Ο Αγιος Σιλουανός, αυτός ο μεγάλος,γλυκύτατος Άγιος, από τον μεγάλο ζήλο και πόθο που είχε για να γνωρίσει τον ζώντα Χριστό και να Τον γευθεί καρδιακά, βιωματικά, εμπειρικά, κι όχι διανοητικά, κλείστηκε για ένα μεγάλο διάστημα μέσα στο κελί του, νήστευε, έκανε χαμαικοιτίες (κοιμόταν δηλαδή στο δάπεδο) και προσευχόταν ώρες, καθώς δεν ζούσε έγκλειστο βίο. Παρακαλούσε τον Χριστό να του φανερωθεί.
«Πέρασαν μήνες και μήνες με τέτοια προσευχή και οι δυνάμεις της ψυχής του εξαντλήθηκαν. Έφθασε μέχρι την απόγνωση και φώναξε: “Είσαι αδυσώπητος!” (δεν έχεις έλεος). Και όταν με αυτές τις λέξεις ράγισε κάτι μέσα στη συντετριμμένη από την απόγνωση ψυχή του, είδε ξαφνικάτον ζώντα Χριστό. Πυρ γέμισε την καρδιά του και όλο του το σώμα με τέτοια δύναμη, που, αν κρα-τούσε ακόμη μια στιγμή η όραση, θα πέθαινε. Από τότε δεν μπορούσε πια να λησμονήσει το ανείπωτα πράο, το απέραντα αγαπητικό, το χαρούμενο και γεμάτο από υπερνοητή ειρήνη βλέμμα του Χριστού. Και στα επόμενα χρόνια της μακράς ζωής του μαρτυρούσε ακούραστα ότι “ο Θεός αγάπη εστίν”, αγάπη άπειρη, που ξεπερνά κάθε νου».
Με αυτό τον τρόπο ο Θεός θέλησε να δείξει ότι δεν έρχεται στην ζωή μας όποτε εμείς το θελήσουμε, και μάλιστα με τρόπο εκβιαστικό, αλλά όταν Εκείνος κρίνει ότι είναι η κατάλληλη στιγμή. Ο Θεός δεν εκβιάζεται, αλλά δωρίζεται σε εκείνους που έχουν «καρδιά».Η σχέση μας με τον Χριστό είναι ελεύθερη και δεν δεσμεύεται εκβιαστικά. Καμία άσκηση,κανένας άθλος ή πνευματικό κατόρθωμα δεν μπορεί να επιβάλει στον Θεό να έρθει στην ζωή μας και να μας χαρίσει την βιωματική εμπειρία της παρουσίας Του.
Δε μπορούμε να Τον αναγκάσουμε. Εκείνος μονάχα κρίνει το πώς, πόσο και πότε θα έρθει σε συνάντηση μαζί μας.Διαφορετικά δεν θα μιλούσαμε για μια σχέση, αλλά για ένα κανονισμό που φέρνει αποτελέσματα. Όχι, ο Θεός της Εκκλησίας είναι ένας «παράξενος» Θεός που δεν κερδίζεται, αλλά χαρίζεται ο Ίδιος εκεί που αναπαύεται. Δηλαδή στους ταπεινούς.Τέλος, θα ήταν ωφέλιμο να αναρωτηθούμε: Ο Θεός που επικαλούμαστε και θέλουμε να έρθει στη ζωή μας, είναι πραγματικά ο Θεός του Ευαγγελίου και Εκείνος που αποκάλυψε ο Ιησούς Χριστός;
Μήπως τελικά ο Θεός που ζητάμε, δεν έρχεται γιατί δεν είναι ο Θεός του Χριστού; Είμαστε σίγουροι τι αισθήματα θα νιώθαμε μπροστά στην ευαγγελική εικόνα της μοιχαλίδας γυναίκας που το μαινόμενο πλήθος μεταφέρει μπροστά στον Ιησού, ζητώντας Του να πάρει θέση για την τιμωρία της; Θα μας ικανοποιούσε η απάντησή Του,
«ο αναμάρτητος πρώτος το λίθο βαλέτω...»;
Θα αφήναμε κάτω την πέτρα να χαθούμε μαζί με τους άλλους στα γύρω στενά της πόλης ή θα επιμέναμε στην τιμωρία της; Με τον Χριστό θα ήμαστε ή με την τυφλή εφαρμογή του νόμου;
Απόσπασμα από το βιβλίο " Ένας Θεός που έπαιζε κρυφτό"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου