Πρεσβυτέρες μιλούν για τις χαρές και τις προκλήσεις μιας ζωής αφιερωμένης στην Εκκλησία

Πρεσβυτέρες μιλούν για τις χαρές και τις προκλήσεις μιας ζωής αφιερωμένης στην Εκκλησία

Η πρεσβυτέρα είναι η «ραχοκοκαλιά» της ζωής του ιερέα και πρέπει να βρει τον τρόπο να είναι συγχρόνως η μητέρα της οικογένειας και η σύζυγος του ιερέα, στηρίζοντάς τον στα σημαντικά του καθήκοντα στην Ενορια

Δεν υπάρχει εγχειρίδιο που να καθοδηγεί τις πρεσβυτέρες στα καθήκοντά τους. Η πρεσβυτέρα -η παπαδιά- είναι η «ραχοκοκαλιά» της ζωής του ιερέα και πρέπει να βρει τον τρόπο να είναι συγχρόνως η μητέρα της οικογένειας και η σύζυγος του ιερέα, αλλά και το στήριγμά του, στα σημαντικά του καθήκοντα στην Ενορία.

Πριν από μερικές εβδομάδες, ο «Νέος Κόσμος» μίλησε με τρεις ιερείς για την απόφασή τους να ακολουθήσουν το δρόμο της ιεροσύνης.

Και οι τρεις έπρεπε να ζητήσουν τη συγκατάθεση των συζύγων τους πριν πάρουν την τελική απόφαση να αφοσιωθούν στην Εκκλησία.

Οι πρεσβυτέρες μίλησαν στον «Νέο Κόσμο», για τις χαρές και τις προκλήσεις της ζωής τους, τις απαιτήσεις και τα καθήκοντά τους ως σύντροφοι ιερέων που έχουν αφοσιωθεί στην Ενορία τους και την Εκκλησία.

Η ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΑ ΕΛΕΝΗ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

Η Ελένη Νικολάου είναι σύζυγος του π. Δημοσθένη, ιερέα του Ιερού Ναού Αγίας Παρασκευής, Αγίου Ιωάννου Ελεήμονος και Αγίας Βαρβάρας St Albans. Έχουν τέσσερα παιδιά, το μεγαλύτερο είναι δέκα χρόνων και το μικρότερο μόλις οκτώ μηνών.

Η Ελένη Νικολάου.

«Όταν γνώρισα τον π. Δήμο, από το πρώτο ραντεβού μου είπε ότι ήθελε να γίνει παπάς» είπε η κα Νικολάου στον «Νέο Κόσμο». Εκείνη την περίοδο εκείνος σπούδαζε στο Θεολογικό Κολέγιο, ενώ εκείνη σπούδαζε για να γίνει δασκάλα, ένα επάγγελμα που άφησε όταν έμεινε έγκυος για να μπορέσει να αφοσιωθεί στα παιδιά και στα άλλα της καθήκοντα.

«Δεν σχεδίαζα να γίνω πρεσβυτέρα ούτε μου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό ότι μια μέρα θα γινόμουν» πρόσθεσε η κα Νικολάου. «Αρχικά, ανησυχούσα γι’ αυτόν τον ρόλο, αλλά παράλληλα αισθανόμουν ότι ήταν κάτι που πρέπει να κάνω, καθώς πίστευα ότι δεν έχουμε αρκετούς νέους ιερείς στην Εκκλησία».

Δεν υπάρχει εγχειρίδιο για τα καθήκοντα της παπαδιάς ούτε οδηγίες ούτε μπορείς να μάθεις εξαρχής, ποια είναι τα καθήκοντά σου, μας λέει.

«Έβλεπα πόσο δυνατές ήταν οι μεγαλύτερες πρεσβυτέρες και δεν πίστευα ότι ήμουν αρκετά καλή γι’ αυτόν τον ρόλο».

Το ζευγάρι σχεδίαζε να αποκτήσει παιδιά πριν χειροτονηθεί ο σύζυγος, «αλλά έβλεπα πόσο πολύ το ήθελε όταν πηγαίναμε στην εκκλησία, και θεώρησα ότι δεν υπήρχε λόγος να το καθυστερούμε».

Δεν άλλαξαν πολλά στη ζωή της ως παπαδιά, εξηγεί η κα Νικολάου, εκτός του ότι πρέπει να είναι πιο προσεκτική. Δέχεται ανεκτίμητες συμβουλές από τις μεγαλύτερες πρεσβυτέρες. «Οι άνθρωποι είναι ζεστοί και αγαπητοί.

Η Ενορία έχει γίνει η επέκταση της οικογένειάς μας – ό,τι συμβαίνει στην Ενορία, περνάει και σε μας και αισθάνομαι μία αδελφική αγάπη για κάθε πιστό”.

«Πολλοί ενορίτες αναγνωρίζουν ότι οι ιερείς θυσιάζουν τον χρόνο τους μακριά από τη γυναίκα τους και τα παιδιά για να βοηθήσουν εκείνους που έχουν ανάγκη. Και όταν τα πράγματα δυσκολεύουν, σκέφτομαι ότι αυτή είναι και η δική μου μικρή προσφορά στον Θεό και την Εκκλησία, λέει η κα Νικολάου.

«Έχουμε διανύσει δρόμο, και στην αρχή ήταν πολύ δύσκολα. Αλλά και οι δυο μας συνεχίζουμε να ωριμάζουμε και προσαρμοζόμαστε. Έχω αποδεχθεί ότι θα υπάρξουν φορές που δεν θα έρθει σπίτι και είμαι ικανοποιημένη με αυτό. Είναι πολλές οι ευλογίες που έχουμε ως πρεσβυτέρες, και δεν θα το άλλαζα με τίποτε στον κόσμο».

Η ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΑ DEANNE SULLIVAN

Τόσο η Deanne Sullivan όσο και ο σύζυγός της, ο π. John, αγκάλιασαν σε ώριμη ηλικία την Ορθόδοξη πίστη. Ο π. John είναι σήμερα ιερέας του Ιερού Ναού Αγίου Νικολάου Bunbury, νότια του Περθ, στη Δυτική Αυστραλία. Έχουν ενήλικα παιδιά, δύο γιους, μια κόρη και έξι εγγόνια.

Η Deanne Sullivan.

Η κα Sullivan εξήγησε στον «Νέο Κόσμο» ότι ο σύζυγός της ανακάλυψε την Ορθοδοξία μαζί με τον δεύτερο γιο τους. Όταν η κα Sullivan βαφτίστηκε Ορθόδοξη το 2017, σύντομα ακολούθησε και η κόρη τους.

«Ο ρόλος της πρεσβυτέρας είναι ακόμα κάτι καινούργιο για μένα. Ο άνδρας μου χειροτονήθηκε τον περασμένο Οκτώβριο».

«Δεν υπάρχει περιγραφή του ρόλου της πρεσβυτέρας. Το να μην έχεις ελληνική καταγωγή, μπορεί να είναι δύσκολο για κάποιους, σε άλλους, όμως, προκαλεί ενδιαφέρον».

Η κα Sullivan έχει μία φίλη πρεσβυτέρα στο Perth, με την οποία επικοινωνεί συχνά. «Ήταν θεόσταλτη. Χωρίς εκείνη τα πράγματα θα ήταν πολύ πιο δύσκολα» τονίζει.

Τη λειτουργία παρακολουθούν περίπου τριάντα ντόπιοι πιστοί, αλλά διαπιστώνουν με ενδιαφέρον ότι όλο και περισσότεροι έρχονται στις λειτουργίες από το Perth. Η λειτουργία γίνεται κυρίως στα αγγλικά και ο κόσμος που δεν γνωρίζει ελληνικά μπορεί να κατανοήσει περισσότερα, μας εξηγεί.

«Το όραμά μας είναι να προετοιμάσουμε τον επόμενο ιερέα να πάει την Ενορία ένα βήμα παραπέρα».

Στην Ενορία, ομάδες νέων, συναντιούνται για να μάθουν και να μιλήσουν για τις αρχές της Ορθόδοξης πίστης, και όλοι είναι ευπρόσδεκτοι, εξηγεί η πρεσβυτέρα. «Βλέπω πόσο πολύ διψούν για τη γνώση».

Προσφέρει τεράστια ικανοποίηση αυτό το ταξίδι, ομολογεί η κα Sullivan.

«Αλλά όπως και με κάθε ταξίδι, υπάρχουν και οι δυσκολίες. Και είμαστε προετοιμασμένοι για αυτό. Ό,τι δεν μπορέσουμε να καταφέρουμε, θα το φροντίσει ο Θεός. Εάν νομίζουμε ότι όλα μπορούμε να τα κάνουμε μόνοι μας, τότε έχουμε χάσει το νόημα».

Η ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΑ ΡΟΔΑΝΘΗ ΓΕΩΡΓΙΟΥ

Η Δρ Ροδάνθη Ντάγκλας-Γεωργίου είναι σύζυγος του π. Νικόλα, ιερέα του Ιερού Ναού Εισοδίων της Θεοτόκου North Balwyn. Η μητέρα τριών μικρών παιδιών είναι επίσης ερευνήτρια στον τομέα της Ψυχικής Υγείας στο Πανεπιστήμιο Μελβούρνης.

Η Ροδάνθη Γεωργίου. Φώτο: Supplied

Ήξερε εξαρχής ότι η ζωή της και της οικογένειάς της θα είναι αφοσιωμένη στην Εκκλησία, δήλωσε η Δρ Γεωργίου στον «Νέο Κόσμο».

«Περίμενα ότι ο σύζυγός μου θα ήταν απασχολημένος όχι μόνο με τις ανάγκες της οικογένειάς του αλλά και τις ανάγκες των ενοριτών του, και ότι αυτό μπορεί να ήταν μια θυσία για μένα και την οικογένειά μας».

Πριν αναλάβει τα καθήκοντα του ιερέα, προσθέτει η πρεσβυτέρα, το είχαν συζητήσει διεξοδικά ως ζευγάρι και η ίδια είχε μιλήσει με άλλες πρεσβυτέρες οι οποίες δεν δίσταζαν να συζητήσουν ανοιχτά τόσο για τις χαρές όσο και για τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι οικογένειες των κληρικών.

«Το βασικό μου καθήκον είναι να φροντίσω τη “μικρή μας εκκλησία” που είναι η οικογένειά μας, και ο πατέρας φροντίζει τις ανάγκες της Ενορίας. Παρακολουθούμε τις λειτουργίες όλοι μαζί και έχουμε φιλικές και ζεστές σχέσεις με τους ενορίτες. Βοηθάω όπου μπορώ, καθότι είμαι και εργαζόμενη μητέρα».

Όλοι αυτοί οι ρόλοι, καμιά φορά δύσκολα ισορροπούν, προσθέτει, ιδιαίτερα κατά τις περιόδους των αυστηρών περιοριστικών μέτρων. «Χρειάζεται υπομονή, προσευχή και ταπεινοφροσύνη για να αποδεχθείς ότι στην πολυάσχολη ζωή μας, σκοπός μας δεν είναι η τελειότητα, αλλά η φυσική και πνευματική μας υγεία».

Σε όσους σκέφτονται να ακολουθήσουν αυτόν το δρόμο, η συμβουλή της είναι να είναι ο εαυτός τους και έχουν απόλυτη εμπιστοσύνη στον Θεό.