Δεν πρέπει να είμαστε άπιστοι Θωμάδες, αλλά να λέμε «πιστεύω Κύριε, βοήθει μοι τη απιστία»

Μετά τη στάυρωση του Κυρίου στις ψυχές των μαθητών επικρατούσε πόνος και θλίψη. Οι απόστολοι φοβούνται και είναι απελπισμένοι. Είχαν δει το διδάσκαλό τους σταυρωμένο, γεμάτο πληγές και αίματα, νεκρό, να τοποθετείται στο μνημείο και να κλείνεται εκεί με έναν πελώριο λίθο. Όταν, λοιπόν, οι Μυροφόρες έρχονται και αναγγέλλουν την Ανάστασή του, τις αμφισβητούν και δυσκολεύονται να δεχθούν αυτό το γεγονός.  Από τη στιγμή που είδαν τον Κύριο να παρουσιάζεται μπροστά τους, συνειδητοποίησαν το χαρμόσυνο γεγονός και χάρηκαν πολύ.

Ένας όμως από τους μαθητές έλειπε, ο Θωμάς. Τίποτε δεν τον έπεισε για την Ανάσταση του Χριστού. Σήμερα, στο ευαγγέλιο, παρουσιάζεται ο Θωμάς να βλέπει, επιτέλους, τον αναστάντα Κύριο. Ακούει τον διδάσκαλο να λέγει «ειρήνη υμίν». Ο Ιησούς καλεί τον Θωμά να έλθει κοντά του, να ερευνήσει, να εξετάσει και να ψηλαφήσει την αλήθεια. Και προσθέτει και κάτι άλλο «Μη γίνου άπιστος, αλλά πιστός». Αυτό είναι μια υπόδειξη, μια παρατήρηση, ένας έλεγχος.

Βλέπουμε, λοιπόν, ότι ο Κύριος δεν καταδικάζει την έρευνα. Την απιστία καταδικάζει και την απαίτηση κάποιων για να δουν σημεία και τέρατα για να πιστέψουν. «Επειδή και Ιουδαίοι σημείααιτούσι, και Έλληνες σοφίαν ζητούσι“  αναφέρει  ο Απόστολος Παύλος.

Ο Αναστάς Ιησούς, όμως, απευθύνει τα ίδια λόγια και σε μας « «Μη γίνου άπιστος, αλλά πιστός. Ο σημερινός άνθρωπος στέκει με δυσπιστία μπροστά στη χριστιανική πίστη. Πιο εύκολα ο άνθρωπος πιστεύει στα αποτελέσματα των ανθρώπινων γνώσεων και  αμφισβητεί όσα αναφέρει η χριστιανική πίστη και τα ευαγγέλια. Όπως τον Θωμά επαναλαμβάνει: «Εάν μη ίδω, ου μη πιστεύσω». Αλήθεια, πόσες φορές κι εμείς λέμε το ίδιο πράγμα. Όμως, για να δούμε την αλήθεια πρέπει να την αναζητήσουμε. Όπως τον Πέτρο, που πήγε στο κενό μνημείο, όπως τη Μαρία την Μαγδαληνή, που τριγύριζε στον κήπο, όπου ήταν ο τάφος του Χριστού.

Πρέπει να έχουμε τη θέληση, τη θετική ενέργεια για να συναντήσουμε τον Αναστημένο Κύριο. Ο Κύριος, με το σημερινό ευαγγέλιο ελέγχει όχι την έρευνα, αλλά τον τρόπο της έρευνας. Στο τέλος, επειδή ο Θωμάς είχε θετική διάθεση, το φως του αναστημένου Χριστού εισήλθε μέσα στην ψυχή του. Έτσι, προβαίνει σε μια θαυμάσια ομολογία « Ο Κύριός μου και ο Θεός μου».

Ο Κύριος δέχεται την ομολογία του Θωμά. Τον ελέγχει όμως: «Πίστεψες επειδή με είδες. Ευτυχισμένοι  θα είναι εκείνοι που δεν θα χρειαστούν να με δουν για να πιστέψουν».

Πέρασε η εποχή που ο Κύριος βρισκόταν σωματικά στη γη. Τώρα δεν μπορούμε να τον βλέπουμε με τα σωματικά μάτια. Τώρα ένας δρόμος υπάρχει. Ο δρόμος της πίστης.Όσοι θέλουν να γνωρίσουν τον Χριστό ως σωτήρα και λυτρωτή τους, όσοι ποθούν να βρούν κοντά του την ειρήνη και τη σωτηρία της ψυχής τους πρέπει να τον πιστέψουν. Δεν πρέπει να ζητούμε να ψηλαφήσουμε,  να αγγίξουμε τον Χριστό, όπως ο Θωμάς. Η πίστη έχει μεγαλύτερη δύναμη. Αυτή η ζωντανή και θερμή πίστη θα μας σώσει.

Αγαπητοί αδελφοί, δεν πρέπει να είμαστε άπιστοι Θωμάδες. Ας προτάξουμε τη δύναμη της πίστης, λέγοντας το «πιστεύω Κύριε, βοήθει μοι τη απιστία».Η πίστη θα μας δώσει πληρότητα και ευτυχία. Μας το τονίζει ο Κύριος: «Μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες»..

 

Αλέξανδρος Ταπάκης

                                                                     Θεολόγος