Ήταν το καλύτερο κήρυγμα χωρίς λόγια, χωρίς ούτε μια λέξη « Αγαπώ τον Χριστό»

Ήταν  χαράματα κι αγριοχείμωνο όταν ο Γέροντας ξύπνησε τον υποτακτικό.
Σήκω. 

- Πρέπει να πάμε να κηρύξουμε στ’ αντικρινό χωριό».

- Μα Γέροντα, τα χιόνια τόχουν αποκλείσει». 

«Πρέπει». Τον αντίκοψε εκείνος και ξεκίνησαν. 

Έπειτα από σκληρή και επικίνδυνη πορεία έφτασαν. Το φέραν ένα γύρω το χωριό χαιρετώντας και καλημερίζοντας τους χωρικούς. 

«Πάμε τώρα να φύγουμε είπε ο Γέροντας. «Μα δεν κήρυξες» απόρησε ο υποτακτικός.

Κηρύξαμε τον διαβεβαίωσε. Αν δεν άκουσες τουλάχιστον δεν διάβασες το κήρυγμα μας στα μάτια αυτών, που μας χαιρόντουσαν καθώς περνούσαμε ανάμεσα τους; 

Ήταν ένα κήρυγμα χωρίς λόγια. Σαν τις μεγάλες μουσικές συμφωνίες. Δεν έχουν λόγια . έχουν μόνο ήχους. Αλλά είναι ήχοι θεσπέσιοι. Γι αυτό και συναρπάζουν. Έτσι και με την έμπρακτη αγάπη.

Είναι κήρυγμα στεναγμοίς αλαλήτοις».