοι και τα τιμώμενα πρόσωπα, επιτελούν σπουδαίο παιδαγωγικό ρόλο στην πνευματική πορεία και πρόοδο των πιστών. Η Ορθοδοξία, δεν βιώνεται εύκολα και ανώδυνα αλλά με επίπονη προσπάθεια και προσευχή. Μία πνευματική εξίσωση η οποία δίνει το τελειότερο αποτέλεσμα για τον αγωνιζόμενο χριστιανό.

Σήμερα ο άνθρωπος φοβάται να συναντήσει τον εαυτό του. Ζει στην κοινωνία του θορύβου κατακρίνοντας τους άλλους φοβούμενος τη σιωπή για να μην αντιμετωπίσει τον εαυτό του. Ο τονισμός της κοινωνικότητας στις μέρες μας, δυστυχώς εσφαλμένα παραπέμπει σε εκκοσμίκευση, όπως και ο τονισμός της προσωπικής άσκησης και αρετής σε απομόνωση. Χρειάζεται διάκριση, σωστή καθοδήγηση και φώτιση Θεού για να συνυπάρχουν όλα αυτά αρμονικά μεταξύ τους.

Με απλά λόγια το Τριώδιο μάς διδάσκει τέσσερα βασικά βήματα για την επιστροφή μας στον Θεό και τη συνύπαρξη με τον αδελφό μας:

Πρώτο βήμα η Ταπείνωση. Ο Τελώνης μάς διδάσκει την αξία της συντριβής της καρδιάς.

Δεύτερο βήμα η Μετάνοια. Ο Άσωτος υιός μάς δείχνει τη δύναμη της επιστροφής στον Θεό.

Τρίτο βήμα η Αγάπη. Η Κυριακή της Κρίσεως μάς υπενθυμίζει πως η σωτηρία περνά από την αγάπη προς τον συνάνθρωπο.

Τέταρτο και τελευταίο βήμα η Νηστεία. Ως έννοια, δεν θα πρέπει να περιορίζεται μόνο στις τροφές ή μόνο στην Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή που ημερολογιακά πλησιάζει αλλά να επεκτείνεται σε όλη τη ζωή του πιστού.

Όμως, αντί να αποδεχθούμε αυτό το κάλεσμα της Εκκλησίας μας με αυτό τον όμορφο βηματισμό σε αυτή την πορεία, τις περισσότερες φορές πολλοί επιλέγουν έναν δρόμο αντίθετο. Όλοι γνωρίζουμε για τις καρναβαλικές εκδηλώσεις που πραγματοποιούνται σε όλη τη χώρα μας. Είναι όμως αυτό που μας ταιριάζει ως Ορθοδόξους Χριστιανούς; Ποιον δρόμο θα επιλέξουμε; Το δρόμο της σύγχρονής εποχής και βουής ή το δρόμο του Θεού και της διακρίσεως; Το κάλεσμα του Τριωδίου είναι ξεκάθαρο: Μετάνοια, προσευχή, πνευματική εγρήγορση, σιωπή και νίψη.

Ας μην αφήσουμε αγαπητοί μου τις διασκεδάσεις να μας απομακρύνουν από τον Χριστό. Ας κρατήσουμε σφιχτά στα χέρια μας τις ευλογημένες ελληνορθόδοξες παραδόσεις μας. Ας αφουγκραστούμε τον Χριστό που μας μιλά μέσα από την εύλαλη σιωπή του. Ο σκοπός της ζωής μας είναι η ένωση μας με τον Χριστό και επιτυγχάνεται μόνο μέσα στην αγία μας Εκκλησία.

Για να πραγματοποιήσουμε αυτό τον σκοπό, μας δίνει η Εκκλησία το όπλο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής για να πολεμήσουμε τον εγωκεντρικό εαυτό μας. Είναι περίοδος κατά την οποία η Εκκλησία με τις μοναδικές της ακολουθίες, τη μελέτη της Αγίας Γραφής και των Πατερικών κειμένων και το υπέροχο τυπικό της μας υπενθυμίζει πως ο σκοπός της ένωσής μας, θέλει αγώνα, νηστεία, προσευχή, ταπείνωση και σχέση με τον αδελφό μας. Μην ξεχνάμε ποτέ πως δεν μπορούμε να ενωθούμε με τον Χριστό αν μας χωρίζει η αγάπη για τον αδελφό. Προκειμένου να αφαιρέσουμε κάθε εμπόδιο το οποίο μας χωρίζει με τους συνανθρώπους μας, εμείς οι χριστιανοί έχουμε την συγχώρεση. Ο πειρασμός, τα πάθη μας, ο εγωισμός μας, μας βάζουν εμπόδια. Μας δημιουργούν ψυχρότητα, επιθετικότητα, πολλές φορές καχυποψίες, παράπονα, άλλοτε δίκαια και άλλοτε άδικα. Αυτά όμως μας χωρίζουν όχι μόνο από τον αδελφό μας αλλά και από τον Χριστό μας. Για αυτό και πρέπει να έχουμε μέσα στην καρδιά μας όλους τους ανθρώπους, να τους αγαπάμε και να τους χωρούμε μέσα μας. Δεν μπορούμε να ενωθούμε με τον Χριστό όταν δεν αισθανόμαστε την αγάπη προς τους ανθρώπους, δηλαδή όπως αισθάνεται ο Θεός για τον καθένα μας. Η καρδιά του Χριστού είναι για όλους ανοικτή. Χωράει μέσα της ακόμη και τους βλάσφημους και τους υβριστές Του. Ο Χριστός όχι μόνο τους συγχώρεσε αλλά και τους δικαιολόγησε. (Λουκ. 33,34).

Να ένα μεγάλο αγώνισμα για εμάς τους χριστιανούς. Η συγχωρητικότητα, δηλαδή η αποδοχή, η επιείκεια και η κατανόηση. Είναι εύκολο η αποστροφή με ανθρώπους που διαφωνούμε, να δημιουργήσει μέσα μας ψυχρότητα, αδιαφορία και αντιπάθεια. Δύσκολο είναι να βιώσουμε Χριστό και να τον μεταδώσουμε με την ζωή μας, μέσα στην κοινωνία που ζούμε. Όμως αυτός είναι ο τρόπος που θα οδηγηθούμε στην Βασιλεία των Ουρανών.

Το περιβάλλον είναι πνευματικά δυστυχώς νοσηρό, προκλητικό και παρακμιακό. Οι πιο πολλοί έχασαν την λογική. Περισσότερο προτιμούν το κακό θέαμα παρά τον πολιτισμό και την ποιότητα της ζωής της Εκκλησίας. Η ζωή του Χριστιανού στην περίοδο του Τριωδίου ούτε φολκλόρ είναι, ούτε κακόγουστες παρελάσεις, και σίγουρα ούτε ευσεβοφάνεια. Είναι έμπρακτη μετάνοια. Είναι παρέλαση αγώνων και αρετών. Είναι πόλεμος εσωτερικός και επίπονος. Και στο τέλος δεν μας περιμένει απλώς μια διασκέδαση αλλά η Ανάσταση. Για αυτούς τους λόγους διαφωνούμε με όσους διοργανώνουν καρναβαλικές εκδηλώσεις αλλά ποτέ δεν κατακρίνουμε όσους συμμετέχουν σε αυτές. Ας μην κάνουμε το λάθος της κατακρίσεως. Τα γνωρίσματα του χριστιανού είναι: η αγάπη, η ταπείνωση και η προσευχή για όλους και για όλα άλλωστε σήμερα το Ευαγγέλιο προβάλλει τον πατέρα που πάντοτε περιμένει την επιστροφή του άσωτου υιού.

Με αυτές τις απλές σκέψεις, ως Επίσκοπος και Πατέρας , σας συμβουλεύω, σας προτρέπω και σας παρακαλώ να μην συμμετέχετε σε καρναβαλικές εκδηλώσεις. Η προσευχή, η υπακοή στη διδασκαλία της Εκκλησίας, η ενότητα και η σιωπή είναι οι στόχοι του ιερού Τριωδίου. Στόχους τους οποίους ο κάθε πιστός θα πρέπει να θέσει ως βασική προτεραιότητα στη ζωή του για να κατορθώσει με το έλεος του Θεού τη σωτηρία του.

Με ευχές για συνεχή πνευματικό αγώνα και εγρήγορση

 

Ο Μητροπολίτης σας

† Ο Φλωρίνης, Πρεσπών και Εορδαίας

ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ

Τη μνήμη του πολιούχου της Αγίου Θεοδώρου τιμά η Μυτιλήνη – Το θαύμα με τις βόμβες των Ιταλών


Διαβάστε:

Γεννήθηκε τό 1774 σʼ ἕνα προάστιο τῆς Κωνστα ντινουπόλεως, τό Νεοχώ ρι Βυζαντίου, ἀπό γονεῖς πιστούς καί εὐσεβεῖς. Ἀπό μικρό παιδί δούλευε γιά λογαριασμό τοῦ σουλτάνου κοντά σέ ἕνα χριστιανό ζωγράφο. Κα θώς ὅμως μέσα στά πολυτελή ἀνάκτορα συναναστρεφόταν καθημερινά μέ Μουσουλμάνους, ὁ Θεόδωρος παρασύρθηκε καί ―τί φοβερό! ἀρνήθηκε τήν πίστη του. Πόσο πικράθηκαν οἱ δικοί του, ὅταν τό ἔμαθαν!…

Πέρασαν τρία χρόνια. Ἐκεῖνο τόν καιρό ξέσπασε στήν Πόλη μιά φοβερή θανατηφόρος ἐπιδημία. Μπροστά στόν κίνδυνο τοῦ θανάτου, ὁ νεαρός Θεόδωρος συγκλονίστηκε. Θυμήθηκε μιά εἰκόνα μέ τή Δευτέρα Παρουσία, πού εἶχε ζωγραφίσει μαζί μέ τό δάσκαλό του καί τοῦ εἶχε κάνει ζωηρή ἐντύπωση. Ἄρχισε νά κλαίει… Μετάνιωσε εἰλικρινά. Πῶς ὅμως μποροῦσε νά ἐπανορθώσει;…

Ἡ δραπέτευση ἀπό τό παλάτι τοῦ Σουλτάνου δέν ἦταν εὔκολη ὑπόθεση. Τήν πρώτη φορά ἀπέτυχε. Ὡστόσο, προσπάθησε ξανά καί τά κατάφερε. Φόρεσε ροῦ χα ναύτου, μουτζούρωσε τό πρόσωπό του γιά νά μήν τόν ἀναγνωρίσουν καί κρατώντας μιά στάμνα νερό βγῆκε ἀπό τό παλάτι.

Μπῆκε σ΄ ἕνα καράβι πού πήγαινε στή Χίο.


Ἐκεῖ ὁ Θεός ὁδήγησε τά βήματά του σʼ ἕνα μοναστήρι ὅπου ἔμενε ἕνας ἅγιος ἄνθρωπος, ὁ πρώην Κορίνθου Μακάριος Νοταρᾶς. Αὐτός ἔγινε πλέον ὁ πνευματικός του πατέρας. Στό μοναστήρι αὐτό ὁ Θεόδωρος ζοῦσε ταπεινά καί ἀσκητικά: νήστευε, προσευχόταν καί μελετοῦσε βίους ἁγίων καί μάλιστα μαρτύρων. Ἔτσι μέσα του δημιουργήθηκε ὁ πόθος νά μαρτυρήσει κι ὁ ἴδιος γιά νά ξεπλύνει τό ἁμάρτημά του μέ τό αἷμα του.

Τό εἶπε στό Γέροντά του καί μέ τήν εὐχή του καί τή συνοδεία ἑνός μοναχοῦ κατέβηκε στήν πόλη. Δέν παρουσιάστηκε ὅ μως στίς τουρκικές ἀρχές τῆς Χίου, γιά νά μή δημιουργήσει πρόβλημα στό μοναστή ρι. Πῆγε στή Μυτιλήνη κι ἐκεῖ δήλωσε στούς Τούρκους μέ παρρησία τή χριστιανική του ἰδιότητα.
Στήν ἀρχή οἱ Τοῦρκοι τόν νόμισαν τρελό. Δοκίμασαν μέ ὑποσχέσεις καί ἀπειλές νά τόν μεταπείσουν. Ἀδύνατον. Ἄρχισαν νά τόν κτυποῦν ἄγρια. Τόν ἔ κλεισαν στή φυλακή καί γιά μέρες πολλές τόν βασάνιζαν σκληρά. Ἐκεῖνος ὅμως ἔμενε ἀκλόνητος. Κάποιοι χριστιανοί πού μπόρεσαν νά τόν ἐπισκεφθοῦν φρόντισαν γιά νάκοινωνήσει τῶν ἀχράντων Μυστηρίων.

Ἦταν Σάββατο τῆς Α´ ἑβδομάδας τῶν Νηστειῶν, 17 Φεβρουαρίου τοῦ 1795, ἑορτή τῶν ἁγίων Θεοδώρων. Τήν ἡμέρα αὐτή τῆς ὀνομαστικῆς του ἑορτῆς, τοῦ ἀνακοίνωσαν τήν ἀπόφαση νά τόν κρεμάσουν. Ἀτρόμητος ὁ Θεόδωρος προχώρησε τρέχοντας πρός τήν κρεμά λα κι ἐκεῖ παρέδωσε τήν ψυχή του στό Θεό. Τό ἅγιο λείψα νό του ἔ μει νε, κατά διαταγή τῶν Τούρκων, τρεῖς μέρες κρεμασμένο στήν ἀγχόνη. Τίς ἡμέρες αὐτές ἔσταζε αἷμα τό κτυπημένο γόνατό του. Τό σκούπισαν μέ τήν ἄκρη τοῦ πουκαμίσου του καί μέ αὐτό θεραπεύθηκαν πολλοί ἀπό βαριές ἀσθένειες. Τελικά οἱ χριστιανοί πῆραν τό μαρτυρικό σῶμα καί τό ἔθαψαν μέ εὐλάβεια στό προαύλιο τοῦ ἱεροῦ ναοῦ τῆς Παναγίας Χρυσομαλλούσης.



Τρία χρόνια μετά τό μαρτυρικό του θάνατο τό σεπτό λείψανό του βρέθηκε ἀκέραιο καί ἄφθαρτο! Θαυμαστή ὑπῆρ ξε καί ἡ σωτήρια παρέμβαση του Ἁγίου ὅταν, κατά τό 1832, παρουσιάστηκε μολυσματική ἀσθένεια πού θέριζε Ἕλληνες καί Τούρκους. Ἡ κατάσταση ἦταν τραγική. Δέν προλάβαιναν νά θάβουν τούς νεκρούς.Τότε ἐμφανίστηκε ὁ ἅγιος Θεόδωροςστόν πρωτοσύγκελλο τῆς Μητρoπόλεως Καλλίνικο καί τόν προέτρεψε νά καλέσει ὅλους τούς χριστιανούς σέ ὁλονύκτια δέηση στή Μητρόπολη. Παρά τήν ἀντίθετη γνώμη τῶν γιατρῶν, οἱ ὁποῖοι φοβοῦνταν ὅτι ὁ συνωστισμός θά προκαλοῦσε ταχύτερη μετάδοση τῆς νό σου, ἔγινε ἀγρυπνία, καθώς ἐπίσης καί λιτανεία τοῦ ἱεροῦ λειψάνου στούς δρόμους τῆς πόλης, μέ βαθιά κατάνυξη καί τή συμμετοχή πλήθους πιστῶν. Καί –τί συγκλονιστικό!– ἀπό τήν ὥρα ἐκείνη σταμάτησαν οἱ θάνατοι ἀπό τήν ἐπιδημία! Σέ ἀνάμνηση τοῦ θαύματος αὐτοῦ καθιερώθηκε εἰδική ἑορτή στή Μυτιλήνη, τήν Δ´ Κυριακή ἀπό τό Πάσχα (τοῦ Παραλύτου), μέ λιτανεία τοῦ ἱεροῦ λειψάνου τοῦ Ἁγίου, τό ὁποῖο φυλάσσεται πλέον στό Μητροπολιτικό Ναό τοῦ ἁγίου Ἀθανασίου.

Ἡ μνήμητοῦ ἁγίου Θεοδώρου ἑορτάζεται στίς 17 Φεβρουαρίου, ἡμέρα τοῦ μαρτυρίου του.

Ὁ ἅγιος Θεόδωρος, ὡς πολιοῦχος, προστάτεψε τό νησί τῆς Λέσβου καί κατά τόν πόλεμο τοῦ 1940. Δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι καμιά βόμβα τῶν Ἰταλῶν δέν πέτυχε τό στόχο της καί πολλές ἀπʼ αὐτές βυθίστηκαν στό ἔδαφος χωρίς νά ἐκραγοῦν.

«Τό πάντιμον Λείψανον τοῦ Θεοδώρου,πιστοί, ἐνδόξως τιμήσωμεν ὡς θησαυρόν τιμαλφῆ (=πολύτιμο)», ψάλλει ἡ Ἐκκλησία μας στό ἀπολυτίκιο τοῦ Ἁγίου. Πράγματι. Αὐτός εἶναι ὁ πολύτιμος θησαυρός τῆς Μυτιλήνης. Ὁ πολιοῦχος της, νεομάρτυρας ἅγιος Θεόδωρος ὁ Βυζάντιος!


Οργή, φανατισμός, κατάρες κι αφορισμοί – Το πλούσιο παρελθόν του Αρχιμανδρίτη απ' το Ρέθυμνο


Εάν κάποιος είχε αφιερώσει έσω και λίγο χρόνο για να παρακολουθήσει το προφίλ του κληρικού της Μητροπόλεως Ρεθύμνης που απομακρύνθηκε από τα κοινωνικά δίκτυα και τιμωρήθηκε από τον επίσκοπο του, χθες με συνοπτικές διαδικασίες, θα διαπίστωνε ότι πρόκειται για κάτι το οποίο, αν μη τι άλλο… προβληματίζει.

Από τον καιρό της ανάδυσης του ουκρανικού εκκλησιαστικού ζητήματος στην επιφάνεια, αυτός ο κληρικός άρχισε να απλώνει την φήμη του στον κόσμο των κοινωνικών δικτύων. Ως θερμός υποστηρικτής των δικαίων του ουκρανικού λαού και της Εκκλησίας του, ως πιστό τέκνο και ιερέας της Μητέρας Εκκλησίας κι ως κάποιος που αφιερώνει πολύ χρόνο στο να ενημερωθεί αλλά και να ενημερώσει για τα όσα συμβαίνουν στην μαρτυρική Ουκρανία.

Ο τόνος όμως μέρα με τη μέρα άλλαζε. Γινόταν πιο υψηλός, πιο αυστηρός… απόλυτος. Κι ο «απλός ιερέας από την Κρήτη» διεκδικώντας μια αποστροφή της φήμης του εκάστοτε αλεξανδρινού προκαθημένου, μετατράπηκε σε κριτή της οικουμένης.

Από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το βράδυ, οι αναρτήσει του κληρικού έβαλλαν κατά πάντων όσων στεκόντουσαν απέναντι στον Οικουμενικό Θρόνο. Στην συνέχεια η θεματολογία επεκτάθηκε, προσθέτοντας και Μέση Ανατολή. Ισραήλ και Χαμάς. Μετά ήρθαν τα εσωτερικά μας πολιτικά ζητήματα. Κι έπειτα τα Τέμπη.

Οργή, φανατισμός, κατάρες κι αφορισμοί η βασική συνταγή σχεδόν κάθε ανάρτησης.

Κι όμως δεν τον σταμάτησε ποτέ κανείς.

Στην τελευταία μου συζήτηση με τον μακαριστό σήμερα Αναστάσιο της Αλβανίας ο συγκεκριμένος κληρικός μας απασχόλησε πολλές φορές. Και πως να μην μας απασχολήσει όταν το θράσος και η ορμή των αναρτήσεων του κατά του Αναστασίου ήταν αδιανόητο για κληρικό. Κι ο Αναστάσιος, άνθρωπος φύση και θέση ευγενής, τυπικός και πάνω απ’ όλα σοβαρός, το είχε, ας πούμε, παράπονο. «Μα πως γίνεται ένας ιερέας από τον Κρήτη να γράφει τέτοιες χυδαιότητες για Προκαθημένους και Εκκλησίες και να μην μπορεί κάποιος να τον σταματήσει;»

Κι όμως ο παπάς από την Κρήτη έγραφε ότι ήθελε. Καμία επίπτωση ούτε για τα προσχήματα.

Το χειρότερο σε όλη αυτή την υπόθεση είναι πως ακόμη και τώρα, η παρέμβαση της εκκλησιαστικής αρχής του, δεν έγινε μετά την ανάρτηση αυτών των χυδαιοτήτων κατά της «χαροκαμένης μάνας» όπως την χαρακτήρισε ο ίδιος ο Πατριάρχης. Η ανάρτηση είχε γίνει μέρες πριν. Το σύστημα όμως ξύπνησε όταν μετά την κατακραυγή της τοποθέτησης του μητροπολίτη Ικονίου, ακολούθησε αυτή του ιερέα από την Κρήτη.

Δηλαδή, η Μητρόπολη Ρεθύμνης ξύπνησε όταν ο κόσμος – εννοώ τον πολύ, κι όχι τον εκκλησιαστικό μικρόκοσμο στον οποίο ο ιερέας κυκλοφορούσε ανενόχλητος-, πήρε χαμπάρι τι γράφει αυτός ο κληρικός. Μέχρι τότε ήταν απλά… Παρασκευή.

Δεν ξέρω ποιο θα είναι το μέλλον του κληρικού, κι αν θα τιμωρηθεί σοβαρότερα ή αν απλά αποσύρθηκε εκτός προβολέων και δημοσιότητας μέχρι να φύγει η μπόρα. Ωστόσο ο άνθρωπος αυτός δεν είναι το πρόβλημα αλλά το σύμπτωμα. Κι η ασθένεια είναι άλλη, πολύ σοβαρότερη και πολύ βαθύτερη. Η διοικούσα Εκκλησία, ο Κλήρος, σε μεγάλο βαθμό δεν γνωρίζουν πως να μιλήσουν στην Κοινωνία. Δεν ξέρουν πως να χρησιμοποιήσουν τα κοινωνικά δίκτυα και να κατανοήσουν την σύγχρονη πραγματικότητά 

Ανδρέας Λουδάρος - orthodoxia.info

Μητροπολίτης Ρεθύμνης – Απαγόρευση κάθε ιεροπραξίας για (20) ημέρες στον Αρχιμανδρίτη


Διαπιστωθέντος ότι κληρικός της Ιεράς Μητροπόλεως Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου, προήλθε σε σειρά αναρτήσεων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δια των οποίων υβρίζονται πρόσωπα του δημοσίου βίου, προσφάτως δε και η μητέρα θύματος της εθνικής τραγωδίας των Τεμπών, η Ιερά Μητρόπολις Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου δηλοποιεί τα ακόλουθα:

1. Ο Μητροπολίτης Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου Πρόδρομος και το σύνολο των κληρικών της Ιεράς Μητροπόλεως αποδοκιμάζουν εντόνως και καταδικάζουν απεριφράστως τις απαράδεκτες αυτές προσωπικές τοποθετήσεις του εν λόγω κληρικού.

2. Συμπαρίστανται με σεβασμό στις οικογένειες των θυμάτων, για τα οποία προσεύχονται, και εύχονται η δικαιοσύνη να διαλευκάνει πλήρως την τραγική αυτή υπόθεση, ταυτιζόμενοι απολύτως με το πνεύμα και το εκκλησιαστικό φρόνημα των προσφάτων δηλώσεων του Παναγιωτάτου Οικουμενικού μας Πατριάρχου κ.κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ.

3. Περαιτέρω, ο Μητροπολίτης Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου Πρόδρομος κάλεσε αμέσως σε προφορική απολογία τον εν λόγω κληρικό, ο οποίος του εζήτησε προφορικώς συγγνώμη και βεβαίωσε ότι θα διατυπώσει και εμπράκτως τη συγγνώμη αυτή αμέσως. Κατόπιν αυτών, ο Μητροπολίτης Ρεθύμνης καί Αυλοποτάμου απαγόρευσε στον εν λόγω κληρικό κάθε ιεροπραξία, για διάστημα είκοσι (20) ημερών, ως πρώτο πνευματικό επιτίμιο, επιφυλασσόμενος, αφού υλοποιηθεί η δήλωση του εν λόγω κληρικού περί συγγνώμης και αποδοκιμασίας των παραπάνω, να θέσει υπό διερεύνηση και την άσκηση ποινικής διώξεως εναντίον του.

4. Τούτων δοθέντων, ο Μητροπολίτης και οι κληρικοί της Ιεράς Μητροπόλεως Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου, ζητούμε συγγνώμη από όλους εκείνους που εθίγησαν και σκανδαλίσθηκαν και παρακαλούμε όλοι, κληρικοί και λαϊκοί, να πορευόμαστε με αίσθηση ευθύνης στο δρόμο του καθήκοντος και της αποστολής μας, σε τούτους τους δύσκολους και μπερδεμένους καιρούς.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ο ΡΕΘΥΜΝΗΣ ΚΑΙ ΑΥΛΟΠΟΤΑΜΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ

* Η συγγνώμη του εν λόγω κληρικού, αμέσως μετά την απολογία στον Μητροπολίτη Ρεθύμνης

romanos syggnomi 1


Ο Αρχιμανδρίτης προέβει σε κλείσιμο του λογαριασμού του στο Facebook 



Το απύθμενο βάθος της Θείας αγάπης – Κυριακή του ασώτου (ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού


(Θεολογική μονογραφία στην Κυριακή του Ασώτου)

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού 

      Την δεύτερη Κυριακή του Τριωδίου όρισε η Αγία μας Εκκλησία να ποιούμε ανάμνηση της πλέον θαυμαστής και ψυχοσωτήριας παραβολής Κυρίου και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού, του Ασώτου υιού του Ευαγγελίου (Λουκ.15,11-33). Μετά τη διδακτική παραβολή  του Τελώνου και του Φαρισαίου, που ακούσαμε την προηγούμενη Κυριακή, για την αποκοπή του πάθους της υπερηφάνειας και εγωπάθειας, έρχεται η Αγία μας Εκκλησία να μας διδάξει το άμετρο έλεος του Θεού, το οποίο προσελκύει η ευλογημένη μετάνοια. Αφού ο πιστός συναισθανθεί τον όλεθρο της εγωπάθειας και κατανοήσει την ανάγκη της ταπεινότητας, μπορεί να οδηγηθεί στο επόμενο στάδιο, να μάθει και να βιώσει την άμετρη αγάπη του Θεού. 

        Η παραβολή του Ασώτου, σύμφωνα με τον Καθηγητή  κ. Κ. Δεσπότη, «αναφέρεται, με απαράμιλλο τρόπο, στα κεντρικότερα θέματα της βιβλικής σωτηριολογίας: στην άνευ όρων ευσπλαχνία του Θεού και στη μετανοημένη επιστροφή του ανθρώπου προς αυτόν. Ιδιαίτερα τονίζεται το στοιχείο της χαράς του πατέρα, δηλαδή του Θεού, και του γιου του που επιστρέφει στο σπίτι» . Την διέσωσε ο ευαγγελιστής Λουκάς στο Ευαγγέλιό του (18ο κεφ.) και φανερώνει το απύθμενο βάθος του θείου ελέους και διαλύει τα ερέβη της απελπισίας, που σπέρνει ο διάβολος στις ψυχές των αμαρτωλών, ότι δήθεν δεν υπάρχει ελπίδα σωτηρίας για τον αμαρτωλό, ότι αυτός είναι οριστικά χαμένος, ότι δήθεν είναι μισητός από το Θεό και ως εκ τούτου μπορεί να εμμένει στην δίνη της αμαρτίας και να οδεύει προς τον θάνατο. 

       Ο Χριστός δίδαξε την παραβολή του Ασώτου να αποσπάσει τον άνθρωπο από τις λαθεμένες, τις απαράδεκτες αντιλήψεις, που είχε σχηματίσει, στο διάβα των αιώνων του πνευματικού σκοτασμού του, για το Θεό. Αφότου αποσκίρτησε από Αυτόν, με την πτώση του, γρήγορα λησμόνησε την σχέση αγάπης, αμεσότητας και κοινωνίας που είχε μαζί Του στον Παράδεισο και δημιούργησε, στο σκοτισμένο από την αμαρτία και την πνευματική αλλοτρίωση μυαλό του, εικόνα φόβητρου για Εκείνον. Είναι χαρακτηριστική άλλωστε η φράση του Αδάμ, μετά την παρακοή «τῆς φωνῆς σου ἤκουσα περιπατοῦντος ἐν τῷ παραδείσῳ καὶ ἐφοβήθην» (Γεν.3,10). Ήταν η πρώτη φορά που ένοιωσε αυτό το φοβερό συναίσθημα, το φρικτό υπαρξιακό του κενό, την στέρηση της ασφάλειας που είχε η κοινωνία του με το Θεό. Αυτή η φρίκη θα τον συνοδεύει πλέον σε κάθε στιγμή της ζωής του και θα τον βασανίζει ανηλεώς. Έτσι δεν θα τον συνδέει πλέον με το Θεό η χαρά, η ασφάλεια, η ιλαρότητα, η αγάπη, αλλά βαθύ και βασανιστικό αίσθημα φόβου, τρόμου, ενοχών, αίσθηση μίσους εναντίον του και εκδικητική μανία από μέρους του Θεού. 

       Αυτή η φρίκη είναι αποτυπωμένη σε όλες τις θρησκείες, που ο πτωτικός άνθρωπος δημιούργησε, για να γεφυρώσει ανεπιτυχώς το αγεφύρωτο χάσμα που είχε ανοιχτεί ανάμεσά τους. Όλοι οι «θεοί» των ειδωλολατρικών θρησκευμάτων, όχι μόνο δεν είχαν αγαθή φύση, αλλά διακατέχονταν από απίστευτες κακότητες. Και τούτο διότι, ήταν ποιημένοι κατ’ εικόνα και ομοίωση των κακών ανθρώπων, που τους 

δημιουργούσαν, αντανακλάσεις των δικών τους κακοτήτων, αθλιοτήτων και παθών. Πιστεύονταν ότι διέπρατταν τα ειδεχθέστατα των εγκλημάτων (γενοκτονίες, φόνους,

απάτες, μοιχείες, πορνείες, αιμομιξίες, βιασμούς, κτηνοβασίες, κλοπές, κ.α.), ώστε σύγχρονος επίσκοπος είχε σημειώσει, πως αν δικάζονταν από σημερινά δικαστήρια θα καταδικάζονταν με τις μέγιστες των ποινών! Κι’ ακόμα, όπως αναφέρει διακεκριμένος συγγραφέας, οι αρχαίοι απέφευγαν να μιμούνται, ως προς το ήθος τους, τους «θεούς», και οσάκις τους μιμήθηκαν μετέβαλλαν την κοινωνία σε κόλαση!  

      Οι «θεοί» ήταν προπάντων μισάνθρωποι. Μισούσαν και ζήλευαν τους ανθρώπους και επιδίωκαν να τους στέλνουν συμφορές και τιμωρίες. Αυτή η αντίληψη έσπερνε στους ανθρώπους την ανησυχία, το φόβο για την «θεία» εκδικητικότητα και για τούτο είχαν επινοήσει φρικτές τελετουργίες, όπως ανθρωποθυσίες, για να κατευνάσουν την μήνη τους. Δεν είναι τυχαίες έννοιες και εκφράσεις, όπως «θεομηνίες», που έφτασαν ως τις μέρες μας. 

      Αλλά και οι Εβραίοι, παρά το γεγονός ότι είχαν λάβει μέρος της θείας αποκαλύψεως, δεν μπορούσαν να μην θεωρούν το Θεό ως ένα υπερκόσμιο φόβητρο. Η έννοια του «φόβου Θεού» είναι διάσπαρτη στα ιερά βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης. 

    Αντίθετα με αυτές τις λαθεμένες ανθρώπινες αντιλήψεις ο Θεός υπάρχει αιωνίως ως αγάπη, «ο Θεός αγάπη εστί» (Α΄Ιωάν.4,16) και ποτέ δεν έπαψε να αγαπά το πλανεμένο πλάσμα του, τον αποστατημένο άνθρωπο. Από άμετρη αγάπη γ’ αυτόν, έστειλε τον Υιό Του στον κόσμο να απολυτρώσει το ανθρώπινο γένος από την αιχμαλωσία του Σατανά, την δουλεία της αμαρτίας, τη φθορά και το θάνατο. «Οὕτως γὰρ ἠγάπησεν ὁ θεὸς τὸν κόσμον ὥστε τὸν υἱὸν τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται ἀλλὰ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον» (Ιωάν.3,16) και «τοῦ ἰδίου υἱοῦ οὐκ ἐφείσατο, ἀλλ᾿ ὑπὲρ ἡμῶν πάντων παρέδωκεν αὐτόν» (Ρωμ.8,32). Η σωτηρία μας λοιπόν είναι προϊόν της θείας αγάπης! Μόνο υπ’ αυτή την προοπτική μπορεί να γίνει κατανοητή η θεία κένωση (Φιλιπ.2,1), η σωτήρια ενέργεια του Θεού, η «έξοδός» Του από τη θεία μακαριότητά Του! Κατά τον ιερό Χρυσόστομο: «Εμείς στερηθήκαμε το γνώρισμα της υιότητας, Εκείνος το της πατρότητας δεν απέβαλε»! 

       Ο άνθρωπος κατέστη αδύνατος να αυτολυτρωθεί και αυτή την αδυναμία την αναλαμβάνει η θεία αγάπη, η οποία φτάνει μέχρι του σταυρικού θανάτου του Χριστού, «θανάτου δε σταυρού» (Φιλιπ.2,2). 

      Η θαυμάσια εικόνα του στοργικού πατέρα της παραβολής του ασώτου υιού, μας βοηθά να καταλάβουμε ότι υπάρχει για όλους εμάς τους ανθρώπους ο Ουράνιος στοργικός Πατέρας μας, ο Θεός της αγάπης και των οικτιρμών, ο Οποίος «λειώνει» από στοργή και αγάπη για μας και περιμένει με λαχτάρα το γυρισμό μας κοντά Του! Επειδή μας αγαπά, μας έπλασε ελεύθερους, ακόμα και να μπορούμε να απομακρυνθούμε από Αυτόν, δίνοντάς μας και το «μερίδιο της περιουσίας μας». Να μπορούμε να μεταναστεύσουμε σε «χώρες μακρινές», να σπαταλήσουμε με ασωτίες ό, τι κληρονομήσαμε από Αυτόν. Να πεινάσουμε και να καταντήσουμε βρωμεροί «βοσκοί χοίρων», τρεφόμενοι με τα ξυλοκέρατα της αμαρτίας. 

       Παρά ταύτα, δεν θα μας μισεί. Πνίγει τον «πόνο» για την κατάντια μας στα στοργικά του στήθη και θα περιμένει τον γυρισμό μας. Και όταν πάρουμε τη μεγάλη απόφαση του γυρισμού, θα εξέλθει του αρχοντικού Του, να μας προϋπαντήσει, να μας αγκαλιάσει, να μας φιλήσει, όντας βρωμεροί και τρισάθλιοι, από το βούρκο των αμαρτιών μας,  να μας βγάλει τα κουρέλια μας, να μας ντύσει πολυτελή ενδύματα, να μας φορέσει το δακτυλίδι, δείγμα της αρχοντικής μας καταγωγής, να μας παραθέσει 

πλουσιότατο δείπνο, σφάζοντας το πιο διαλεχτό μοσχάρι και να οργανώσει λαμπρό γλέντι για χάρη μας! 

     Η σημαντική λεπτομέρεια της παραβολής είναι ότι ο στοργικός πατέρας, όταν υποδέχτηκε τον άσωτο γιο του, δεν του ζήτησε εξηγήσεις για την φυγή του και την άσωτη ζωή του. Και επειδή ήξερε ότι ο αγαπημένος γιός του δεν ήξερε τι έκανε, όταν έφυγε από κοντά  του. Νόμιζε λαθεμένα ότι δι’ αυτού του τρόπου και μακριά από τον αγαθό και στοργικό πατέρα του θα πραγμάτωνε τον εαυτό του. Το σφάλμα του γιου του ήταν η συσκότιση του νου του και επειδή αυτός «ήλθεν εις εαυτόν», ήρθε στα συγκαλά του, κατάλαβε το λάθος του, μετανόησε, τον δέχτηκε άκριτα και ατιμωρητί! Δεν είχε κανένα νόημα ο έλεγχος, ή το χειρότερο οι επιβαλλόμενες τιμωρίες, που επισείον οι πράξεις του! Τίποτε από όλα αυτά! Φτάνει που γύρισε, καθότι «νεκρός ην και ανέζησε και απολωλός και ευρέθη» (Λουκ.18,24)! Ο άσωτος γιος του ζήτησε να γίνει δούλος του, αλλά εκείνος τον αποκατέστησε στη θέση του παιδιού του! Σύμφωνα με τον Νικόλαο Καβάσιλα: «Ο Θεός είναι: πιο στοργικός από κάθε φίλο, πιο δίκαιος από κάθε κυβερνήτη, πιο τρυφερός από κάθε πατέρα, πιο πολύ μέλος μας από όσο τα ίδια μας τα μέλη, πιο αναγκαίος σε εμάς από την ίδια την καρδιά μας».

     Ο αντίδικος διάβολος επιτίθεται «ως λέων ωρυόμενος» (Α΄Πετρ.5,8) κατά του ανθρώπου, τον πολεμά με λύσσα και δεν τον αφήνει να έρθει «εις εαυτόν». Του βάζει άπειρα εμπόδια, για να του ματαιώσει κάθε διάθεση μετάνοιας. Το χειρότερο και πλέον αποτελεσματικό εμπόδιο, που του βάζει, είναι η απελπισία. Βάζει στο μυαλό του αμαρτωλού απαισιόδοξες σκέψεις και ιδέες, ότι δήθεν ο Θεός τον μισεί και δεν θα τον συγχωρήσει για την αμαρτωλότητά του, κρατώντας τον δέσμιο της αμαρτίας και του κακού. Όμως ο αμαρτωλός, το πρώτο πράγμα που έχει να σκεφτεί, είναι ότι ο Θεός ποτέ δεν έπαψε να τον αγαπά και τον προσμένει εναγωνίως να επιστρέψει στις στοργικές του αγκάλες. Να στηρίξει τις ελπίδες του στο απύθμενο θείο έλεος, το οποίο μπορεί να σβήσει ακόμα και το μεγαλύτερο κρίμα.

     Αυτή είναι η ορθόδοξη διδασκαλία και πίστη για την άμετρη αγάπη του Θεού και την σωτηρία μας, ως καρπό αυτής της αγάπης. Αντίθετα, στην αιρετική ετεροδοξία και κύρια στον αιρετικό δυτικό Χριστιανισμό, η έννοια της αγάπης έχει πνιγεί στην έννοια της δικονομίας, της νομικής σχέσης του Θεού με τον άνθρωπο και τανάπαλιν. Με την άκρως βλάσφημη σχολαστική διδασκαλία «περί της ικανοποιήσεως της θείας δικαιοσύνης», ο Θεός δεν είναι αγάπη, αλλά άτεγκτη δικαιοσύνη, η οποία. Επειδή  έχει προσβληθεί από την αμαρτία μας, διψά για την ικανοποίησή της και ηδονίζεται ακούγοντας τις κραυγές των αμαρτωλών στην κόλαση! 

      Η αμαρτία δεν λογίζεται ως αστοχία, ως λαθεμένη επιλογή, ως ασθένεια της ψυχής, η οποία χρήζει θεραπείας, αλλά παράβαση νόμου και ως εκ τούτο ο αμαρτωλός, ανάλογα με την βαρύτητα της αμαρτίας, οφείλει να υποστεί ποινή, να «πληρώσει» για να «εξιλεωθεί»! Η εικόνα του Θεού της αγάπης, που διδάσκει η παραβολή του ασώτου, δεν γίνεται δεκτή από τον δυτικό Χριστιανισμό. Εξυπακούεται πως η βλάσφημη αυτή θεώρηση για τον «οργίλο Θεό», γέννησε δεκάδες άλλες πλάνες (καθαρτήριο, αξιομισθία των αγίων, συγχωροχάρτια, κλπ) και το χειρότερο: οδήγησε, δικαιολογημένα, στην άρνηση της ύπαρξής του και στην μαχητική αθεΐα!  Ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς έγραψε: «Ίσως το τραγικότερο έγκλημα στην ιστορία του ανθρωπίνου γένους είναι η συκοφαντία αυτού του Θεού και της αγάπης Του, όπως έγινε από τον Δυτικό χριστιανισμό κατά τον Μεσαίωνα, αλλά και αργότερα. Ο Θεός της αγάπης και της συγγνώμης έγινε

ξαφνικά ένας Θεός τιμωρός και ένας πατέρας σαδιστής που περιμένει να τιμωρήσει τον αδύναμο και αμαρτωλό άνθρωπο. Η αθεΐα ως φαινόμενο εμφανίστηκε βασικά ως άρνηση αυτού του ψεύτικου Θεού. Γιατί αλήθεια ποιος θα αρνούνταν έναν Θεό σαν τον πατέρα του Ασώτου; Τον Θεό της αγάπης, τον Θεό που σαρκώθηκε και πέθανε πάνω στον Σταυρό για τον αμαρτωλό άνθρωπο, τον Θεό που μας περιμένει, όπως ο πατέρας του Ασώτου. Περιμένει να γυρίσουμε όλοι οι άσωτοι στην οικία μας, την Εκκλησία Του».

      Η παραβολή του ασώτου υιού είναι από τα βασικότερα κεφάλαια της Αγίας Γραφής. Κάποιοι, δικαίως υποστηρίζουν, πως αν χάνονταν ολόκληρη η Αγία Γραφή, και διασώζονταν αυτή η παραβολή θα ήταν ικανή να διδάξει την οδό της σωτηρίας σε κάθε αμαρτωλό. Η παραβολή αυτή αποτελεί την πεμπτουσία του σχεδίου της θείας οικονομίας. Διορθώνει τη λαθεμένη περί Θεού αντίληψη, αποκαλύπτοντας το Θεό ως στοργικό πατέρα, ο οποίος δέχεται τη μετάνοια των αμαρτωλών και τους αποκαθιστά στη βασιλεία Του.  

      Διδάσκει τη μετάνοια, ως την μέγιστη δωρεά του Θεού προς ημάς, για να μπορούμε να σηκωνόμαστε κάθε φορά που πέφτουμε. Είναι η δυναμική ανανέωση του Ιερού Μυστηρίου του Βαπτίσματος. Γι’ αυτό και οι Πατέρες της Εκκλησίας τονίζουν με έμφαση τη διαρκή μετάνοια. 

     Αυτή την ιερή περίοδο η αγία μας Εκκλησία  μας καλεί να έρθουμε και εμείς «εις εαυτόν», να μετανοήσουμε για τις αμαρτωλές και άσωτες επιλογές μας, να πάρουμε τη μεγάλη απόφαση να γυρίσουμε στο σπίτι του πατέρα μας, έχοντας την ακράδαντη πεποίθηση ότι έχουμε Πατέρα στους ουρανούς,  «δυνάμενον συμπαθήσαι ταις ασθενείαις ημών» (Εβρ. 4, 15) και την διαρκή μακάρια και ελπιδοφόρα ενθύμηση ότι, «χαρά έσται εν τώ ουρανώ επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι ή επί ενενήκοντα εννέα δικαίοις, οίτινες ου χρείαν έχουσιν μετανοίας» (Λουκ.15,7)!

      

     

      

        















  

Αρχιμανδρίτης απ' το Ρέθυμνο κατά της Μαρίας Καρυστιανού – Νέα επίθεση σε λίγες ώρες



Δυστυχώς ορισμένοι κληρικοί έχουν ξεφύγει τελευταία από το πνεύμα της εκκλησίας. Αυτήν την φορά την σκυτάλη πέρνει ο γνωστός αρχιμανδρίτης Ηλίας Αναστασιάδης από την Κρήτη. Ένθερμος υποστηρικτής του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως και ιδίου του πατριάρχη με πλούσιο παρελθόν. Οπαδός του Μητσοτάκη μέχρι τελευταίας ρανίδας με μίσος και αλαζονεία, είχε φτάσει σε σημείο να κατηγορεί δημόσια τον Μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας Αναστάσιο για την στήριξη του στην διωκόμενη εκκλησία της Ουκρανίας. Τότε ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος είχε αναγκαστεί να βγάλει ανακοίνωση ώστε να τον «μαζέψει»  ο οικείος μητροπολίτης του μετά από χαρακτηρισμούς που έγραφε για το πρόσωπο του.  Όχι μόνο δεν σταμάτησε ο εν λόγω αρχιμανδρίτης αλλά τα «έβαλε» όταν ψηφίζονταν το νομοσχέδιο για τους ομοφυλόφιλους με τον  Μητροπολίτη Μεσογαίας κκ Νικόλαο και την υπέροχη εισήγηση του, στην Ιεραρχία, τον οποίο κατηγορούσε για σατανική στάση και μισάνθρωπη θέση. Ουσιαστικά λειτουργούσε και λειτουργεί ως κομματικός στρατιώτης.

Αυτήν την φορά τα έβαλε με την Μαρία Καρυστιανού αυτήν την αξιοπρεπέστατη και αγωνίστρια μητέρα την οποία "δεν σέβεται" όπως έγραψε δημόσια. Πόσο τραγικό !!

Η ανάρτηση του:
___________
" Εδώ ο κόσμος χάνεται και η κυρία αυτή
..χτενιζεται !
Άντε παρατά μας,κυρία μου ! Αρκετά!
Και εγώ δεν σε σέβομαι!! Γιατί είσαι μια από τους 57 ! Και κανένας άλλος γονιός ή συγγενής δεν συμπεριφέρεται τόσο ξεδιάντροπα κατά των θεσμών της δημοκρατίας μας όπως εσύ !
Και καμία δικαιολογία δεν υπάρχει για αυτό.




Άγρια επεισόδια χθες βράδυ στην Μπουκοβίνα της Ουκρανίας – Ξύλο σε πιστούς !!

Άσχημα τα νέα από την Ουκρανία. Χθες αργά βράδυ στην Μπουκοβίνα ομάδα παραστρατιωτικών με λοστούς και δακρυγόνα προσπάθησε να ει...