Γιατι οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν εορτάζουν το Πάσχα ; – Ι.Μ Πειραιώς γραφείο επί των Αιρέσεων

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 7η Απριλίου 2025

ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ ΔΕΝ ΕΟΡΤΑΖΟΥΝ ΤΟ ΠΑΣΧΑ; 

(Αντί για την Ανάσταση του Χριστού «εορτάζουν» τον θάνατό του)

        Η Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία μας, η μόνο αληθινή, Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού, καθότι, μόνη αυτή διατηρεί ανόθευτη και απαραχάρακτη την σώζουσα αλήθεια, όπως κηρύχτηκε από τον Κύριο, παραλήφτηκε και διαδόθηκε στα πέρατα της οικουμένης από τους Αγίους Αποστόλους, οριοθετήθηκε από τις Άγιες Συνόδους, τηρήθηκε από τους Αγίους Πατέρες και διαφυλάχτηκε από το εκκλησιαστικό πλήρωμα. Αντίθετα, τα σχίσματα και οι παντοειδείς αιρέσεις, υπό την επήρεια του Σατανά την παράλλαξαν, χάνοντας έτσι τον σωστικό της χαρακτήρα.

     Ιδιαίτερα, παράλλαξε την «άπαξ αποκαλυφθείθη τοις αγίοις πίστη» (Ιουδ.3), η πανσπερμία των πολυπληθών αιρετικών ομάδων του ευρύτερου προτεσταντικού χώρου και ως εκ τούτου εξέπεσαν μοιραίως και του εκκλησιαστικού ήθους. Μια από αυτές τις ομάδες είναι και η Εταιρία «Σκοπιά», η γνωστή οργάνωση των λεγομένων Μαρτύρων του Ιεχωβά, η οποία αποδεδειγμένα, αποτελεί μια φοβερή σύμπηξη όλων των κακοδοξιών που εμφανίστηκαν στην ιστορική πορεία της Εκκλησίας μας. 

      Εκτός από τις φρικώδεις αιρετικές τις κακοδοξίες, οι οποίες στο σύνολό τους, ανατρέπουν τις παραδεδομένες διδασκαλίες της Εκκλησίας, παράλλαξαν και τον βίο των οπαδών τους, απομακρύνοντας τους από το παραδεδομένο εκκλησιαστικό ήθος. Μια πτυχή αυτής της απομάκρυνσης είναι και η απόρριψη εορτασμού, με τον υπόλοιπο χριστιανικό κόσμο, των μεγάλων χριστιανικών εορτών. Μάλιστα, για να πείσουν τους αφελείς οπαδούς τους, τις χαρακτηρίζουν ως δήθεν «ειδωλολατρικές εορτές», ταυτίζοντας την ουσία των εορτών με κάποια έθιμα άσχετα με την Εκκλησία! Ως τέτοιες αρνούνται μετά βδελυγμίας να εορτάσουν τα Χριστούγεννα, το Πάσχα, την Ανάληψη, την Πεντηκοστή, τα Φώτα, κλπ. ότι δήθεν «δεν είναι αρεστός αυτός ο εορτασμός στον Ιεχωβά»! Ιδού τι ισχυρίζονται: «Πιστεύουμε ότι η προέλευση των εθίμων του Πάσχα καθιστά αυτή τη γιορτή απαράδεκτη για τον Θεό, επειδή τα περισσότερα από αυτά τα έθιμα έχουν τις ρίζες τους σε αρχαίες τελετές γονιμότητας. Ο Θεός απαιτεί “αποκλειστική αφοσίωση”, και προσβάλλεται αν η λατρεία μας περιλαμβάνει πράξεις τις οποίες δεν επιδοκιμάζει».

      Εν όψει του Αγίου Πάσχα κρίναμε αναγκαίο να συντάξουμε και να δημοσιοποιήσουμε την παρούσα ανακοίνωσή μας, με την οποία θα αποδείξουμε την φοβερή πλάνη των ως άνω πλανεμένων συνανθρώπων μας και κύρια στα ατυχή θύματα της «Σκοπιάς», όσον αφορά την άρνηση της οργάνωσης να εορτάζει το πλέον λαμπροφόρο γεγονός της Θείας Οικονομίας, αλλά και της ανθρώπινης ιστορίας, την Ανάσταση του Λυτρωτή του κόσμου Χριστού και το χειρότερο: να «εορτάζει» το θάνατό Του! Δεν πιστεύουν στην Ανάσταση του Σώματος του Χριστού και ως εκ τούτου δεν την εορτάζουν την Ανάσταση του Κυρίου. Την αντικατέστησαν με τον «εορτασμό» της ανάμνησης του θανάτου του στις 14 του εβραϊκού μήνα Νισάν. Με αφορμή αυτό το γεγονός, κάθε χρόνο στις συναθροίσεις, καλούν και μη Μάρτυρες του Ιεχωβά, για να παραβρεθούν σ’ αυτή την εκδήλωση! Αρνούνται να εορτάσουν την Ανάσταση του Κυρίου και εορτάζουν το θάνατό Του, η οποία σημαίνει στην ουσία για την φρικώδη κακοδοξία της οργάνωσης, τον εκμηδενισμό του Χριστού, όπως θα αποδείξουμε στη συνέχεια, η οποία απορρέει από την αίρεση του «θνητοψυχισμού», δηλαδή τον ταυτόχρονο θάνατο της ψυχής με το σώμα. Εφόσον, κατ’ αυτούς ο Χριστός ήταν μόνο άνθρωπος, με τον θάνατό του πέθανε και η ψυχή του και εκμηδενίστηκε, όπως όλοι οι άνθρωποι, σύμφωνα με την αντιχριστιανική αυτή δοξασία τους!    

        Για μας τους Χριστιανούς, ανάσταση σημαίνει ξαναζωντάνεμα του φθαρτού μας σώματος, το οποίο αυτό, ωε φθαρτό, πεθαίνει, σε αντίθεση με την ψυχή, η οποία είναι αθάνατη και δεν πεθαίνει. Σημαίνει την αναδημιουργία αυτού του ιδίου σώματος που πέθανε, από τα ίδια στοιχεία και την επανένωσή του με την ψυχή. Ως ανάσταση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού θεωρούμε την επιστροφή του πνεύματος του Κυρίου από τον Άδη στο νεκρό σώμα Του, την αναζωογόνησή του, την αφθαρτοποίησή του και τη θριαμβευτική ψυχοσωματική Του ενοποίηση και έγερση. Γι’ αυτό και το άχραντο Σώμα του Κυρίου ενωμένο με τη Θεότητα δεν υπέστη στον τάφο φθορά, αναμένοντας την επανένωση με το πνεύμα Του. Ο Απόστολος Πέτρος είναι σαφής: «οὐκ ἐγκαταλείψεις τὴν ψυχήν μου εἰς ᾅδου οὐδὲ δώσεις τὸν ὅσιόν σου ἰδεῖν διαφθοράν» (Πραξ.2,27), διαβεβαιώνοντας για την μεταθανάτια αφθαρσία του αγίου Σώματός Του. Επίσης διαβεβαιώνει ότι «ὁ Θεὸς ἐκ καρποῦ τῆς ὀσφύος αὐτοῦ τὸ κατὰ σάρκα ἀναστήσειν τὸν Χριστὸν» (Πραξ.2,30), ότι την Σάρκα του Κυρίου ανέστησε ο Θεός!  

     Σύμφωνα με τον Καθηγητή του ΑΠΘ π. Β. Γεωργόπουλο, «Ακρογωνιαίος λίθος του Χριστιανισμού γενικά και του μυστηρίου της Εκκλησίας ειδικά, αποτελεί η ομολογία του γεγονότος, που διατυπώνεται με εξαιρετική ακρίβεια από τον Απ. Παύλο, ότι ο Κύριος ανέστη όντως, αληθινά και σωματικά και αυτό αποτελεί την ακατάλυτη βεβαιότητα, την αδιάψευστη απόδειξη για την ανάσταση όλων των νεκρών (Α΄ Κορ,15, 20-24). Δεν είναι, λοιπόν, τυχαίο το γεγονός ότι για την ανάσταση του Κυρίου, μέσα στην ιστορία, από πολέμιους του προσώπου Του και εχθρούς της Εκκλησίας επινοήθηκαν ποικίλες, αστήρικτες, δοκησίσοφες και αληθοφανείς θεωρίες για να αμφισβητήσουν αυτό το κορυφαίο και καταλυτικό γεγονός του μυστηρίου της θείας Οικονομίας». 

   Αντίθετα, για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, θάνατος σημαίνει, εκμηδένιση, του όλου ανθρώπου, τόσο του φθαρτού σώματος, όσο και της ψυχής, διότι αρνούνται τη θεμελιώδη χριστιανική διδασκαλία της αθανασίας της ψυχής, έχοντας υιοθετήσει την αρχαία κακοδοξία των θνητοψυχιτών, αφού, κατ’ αυτούς «το ότι τάχα η ψυχή ζει μετά τον θάνατον, είναι ένα ψέμα που το είπε ο διάβολος. Ο νεκρός εκμηδενίζεται ολοσχερώς και το μόνο που απομένει είναι η ενθύμησή του στο νου του Ιεχωβά! Αυτό που θεωρούν ως «ανάσταση νεκρών» είναι η δημιουργία νέων ανθρώπων, με νέο σώμα και ψυχή, εντελώς διαφορετικά από τα στοιχεία που απάρτιζαν τους νεκρούς πριν πεθάνουν, τα οποία χάθηκαν στη γη και εξαφανίστηκαν για πάντα. Σε αυτούς τους νέους διαφορετικούς ανθρώπους θα βάλλει ο Ιεχωβά στη μνήμη τους την ενθύμηση του κάθε ανθρώπου που πέθανε και εκμηδενίστηκε! 

       Σημειώνει χαρακτηριστικά ο Καθηγητής π. Β. Γεωργόπουλος: «Μεταξύ όμως των πολεμίων της σωματικής ανάστασης του Κυρίου, στα νεώτερα χρόνια, συναριθμείται και η αιρετική κίνηση των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Γιορτάζουν κάθε χρόνο, όχι την ανάσταση του Χριστού, αλλά πάντα κατά τους ισχυρισμούς τους, την επέτειο του θανάτου του μεγαλύτερου ανθρώπου που έζησε ποτέ. Είναι σύνηθες το φαινόμενο, η εν λόγω αίρεση να αλλάζει κατά καιρούς τις διάφορες διδασκαλίες της. Στο θέμα όμως της ανάστασης του Θεανθρώπου από την εποχή του Κ. Ρώσσελ μέχρι σήμερα, υποστηρίζουν σταθερά την κακοδοξία, ότι ο Ιεχωβά Θεός εξαφάνισε, εκμηδένισε το σώμα του Χριστού, που καταναλώθηκε μέσα στον τάφο και ποτέ δεν αναστήθηκε σωματικά».

     Αλλά τι θεωρούν ως «ανάσταση» του Χριστού; Ο π. Βασίλειος Γεωργόπουλος εξηγεί: «Τι αναστήθηκε λοιπόν; Ένα πνευματικό ον, απαντούν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, που επιστρέφει στους ουρανούς και ξαναγίνεται, σύμφωνα με μία άλλη κακόδοξη δοξασία της κίνησης, ο αρχάγγελος Μιχαήλ, ό, τι ήταν, λέγουν, πριν έλθει στη γη»!

     Ο Χριστός, κατ’ αυτούς, δεν ήταν Θεός, αλλά κάποιος εξέχων άνθρωπος, τον οποίο υιοθέτησε ο Θεός, «ένας τέλειος άνθρωπος, τίποτε περισσότερο, και τίποτε λιγότερο». Είχε θνητή φύση και γι’ αυτό πέθανε επάνω στο σταυρό. Ως άνθρωπος λοιπόν ο θάνατός Του δε διέφερε από το θάνατο των υπολοίπων θνητών, δηλαδή εκμηδενίστηκε, και Αυτός όπως οι άλλοι, αφού μαζί με το σώμα Του και «η ανθρώπινη ψυχή (σ.σ. του Χριστού) πέθανε». Με απλά λόγια ολόκληρη η οντότητά Του εξαφανίστηκε, όπως εξαφανίζονται και εκμηδενίζονται οι οντότητες όλων των θνητών μετά το θάνατό τους, κατά τις δοξασίες της οργάνωσης των Μαρτύρων του Ιεχωβά! 

     Είναι βιβλικά θεμελιωμένη αυτή η κακοδοξία; Ασφαλώς όχι! Μας το εξηγεί ο Καθηγητής π. Β. Γεωργόπουλος: «Ι) Ο απ. Πέτρος υπενθυμίζει στους Ιουδαίους ότι ο βασιλιάς Δαβίδ στον Ψαλμό 15, 10 προφητεύει για τη σωματική Ανάσταση του Κυρίου, καθώς, μεταξύ των άλλων, η προφητεία αναφέρει ότι: “ούτε η σαρξ αυτού είδεν διαφθοράν” (Πραξ.2,31-32). ΙΙ) Στην ανάσταση του Σώματός Του αναφέρεται ο ίδιος ο Χριστός. Ο ευαγγελιστής Ιωάννης μας διασώζει ένα διάλογο του Χριστού με τους Ιουδαίους, όταν διώχνει τους εμπόρους από το Ναό. Οι Ιουδαίοι του ζητούν θαύμα-απόδειξη της εξουσίας Του και ο Ιησούς απαντά: “Γκρεμίστε αυτόν τον ναό και σε τρεις ημέρες θα τον ξανακτίσω” (Ιωάν.2,18-20). Σε τι αναφερόταν ο Κύριος; Ο ευαγγελιστής Ιωάννης μας απαντά ότι μιλούσε για την ανάσταση του σώματός Του (Ιωάν.2,21-22). ΙΙΙ) Την σωματική ανάσταση του Χριστού την ομολογούν και τη διαπιστώνουν οι αγίες Μυροφόρες γυναίκες. Ο ευαγγελιστής Ματθαίος μας δίνει την πληροφορία όταν τις συνάντησε ο Κύριος, καθώς πήγαιναν να ανακοινώσουν το γεγονός της αναστάσεως στους μαθητές αυτές: “προσελθούσαι εκράτησαν αυτού τους πόδας και προσεκύνησαν αυτώ” (Ματθ.28,9). ΙV) Ο ίδιος ο Θεάνθρωπος, σε μία από τις εμφανίσεις Του στους μαθητές Του, στην πορεία προς τους Εμμαούς, τους διαβεβαιώνει ακριβώς για το αντίθετο απ’ αυτό που υποστηρίζουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Τους προσκαλεί να τον ψηλαφίσουν, τους δείχνει τα χέρια και τα πόδια Του, τους προτρέπει να διαπιστώσουν ότι δεν είναι φάντασμα. Επιπλέον, παίρνει και τρώει πραγματικά μπροστά τους τα φαγώσιμα, που τους ζήτησε, όχι λόγω ανάγκης, αλλά ως μία επιπλέον επιβεβαίωση ότι ανέστη σωματικά όντως (Λουκ.24,36-43). Υπογραμμίζει πολύ χαρακτηριστικά ο άγ. Ιωάννης ο Δαμασκηνός στη συνάφεια αυτή ότι: “Μετά την ανάστασίν του από τους νεκρούς άφησε κατά μέρος όλα τα πάθη, εννοώ την φθοράν, την πείναν και την δίψαν, τον ύπνον και τον κάματον και τα παρόμοια. Διότι αν και εδοκίμασε τροφήν μετά την ανάστασιν, όμως την εδοκίμασε όχι σύμφωνα με τους φυσικούς νόμους -διότι δεν επείνασεν- αλλά επειδή ήθελε να βεβαιώση την αλήθειαν της αναστάσεως με τον τρόπον της οικονομίας του, ότι δηλαδή είναι η ίδια η σάρκα που έπαθε και ανέστη” (Έκδ. Ακριβής, Δ, 1. ΕΠΕ 1, 421). V) Ανάλογη είναι και η πρόσκληση προς τον απ. Θωμά για να αποδειχθεί για μία ακόμη φορά κατά τρόπο ρεαλιστικό και αδιάψευστο το γεγονός της σωματικής αναστάσεώς Του. VΙ) Ο ευαγγελιστής Λουκάς στις Πράξεις μας διαβεβαιώνει, ότι: “παρέστησεν εαυτόν ζώντα μετά το παθείν αυτόν εν πολλοίς τεκμηρίοις, δι’ ημερών τεσσαράκοντα οπτανόμενος αυτοίς” (Πραξ.1,3. Πρβλ. Α΄Κορ.15, 4-8). Τι αποδεικνύουν αυτά τα γεγονότα που καταγράφονται μέσα στην Αγία Γραφή; Την αλήθεια της σωματικής αναστάσεως του Θεανθρώπου Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και την κακοδοξία της αιρετικής θέσης. Για μία ακόμη φορά, σχετικά με τις θέσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά και για την Ανάσταση του Χριστού, επιβεβαιώνεται το αγιογραφικόν “ει ουν το φως το εν σοι σκότος εστί, το σκότος πόσον;”» (Ματθ.6,23)».

      Όμως υπάρχει και μια άλλη θλιβερή πτυχή της αρνήσεως εορτασμού της Αναστάσεως του Κυρίου και αντ’ αυτού του θανάτου Του, όπως σημειώνει ο Καθηγητής π. Β. Γεωργόπουλος: «Σχετικά με το γεγονός όμως αυτό υπάρχει ένα τέχνασμα της οργανώσεως, που δεν είναι ευρύτερα γνωστό. Η εταιρεία “Σκοπιά” χωρίζει τους ανθρώπους σε δύο τάξεις. Στον “πολύ όχλο”, που έχει επίγεια ελπίδα, δηλαδή, όσο πιο συνεπείς είναι στα κελεύσματα της εταιρείας, υποτίθεται θα ζήσουν χίλια χρόνια πάνω στη γη και στο “μικρό ποίμνιο” ή αυτούς που έχουν ουράνια ελπίδα (κατά την εταιρεία είναι οι 144.000), και υποτίθεται θα είναι συγκυβερνήτες μαζί με τον Χριστό και θα διοικούν τον “πολύ όχλο” κατά την επίγειο χιλιετή βασιλεία. Αυτοί που ανήκουν στο μικρό ποίμνιο (144.000) και μόνο αυτοί, αποκλειστικά, ισχυρίζεται η εταιρεία Σκοπιά, έχουν δικαίωμα στην ανάμνηση της “επετείου του Ιησού Χριστού”, να λαμβάνουν τα λεγόμενα “εμβλήματα”. Τα σύμβολα δηλαδή, που είναι το άζυμο ψωμί και το κρασί. Τι δεν είναι όμως ευρύτερα γνωστό; Η εταιρεία ισχυρίζεται, αν και τελευταία λόγω του αδιεξόδου προσπαθεί εντέχνως στα έντυπά της να διαφοροποιηθεί για μία ακόμη φορά, ότι ο αριθμός των 144.000 έχει κλείσει το 1935. Η κοινή λογική λέει ότι καθώς περνούν τα χρόνια, αφού ζούσαν ήδη το 1935 αυτοί που μπορούσαν να λάβουν τα “εμβλήματα”, ότι ο αριθμός πρέπει να μειώνεται μέχρι να μηδενιστεί. Ισχύει αυτό στην πραγματικότητα; Φυσικά όχι. Εδώ καταργείται και η κοινή λογική. Αν προσέξει κάποιος τα στατιστικά στοιχεία που δημοσιεύει η εταιρεία “Σκοπιά” στα λεγόμενα “Βιβλία του Έτους” θα διαπιστώσει το τέχνασμα. Ο αριθμός αντί να μειώνεται, αυξάνεται» και παραθέτει σχετικούς πίνακες! 

      Όμως αυτός που θλίβεται και πολεμά την Ανάσταση του Κυρίου είναι πρωτίστως και ιδιαιτέρως ο διάβολος, διότι διά της λαμπροφόρου και πανένδοξης Ανάστασής Του ο Χριστός τον νίκησε κατά κράτος και διέλυσε το σκοτεινό του βασίλειο. Μαζί με το διάβολο θλίβονται και λυπούνται για την λαμπροφόρο Ανάσταση του Κυρίου και όλοι οι χριστιανομάχοι, άθεοι, αγνωστικιστές, αμοραλιστές, υλιστές, μηδενιστές και όλοι οι επί γης εκλεκτοί του διαβόλου, προσπαθώντας ταυτόχρονα με ευτελή επιχειρήματα να αμφισβητήσουν το υπέρτατο και κοσμοσωτήριο αυτό γεγονός.

       Μαζί με όλους αυτούς αρνείται και η οργάνωση των Μαρτύρων του Ιεχωβά την ψυχοσωματική Ανάσταση του Κυρίου μας και προφανώς λυπάται και οργίζεται που την εορτάζουμε εμείς, χαρακτηρίζοντας, όπως είπαμε, την λαμπροφόρο εορτής της Αναστάσεως «σατανικής εμπνεύσεως εορτή»! Είναι ολοφάνερο ότι τους ενοχλεί η πανένδοξη νίκη του Κυρίου μας κατά του διαβόλου και η κατάργηση του θανάτου μας! Τους ενοχλεί ο Αναστημένος Χριστός, γι’ αυτό πασχίζουν να αρνηθούν τη Θεότητά Του και να τον εξισώσουν με τους κοινούς θνητούς, ο οποίος τέλειωσε στον υγρό τάφο Του! Για να δεχτούν την Ανάστασή Του είναι αναγκασμένοι να δεχτούν και τη Θεότητά Του, και προκειμένου να μη την δεχτούν, αρνούνται και την Ανάστασή Του! Γι’ αυτό έπλασαν την πλάνη, μιας αλλόκοτης «ανάστασης του Χριστού», χωρίς την ανάσταση του σώματός Του και της ψυχής Του. Ισχυρίζονται πως «Ο Ιησούς απέθανεν ως άνθρωπος (σ.σ. εκμηδενίστηκε όπως οι άλλοι άνθρωποι), αλλ’ ηγέρθη ως πνευματικόν ον», που σημαίνει ότι ο Χριστός, ως ψυχοσωματική οντότητα, που ήρθε στον κόσμο και έζησε για τριάντα τρία χρόνια στη ζωή, σάπισε στον τάφο, τελείωσε, δε διασώθηκε τίποτε από Αυτόν, και στη θέση του ο Ιεχωβά δημιούργησε κάποιο άλλο «πνευματικό ον», ταυτισμένο με τον Ιησού Χριστό που έζησε κάποτε στη γη, ταυτισμένο εντελώς αυθαίρετα και αστήρικτα, με τον αρχάγγελο Μιχαήλ!

        Γι’ αυτούς τους λόγους, λοιπόν, οργίζεται και θρηνεί η ηγεσία του Μπρούκλιν και μαζί της οι άμισθοι ανά τον κόσμο πωλητές των εκδοτικών προϊόντων της πολυεθνικής εταιρείας, επειδή εμείς γιορτάζουμε την λαμπροφόρο Ανάσταση του Αυτού του Ιδίου του Κυρίου μας, και όχι τη δημιουργία στη θέση Του κάποιου άλλου όντος, την οποία ονομάζουν …ανάσταση! Χαρακτηρίζουν ειδωλολατρική εορτή την εορτή του Πάσχα επειδή εμείς πιστεύουμε στην αιώνια ύπαρξη του Θεού Λόγου, και ως ασάρκου και ως ενσάρκου, όπως ξεκάθαρα μαρτυρούν πλήθος χωρίων της Αγίας Γραφής, στον Οποίο, ως χορηγό της ζωής (Ιωάν.14,6), ο θάνατος δεν έχει εξουσία, «εἰδότες ὅτι Χριστὸς ἐγερθεὶς ἐκ νεκρῶν οὐκέτι ἀποθνῄσκει, θάνατος αὐτοῦ οὐκέτι κυριεύει» (Ρωμ.6,9). Μας κατηγορούν ότι ακολουθούμε δήθεν σατανικές δοξασίες, επειδή πιστεύουμε ότι είμαστε ενωμένοι με το πραγματικό και πανάγιο Σώμα του Λυτρωτή μας Χριστού, με τη Θεία Κοινωνία, Αυτό που θεωρούν σάπιο στον τάφο, αντλώντας από Αυτό και τη δική μας αφθαρσία, ως το μοναδικό φάρμακο της αθανασίας. Η πίστη στην δύναμη της Αναστάσεως του Κυρίου μας Ιησού Χριστού φανερώνεται στα Ιερά Λείψανα των Αγίων, τα οποία ευωδιάζουν και θαυματουργούν και πλείστα παραμένουν άφθαρτα, για να βεβαιώνουν και την δική μας μελλοντική σωματική ανάσταση και αφθαρσία!     

     Κάνουμε έκκληση αυτές τις άγιες ημέρες στους αδελφούς μας, οι οποίοι έπεσαν θύματα της πλάνης των αρνητών της πραγματικής Αναστάσεως του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, Μαρτύρων του Ιεχωβά, να ξανασκεφτούν με νηφαλιότητα την απόφασή τους να προσχωρήσουν σε μια τέτοιας έκτασης πλάνη. Μια πλάνη η οποία εμφανίστηκε το 1870 στην Αμερική και η οποία ως το 1927 είχε ως έμβλημα τον Σταυρό και ύστερα ως τα σήμερα τον αποκηρύσσει. Κι ακόμα, ως «πιστό δούλο» τη μια ισχυρίζεται ότι είναι ο Ρώσσελ, την άλλη οι 144.000 και τώρα το Κυβερνόν Σώμα. Επίσης χωρίζει τους ανθρώπους σε «εκλεκτούς», για ουράνια ελπίδα και τον «πολύ όχλο» για μόνο επίγεια. Τους καλούμε να μελετήσουν με προσοχή τα άγια Ευαγγέλια, τα οποία μαρτυρούν ξεκάθαρα την πραγματική Ανάσταση του Κυρίου από τους νεκρούς. Να δουν την βεβαιότητα των ιερών Ευαγγελιστών, οι οποίοι έγραψαν για τον πραγματικά αναστημένο Χριστό, οι οποίοι είδαν με τα ίδια τους τα μάτια, μίλησαν μαζί Του, συμπορεύτηκαν, συνέφαγαν και έβαλαν τα χέρια τους στους τύπους των ήλων (Ιωάν.20,28). Όπως αναφέρει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, Αυτόν τον Χριστό μαρτυρούμε, «ὃν ἀκηκόαμεν, ὃν ἑωράκαμεν τοῖς ὀφθαλμοῖς ἡμῶν, ὃν ἐθεασάμεθα καὶ αἱ χεῖρες ἡμῶν ἐψηλάφησαν» (Α΄Ιωάν.1,1)!

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και Παραθρησκειών

Σαν σήμερα – Ο Άγιος Πατριάρχης Μόσχας Τύχων περνάει στην αιωνιότητα ( 7 Απριλίου)

Ο μακάριος αὐτὸς Ὁμολογητὴς τῆς Πίστεως, στὸν ὁποῖο ὁ Κύριος ἐμπιστεύθηκε τὸ πηδάλιο τῆς ρωσικῆς Ἐκκλησίας τὴν ὥρα τῆς μεγαλύτερής  δοκιμασίας, γεννήθηκε στὶς 19 Ἰανουαρίου 1865 σὲ μία κωμόπολι τῆς ἐπαρχίας τοῦ Πσκώφ. Σὲ ἡλικία δεκατριῶν ἐτῶν παρακολούθησε τὸ Ἐκκλησιαστικὸ Σεμινάριο τοῦ Πσκὼφ καὶ μετὰ ἀπὸ ἕξι χρόνια γράφθηκε στὴν Θεολογικὴ Ἀκαδημία τῆς Ἁγίας Πετρουπόλεως. Σὲ ἡλικία εἴκοσι ἕξι ἐτῶν ἀκολούθησε τὸν μοναχικὸ βίο καὶ 

ἔγινε Μοναχὸς. Ἡ κουρά του ἔγινε στὸ Παρεκκλήσι τῆς Ἐκκλη-σιαστικῆς Σχολῆς τοῦ Πσκώβ, ὅπου ἦταν Καθηγητής. Ὡς Μοναχὸς ἔλαβε τὸ ὄνομα Τύχων, πρὸς τιμὴν ἑνὸς Ἁγίου τῆς Ρωσίας, ποὺ ἔζησε κατὰ τὸν ΙΗ΄ αἰῶνα, τοῦ Ἁγίου Τύχωνα τοῦ Ζαντὸνσκ († Μνήμη: 13η Αὐγούστου).

Χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος καὶ διωρί-

σθηκε Πρύτανις τῆς Ἱερατικῆς Σχολῆς στὸ Χόλμ, τῆς ρωσικῆς Πολωνίας. 

Ὁ εὐπροσήγορος χαρακτήρας, ἡ ταπείνω-

σις καὶ ἡ μεγάλη του εὐλάβεια τὸν κατέστη σαν ἀγαπητὸ σὲ ὅλους, ἀκόμη καὶ στοὺς μὴ ὀρθοδόξους, κάποιους ἀπὸ τοὺς ὁποίους ὡδήγησε στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας.

* * *

Ὅταν ἐξελέγη Ἐπίσκοπος, σὲ ἡλικία τριάντα δύο ἐτῶν, ἐστάλη στὴν Βόρειο Ἀμερικὴ, ὅπου ἀνέπτυξε εὐρεῖα ἱεραποστολικὴ δρᾶσι, ἱδρύοντας περισ-

σότερες ἀπὸ πενήντα πέντε Ἐνορίες, μία Μονὴ καὶ μία Ἱερατικὴ Σχολὴ καὶ ἀνοικοδομώντας τὸν Καθεδρικὸ Ναὸ

τοῦ Ἁγίου Νικολάου στὴν Νέα Ὑόρκη.

Τὸ 1907 ἐκλήθη στὴν Ρωσία καὶ ἐνθρονίσθηκε Ἐπίσκοπος Γιαροσλάβλ, ὅπου ἀγαπήθηκε πολὺ ἀπὸ τὸν λαὸ ἐξ αἰτίας τῆς πατρικῆς στοργῆς του. Κατὰ τὸν Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο συμμετεῖχε ἐνεργὰ στὴν βοήθεια τῶν θυμάτων καὶ τὴν πνευματικὴ ἐνίσχυσι τῶν στρατιωτῶν.

* * *

Τὸ 1917, ὅταν ξέσπασε ἡ Ὀκτωβριανὴ Ἐπανάστασι, οἱ κάτοικοι τῆς Μόσχας ἀπεφάσισαν νὰ ἐκλέξουν οἱ ἴδιοι τὸν Μητροπολίτητους καὶ, πέρα ἀπὸ κάθε προσδοκία, ἐξέλεξαν τὸν Σεβασμιώτατο

Τύχωνα.Καὶ ἐνῶ αὐτὴ τὴν περίοδο ἀναταραχῆς καὶ σφαγῶν κατέρρεε τὸ

ἀπὸ αἰώνων οἰκοδόμημα τῶν θεσμῶν καὶ παραδόσεων τοῦ ρωσικοῦ λαοῦ, κατὰ παράξενη ἐπενέργεια τῆς θείας Πρόνοιας, ἡ ρωσικὴ Ἐκκλησία συνεκάλεσε μεγάλη Σύνοδο καὶ ἀπεφάσισε τὴν ἐπανίδρυσι τοῦ Πατριαρχείου, ποὺ εἶχε καταργήσει δύο αἰῶνες πρωτύτερα μὲ τὰ αὐταρχικὰ μέτρα του ὁ Μέγας Πέτρος.

Ὑποδείχθηκαν τρεῖς ὑποψήφιοι, ἀκολουθήθηκε ἡ διαδικασία τῆς

κληρώσεως ἐνώπιον τῆς ἔνδοξης Εἰκόνος τῆς Παναγίας τοῦ Βλαντιμὶρ στὶς 27 Ὀκτωβρίου 1917. Ὁ κλῆρος, τὸν ὁποῖο τράβηξε ὁ ἐρημίτης Γέροντας Ἀλέξιος, ἔπεσε στὸν Ἅγιο Τύχωνα. Ἔτσι ἐξελέγη πρῶτος Πατριάρχης τῆς ρωσικῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὸν ΙΗ΄ αἰῶνα. Πλήρης πραότητος καὶ διακριτικότητος, ὁ ταπεινὸς Ἱεράρχης ἤξερε ὡστόσο νὰ προασπίζεται τὶς εὐαγγελικὲς ἀρχὲς σὲ αὐτοὺς τοὺς ἀποκαλυπτικοὺς καιρούς. Ἐν μέσω τῶν θηριωδιῶν τοῦ πολέ-

μου καὶ τῶν διωγμῶν, ποὺ ἄρχισαν νὰ ἐξαπολύωνται μεθοδικὰ ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας, παρώτρυνε τὸν λαὸ στὴν μετάνοια καὶ ἀπέδιδε αὐτὲς τὶς συμφορὲς στὶς ἁμαρτίες τῶν Χριστιανῶν:

«Ἡ ἁμαρτία ἔφθειρε τὴν γῆ μας, παρέλυσε τὴν πνευματικὴ καὶ σωματικὴ δύναμι τῶν Ρώσων… Ἡ ἁμαρτία σκότισε τὸ πνεῦμα τοῦ λαοῦ μας καὶ τώρα περιπλανιόμαστε σὲ ἀδιέξοδες ἐρήμους… Ἡ ἁμαρτία ἄναψε παντοῦ τὴν φωτιὰ τῶν παθῶν, τὸ μῖσος καὶ τὴν ἐχθρότητα, καὶ ὁ ἀδελφὸς μάχεται τὸν ἀδελφό. Οἱ φυλακὲς γέμισαν κρατουμένους, ἡ γῆ

ποτίσθηκε μὲ ἀθῶο αἷμα, ποὺ χύθηκε ἀπὸ χέρι ἀδελφικό… Ἀπὸ αὐτὴν τὴν δηλητηριασμένη πηγὴ τῆς ἁμαρτίας ἀνέβλυσε ὁ μεγάλος πειρασμὸς τῶν

ἐπιγείων καὶ ὑλικῶν ἀγαθῶν, μὲ τὰ ὁποῖα πλανήθηκε ὁ λαός μας καὶ λησμόνησε ὅτι “ἑνὸς ἐστὶ χρεία”… Δὲν ἀπωθήσαμε αὐτὸ τὸν πειρασμὸ, ὅπως ἔκαμε ὁ Χριστὸς στὴν ἔρημο. Θελήσαμε νὰ οἰκοδομήσουμε τὸν Παράδεισο ἐπὶ τῆς γῆς, χωρὶς ὅμως τὸν Θεὸ καὶ τὶς ἅγιες ἐντολές Του. Ὁ Θεὸς δὲν μυκτηρίζεται. Καὶ νά, ποὺ βρεθήκαμε πεινῶντες καὶ διψῶντες καὶ κακομοιριασμένοι σὲ μία γῆ εὐλογημένη μὲ ὅλα τὰ ἀγαθὰ τῆς φύσεως… Τὸ βαρὺ ἁμάρτημα, τὸ ἀμετανόητο, ἔκανε

νὰ ἀνέβη ὁ σατανᾶς ἀπὸ τὴν ἄβυσσο καὶ τώρα προκαλεῖ βλασφημία κατὰ τοῦ Θεοῦ καὶ διωγμὸ κατὰ τῆς Ἐκκλησίας».

* * *

Τὸν Ἰανουάριο 1918, μπροστὰ στὶς σφαγὲς χιλιάδων ἀθώων θυμάτων καὶ τὶς ἀναρίθμητες βεβηλώσεις τῶν πλέον ἱερῶν καὶ ὁσίων, ὁ Πατριάρχης ἀφώρισε τοὺς ἐπαναστάτες, ἐξακολουθοῦσε ὅμως νὰ παροτρύνη τὸν χριστιανικὸ λαὸ νὰ μὴν ἐκδικηθῆ τοὺς διῶκτες του καὶ νὰ ἀκολουθήση τὸ παράδειγμα τῶν πρώτων Μαρτύρων. Τὸν Ἰούλιο 1919 ἔλεγε: 

«Ὁ Κύριος δὲν παύει νὰ ἐκδηλώνη τὴν εὐσπλαγχνία Του στὴν Ὀρθόδοξη ρωσικὴ Ἐκκλησία. Τῆς ἐπιφυλάχθηκε

νὰ δοκιμασθῆ καὶ νὰ ἐπαληθευθῆ ἡ ἀφοσίωσίς Της στὸν Χριστὸ καὶ τὶς ἐντολές Του, ὄχι μόνον σὲ καιρὸ εὐημερίας, ἀλλὰ καὶ σὲ αὐτὲς τὶς ἡμέρες τῶν διωγμῶν. Ἡμέρα μὲ τὴν ἡμέρα ὁ στέφανός Της εἶναι λαμπρότερος… Ἀποκτᾶ Νεομάρτυρες καὶ εὑρίσκει παρηγορία στὴν εὐλογία τοῦ οὐρανίου Νυμφίου… Λίγο ἐνδιαφέρει, ἂν στὴν ἐκκοσμικευμένη ἀντίληψι ἡ χαρά, ποὺ ἐκπηγάζει ἀπὸ τὶς ὀδύνες, τὶς ὁποῖες ὑπομένει γιὰ τὸν Χριστὸ, φαίνεται “ἄκαιρη” καὶ “βίαιη”, σᾶς παρακαλοῦμε ὅμως, ἱκετεύουμε ὅλα μας τὰ Ὀρθόδοξα τέκνα νὰ μὴν ἀπόσχουν ἀπὸ αὐτὴν τὴν μοναδικὴ σωτήρια στάσι τοῦ Χριστοῦ, νὰ μὴν ἐγκαταλείψουν τὴν ὁδὸ τοῦ Σταυροῦ, ποὺ μᾶς ἔστειλε ὁ Θεός… Ἀκολουθῆστε τὸν Χριστό! Μὴ Τὸν προδίδετε! Μὴ πίπτετε στὸν πειρασμὸ. Μὴ χάνετε τὴν ψυχή σας μέσα στὸ αἷμα τῆς ἐκδικήσεως. “Μὴ νικῶ ὑπὸ τοῦ κακοῦ, ἀλλὰ νίκα ἐν τῷ ἀγαθῷ τὸ κακὸν”» (Ρωμ. ιβ΄ 21).

Μετὰ τὴν ἐκτέλεσι τῆς τσαρικῆς οἰκογένειας (4η Ἰουλίου), ἐκ-φώνησε ἐπίσημη διαμαρτυρία στὸ ὄνομα τῆς Χριστιανικῆς συνειδησεως, μένοντας ὅμως αὐστηρὰ στὰ πλαίσια τῆς πίστεως, δίχως νὰ ἀναμειγνύεται στὰ πολιτικά.

Ἀπευθυνόμενος στοὺς ἐπαναστάτες, ἔγραφε:

«Δὲν ἀνήκει σὲ μᾶς νὰ κρίνουμε τὸ ἐπίγειο πολίτευμα· καὶ κάθε πολίτευμα, ποὺ ἐπιτρέπει ὁ Θεός, θὰ ἔχη τὴν εὐλογία μας, ἀρκεῖ νὰ εἶναι ὄντως “στὴν

ὑπηρεσία τοῦ Θεοῦ”, ἐπ᾿ ἀγαθῷ τῶν ὑπηκόων του». Ὡστόσο, αὐτές του οἱ θέσεις προκάλεσαν τὸ ἄσπονδο μῖσος τῶν ἀθέων καὶ τὸν Ἰούνιο τοῦ 1919, μόλις ποὺ διέφυγε μία ἀπόπειρα δολοφονίας. Παρ᾿ ὅλα αὐτά, δὲν ἔπαψε νὰ κηρύττη τὴν συγγνώμη καὶ τὴν συμφιλίωσι.

* * *

Τὸ 1921, κατὰ τρόπο ἀκόμη πιὸ ὕπουλο ἀπὸ τοὺς αἱματηροὺς διωγμούς, ὁ διάβολος ἔβαλε νὰ διεισδύση στὴν καρδιὰ τῆς Ἐκκλησίας μία ὁμάδα ἐκκλησιαστικῶν ἀποκαλούμενη «Ζῶσα Ἐκκλησία», ἡ ὁποία μὲ τὸ πρόσχημα δημοκρατικῶν μεταρρυθμίσεων, ἀποσκο-

ποῦσε στὴν σταδιακὴ ἐκκοσμίκευσι τοῦ κλήρου καὶ σὲ καινοτομίες στὴν λατρεία, ποὺ ὑπονόμευαν τὰ ἴδια τὰ θεμέλια τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως.

Ὑπερασπίζοντας δυναμικὰ τὴν Παράδοσι ὁ Ἅγιος Ἱεράρχης ἔγραφε:

«Τελώντας τὶς ἱερὲς Ἀκολουθίες σύμφωνα μὲ τὸ Τυπικόν, τοῦ ὁποίου ἡ προέλευσι φθάνει στοὺς ἀρχαίους χρόνους καὶ τηρεῖται σὲ ὅλη τὴν

Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία, εἴμαστε ἑνωμένοι μὲ τὴν Ἐκκλησία ὅλων τῶν αἰώνων καὶ ζοῦμε τὴν ζωὴ τῆς μίας Ἐκκλησίας… Ἡ θεία ὡραιότητα τῆς λατρείας μας πρέπει νὰ διατηρηθῆ ἀναλλοίωτη στὴν Ὀρθόδοξη ρωσικὴ Ἐκκλησία, ὡς ἡ μεγαλύτερη καὶ ἁγιώτερή Της κληρονομιά». Σὲ ὅλες αὐτὲς τὶς δοκιμασίες, τὸ 1922 μία τρομερὴ σιτοδεία ἔπληξε ἑκατομμύρια ἀνθρώπους. Ὁ Πατριάρχης ὠργάνωσε μὲ ὅλες του τὶς δυνάμεις βοήθεια καὶ διέταξε νὰ πουλήσουν τὰ πολύτιμα

σκεύη, ποὺ δὲν εἶχαν λειτουργικὴ χρῆσι. Ἀρνήθηκε ὅμως παρὰ τὶς πιέσεις, νὰ ὑποπέση σὲ ἱεροσυλία ἐκποιώντας τὰ σκεύητῆς λατρείας.Τὸν ἴδιο χρόνο, οἱ ἀρχὲς ἄρχισαν νὰ κινοῦν δικαστικὴ

διαδικασία ἐναντίον Κληρικῶν, ποὺ ἀντιδροῦσαν στὶς μεταρρυθμίσεις τῆς «ΖώσηςἘκκλησίας». Ὁ Πατριάρχης Τύχων παρουσιάσθηκε αὐτο-προσώπως στὸ δικαστήριο, ἐπικαλούμενος τὴν ἀθωότητα τῶν κατηγορουμένων καὶ διακηρύσσοντας, ὅτι ἦταν ὁ ἴδιος μόνος ὑπεύθυνος γιὰ ὅσα τοὺς κατα μαρτυροῦσαν. 

* * *

Συνελήφθη στὶς 6 Μαΐου 1922, καθαιρέθηκε ἀπὸ ἱεράρχες τῆς «Ζώσης Ἐκκλησίας», καὶ παρέμεινε φυλακισμένος μέχρι τὸν Ἰούνιο τοῦ ἑπομένου ἔτους. Κρατούμενος σὲ ἀπομόνωσι στὴν φυλακὴ καὶ μὴ ἔχοντας ἐπαφὴ μὲ τὸν ἔξω κόσμο, παρὰ μόνο μέσῳ τῶν ἐφημερίδων τοῦ καθεστῶτος, ποὺ διακήρυτταν τὶς ἐπιτυχίες τῆς «Ζώσης Ἐκκλησίας», ὁ Πατριάρχης ἔφθασε νὰ πιστεύη, ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶχε καταλυθῆ ὁλότελα καὶ ὅτι χρέος του ἦταν νὰ ἀπελευθερωθῆ,

γιὰ νὰ σώση ὅ,τι ἦταν ἀκόμη δυνατὸ νὰ περισωθῆ. Ἀναγνωρίζοντας καὶ ἀποδεχόμενος κατηγορίες, ποὺ κατέθεσαν ψευδῶς γιὰ τὸ πρόσωπο του, ἔλεγε:

«Ἂς χαθῆ τὸ ὄνομά μου ἀπὸ τὴν ἱστορία, ἀρκεῖ νὰ μπορέση νὰ ζήση ἡ Ἐκκλησία!».

Τὸν ἐλευθέρωσαν τὸν Ἰούνιο 1923, καὶ ἐξακολούθησε νὰ ἀγωνίζεται μὲ ὅλες του τὶς δυνάμεις ἐναντίον τῆς ἀπατηλῆς «Ζώσης Ἐκκλησίας», ἀφορίζοντας ὅλους τοὺς κληρικούς της καὶ ὅσους μετεῖχαν στὶς προσευχὲς καὶ στὰ μυστήριά της.

Τὸν Δεκέμβριο 1924, σώθηκε ἀπὸ νέα ἀπόπειρα δολοφονίας καὶ ἔκτοτε, παρενοχλούμενος διαρκῶς ἀπὸ μηχανορραφίες καὶ ἐξωτερικὲς πιέσεις, κατέληξε σὲ σωματικὴ καὶ νευρικὴ ἐξάντλησι.

* * *

Νοσηλεύθηκε τὸν Ἰανουάριο 1925 καὶ ἀναπαύθηκε ἀπὸ τοὺς ἀγῶνες του γιὰ νὰ εἰσέλθη στὴν οὐράνια χορεία τῶν ἁγίων Ὁμολογητῶν, τὴν ἡμέρα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, ἔχοντας προφέρει αὐτὰ τὰ λόγια:

«Τώρα πηγαίνω νὰ κοιμηθῶ… βαθειὰ καὶ γιὰ καιρὸ. Ἡ νύκτα θὰ εἶναι μακρά, σκοτεινή, πολὺ σκοτεινή...».

+

Τῷ δὲ ἐν Τριάδι Παναγίῳ Θεῷ,

τῷ ἐνδοξαζομένῳ ἐν τοῖς Ἁγίοις Αὐτοῦ,

προσκύνησις καὶ εὐχαριστία,

εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν!

Αμβρόσιος σε Μητροπολίτη Περιστερίου – Εἶσθε ἕνας ΔΙΩΚΤΗΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ἡμῶν ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ!

«Μήπως εἶσθε, ἄθελά Σας βεβαίως,

ΔΙΩΚΤΗΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ἡμῶν ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ;»

«Διατί ἄραγε ἀπεμακρύνατε τόν Ἐσταυρωμένον ἀπό τόν Θρόνον Του; «Σε Ναό τῆς Μητρόπολης τοῦ Περιστερίου βάλανε τόν Έσταυρωμένο στόν Γυναικωνίτη. Πλέον ὅλοι θά λειτουργοῦνται μέ πλάτη τόν Ἐσταυρωμένο…», κραυγάζουν διαμαρτυρόμενοι οἱ πιστοί!»

Ἔκτοτε παρῆλθεν ἀκριβῶς ἕν ἔτος καί δέν καταξιώσατε μιᾶς ἀπαντήσεως τήν ἀναξιότητά μου! Ἀντιθέτως, εἴς τινα τηλεφωνικήν ἐπικοινωνίαν μας μέ περίσσειαν ὑψηλοφροσύνης, ἀσεβέστατα δέ φερόμενος πρός την ταπεινότητά μου, ὅταν Σᾶς ἔθεσα τό έρώτημα: «Ἀπό τοῦ ἔτους 1900 ἕως σήμερον ἔχουν παρέλθει 120 ἔτη! Αὐτή ἡ πε-ρίοδος ΔΕΝ ΣΥΝΙΣΤΑ ΠΑΡΑΔΟΣΙΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ ΜΑΣ;» Ὑμεῖς, ἀντί ἀπαντήσεως, μοῦ ἐκλείσατε «κατάμουτρα», δηλ. ἀποτόμως, τό τηλέφωνον!!!

Ἐπανέρχομαι, λοιπόν, σήμερον, διά νά Σᾶς πληροφορήσω, ὅτι τώρα πλέον εἰς τήν ἐρώτησίν μου ΔΕΝ ΑΝΑΜΕΝΩ ΑΠΑΝΤΗΣΙΝ ΕΚ ΜΕΡΟΥΣ ΥΜΩΝ! Τά γεγονότα δυστυχῶς μᾶς ἐπιβεβαιώνουν, ὅτι ὄντως Ὑμεῖς

Εἶσθε ἕνας ΔΙΩΚΤΗΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ἡμῶν ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ!

Ἐφ’ ὅσον ἡ Ἀνωτάτη Ἐκκλησιαστική Διοικητική Ἀρχή, δηλ. ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, διά τῆς ἀπό τῆς 11ης τρ. μηνός Ἀποφάσεώς Της ἀπεφάνθη, ὅτι «ἡ τοποθέτησις τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ ὄπισθεν τῆς Ἁγίας Τραπέζης εἶναι γενικῶς καθιερω-θεῖσα παράδοσις, ὅπως παρατηροῦμεν εἰς τά Πατριαρχεῖα καί τάς Αὐτοκεφάλους Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας …», συνεπλή-ρωσε δέ μέ τά ἑξῆς λόγια, ὅτι: «Αἱ λειτουργικαί ἀλλαγαί τοῦ τυπι-κοῦ τῆς Ἐκκλησίας γίνονται μέ ἀποφάσεις τῶν Συνοδικῶν Ὀργάνων Αὐτῆς», (βλ. ὑπ’ ἀριθμ. 3095/20.03.2025 ΕΓΚΥΚΛΙΟΝ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου), Ὑμεῖς δέ, παρά τό γεγονός, ὅτι παρῆλθον ἤδη δώδεκα (12) ἡμέραι, ἐμμένετε εἰς τήν θεωρίαν Σας περί ἀποβολῆς τοῦ Ἐσταυρωμένου ἐκ τοῦ ἱεροῦ Βήματος τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ, τό γεγονός τοῦτο καί μόνον ἄνευ ἄλλων ἀποδείξεων ΚΑΤΑΔΕΙΚΝΥΕΙ, ὅτι ὄντως κατατάσσετε τόν ἑαυτόν Σας εἰς τούς ΔΙΩΚΤΑΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ἡμῶν ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ!

Θά τό ἐπαναλάβωμεν: Ἄνευ ἄλλων ἀποδείξεων, Σεβασμιώτατε, εἶσθε ΠΑΡΑΒΑΤΗΣ καί ΑΡΝΗΤΗΣ τοῦ ὅρκου, τόν ὁποῖον ἐδώσατε πρός τόν Νυμφίον Χριστόν κατά τήν ὥραν τῆς εἰς Ἀρχιερέα χειροτονίας Σας, ὅτι δηλ. θά διατηρήσωμεν ἕκαστος τήν ἐκκλησιαστικήν Παράδοσιν «μηδέν προστιθείς, μηδέν ἀφαιρῶν, μηδέν μεταβάλλων, μήτε τῶν Δογμάτων, μήτε τῶν Παραδόσεων…»!

Παραθέτομεν ἐνταῦθα τό σχετικόν ἀπόσπασμα ἀπό τήν Ἀκολου-θίαν τῆς εἰς Ἀρχιερέα χειροτονίας Ὑμῶν πρός ἐπιβεβαίωσιν:

… «Προὐργιαίτατα δέ μοι ὁμολογεῖται, ἵνα τηρῶ τήν ἑνότητα τῆς Πίστεως ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης, πάντα μέν, ὅσα ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία τῶν Ὀρθοδόξων πρεσβεύουσα δογματίζει, ταῦτα πρεσβεύων κἀγώ καί πιστεύων, μηδέν προστιθείς, μηδέν ἀφαιρῶν, μηδέν μεταβάλλων, μήτε τῶν δογμάτων, μήτε τῶν Παραδόσεων, ἀλλά τούτοις ἐμμένων καί ταῦτα μετά φόβου Θεοῦ καί ἀγαθῆς συνειδήσεως διδάσκων καί κηρύττων, πάντα δέ ὅσα Ἐκείνη κατακρίνουσα ὡς ἑτεροδιδασκαλίας ἀποδοκιμάζει, ταῦτα κἀγώ ἀποδοκι-μάζων καί ἀποδιοπομπούμενος διά παντός.

Πείσομαι δ’ ἐσαεί προθύμως ἐν τοῖς Ἐκκλησιαστικοῖς καί τῇ Ἱερᾷ Συνόδῳ, ὡς Ἀνωτάτῃ Ἀρχῇ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, σεβόμενος καί τηρῶν τάς δωρηθείσας Αὐτῇ προνομίας, πρός καταρτισμόν τε καί στηριγμόν τῆς παρ’ ἡμῖν Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί ἐπιμελήσομαι ὅση μοι δύναμις περίεστι ὀρθοτομεῖν τόν λόγον τῆς ἀληθείας εἰς δόξαν τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τῆς Μιᾶς ὑπερουσίου καί ἀδιαιρέτου Τριάδος, τοῦ ἑνός καί Μόνου ἀληθινοῦ Θεοῦ, καί πρός σωτηρίαν τῶν πιστῶν» ( Βλ. ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΟΝ, Ἔκδοσις Ἀποστολικῆς Διακονίας, Ἀθῆναι 1999, σελ. 111).

Ἰδού τώρα καί ἡ ἀπόδειξις, ὅτι εἶσθε διώκτης τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ: Ἀπερρίψατε τόν Τίμιον Σταυρόν καί τόν Ἐσταυρωμένον ἐκ τοῦ ἱεροῦ Βήματος τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ εἰς τόν…… Γυναικωνίτην! Ἐπί πλέον μέ μίαν ἀσεβεστάτην Ἀνακοίνωσίν Σας ὑποστηρίζετε καί τά ἑξῆς βλάσφημα λόγια: «Ἀπό τήν ἐποχήν τοῦ Ἀαρών, ὁ ὁποῖος ἔκανε ἄγαλμα λατρείας ἕνα χρυσό μοσχάρι, μέχρι τήν ἐποχήν μας ὁ Λαός θέλει τρισδιάστατες ἀγαλματικές καί ἀντικειμενοποιημένες μορφές θεοῦ καί λατρείας (π.χ. τά ἀγάλματα τῶν ἀρχαίων θεῶν, τά άγάλμα-τα τοῦ Χριστοῦ στήν Δυτική Χριστιανοσύνη, καθώς καί τούς ἀποσπώμενους τρισδιάστατους Χριστούς τῆς Μ. Παρασκευῆς στούς Ὀρθοδόξους τῆς Ἑλλάδος, οἱ ὁποῖοι ἀποσπῶνται ἀπό τον Σταυρό!» (Βλ. Μητροπολίτης Περιστερίου Γρηγόριος, «Συνοδευτικό Προσκλητικό Μήνυμα προς τον Εὐσεβή Λαό του Περιστερίου», σελ. 3).

Ἰδού, λοιπόν, καί ἡ ἐπιβεβαίωσις:

Ἕνας ταπεινός Ἀρχιερεύς, μετά τήν Ἀνακοίνωσιν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ὅτι «ἡ τοποθέτησις τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ ὄπισθεν τῆς Ἁγίας Τραπέζης εἶναι γενικῶς καθιερωθεῖσα παράδοσις, ὅπως παρατηροῦμεν εἰς τά Πατριαρχεῖα καί τάς Αὐτο-κεφάλους Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας …», θά ἔσπευδε νά ἐπανορθώσῃ τό συντελεσθέν ἔγκλημά του, δηλ. θά ἔδιδεν ΑΜΕΣΩΣ ΕΝΤΟΛΗΝ εἰς τό Ποίμνιόν Του νά ἐπαναφέρουν τόν Τίμιον Σταυρόν εἰς τήν καθιερωμένην θέσιν του, ἤτοι ἐντός τοῦ ἱεροῦ Βήματος!

Ἡ σιωπή Σας καί ἡ ἀκατανόητος ἐμμονή Σας εἰς τήν πεπλανημ-μένην θεωρίαν Σας, δυστυχῶς, ἔχει ἀναστατώσει τό εὐσεβές Πλήρωμα τῶν Πιστῶν ἀνθρώπων τῆς κληρωθείσης εἰς Ὑμᾶς Ἐπισκοπῆς! Ἡ εὐπρεπῶς ἀγωνιζομένη «Συντονιστική Ἐπιτροπή Πιστῶν τῆς Ι.Μ. ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ» εἰς μίαν πρόσφατον Ἀνακοίνωσίν της γράφει τά ἑξῆς φοβερά λόγια:

«Βροχή πέφτουν τά μηνύματα πιστῶν στήν Ἱερά Σύνοδο γιά τήν ἀπείθεια τῆς Μητρόπολης Περιστερίου στή Συνοδική Ἐγκύκλιο περί τοποθετήσεως τοῦ Ἐσταυρωμένου».

Καί προσθέτει:

«Ἤδη ἀπό τήν προηγούμενη ἑβδομάδα, τά email ἀπό πιστούς στό Περιστέρι “πέφτουν βροχή“ στήν Ἱερά Σύνοδο καταγγέλλοντας τήν ἀπείθεια τῆς Μητρόπολης Περιστερίου στήν Ἐγκύκλιο. Αὐτό πού ζητᾶνε εἶναι αὐτονόητο. Ὅπως οἱ ἴδιοι ἀκολούθησαν ὅλες τίς θεσμικά προβλεπόμενες διαδικασίες δύο χρόνια τώρα, ἀντίστοιχα ὁ θεσμός τῆς (Τοπικῆς) Ἐκκλησίας ὀφείλει τώρα νά σεβαστεῖ τίς διαδικασίες καί νά ἐφαρμόσει τίς ἀποφάσεις τῶν θεσμικῶν ὀργάνων».

Εἰς μίαν προγενεστέραν Ἀναφοράν παραπόνων πιστῶν τῆς Ἐκκλησίας τέκνων ἐκ τῆς Ἐπαρχίας Σας προερχομένων, μέ ἡμερομηνίαν τήν 11ην Μαρτίου 2024 ἔγραψαν πρός Ὑμᾶς τά ἑξῆς φοβερά λόγια:

«Σεβασμιώτατε,

Με τον οφειλόμενο σεβασμό στην ιερωσύνη σας, πρέπει να σας πούμε πώς ήδη τό ποίμνιο της Ιεράς Μητροπόλεως Περιστερίου σας αμφισβητεί ως ποιμένα!!»

****

Ἀγαπητέ μοι ἐν Χριστῷ Ἀδελφέ,

Ὑπακούων εἰς τήν φωνήν τῆς συνειδήσεώς μου Σᾶς γράφω τήν παροῦσαν ἐπιστολήν καί ἀδελφικῶς Σᾶς ἱκετεύω, ὅπως ἐπανορθώσετε τό ἐπιτελεσθέν ΕΓΚΛΗΜΑ ἄνευ δέ ἀναβολῆς νά ἐπαναφέρετε ΑΜΕΣΩΣ τόν Τίμιον Σταυρόν εἰς τήν παλαιόθεν ὁρισθεῖσαν θέσιν Του ἐντός τοῦ ἱεροῦ Βήματος. Δηλ. νά ἐπιδείξετε ὑπακοήν εἰς τήν Ἐκκλησιαστικήν Διοίκησιν, ὥστε νά παύσῃ ὁ σκανδαλισμός τῆς συνειδήσεως τῶν πιστῶν.

Σεβασμιώτατε ἐν Χριστῷ Αδελφέ,

Ἕνας ταπεινός καί πανάθλιος Ἱεράρχης, ἕνας γεγηρακώς ἐν Χριστῷ Ἀδελφός Σας, ὁ ὁποῖος Χάριτι Κυρίου ἔχει συμπληρώσει ἤδη τεσσαρά-κοντα καί ἐννέα ἔτη (49) ὡς Ἀρχιερεύς τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου, γονυπετής ἐνώπιον Ὑμῶν, ἀπευθύνεται σήμερον πρός Ὑμᾶς διά μίαν εἰσέτι φοράν καί ἀδελφικῶς Σᾶς ἱκετεύει! Μή ἐπιμένετε εἰς τήν ἀπομάκρυνσιν τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἐκ τοῦ Ἱεροῦ Βήματος. Εἶναι ἁμαρτίας κατόρ-θωμα ὁ διωγμός τοῦ Ἐσταυρωμένου ἐκ τοῦ Ἱεροῦ Βήματος! Ἀλλάξτε σκέψιν καί συμπεριφοράν. Σᾶς ἱκετεύω: ΠΑΥΣΑΤΕ ΝΑ ΔΙΩΚΕΤΕ ΤΟΝ ΕΣΤΑΥΡΩ-ΜΕΝΟΝ ΣΩΤΗΡΑ ΚΑΙ ΛΥΤΡΩΤΗΝ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΤΟΝ ΙΗΣΟΥΝ ΧΡΙΣΤΟΝ, ΕΚ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΒΗΜΑΤΟΣ!

Σεβασμιώτατε,

Ὁ ὑπερβολικός ζῆλος Σας ὡς Καθηγητοῦ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν Σᾶς ὤθησε, ἵνα συγγράψητε καί ἐκδώσητε μίαν μελέτην μέ τόν τίτλον:

«Η λανθασμένη θεολογικά και αυθαίρετα μόνιμη τοποθέτηση του “Εσταυρωμένου τῆς Μ. Παρσκευῆς” μέσα στό Ιερό Βήμα και πίσω από την Αγία Τράπεζα»(Περιστέρι 2024)

διά τῆς ὁποίας ὑποστηρίζετε τήν καθ’ ἡμᾶς «πεπλανημένην» ἄποψιν, ὅτι πρέπει να ἀπομακρυνθῇ ὁ Τίμιος Σταυρός ἐκ τοῦ ἱεροῦ Βήματος! Ἐπιτρέ-ψατέ μοι, λοιπόν, νά Σᾶς εἴπω, ὅτι πλανᾶσθε πλάνην οἰκτράν, ἀφ’ ἧς στιγμῆς ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀπεφάνθη, ὅτι «ἡ τοποθέτησις τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ ὄπισθεν τῆς Ἁγίας Τραπέζης εἶναι γενικῶς καθιερωθεῖσα παράδοσις, ὅπως παρατηροῦμεν εἰς τά Πατριαρχεῖα καί τάς Αὐτοκεφάλους Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας …»! Ἔπειτα ἀπό τήν Ἀπόφασιν αὐτήν τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Διοικήσεως Ὑμεῖς δέν ἔχετε το δικαίωμα νά ὑποστηρίζετε μίαν ἄλλην ἄποψιν καί θεωρίαν! Ὀφείλετε νά ὑπακούσητε εἰς τήν φωνήν τῆς Μητρός Ἐκκλησίας.

Ἐπειδή ὅμως ἔχομεν τήν ἄποψιν, ὅτι ΔΕΝ ΠΡΟΤΙΘΕΣΘΕ ΝΑ ΥΠΑΚΟΥΣΗΤΕ πρός τήν φωνήν τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, θά μᾶς ἐπιτρέψητε νά ἀναφερθῶμεν εἰς τήν μαρτυρίαν ἑνός Ἁγίου τῆς Ὀρθοδοξίας μας, ὁ Ὁποῖος με ὅσα μᾶς λέγει καταδικνύει ὅτι ΥΜΕΙΣ ΠΛΑΝΑΣΘΕ καί μάλιστα ΠΛΑΝΑΣΘΕ ΠΛΑΝΗΝ ΟΙΚΤΡΑΝ!

Πρόκειται, λοιπόν, περί τοῦ Ἁγίου Συμεῶνος, Ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης, ὁ Ὁποῖος ἀπό τοῦ ἔτους 1416 εἰς τό ἔργον Του «Περί τοῦ Ἁγίου Ναοῦ», κεφάλαιον ΡΛΓ΄ με τίτλον:«Τί τό καταπέτασμα καί οἱ τέσσαρες τούτου στῦλοι» (Migne, PG 155, 341-344), καταγράφει:

«Διά τῶν μυστηρίων ὁρᾶται θυόμενός τε καί κείμενος. Διό καί ὄπισθεν τοῦ θυσιαστηρίου αὐτοῦ ἐξ ἀνατολῶν τό εὐλογημέ-νον ὄργανον τῆς θυσίας ὁ θεῖος ἵσταται σταυρός, τετραμερής ὤν διά τόν ἐν αὐτῷ προσπαγέντα, τά τε ἄνω καί κάτω καί τά σύμπαντα πεποιηκότα τε καί συνέχοντα καί τά ἄνω τοῖς ἐπί γῆς ἑνώσαντα, ἄνωθεν κάτω καταβάντα, κάτωθέν τε ἄνω ὑψωθέντα, καί ἐν ἑαυτῷ πάντα ἑνώσαντα, καί τά πέρατα συγκαλέσαντα, καί τῷ ὕψει τῆς θεότητος, καί τῷ ταπεινῷ τῆς σαρκώσεως πάντα οἰκειωσάμενον, καί τῷ ὑψηλῷ τῆς δόξης… καί τῷ μέν ἰκρίῳ δηλοῦντα τόν Πατέρα τόν ὕψιστον καί ἡμῶν τῶν ἐπί γῆς προνοούμενον, τῇ δέ κεραίᾳ τόν Υἱόν αὐτόν καί τό Πνεῦμα, δι’ αὐτῶν ἡμᾶς ὡς διά χειρῶν ἀναπλάττοντα» (βλ. Παναγ. Κατραμάδου: «Ἡ ἄκρα ταπείνωσις τοῦ Ἐσταυρωμένου εἰς τήν Ἱεράν Μητρόπολιν Περιστερίου,

Σεβασμιώτατε Ἅγιε Περιστερίου,

Ἐπισφραγίζων τήν παροῦσαν μαχητικήν Ἀναφοράν μου ἀδελφικῶς Σᾶς ἱκετεύω, ὅπως ἐπιδείξητε ὑπακοήν εἰς τήν Ἐκκλησιαστικήν Διοίκησιν, ἐπαναφέροντες τόν Τίμιον Σταυρόν καί τόν Εσταρωμένον εἰς τό Ἱερόν Βῆμα, ὥστε νά παύσῃ ὁ σκανδαλισμός τῆς συνειδήσεως τῶν πιστῶν. Σᾶς ὑπενθυμίζω καί πάλιν, ὅτι κατά την ὥραν τῆς εἰς Ἀρχιερέα χειροτονίας μας ἐδώσαμεν τόν ὅρκον ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνθρώπων, ὅτι θά διατηρήσωμεν ἕκαστος τήν ἐκκλησιαστικήν Παράδοσιν «μηδέν προστιθείς, μηδέν ἀφαιρῶν, μηδέν μεταβάλλων, μήτε τῶν Δογμάτων, μήτε τῶν Παραδόσεων…».

Παρακαλῶ Ὑμᾶς μή με παρεξηγήσητε, γράφων ταῦτα πρός Ὑμᾶς, καθ’ ὅσον «τά δημοσίως λεγόμενα καί πραττόμενα, δημοσίως πρέπει καί νά ἐλέγχωνται» (βλ. Πατρολογία ΕΠΕ, 23, 393). Ἄλλωστε δέν πρέπει νά λησμονῶμεν καί τά λόγια τοῦ Κυρίου μας, ὅπως ταῦτα ἐκτί-θενται εἰς τό Κατά Ματθαῖον Εὐαγγέλιον (βλ. κεφ. ιη΄, στ. 15-17):

«᾿Εὰν δὲ ἁμαρτήσῃ εἰς σὲ ὁ ἀδελφός σου, ὕπαγε καὶ ἔλεγξον αὐτὸν μεταξὺ σοῦ καὶ αὐτοῦ μόνου· ἐάν σου ἀκούσῃ, ἐκέρδησας τὸν ἀδελφόν σου· ἐὰν δὲ μὴ ἀκούσῃ, παράλαβε μετὰ σοῦ ἔτι ἕνα ἢ δύο, ἵνα ἐπὶ στόματος δύο μαρτύρων ἢ τριῶν σταθῇ πᾶν ρῆμα. ἐὰν δὲ παρακούσῃ αὐτῶν, εἰπὲ τῇ ἐκκλησίᾳ· ἐὰν δὲ καὶ τῆς ἐκκλησίας παρακούσῃ, ἔστω σοι ὥσπερ ὁ ἐθνικὸς καὶ ὁ τελώνης».

Ἐπισφραγίζων την παροῦσαν ἱκετήριον πρός Ὑμᾶς ἐπιστολήν μου ὀφείλω να Σᾶς ὁμολογήσω, ὅτι, εἰς τά ὦτα μου ἠχοῦν κατά ἕναν ἔντονον τρόπον τά λόγια τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, λέγοντος:

«Τί κάνεις ἄνθρωπε; Παραβιάστηκε ὁ νόμος, περιφρονήθηκε ἡ σωφροσύνη, τόσα πολλά παραπτώματα τόλμησε καί ἔκανε ἱερέας… Τά ἄνω κάτω ἔγιναν, καί δέν φρίττεις… δέν πονάς, δέν ἐπιτιμᾶς, δέν γίνεσαι φοβερός τιμωρός τῶν νόμων τοῦ Θεοῦ… ἀλλά συμμετέχεις;» (βλ. ΕΠΕ 6, 275, Ρ.G. 55, 252)

Ταῦτα μετά πολλῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης ἐθεώρησα ἀναγκαῖον νά γράψω πρός Ὑμᾶς, στοχεύων εἰς τήν σωτηρίαν τῆς ψυχῆς Σας.

Ἐπί δέ τούτοις διατελῶ

Ἐλάχιστος ἐν Χριστῷ Ἀδελφός

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ Ο πρ. ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

Στο σημερινό συγκλονιστικό επεισόδιο – Η Αγία Ευφημία εμφανίζεται στο κελί του Αγίου Παϊσίου.

Σήμερα, Παρασκευή 4 Απριλίου, στις 21:50, το 1ο επεισόδιο του Β’ κύκλου της ιστορικής – βιογραφικής σειράς «Άγιος Παΐσιος – Από τα Φάρασα στον Ουρανό» σήμερα, στο MEGA.

Τι θα δούμε σε αυτό το επεισόδιο

Ο Γέροντας Παΐσιος αποφασίζει να συγγράψει τον βίο του Αγίου Αρσενίου, του πνευματικού του πατέρα. Μετά από 45 χρόνια, ο Ιορδάνης και ο Πατέρας Παΐσιος συναντιούνται…

Στο κελί του Τιμίου Σταυρού, ο Πατέρας Παΐσιος «πιάνει φιλίες» με ένα μικρό πουλάκι, έναν κοκκινολαίμη. Δέχεται όμως και Θείες επισκέψεις. Η Αγία Ευφημία εμφανίζεται στο κελί του και τον καθοδηγεί σε κάποια πνευματικά ζητήματα που τον απασχολούν. Αποφασίζει να γράψει τον βίο του Αγίου Αρσενίου και επισκέπτεται την Κόνιτσα, για να βρει συγχωριανούς του, που έχουν ζήσει κοντά στον Άγιο.

Εκεί συναντά την αδελφή του, τη Χριστίνα, για πρώτη φορά μετά από την κοίμηση του πατέρα τους. Στην έρευνά του θα συναντήσει και τον Ιορδάνη, ο οποίος συγκλονίζεται όταν καταλαβαίνει πως ο Πατέρας Παΐσιος, τον οποίον έχει μπροστά του, είναι το μωρό που κρατούσε η Ευλογία στην αγκαλιά της, όταν έφευγαν από τα Φάρασα.

Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Ιωάννης στο ΕΡΤ News: Ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος μας άφησε πολύτιμη κληρονομιά στην παιδεία και την υγεία

Ο Αρχιεπίσκοπος Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας, Ιωάννης μίλησε στο ΕΡΤNews και στην Ελίνα Κολύβα, για τις σπουδές του στη θεολογική σχολή της Βοστώνης, για την επιστροφή του πίσω στην Αλβανία, για την μεγάλη προσφορά του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου στην Εκκλησία αλλά και το πώς μπορεί η Εκκλησία να αγγίξει τη νέα γενιά.

Αναλυτικά η συνέντευξη:

Τι σας ενέπνευσε να αφιερώσετε τη ζωή σας στην Ορθοδοξία και την Ιεραποστολή;

«H πρώτη επαφή μου με το ευαγγέλιο ήταν στην Τρίτη Λυκείου. Ένας φίλος του αδερφού μου μού έδωσε ένα βιβλίο στα γαλλικά. Αυτός δεν γνώριζε τι βιβλίο ήταν. Εγώ μόλις είχα μάθει γαλλικά. Όταν διάβασα το Ευαγγέλιο αισθάνθηκα κάτι μέσα μου που είναι δύσκολο να το περιγράψει κανείς.

Μεγάλωσα σε μία πολύτεκνη οικογένεια με οκτώ παιδιά. Εγώ ήμουν ο μικρότερος. Όταν ήμουν μικρό παιδί, ήμουν χαρούμενος. Οι μεγάλες οικογένειες προσφέρουν χαρά στα παιδιά. Μεγαλώνοντας, όμως, η χαρά σαν να απομακρύνεται λιγάκι. Αρχίζεις να ενδιαφέρεσαι για άλλα πράγματα.

Ενδιαφέρεσαι περισσότερο για βιβλία φιλοσοφίας, ιστορίας και όταν διάβασα το Ευαγγέλιο αισθάνθηκα κάτι στην ψυχή μου, όχι ξένο, κάτι άλλο. Μου επέστρεψε πάλι η πρώτη χαρά και αυτό άλλαξε όλη μου την ζωή.

Κάποιες φορές είναι πολύ δύσκολο να καταλάβεις πως συμβαίνουν τα πράγματα, διότι εμείς δεν μπορούμε να καταλάβουμε και να εξηγήσουμε όλα. Ίσως μπορέσουμε να τα καταλάβουμε, όπως τα εξηγώ τώρα.

Ο τρόπος με τον οποίο είχε γραφεί το Ευαγγέλιο, τα απλά λόγια του Κυρίου με έπεισαν για την αλήθεια. Αλλά περισσότερο απ’ όλα με έπεισε η μεγάλη αλλαγή που αισθάνθηκα μέσα μου, όταν διάβασα το Ευαγγέλιο.

Η επαφή με το Ευαγγέλιο ήταν η πρώτη μου πίστη. Μεγαλώσαμε σε μία εποχή όπου δεν μπορούσε κάποιος να εκφράσει την πίστη του. Μάλιστα, απαγορευόταν δια του νόμου και αν σε έπιαναν με ένα θρησκευτικό βιβλίο, σε κατηγορούσαν για προπαγάνδα κατά της εξουσίας και η ελάχιστη ποινή ήταν οκτώ χρόνια φυλάκιση.

Έτσι, η χαρά που ένιωσα εγώ με ώθησε να την μοιραστώ και με άλλους παρά το γεγονός ότι ήταν πολύ επικίνδυνο εκείνη την εποχή να μοιραστείς μία τόσο καλή είδηση. Έτσι η ζωή μου άλλαξε. Μου γεννήθηκε η επιθυμία να μάθω ακόμα περισσότερα γύρω από την πίστη και την Ορθόδοξη Εκκλησία, παρόλο που εκείνη την εποχή ήταν πολύ δύσκολο να βρεις τέτοια βιβλία, αλλά έναν δρόμο που ανοίγει ο Θεός , οι άνθρωποι δεν μπορούν να τον κλείσουν. Και, όπως λέει,  ο Κύριος στην Αποκάλυψη «Εγώ είμαι αυτός που ανοίγει και κανείς δεν μπορεί να κλείσει».

Φύγατε από την Αλβανία πριν την πτώση του κομμουνισμού και πήγατε στην Ιταλία και από εκεί στην Αμερική. Περιγράψτε μας την κατάσταση που επικρατούσε τότε στην Αλβανία και γιατί πήρατε την απόφαση να φύγετε; Πριν φύγετε βαφτιστήκατε εδώ στην Αλβανία.

Η περίοδος που ήρθα σε επαφή με το Ευαγγέλιο, ήταν ίσως μακράν η δυσκολότερη όσον αφορά την καταπίεση του κομμουνιστικού καθεστώτος προς τις θρησκευτική πίστη και οποιασδήποτε άλλης ελεύθερης σκέψης που μπορεί αν είχαν οι άνθρωποι. Η κατάσταση ήταν πολύ επιβαρυμένη απ’ έξω. Ήταν μία μεγάλη καταστροφή όχι απλά πνευματική, αλλά και οικονομική.  Όμως, η μεγαλύτερη καταστροφή ήταν η πνευματική, καθώς τα τείχη μπορεί να τα χτίσει κανείς ξανά, αλλά αν καταστρέψεις την ψυχή του ανθρώπου, είναι πολύ δύσκολο να αποκατασταθεί. Κυριαρχούσε μεγάλος φόβος, διότι για κάθε λέξη, μπορούσες να καταδικαστείς. Η απουσία της ελευθερίας, η απουσία δυνατότητας άσκησης της πίστης, αναμφίβολα ώθησε κάποιους ανθρώπους να βρουν έναν τρόπο να φύγουν.

Η φυγή ήταν πολύ δύσκολη, γιατί όλη η Αλβανία είχε μετατραπεί σε μία μεγάλη φυλακή με φρουρούς. Ήταν πολύ δύσκολα, αλλά όχι απλά δύσκολα, διότι η δίωξη αφορούσε όλη την οικογένεια. Ακόμη και τα δεύτερα και τρίτα ξαδέρφια υπέφεραν τις συνέπειες, αν κάποιος έκανε κάτι.

Η επιθυμία να ασκήσω ελεύθερα την πίστη μου, με ώθησε να βρω έναν τρόπο περί τα τέλη της εποχής του κομμουνιστικού καθεστώτος να φύγω από την Αλβανία προς την Ιταλία, όπου έμεινα για πέντε, έξι μήνες και από εκεί στις ΗΠΑ.

Μου χορηγήθηκε VISA και πράσινη κάρτα στην Ιταλία και μου δόθηκε η δυνατότητα να σπουδάσω στην Αμερική. Αυτή άλλωστε ήταν η μεγάλη μου επιθυμία για πολλά χρόνια. Δεν είχα σκεφτεί την Αμερική. Περισσότερο σκεφτόμουν ότι θα μπορούσα να πάω σε γειτονικές χώρες. Και όπως είπα προηγουμένως, η μεγάλη χαρά από την ανάγνωση του Ευαγγελίου με έκανε να θέλω να προσφέρω κάτι.

Αναπολούσα πάντοτε τους στίχους του ψαλμού «Τι μπορώ να προσφέρω στο θεό για τα καλά που έκανε για εμένα». Η ευγνωμοσύνη που νιώθω στην ψυχή, δεν μπορεί να μείνει μόνο ως αίσθημα, χρειάζεται να κάνεις κάτι στην πράξη. Και αυτό έρχεται φυσιολογικά. Εκείνη την εποχή δεν μπορούσα να το σκεφτώ, όπως τώρα, αλλά μετά από μερικά χρόνια αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι και τον λόγο. Μέσα μου υπήρχε πάντα η επιθυμία να σπουδάσω προκειμένου να βοηθήσω την εκκλησία με ό,τι μπορούσα, εάν ξαναλειτουργούσε, διότι μέχρι τότε δεν λειτουργούσε.  

Πείτε μας για τις σπουδές σας στη θεολογική σχολή της Βοστώνης και γιατί επιστρέψατε πίσω στην Αλβανία;

Σπούδασα στην Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού της Βοστώνης με υποτροφία που μου δόθηκε από την Αλβανική Αρχιεπισκοπή στην Αμερική. Τότε τους είπαν ότι αν ανοίξει ξανά η Εκκλησία στην Αλβανία, θα επιστρέψω. Δεν θα παραμείνω στην Αμερική. Αυτοί σκέφτηκαν ότι όποιος έρχεται στην Αμερική δεν επιστρέφει πίσω, πολύ δε περισσότερο έχοντας υπόψιν την δύσκολη κατάσταση που επικρατούσε στην Αλβανία.

Σπούδασα στην Βοστώνη, έκανα μεταπτυχιακό στην Θεολογία και ένα ακόμη υψηλότερου επιπέδου στην Θεολογία και όταν ολοκλήρωσα τις σπουδές, ίσως ένα χρόνο πριν ολοκληρώσω τις σπουδές μου, ήρθα σε επαφή με τον Αρχιεπίσκοπο (Αναστάσιο) μέσω του Μητροπολίτη Δημητρίου, που τον είχα καθηγητή της Παλαιάς Διαθήκης,  ο οποίος μου μίλησε για τον Αρχιεπίσκοπο, μου μίλησε για το έργο του στην Ελλάδα και την Αφρική.

Ήρθα σε επαφή με τον Αρχιεπίσκοπο (Αναστάσιο). Του είπα ότι «όταν ολοκληρώσω τις σπουδές μου, θα επιστρέψω πίσω». Χάρηκε. Με συνεχάρη. Μάλιστα, με κάλεσε και στην ενθρόνισή του που έγινε στα Τίρανα το 1992. Και ο λόγος που επέστρεψα ήταν ακριβώς αυτός.

Αυτή είναι η χώρα που γεννήθηκα και μεγάλωσα. Η ιστορία της θρησκείας μας διηγείται ότι οι άνθρωποι πάνε σε άλλες χώρες. Ο Αρχιεπίσκοπος ήρθε εδώ, σε μία πολύ δύσκολη περίοδο για να ασκήσει το ποιμαντικό του έργο. Η διαποίμανση δεν είναι εύκολη. Εξάλλου, η σκέψη που έκανα ήταν ότι για την Αμερική, ένας ιερέας περισσότερος, ένα λιγότερος, δεν κάνει την διαφορά. Η Αμερική δεν με  χρειαζόταν, αλλά η Αλβανία είχε μεγάλη ανάγκη.

Έτσι επέστρεψα το 1993. Έμεινα μέχρι το 1995, όπου και πήγα ξανά στην Αμερική για περαιτέρω σπουδές και στην συνέχεια επέστρεψα στην Αλβανία για πάντα. Από εκείνη την ημέρα είμαι εδώ. Ύστερα από τριάντα και πλέον χρόνια, πιστεύω ότι η απόφαση αυτή ήταν σωστή.

Δεν θα έλεγα ότι στην Αμερική θα γινόταν μία μεγάλη αλλαγή στη ζωή μου. Ο τρόπος ζωής μας είναι ο ίδιος είτε βρισκόμαστε στην Αμερική, είτε εδώ, είτε στην Αφρική, είτε σε κάποια άλλη χώρα. Εδώ υπήρχε η δυνατότητα να προσφέρω περισσότερα. Επί τριάντα δύο έτη βρισκόμουν στο πλευρό του Αρχιεπισκόπου (Αναστασίου. Μαζί προσπαθήσαμε να προσφέρουμε όσα περισσότερα μπορούσαμε. Αποτελούσε υπόδειγμα για όλους τους εδώ κληρικούς, ένα παράδειγμα για το πώς πρέπει να είναι ένας ορθόδοξος κληρικός. Και μέχρι σήμερα βρίσκομαι σε αυτόν το τόπο.

Αποκαλύψατε σε παλαιότερη συνέντευξη σας ότι ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος σας είχε εξομολογηθεί ότι επιθυμούσε να τον διαδεχθείτε. Τι σας είχε πει;

Η ιστορία έχει ως εξής. Όταν επέστρεψα άρχισα να διδάσκω στην Θεολογική Ακαδημία. Αργότερα, έγινα πρύτανης. Μου άρεσε να διδάσκω. Το 1998 που θα ιδρυόταν η Ιερά Σύνοδος είχα μία μακρά συζήτηση με τον Αρχιεπίσκοπο (Αναστάσιο), ο οποίος με έπεισε ότι η Εκκλησία χρειάζεται την Ιερά Σύνοδο και η Σύνοδος χρειάζεται Επίσκοπο. Δεν είχα κάποια ιδιαίτερη επιθυμία. Μου άρεσε πολύ  διδασκαλία. Αλλά εμείς δεν είμαστε εδώ για την άνεσή μας, δεν πρέπει να συμπεριφερόμαστε ως χαϊδεμένα παιδιά.

Ανέλαβα Μητροπολίτης Κορυτσάς. Ποτέ δεν είχε περάσει από το μυαλό μου αυτός ο νέος μου ρόλος. Πριν από δέκα χρόνια έγινε η πρώτη συζήτηση με τον Αρχιεπίσκοπο (Αναστάσιο) ο οποίος μου είπε, χωρίς να εκφραστεί ξεκάθαρα, ότι σιγά, σιγά θα έπρεπε να αναλάβω κάποιες ευθύνες στην Εκκλησία.

Αρχικά, για να πω την αλήθεια, ήμουν κάπως διστακτικός, επειδή ο θρόνος του Αρχιεπισκόπου, όπως είναι κατανοητό, έχει μεγάλη ευθύνη. Ο θρόνος του Αρχιεπισκόπου, έλεγε ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος,  στην Αλβανία δεν είναι ένας θρόνος δόξας, αλλά ένας θρόνος σταυρού και η ανάληψη του σταυρού δεν είναι εύκολο πράγμα. Καθ’ όλη αυτή την περίοδο και ειδικά κατά την τελευταία δεκαετία μου το επαναλάμβανε το ίδιο θέμα. Πριν δύο χρόνια, του είπα για πρώτη φορά, «αν αυτή είναι η βούληση του Κυρίου και αν εγώ πρέπει να επιλέξω, δεν θα πω όχι, δεν θα αρνηθώ».

Όμως και πάλι παραμένει ένα μεγάλο φορτίο, αλλά ο Κύριος είναι πάντα ελπίδα και όπως λέει ο προφήτης Ησαΐας « Ο Κύριος είναι αυτός που στους κουρασμένους δίνει δύναμη και στεριώνει τους αδύνατους». Με αυτή την ελπίδα ευελπιστούμε ότι θα κρατήσουμε αυτό το φορτίο.

Ποια θεωρείτε ότι ήταν η μεγαλύτερη προσφορά του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου στην Εκκλησία;

Ο Αρχιεπίσκοπος κατέβαλε προσπάθειες και είχε εξαιρετική συμβολή σε όλους τους τομείς. Κατόρθωσε να αναστηλώσει τις υποδομές της Εκκλησίας. Αλλά εγώ πιστεύω ότι η σημαντικότερη προσφορά του δεν ήταν απλά η ανοικοδόμηση κτιρίων, αλλά η διάδοση ενός θετικού πνεύματος στους κόλπους της Εκκλησίας,  η διάδοση ενός πνεύματος συμφιλίωσης, σεβασμού για κάθε άλλο άνθρωπο, οποιοσδήποτε και να είναι αυτός. Τόνιζε πάντα ότι αν ένας Επίσκοπος, δεν παραμείνει διάκονος, δεν μπορεί να υπηρετήσει, γιατί εμείς σύμφωνα με τα λόγια του Κυρίου καλούμαστε να διακονήσουμε και όχι να διακονηθούμε. Αυτό το πνεύμα είναι το μεγαλύτερο δώρο που προσέφερε στην Εκκλησία μας.

Ποιος είναι ο ρόλος της Εκκλησίας στην ενίσχυση των σχέσεων μεταξύ των θρησκευτικών κοινοτήτων της Αλβανίας;

Ζούμε σε ένα περιβάλλον πολυθρησκευτικό. Έχουμε και άλλες θρησκευτικές κοινότητες και αναμφίβολα  πρέπει να έχουμε διάλογο με  αυτές. Δεν μιλούμε για θεολογικό διάλογο, αλλά έναν διάλογο συνύπαρξης. Ζούμε μαζί στον ίδιο τόπο και από κάθε διένεξη που μπορεί να προκύψει, είμαστε όλοι χαμένοι. Ο Αρχιεπίσκοπος (Αναστάσιος) είχε πολύ μεγάλη εμπειρία στον διάλογο με τις άλλες θρησκευτικές κοινότητες και αυτό βοήθησε στο να επικρατεί ένα πολύ θετικό κλίμα συνεργασίας.

Έχει συγκροτηθεί ένα Διαθρησκεϊκό Συμβούλιο όπου χειριζόμαστε κοινά ζητήματα, όπως θέματα ηθικής, δεοντολογίας, οικογενείας και πολλά άλλα.  Και η ειρηνική συνύπαρξή μας,  είναι προς όφελος όλων των κοινοτήτων. Από τις διαμάχες και τις διενέξεις είναι όλοι χαμένοι. Πρέπει να διαφυλάξουμε αυτή την συνύπαρξη, διότι δεν είναι δεδομένη.  

Κάθε θησαυρός πρέπει να φυλάσσεται, διότι μπορεί να χαθεί πολύ σύντομα. Οι προκάτοχοί μας κατέβαλαν μεγάλες προσπάθειες να τον διαφυλάξουν.

Όταν ο Αρχιεπίσκοπος υπηρετούσε στην Εκκλησία μας όντας επικεφαλής της, ενθάρρυνε σε μεγάλο βαθμό αυτή την συνεργασία μεταξύ των θρησκευτικών κοινοτήτων και καθήκον μας είναι να συνεχίσουμε.

Ίσως αν μπορέσουμε να το πάμε και πιο πέρα. Να το αφήσουμε κληρονομιά στις επόμενες γενιές και όλοι έχουν να κερδίσουν από την συνεργασία και την κατανόηση.

Πώς βλέπετε τον ρόλο της Εκκλησίας στην αντιμετώπιση κοινωνικών προβλημάτων όπως η φτώχεια, η ανεργία και η μετανάστευση;  

Αναμφίβολα, η προτεραιότητα της Εκκλησίας είναι το Ευαγγέλιο της Βασιλείας για την διάδοση της χαρμόσυνης είδησης. Η Εκκλησία βλέπει τον άνθρωπο ως μία οντότητα ψυχοσωματική που σημαίνει ότι έχει ψυχή, αλλά έχει και ένα σώμα. Και έχει και διάφορες ανάγκες και εκκλησία δεν μπορεί να διαχωρίσει τον άνθρωπο από αυτές.  

Από τα πρώτα βήματά του ο Χριστιανισμός διακρίθηκε ακριβώς γι’ αυτό, για την βοήθεια προς τους αδύναμους ανθρώπους. Δεν μπορούμε να είμαστε αδιάφοροι. Πάντα πρέπει να λαμβάνουμε υπόψιν ότι ο Χριστός δεν ήρθε να φτιάξει μία οικονομοκοινωνική τάξη ή μία πολιτική μεταρρύθμιση, αλλά ήρθε για κάτι πολύ πιο σημαντικό, διότι η φτώχεια που συναντάμε σε πολλές χώρες του κόσμου, η μοναξιά που συναντάμε ίσως σε όλες τις χώρες του κόσμου, αλλά και σε πλούσιες χώρες, προέρχεται από ηθικά αίτια. Εάν εμείς δεν είμαστε κοντά στους ανθρώπους για να διαδώσουμε το πνεύμα της ευσπλαχνίας, παγώνουμε την κοινωνία από το ψυχρό πνεύμα του εγωισμού, η οποία θα διαμελιστεί από την απάθεια και την αδιαφορία.

Καθήκον της Εκκλησίας είναι να κηρύττει με λόγια και με έργα. Δεν αρκεί να πούμε ότι λυπούμαστε τους φτωχούς. Το κάθε τι που λέγεται δεν είναι μόνο αίσθημα. Η συμπόνια δεν είναι μόνο αίσθημα. Αν ακούσουμε αυτούς τους ανθρώπους, αναμφίβολα θα προσπαθήσουμε να τους βοηθήσουμε. Οι άνθρωποι έχουν φυσικές ανάγκες, αλλά και μία αξιοπρέπεια. Η Εκκλησία θα πρέπει να είναι σε θέση να στηρίξει και άλλες ομάδες αντιμετωπίζοντάς τες με σεβασμό και να μην αποτελούν αντικείμενα ελεημοσύνης, αλλά να έχουν συμμετοχή στους πόρους ολόκληρου του πλανήτη.  Και ο  Κύριος προσέφερε αξιοπρέπεια σε κάθε άνθρωπο.

Η Εκκλησία έχει συμβάλει στην εκπαίδευση και την υγεία. Ποια είναι τα επόμενα σχέδια προς αυτή την κατεύθυνση;

Ο Αρχιεπίσκοπος (Αναστάσιος) μας άφησε πολύτιμη κληρονομιά στην παιδεία, στην υγεία. Αναφέρομαι σε αυτά που είπα προηγουμένως, ότι εμείς βλέπουμε τον άνθρωπο στο σύνολό του, όχι μόνο ως προς το πνεύμα του, αλλά προς όλες τις κατευθύνσεις, γιατί όλα είναι αλληλένδετα.

Η μία πλευρά επηρεάζει την άλλη. Ο Αρχιεπίσκοπος πάλεψε με όλες του τις δυνάμεις να δημιουργήσει ένα δίκτυο σχολείων και πολυϊατρείων για να βοηθήσει όλους τους ανθρώπους χωρίς καμία εξαίρεση.

Κατά την άποψή μας, καθήκον μας είναι να διατηρήσουμε αυτή την κληρονομιά. Και αν μπορέσουμε να την ενισχύσουμε αυτό βέβαια δεν εξαρτάται μόνο από εμάς, αλλά και από άλλες πηγές.

Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι αυτό που έχουμε θα πρέπει να το μοιραστούμε και με άλλους.

Η Εκκλησία δεν είναι μόνο για τον εαυτό της, αλλά και για τους άλλους. Ένας χριστιανός δεν μπορεί να είναι μόνο για τον εαυτό, είναι και για τους άλλους και αυτό αποτελεί μέρος του κηρύγματός μας, με λόγια και με έργα.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Αλβανίας έχει αναπτύξει σημαντικό φιλανθρωπικό έργο. Ποιες είναι οι προτεραιότητές σας σε αυτόν τον τομέα;

Από τις συζητήσεις που έκανα με τον Αρχιεπίσκοπο, στον τομέα αυτό επικεντρωνόμαστε στην βοήθεια, αλλά  αυτό δεν σημαίνει να περιοριστούμε απλά στην ελεημοσύνη. Να παροτρύνουμε τους ανθρώπους να συμμετέχουν σε αυτή την προσπάθεια.

Να διατηρήσουμε την αξιοπρέπειά τους. Έχουμε οργανώσει συσσίτια για να βοηθήσουμε όσους έχουν ανάγκη σε όλες σχεδόν τις βασικές πόλεις, αλλά όπως είπα προηγουμένως δεν μπορούμε αυτά να τα αξιοποιήσουμε μόνο για τον εαυτό μας, διότι αν τα αξιοποιήσουμε για τον εαυτό μας, θα χαθούν.

Το φως που άναψε ο Χριστός είναι ένα φως που διατηρείται, εάν το μοιραστείς με τους άλλους. Εάν δεν το μοιραστείς με τους άλλους θα τρεμοσβήνει και τελικά θα σβήσει.

Προσπαθώντας για τους άλλους βοηθάμε και τον εαυτό μας, επειδή η Εκκλησία βλέπει πάντα τον άνθρωπο ως κοινωνικό ον και όχι ως απομονωμένο. Η βοήθεια έχει διπλή αξία, όχι μόνο υλική, αλλά και οικονομική, διότι φτωχοί δεν είναι εκείνοι που έχουν ανάγκη για υλικά αγαθά. Η μεγαλύτερη φτώχεια στις μέρες μας έγκειται στην έλλειψη των πνευματικών αγαθών.

Κάποιοι άνθρωποι μπορεί να είναι και εκατομμυριούχοι, αλλά δεν είναι χαρούμενοι, δεν έχουν πνευματική ζωή, δεν έχουν σκοπό στη ζωή τους. Καθήκον της Εκκλησίας είναι να βοηθήσει όλους όσους είναι φτωχοί από οικονομικής, αλλά και πνευματικής άποψης, ώστε να έχουν μία πλούσια πνευματική ζωή. Και η έλλειψη πνευματικής ζωής οδηγεί στην έλλειψη πολιτισμένης και πολιτιστικής ζωής.

Σε έναν κόσμο που γίνεται ολοένα και πιο κοσμικός, πώς μπορεί η Εκκλησία να αγγίξει τη νέα γενιά;

Θεωρώ ότι το θέμα με τους νέους είναι πολύ σημαντικό.  Είναι καθήκον να βρούμε τον τρόπο και να μιλήσουμε στην γλώσσα τους. Από την ταπεινή μου εμπειρία, έχω παρατηρήσει ότι πολλές φορές αντιμετωπίζουμε γλωσσικά προβλήματα. Άλλο λέμε εμείς και άλλο καταλαβαίνουν αυτοί.

Θα πω ένα μικρό παράδειγμα από την εξομολόγηση. Όταν  ακούς μία εξομολόγηση νέου και του λες ότι αμαρτάνει,  εξοργίζεται ή αδιαφορεί, διότι η λέξη «αμαρτία», είναι ιστορικά φορτισμένη, αλλά όταν του πεις ότι «κάτι δεν πάει καλά μέσα σου», τότε σε ακούει.

Βεβαίως, λες το ίδιο πράγμα. Η Εκκλησία πρέπει να καταλάβει την γλώσσα τους. Εμείς δεν μιλούμε μόνο στον εαυτό μας, γιατί αρκετές φορές κάνουμε μονόλογο. Εμείς πρέπει να κάνουμε διάλογο με αυτούς που έχουν απομακρυνθεί από την Εκκλησία και την πνευματική ζωή.

Για να κάνεις διάλογο με κάποιον πρέπει να γνωρίζεις την γλώσσα του. Και εγώ πιστεύω ότι μπορούμε να δημιουργήσουμε διάλογο και αυτό θα βοηθήσει και εκείνους και εμάς.

Αν μπορούσατε να στείλετε ένα μήνυμα στους νέους που αναζητούν πίστη και ελπίδα, ποιο θα ήταν αυτό;

Με αγάπη και σεβασμό προς τους νέους, θα ήθελα να τους συμβουλέψω να βρουν έναν σκοπό στην ζωή τους, επειδή σε αυτό ακριβώς διαφέρει η σύγχρονη εποχή. Έχει χαθεί ο σκοπός της ύπαρξης.

Εάν κάποιος δεν έχει σκοπό ύπαρξης είναι πολύ δύσκολο να προσανατολιστεί στον σημερινό κόσμο. Η έλλειψη ενός σκοπού ύπαρξης εκφυλίζει τον άνθρωπο. Και η συμβουλή μου είναι ακριβώς αυτή. Να βρουν αυτόν τον σκοπό.

Ο σκοπός ύπαρξης βρίσκεται μόνο όταν ο άνθρωπος αρχίζει να αντιλαμβάνεται βαθιά την πίστη του. Αν δεν υπάρχει Θεός,  επιτρέπονται τα πάντα και στον άνθρωπο μπορεί να συμβεί το οτιδήποτε. Η περίφημη φράση του Ντοστογιέφσκι, «Αν δεν υπάρχει Θεός, όλα επιτρέπονται».

Εμείς το βλέπουμε κάθε μέρα. Οι άνθρωποι δεν σταματούν μπροστά σε τίποτα. Αυτό δεν τους κάνει ευτυχισμένους στην ζωή τους. Σκοπός του ανθρώπου είναι να βρει την πνευματική του συνοχή. Να έχει μία πραγματική πνευματική στάση στην ζωή του. Γι’ αυτό και η συμβουλή μου για τους νέους είναι να μην χάσουν την ελπίδα της αιωνιότητας.

Για τον άνθρωπο υπάρχει ένα κάλεσμα πιο βαθύ, πέρα από την προσωρινή ζωή. Θα ήθελα να αναφερθώ και πάλι στον μεγάλο Ρώσο συγγραφέα Ντοστογιέφσκι, ο οποίος έγραφε σε έναν φίλο του αυτά τα λόγια, τα οποία επιθυμώ να μεταφέρω στους νέους. «Κατέστρεψε στους ανθρώπους την έννοια της αιωνιότητας και η ζωή τους θα μαραζώσει». Με το μήνυμα αυτό, θέλω να ενθαρρύνω τους νέους πάντα με αγάπη και σεβασμό να προσπαθήσουν να βρουν τον σκοπό της ζωής τους.

Ποιο θεωρείτε το μεγαλύτερο θαύμα που έχετε βιώσει στη ζωή σας;

Στην πνευματική μου πορεία, όπως κάθε άνθρωπος στην ζωή του, υπήρξαν ορισμένες σημαντικές στιγμές, αλλά η σημαντικότερη στιγμή, όπως ανέφερα εξαρχής, ήταν η επαφή μου με το Ευαγγέλιο.

Ευχαριστώ πάντα τον Κύριο, του εκφράζω την βαθιά μου ευγνωμοσύνη που μου έδωσε την δυνατότητα σε μία σκοτεινή περίοδο να βρω το φως.

Πατριάρχης Σερβίας – Η Εκκλησία των Ιεροσολύμων είναι η Μητέρα των εκκλησιών.

 

Η Εκκλησία των Ιεροσολύμων είναι η Μητέρα των εκκλησιών 

Την Τετάρτη, 2 Απριλίου 2025, ο Πατριάρχης Σερβίας κ. Πορφύριος συλλειτούργησε με τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων κ. Θεόφιλο στον Φρικτό Γολγοθά, κατά τη Θεία Λειτουργία των Προηγιασμένων Δώρων.

Συμπαραστάθηκαν επίσης οι Μητροπολίτες Ναζαρέτ κ. Κυριακός, Καπιτωλιάδος κ. Ησύχιος, ο βοηθός Επίσκοπος της Τόπλικα κ. Πέταρ, ο παρεπιδημών Μητροπολίτης Ταμασού κ. Ησαΐας και Αγιοταφίτες Ιερομόναχοι, με πρώτο τον Γέροντα Καμαράση Αρχιμανδρίτη π. Νεκτάριο. Παρόντες ήταν επίσης Ιερομόναχοι και Ιερείς της συνοδείας του Μακαριωτάτου Πατριάρχη Σερβίας, ο Αρχιμανδρίτης π. Βασσιανός, προϊστάμενος της Ρωσικής Πνευματικής Αποστολής στα Ιεροσόλυμα (MISSIA), ο Αρχιδιάκονος π. Μάρκος και άλλοι διάκονοι. Συμπροσευχόταν ο Γέροντας Αρχιγραμματέας Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντίνης κ. Αρίσταρχος, ενώ στη Θεία Λειτουργία συμμετείχαν μοναχές, ντόπιοι πιστοί και ευλαβείς προσκυνητές.

Μετά τη Θεία Λειτουργία, ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ. Θεόφιλος, μπροστά από το Ιερό Κουβούκλιο του Παναγίου Τάφου, απένειμε στον Πατριάρχη Σερβίας κ. Πορφύριο την τιμητική διάκριση του «Μεγαλοσταύρου του Τάγματος των Ιπποτών του Παναγίου Τάφου» και απηύθυνε την εξής προσφώνηση:

«Πόσο ωραίοι είναι οι πόδες εκείνων που ευαγγελίζονται ειρήνη, που φέρνουν καλά νέα», όπως λέει ο θείος Παύλος, επικαλούμενος τον Προφήτη Ησαΐα.

Μακαριώτατε Αρχιεπίσκοπε Πεκίου, Μητροπολίτη Βελιγραδίου και Καρλοβικίου και Πατριάρχα Σερβίας κ. Πορφύριε,

Η αδελφική σας προσκυνηματική επίσκεψη στους Αγίους Τόπους, τη Μητρόπολη των Εκκλησιών και την κατοικία του Θεού, έφερε χαρά στις καρδιές της Αγιοταφιτικής μας Αδελφότητας, αλλά και στο ευσεβές Ρωμαιορθόδοξο ποίμνιό μας, που δοκιμάζεται από τις πολεμικές κρίσεις.

Η πολυδιάστατη προσωπικότητά σας και η δράση σας είναι παγκοίνως γνωστές, όχι μόνο στον χώρο των Βαλκανίων, αλλά και σε όλη την Οικουμενική Ορθοδοξία. Η ακαδημαϊκή σας παιδεία, η πολυγλωσσία σας, και ιδιαίτερα οι ελληνικές θεολογικές σας σπουδές –οι οποίες, σύμφωνα με τον αείμνηστο Πατέρα Γεώργιο Φλωρόφσκι, μπορούν να αποδώσουν με ακρίβεια τα Χριστιανικά δόγματα–, το φιλομόναχο ήθος σας, η ποιμαντική σας μέριμνα, από τη στρατιωτική επισκοπή έως την πνευματική, κοινωνική και εθνική σας προσφορά, αλλά και το αυθεντικό Πατερικό σας Ορθόδοξο φρόνημα, μαρτυρούν πως είστε ένας άξιος και φωτισμένος Εκκλησιαστικός ηγέτης, πλήρης Πνεύματος Αγίου και σοφίας.

Σήμερα σας έχουμε μαζί μας στον τόπο του Φρικτού Γολγοθά και του Ζωοδόχου Μνήματος, όπου έγινε η τριήμερη ταφή και η Ανάσταση του Θεού και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού. Όπως είναι γραμμένο: «Ζητάτε τον Ιησού τον Ναζωραίο, που σταυρώθηκε· αναστήθηκε, δεν είναι εδώ· δείτε τον τόπο όπου τον είχαν βάλει» (Μαρκ. 16,6).

Αγαπητέ Άγιε Προκαθήμενε της Αγιωτάτης Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας,

Η Αγιοταφιτική μας Αδελφότητα και εγώ προσωπικά, εκφράζοντας τον σύνδεσμο της εν Χριστώ αγάπης και «την ενότητα του Πνεύματος εν τω συνδέσμω της ειρήνης» (Εφ. 4,3), καθώς και τον σεβασμό και την εκτίμησή μας προς το πρόσωπό σας, σας απονέμουμε τον Μεγαλοσταύρο του Τάγματος των Σπουδαίων της Αγιοταφιτικής Αδελφότητας.

Και το κάνουμε αυτό, ώστε ο Αναστημένος Χριστός, ο Θεός μας, να σας χαρίσει, καθώς και στον ευσεβή λαό της Σερβίας, δύναμη από τον ουρανό και κάθε θεία δωρεά για τη συνέχιση της υψηλής αποστολής σας προς την Εκκλησία και προς δόξα του Αγίου Τριαδικού Θεού. Αμήν. Άξιος!

Στη συνέχεια, ο Πατριάρχης Σερβίας απάντησε στον Πατριάρχη Ιεροσολύμων, λέγοντας περίπου τα εξής:

«Ο Χριστός σταυρώθηκε για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων, ανεξάρτητα από το δόγμα, το χρώμα ή τη θρησκεία τους. Η Εκκλησία των Ιεροσολύμων αποτελεί κέντρο, πηγή και πατρίδα όλων των Χριστιανών και όλων των ανθρώπων μέσα στην Ιστορία, γιατί είναι η Μητέρα των Εκκλησιών. Εδώ ιδρύθηκε η Εκκλησία, η οποία δεν είναι εκ του κόσμου τούτου, αλλά είναι παρούσα και ζωντανή μέσα μας, μέσω της Θείας Ευχαριστίας, με την οποία γινόμαστε σύσσωμοι και σύναιμοι με τον Κύριό μας Ιησού Χριστό και αδελφοί μεταξύ μας εν Χριστώ.

Το παράσημο αυτό είναι έκφραση της αγάπης σας προς το πρόσωπό μου, προς τον σερβικό λαό και προς την Εκκλησία της Σερβίας. Δεν θα το λάβω απλώς ως ενθύμιο αυτής της Ιερής Συλλειτουργίας, αλλά και ως φυλακτό και ευλογία για εμένα και για την Εκκλησία της Σερβίας…».

Έπειτα, ο Πατριάρχης Σερβίας κ. Πορφύριος συνέχισε το προσκυνηματικό του ταξίδι, συνοδευόμενος από τον Μητροπολίτη Καπιτωλιάδος κ. Ησύχιο, και επισκέφθηκε, μεταξύ άλλων, τον Ιερό Τάφο της Παναγίας στη Γεθσημανή.

Πηγή: Πατριαρχείο Ιεροσολύμων

________________

Θυμίζουμε ότι παρόμοια δήλωση είχε κάνει ο Μητροπολίτης Μαυροβουνίου Αμφιλόχιος, μιλώντας στο ρωσικό πρακτορείο TASS,  ότι «η Ιερουσαλήμ είναι η αληθινή μητέρα όλων των Ορθοδόξων Εκκλησιών» επειδή, σύμφωνα με τον ίδιο, «ούτε η Ρώμη ούτε η Κωνσταντινούπολη, αλλά η Ιερουσαλήμ γέννησε όλες τις εκκλησίες».